Αναρριχήθηκε από την Καστίγια στην πρώτη ομάδα, έμαθε δίπλα στον Αντσελότι τα βασικά και όταν ανέλαβε ως υπηρεσιακός μετά την αποπομπή του Ράφα Μπενίτεθ τον Ιανουάριο του 2016 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε: τρία σερί Champions League και το Decima έγινε... Decimotercera μέσα σε δυόμιση χρόνια. Ο Γάλλος coach έγραψε ιστορία, έγινε συνώνυμο της κούπας με τα μεγάλα αυτιά και στο peak του, μετά το 13ο τρόπαιο και τον νικηφόρο τελικό του 2018, αποφάσισε να αποχωρήσει.
Η απουσία του, όμως, δεν κράτησε περισσότερο από εννέα μήνες. Τον Μάρτιο του 2019 αντικατέστησε τον υπηρεσιακό, Σαντιάγο Σολάρι εν μέσω μιας χαμένης χρονιάς για τους Μερένγκες και την επόμενη σεζόν κατάφερε να κερδίσει το δεύτερό του πρωτάθλημα ως προπονητής.
Δύο σεζόν σπασμένες σε διαφορετικές δεκαετίες, δύο πρωταθλήματα, πολλή... γκρίνια από φιλάθλους, media και διοίκηση. Ο Φάμπιο Καπέλο υπήρξε «οικονομικός» στις δύο θητείες του στη Βασίλισσα, με την πρώτη να αρχίζει το καλοκαίρι του 1996. Με παρακαταθήκη τη σούπερ Μίλαν των τεσσάρων Scudetto και του Champions League στον αξέχαστο τελικό της Αθήνας, ο Ιταλός coach πέτυχε τον στόχο του πρωταθλήματος, αλλά οι διαμάχες με τον τότε ισχυρό άνδρα του κλαμπ, Λορένθο Σανθ και η έντονη κριτική από τους φίλους της ομάδας για την αγωνιστική προσέγγιση και τις επιλογές του τον οδήγησαν μετά από έναν χρόνο στην πόρτα της εξόδου.
Κάπως έτσι, η επιστροφή του τη σεζόν 2006/07, στο τέλος της (αποτυχημένης) εποχής των Γκαλάκτικος με το κλαμπ να μην έχει κατακτήσει τον παραμικρό τίτλο για μια τριετία, προκάλεσε δυσαρέσκεια στις τάξεις των φιλάθλων. Εκείνος απάντησε, πάντως, και πάλι με την κατάκτηση της La Liga και το καλοκαίρι του 2007 αποχώρησε για να αναλάβει την εθνική Αγγλίας.
«Έγραψε» 414 συμμετοχές σε μια 15ετία ως παίκτης των Μαδριλένων, κλείνοντας, μάλιστα, την καριέρα του στον σύλλογο. Στη διάρκεια της προπονητικής του καριέρας, όμως, τα περάσματα από τη Βασίλισσα ήταν εντελώς άδοξα και σύντομα. Το 1998 αποχώρησε μετά από 22 μέρες στον σύλλογο λόγω διαφωνιών με τη διοίκηση Σανθ, το καλοκαίρι του 2004 προσελήφθη ως διάδοχος του Κάρλος Κεϊρόζ για δύο χρόνια και τελικά απολύθηκε μόλις τον Σεπτέμβριο.
Φόρεσε τη φανέλα της για 13 χρόνια, ξεκίνησε ως προπονητής από την Καστίγια (1987-1990), προωθήθηκε δύο φορές ως υπηρεσιακός τεχνικός το 1994 και το 1996 δίχως να κερδίσει τίτλο. Η πορεία του πολύπειρου Ισπανού τεχνικού ήταν για δεκαετίες ταυτόσημη με τη Βασίλισσα, με αποτέλεσμα ο ορισμός του ως μόνιμου προπονητή το 1999 να μην θεωρηθεί επιστροφή «μεγατόνων».
Η δεύτερη θητεία του και πρώτη από την αρχή της σεζόν, όμως, έμελλε να μείνει στην ιστορία. Δύο Champions League, δύο πρωταθλήματα, ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό κι ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας διαμόρφωσαν τον «μύθο» του μετέπειτα ομοσπονδιακού τεχνικού της Ισπανίας.
Έχοντας ήδη 22 χρόνια προπονητικής καριέρας στην πλάτη του, ο Ολλανδός coach ανέλαβε τη Ρεάλ το 1986 και μέσα σε τρία χρόνια κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα, ένα Σούπερ Καπ κι ένα νταμπλ. Τον Ιανουάριο του 1992 αντικατέστησε τον Ράντομιρ Άντιτς και τελείωσε τη σεζόν στο τιμόνι των Μερένγκες, πριν αναλάβει ο Μπενίτο Φλόρο.
All-time θρύλος, τόσο των Μπλάνκος όσο και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, πέρασε και ως προπονητής από τη Ρεάλ στο δύσκολο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 (1982-84), δίχως να την οδηγήσει σε κάποιο τίτλο.
Αυτό άλλαξε στο δεύτερο πέρασμά του το 1990, το οποίο αν και κράτησε μόλις λίγους μήνες, του απέφερε ένα ισπανικό Σούπερ Καπ.
Ο τίτλος των περισσότερων επιστροφών στον πάγκο της Ρεάλ ανήκει κι επίσημα στον Ισπανό με ιρλανδικές ρίζες coach, ο οποίος κάθισε σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους, καμία, όμως, δεν κράτησε πάνω από δύο χρόνια (1974, 1977-79, 1982, 1985-1986). Παρ' όλα αυτά, ο απολογισμός του ήταν εντυπωσιακός με τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ και κυρίως, τα δύο σερί Κύπελλα UEFA (1985, 1986) με την περίφημη «Quinta Del Buitre» (Μπουτραγκένιο, Σαντσίς, Βάσκεθ, Μίτσελ, Παρντέθα).
Ο μακροβιότερος τεχνικός στην ιστορία της Ρεάλ, πέρασε αρχικά για ένα μικρό διάστημα το 1959 και από το 1960 ως το 1974 μονοπώλησε στον πάγκο της, κατακτώντας 9 πρωταθλήματα, δύο Copa Del Rey και δύο από τα 6 (ως τότε) Ευρωπαϊκά.
Ο Αργεντινός τεχνικός συνέδεσε το όνομά του με τα δύο από τα πέντε σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών της Ρεάλ των Ντι Στέφανο-Πούσκας-Χέντο (1957-59), με μία μικρή διακοπή στα μέσα του 1959 για λόγους υγείας που έσπασε ουσιαστικά τη θητεία του στα δύο.
Προπόνησε τους Μαδριλένους συνολικά σε 35 παιχνίδια τη σεζόν 1946-47 κατακτώντας το Κόπα Ντελ Ρέι και το 1950 επέστρεψε μέχρι το τέλος της σεζόν.
Η θητεία του Αλμπενίθ σημειώθηκε ενδιάμεσα στα δύο περάσματα του Ισπανού τεχνικού, ο οποίος είχε αγωνιστεί συνολικά για 8 χρόνια ως παίκτης στους Μαδριλένους τη δεκαετία του 1930. Τη σεζόν 1945-46 πανηγύρισε το Copa Del Rey κι επανήλθε τη σεζόν 1947-48, δίχως να προσθέσει άλλο τρόπαιο στη συλλογή του.
