Η ανακύκλωση πλησιάζει στο τέλος και είναι πλέον ορατές οι συνέπειες της αδυναμίας ανάδειξης ενός αξιόλογου Έλληνα προπονητή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όπως προκύπτει από τις επαφές των συλλόγων με όλα τα γραφεία διαμεσολάβησης, με τους agents εσωτερικού και εξωτερικού, οι προϋποθέσεις εύρεσης προπονητή παρότι ποικίλλουν, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την απουσία ενδιαφέροντος για Έλληνες. Η δραστηριότητα αυτή άρχισε να αναπτύσσεται τον Μάρτιο και κορυφώθηκε μέσα στο Μάιο με τις συμφωνίες Παναθηναϊκού-Γιοβάνοβιτς, ΠΑΟΚ-Λουτσέσκου και ΑΕΚ-Μιλόγεβιτς.

Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ»

Οι μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου περιστρέφονται εδώ και χρόνια γύρω από τα ίδια ονόματα: Παράσχος, Τεννές, Γρηγορίου, Παντελίδης, Καραγεωργίου, Τσιώλης, Χάβος, Πετράκης. Κάποιοι από αυτούς παραμένουν στις ομάδες με τις οποίες ολοκλήρωσαν τη σεζόν, ενώ ο Νίκος Νιόπλιας θα συνεχίσει στον ΟΦΗ στο πλαίσιο του γενικότερου project. Μόνο ο Άκης Μάντζιος ξεφεύγει ελάχιστα από τον κανόνα. Έχει ανακυκλωθεί κι αυτός (Πανιώνιος, Κέρκυρα, Λεβαδειακός, Λαμία) όμως η εφετινή σεζόν στον Άρη του διασφάλισε ακόμα μία ευκαιρία σε υψηλό επίπεδο.

Όσον αφορά τους «διόσκουρους», δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής στην Ελλάδα για το Μαρίνο Ουζουνίδη και τον Γιώργο Δώνη, που έχουν θητεύσει σε μεγάλες ομάδες της Λίγκας και θεωρούνται ως οι κορυφαίοι Έλληνες προπονητές. Δεν προκύπτει κανένα νέο όνομα, κανένας υποψήφιος που να συγκινεί, πέραν βέβαια του Αργύρη Γιαννίκη ο οποίος ανήκει όμως σε άλλο «μοντέλο» και ουδεμία σχέση έχει με ελληνική προπονητική κληρονομιά.

Μην παρεξηγηθούμε. Καλοί χρυσοί και άγιοι είναι όλοι οι προαναφερθέντες, όμως δεν βρίσκονται πλέον στον κύκλο ενδιαφέροντος των ομάδων που αναζητούν τεχνικό. Κάποιοι πήραν τις ευκαιρίες τους σε μεγάλη ομάδα (Δέλλας), κάποιοι δεν θα την πάρουν ποτέ. Σιγά σιγά ο κύκλος κλείνει και στα μελλοντικά «διαζύγια» η αντικατάσταση δεν θα είναι ελληνικής προέλευσης, αφού η ανακύκλωση είναι σχεδόν πλήρης, με όλους να έχουν περάσει από όλες τις ομάδες!

Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει αναδείξει σπουδαίο προπονητή από την εποχή του Δώνη και του Ουζουνίδη. Αμφότεροι ξεκίνησαν την καριέρα τους στους πάγκους πριν από πολλά χρόνια, το 2005 ως βοηθός στην Ξάνθη ο «Ούζου», τρία χρόνια νωρίτερα στον Ηλυσιακό της Γ΄ εθνικής ο Δώνης. Μέσα σε μία πενταετία είχαν κερδίσει τα παράσημά τους με τίτλους και διακρίσεις εντός ή εκτός συνόρων. Κάτι που κανένας μεταγενέστερός τους δεν έχει καταφέρει.

ΤΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ

Μοιραία λοιπόν οι ελληνικές ομάδες που αναζητούν (ή θα αναζητήσουν στο εγγύς μέλλον) προπονητή, οδηγούνται σε τρία κυρίαρχα μοντέλα και με αυτό το δεδομένο απευθύνονται στα αντίστοιχα γραφεία... εύρεσης προσωπικού, δηλαδή τα μανατζερικά!

1. Γερμανικό. Για τους λάτρεις της πειθαρχίας. Εκεί ανήκει ο Νταμίρ Κάναντι, ο Ηρακλής Μεταξάς και ο Αργύρης Γιαννίκης. Την περασμένη εβδομάδα είχε αρκετές επαφές μαζί με τον μάνατζέρ του, Κωνσταντίνο Φάρρα που ήρθε από τη Γερμανία όπου εδρεύει μόνιμα. Ήδη απορρίφθηκε η προσέγγιση του Ατρόμητου, αλλά ο Γιαννίκης θα εξακολουθήσει να μας απασχολεί. Έλληνας στην ψυχή, Γερμανός στον πάγκο και με παιδεία από την κορυφαία σχολή προπονητικής της Κολονίας. Όσο για τον 54χρονο Μεταξά, ήταν βοηθός του Σκίμπε το 2016 στην εθνική Ελλάδας και έκτοτε θήτευσε στη Ντάρμσταντ και την Άουγκσμπουργκ επίσης ως assistant. Ήταν όμως και για μία διετία πρώτος στην Κ19 της Λεβερκούζεν.

2. Ιβηρικό. Εξαιρετικά διαδεδομένο χάρη στο έργο που έχουν παρουσιάσει ο Πέδρο Μαρτίνς, ο Μάνολο Χιμένεθ, ο Άμπελ Φερέιρα, ο Μάρκο Σίλβα, ο Χάβι Γκράθια και άλλοι. Δώσε Πορτογάλο ή Ισπανό σε Έλληνα πρόεδρο και... πάρ΄του την ψυχή. Για να είμαστε δίκαιοι είναι πανευρωπαϊκό το φαινόμενο και ειδικά οι Πορτογάλοι προπονητές αυξάνονται σε ρυθμό... αποικισμού, χάρη στις ευλογίες (και) του Ζόρζε Μέντες. Ήδη ο Βόλος έχει αποδείξει την προτίμησή του κλείνοντας νωρίς-νωρίς τον Ισπανό Γκιγιέρμε Αμπασκάλ, ο οποίος διαδέχθηκε κατά σειρά τους συμπατριώτες του Άνχελ Λόπεθ, Αλμπέρτο Γκαγέγκο και Χουάν Φεράντο. Από τους προαναφερθέντες, ο Λόπεθ έκλεισε στον Ατρόμητο.

3. Βαλκανικό. Μια σίγουρη και δοκιμασμένη λύση του παρελθόντος, για το παρόν και το μέλλον! Ο Σέρβος Μίλαν Ράσταβατς παραμένει στον Αστέρα Τρίπολης, ενώ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τρεις «μεγάλοι» πορεύονται με βαλκανική συνταγή. Ο Παναθηναϊκός συμφώνησε με τον Γιοβάνοβιτς, η ΑΕΚ με τον Μιλόγεβιτς, ο ΠΑΟΚ επανέφερε τον Λουτσέσκου. Κοινό στοιχείο και των τριών, ότι κατάφεραν να πάρουν πολύ μεγάλα συμβόλαιο τα οποία στις δύο πρώτες περιπτώσεις πλησιάζουν το εκατομμύριο, ενώ ο Λουτσέσκου το ξεπέρασε κατά πολύ. Αν κρίνουμε, λοιπόν, από τα χρήματα, η εμπιστοσύνη προς τα πρόσωπά τους (και συνεπώς προς το βαλκανικό μοντέλο) είναι πλήρης και αδιαπραγμάτευτη.

Σταδιακά περνάμε, λοιπόν, στην εποχή της πλήρους απαξίωσης του Έλληνα προπονητή, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις κινήσεις των ΠΑΕ και τις επαφές τους με τα γραφεία διαμεσολάβησης. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ακαριαία, δεν συνέβη από τη μία σεζόν στην άλλη. Από τη νέα γενιά των Ελλήνων προπονητών αρχικά κόπασε ο ενθουσιασμός που υπήρχε γύρω από τον Γιάννη Χριστόπουλο ο οποίος έφυγε (αφού την «ανέβασε» κατηγορία) από την Ακρόπολις FC. Στη συνέχεια δεν βγήκε το «στοίχημα» του Τραϊανού Δέλλα, που μετά από λίγα ματς με την ΑΕΚ στη Super League κι ένα αποτυχημένο πέρασμα από τον Ατρόμητο έπεσε σε χαμηλότερο επίπεδο. Η κάκιστη εφετινή πορεία του ΟΦΗ ίσως έκαψε το –ιδιαίτερα ελπιδοφόρο- χαρτί του Γιώργου Σίμου ο οποίος ανέλαβε την εθνική Ελπίδων, ενώ στον ορίζοντα δεν διακρίνεται κάποια άλλη περίπτωση που θα μπορούσε να «συγκινήσει» μεγάλους ή μικρομεσαίους.