Ο δισταγμός του Αρτζι και τα Mind games του Ρέπεσα

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Η τρέλα του Ουίλιαμς, η επιθετική ανυπαρξία, το υπέρ το δέον πάθος του Γκιστ να βάλει την υπογραφή του δίκην Ζορό σε μία νίκη απέναντι στον μισητό Ρέπεσα και ο εκ νέου δισταγμός του Αργύρη Πεδουλάκη να δώσει περισσότερο χρόνο στον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, στέρησαν από τον Παναθηναϊκό μία, επί 35 λεπτά, σίγουρη νίκη. Και τώρα τρέχουμε; Εχω ξαναγράψει ότι δε μου αρέσει να κάνω προβλέψεις και στη συνέχεια να παριστάνω τον καμπόσο επειδή ένα σουτ βρήκε σίδερο, ή ένα άλλο τον στόχο. Με βάση το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού και της Μάλαγα πάντως, οι πράσινοι θα χάσουν την πρόκριση μόνο σε δύο περιπτώσεις:

Α) Αν αποφασίσουν να δώσουν δικαίωμα σε μία από τις δύο γερμανικές ομάδες εντός έδρας (υπενθυμίζω ότι εντός έδρας ο Παναθηναϊκός, εκτός της Εφές, δεν έχει πετύχει καμία άλλη εύκολη νίκη).
Β) Αν η Μάλαγα υπερβάλει εαυτόν.

Η β' επιλογή κρίνω ότι είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Αρα, κατ' εμέ ο Παναθηναϊκός μόνο αν αυτοκτονήσει θα χάσει την τέταρτη θέση, χάνοντας όμως έστω και το όνειρο να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από αυτή λόγω της ήττας του στην Ισπανία.

Στον αθλητισμό δεν υπάρχει άδικες νίκες, ή άδικες ήττες όταν το αποτέλεσμα κρίνεται στο παρκέ από τους παίκτες και τους προπονητές. Υπάρχουν όμως, ματς που τα θυμάσαι για χρόνια επειδή τα έχασες ενώ τα είχες στο χέρι και παιχνίδια που κέρδισες χωρίς να καταλάβεις τον τρόπο. Είναι αυτά που θες να ξεχάσεις γρήγορα.

Στην Ανδαλουσία ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην πρώτη κατηγορία. Επί 35 λεπτά κάνει ένα εξαιρετικό ματς απέναντι στους χολωμένους με τον Ρέπεσα παίκτες της Μάλαγα, στο φινάλε όμως, ο Κροάτης έριξε στην παγίδα του τον Αργύρη Πεδουλάκη, κυρίως όμως, τον Τζέιμς Γκιστ. Ο Ρέπεσα είναι παράξενη μορφή ( ο Ζοτς ακόμα να του μιλήσει μετά την βλακεία που είχε πει το 2006), αλλά συνάμα παμπόνηρος. Στο mind game που έστησε απέναντι στον Γκιστ, το οποίο ομολογουμένως του το χρωστούσε από το ματς του πρώτου γύρου, όπου ο Αμερικάνος έκανε όργια και γκριμάτσες στον πάγκο της Μάλαγας, κέρδισε κατά κράτος.

Δύο πράγματα επιδίωξε ο Κροάτης. Να φύγει η μπάλα από τα χέρια του Διαμαντίδη και το πέτυχε ντουμπλάροντας στην αρχή της επίθεσης τον αρχηγό και κατά δεύτερον να καταλήξει σε αυτά του Τζέιμς Γκιστ. Ο παίκτης που τον μάρκαρε στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, του άφηνε το χώρο ορθάνοιχτο. «Σούταρε να με κερδίσεις. Αν μπορείς» είναι σαν να του έλεγε ο Ρέπεσα του Αμερικάνου, που αυτή τη φορά παρασύρθηκε χωρίς να βοηθήσει ουσιαστικά. Σούταρε δύο φορές, δε βρήκε στόχο και το ματς άλλαξε. Στο ίδιο διάστημα ο εξαιρετικός στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, Ούκιτς, παρέμεινε θεατής χωρίς να πάρει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες, ο Διαμαντίδης έδιωχνε τη μπάλα από τα χέρια του στην όψη του νταμπλ τιμ και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός βραχυκύκλωσε. Κι έχασε ένα ματς που κέρδισε περισσότερο η τρέλα του Ουίλιαμς και λιγότερο η Μάλαγα συνολικά.

Για ακόμα μία φορά η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν προσφέρει κανένα ψεγάδι. Πόσους πόντους δηλαδή θα έπρεπε να δεχθεί για να κερδίσει; Ο Πεδουλάκης όμως, για πολλοστή φορά δίστασε με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Δεν τον κράτησε στο παρκέ όταν οι Ισπανοί έδειχναν ανήμποροι να τον συγκρατήσουν. Με τον Σόφο στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός απολάμβανε (προσωπικά το ένιωθα παρακολουθώντας το ματς) ενός όχι μαξιλαριού, αλλά ολόκληρου παπλώματος ασφαλείας. Μπορεί να μην σκόραρε πολύ, αλλά ήταν σαφές ότι οι πράσινοι είχαν κάπου να ακουμπήσουν την μπάλα, ώστε να διακοπεί η μονοτονία της περιφερειακής δημιουργίας. Κι όμως ο Σόφο έπαιξε μόλις 9 λεπτά και μάλιστα ήταν απών σε ένα διάστημα στο οποίο η ελληνική ομάδα απαιτούσε ηρεμία.
Ηταν μία ήττα-κρίμα, που προσωπικά δεν πιστεύω ότι τον βάζει σε περιπέτειες, εκτός κι αν τα βάλει με τον ίδιο τον εαυτό του.
Υ.Γ. Η Αρτζιμανία θα συνεχιστεί ακόμα πιο έντονη και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οσοι σπεύσετε να τον κατηγορήσετε που δεν κράτησε τη διαφορά, θυμηθείτε ότι ο Πεδουλάκης είναι προπονητής του Παναθηναϊκού. Μίας ομάδας που έχει μάθει να κερδίζει κι όχι να προστατεύει διαφορές. Με την επιλογή του να μην κάνει φάουλ στα 40'' με τη διαφορά στους 3 πόντους, έκανε το αυτονόητο. Επέλεξε μία καλή άμυνα, για να παίξει στην δική του επίθεση πια την ισοφάριση. Ο Ουίλιαμς έβαλε τρίποντο. Βλακεία του Πεδουλάκη. Επρεπε να μπει στο γήπεδο να παίζει άμυνα!!!

Υ.Γ. 1: Όταν μία ομάδα χάνει στους 66 πόντους εντός έδρας και δει στην Ισπανία, σημαίνει ότι αν μη τι άλλο έχει καταφέρει να πετύχει το στόχο της. Να χαμηλώσει το ρυθμό του αντιπάλου. Όταν μία ομάδα δεν πετυχαίνει καλάθι για πέντε λεπτά σημαίνει ότι οι παίκτες δεν είχαν καθαρό μυαλό να εκτελέσουν όπως έπρεπε (ίσως και την καρδιά) και πως ο προπονητής δεν είχε άμεση συμμετοχή. Αρα φταίει! Όπως και οι παίκτες!

Υ.Γ.2: Είναι καταστροφολογία να θεωρεί κανείς ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε σε περιπέτειες επειδή ηττήθηκε στην Μάλαγα. Αν κάνει το αυτονόητο, αν κερδίσει δηλαδή τις δύο γερμανικές, η Μάλαγα πρέπει να κάνει τρεις νίκες. Κι αν υποθέσουμε ότι θα νικήσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας εντός (απίθανο), θα πρέπει να κλέψει και μία νίκη στην Τουρκία με τη Εφές ή τη Μαδρίτη με τη Ρεάλ. Δε μου μοιάζει και πολύ με μπελά, ούτε με μπλέξιμο.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Σιγούρεψε την... Μπάρτσα

Ο Παναθηναϊκός πήγαινε για πολλά στη Μάλαγα, τα έχασε όλα σε 10 λεπτά και στην καλύτερη περίπτωση θα ανταμώσει με την Μπαρτσελόνα στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα...

Ακόμα και τώρα οι πράσινοι έχουν το πάνω χέρι στην υπόθεση πρόκριση, η Μάλαγα βρίσκεται ένα βαθμό πίσω και έχει σαφώς πιο δύσκολο πρόγραμμα. Απλά μια δουλειά που θα μπορούσε να τελειώσει στην Ισπανία, έμεινε ανοιχτή. Ο Παναθηναϊκός θα ζήσει για ακόμα λίγο καιρό με το άγχος και θα ξέρει πως δεν έχει δικαίωμα στο λάθος. Η πρόκριση λογικά δεν χάνεται, αλλά δεν έχει τελειώσει κιόλας.

Κι όλα αυτά επειδή χαλάρωσε στο τέλος. Ο Πεδουλάκης πίστεψε πως η Μάλαγα δεν μπορεί να επιστρέψει στο παιχνίδι και άρχισε την τέταρτη περίοδο δίχως Διαμαντίδη, Ούκιτς. Ο Ουίλιαμς πήρε τον όπλο του και η Μάλαγα βρήκε ρυθμό. Η ψυχολογία ήταν με το μέρος της, ο Αμερικανός έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι και έγινε η ανατροπή που κανείς δεν πίστευε στο 30'. Με άλλα λόγια ο Παναθηναϊκός έχασε ένα δικό του ματς, άφησε την Μάλαγα να ελπίζει και δεν στεναχώρησε τον κόσμο του. Διότι έχασε από μια ομάδα που δεν έχει πείσει τη φετινή σεζόν, είναι προφανές ότι οι δικοί της οπαδοί έπαψαν να την στηρίζουν. Φάνηκε από την εικόνα στις εξέδρες, που και πάλι ήταν άδειες.

Κι όμως, ο Παναθηναϊκός έχασε και το ματς και τη διαφορά. Αλήθεια, για ποιο λόγο δεν πήγε σε γρήγορη επίθεση ή σε διείσδυση στο τέλος; Με δίποντο "κλείδωνε" την πρόκριση ακόμα κι αν έχανε. Δεν το έπραξε και μπήκε στη διαδικασία του άγχους.

Συν τοις άλλοις, απώλεσε και την τελευταία ελπίδα να πάρει καλύτερη θέση από την 4η στον όμιλό του. Εννοείται πως αν προκριθεί, θα αξίζει γι αυτό και μόνο συγχαρητήρια. Θα έχει κάνει την υπέρβασή του αν θυμηθούμε πως ξεκίνησε η σεζόν. Με στόχο την πρόκριση στους "16" και εν συνεχεία τα πλέι οφ...

Ομως πλέον είναι μονόδρομος η διασταύρωση με την Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί δεν χάνουν την πρωτιά, ο Παναθηναϊκός θα είναι τέταρτος. Γίνεται ο Παναθηναϊκός να ξεπεράσει το εμπόδιο αυτής της Μπαρτσελόνα; Οπως έχουν τα πράγματα, σε σειρά που κρίνεται στις τρεις νίκες μοιάζει απίθανο. Μα, θα πει κανείς το ίδιο δεν ίσχυε το 2011; Και τότε ουδείς έδινε τύχη στους πράσινους κόντρα στους Καταλανούς με μεινόκτημα έδρας. Αλλά το θαύμα έγινε. Μόνο που τα θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα... Και δεν είναι ίδια τα δεδομένα, δύο χρόνια μετά. Από κάθε άποψη. Όταν χάνεις στη Μάλαγα, μοιάζει κομματάκι δύσκολο να κερδίσεις μέσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα.