Ο... ψηλός κι ο τερματοφύλακας γιατρός

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Τερματοφύλακας-γιατρός

Αν κάποιος θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του θα παραδεχθεί ότι πριν το ραντεβού της Λουμπλιάνα, ελάχιστοι, αν όχι κανείς, πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός έχει ελπίδες να περάσει δια περιπάτου από την έδρα μία ομάδας που έχει εξαιρετική παρουσία μέχρι τώρα. Κι όμως, σε ένα από τα πιο δύσκολα παιχνίδια της σεζόν (και θα εξηγήσω αργότερα το γιατί) η ομάδα του Πεδουλάκη έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε. Παίζοντας ολοκληρωτικά, έχοντας πολλές επιλογές και παράγοντας πολύ καλό μπάσκετ, ποδοπάτησε την Ολίμπια και την ψυχολογία της.

Το έργο του Παναναθηναϊκού στην Λουμπλιάνα ήταν πολύ δύσκολο. Θεωρητικά είναι από τα παιχνίδια που ΕΠΡΕΠΕ να κερδίσει, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που προερχόταν από το ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό και την ήττα στο ΟΑΚΑ. Εμπαινε το ψυχοβγάλτικο πρέπει απέναντι σε μία ομάδα που δε γέμιζε το μάτι ως όνομα, αλλά το παραγέμιζε με την ουσία της. Κι εκεί, τα παιδιά του Πεδουλάκη είχαν, το σωστό πλάνο, την τακτική, την ώριμη σκέψη να παίξουν ακριβώς την άμυνα που έπρεπε στο δεύερο ημίχρονο και να λειτουργήσουν όπως ακριβώς έπρεπε στην επίθεση για να πάρουν μία μεγάλη νίκη.

Ο τρόπος που κυκλοφόρησε τη μπάλα, οι αποστάσεις των παικτών, η επιθετικότητα του Ούκιτς, που άλλες φορές θα παράγει σκορ κι άλλες δημιουργία, ήταν τα στοιχεία που συνέθεσαν μία σπουδαία παρουσία συν το γεγονός βεβαίως, ότι η τακτική του Πεδουλάκη ήταν άριστη στην άμυνα και φυσικά συν τον ...τερματοφύλακα-γιατρό.

Αυτός δεν είναι άλλος, από τον Στεφάν Λάσμε, το άνθρωπο που έδειξε χθες ένα δείγμα για τους λόγους που ο Πεδουλάκης επέμεινε τόσο πολύ στην απόκτησή του. Ο Λάσμε, παρότι είναι μικρός το δέμας (για τις θέσεις που καλύπτει), συγκεντρώνει όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, που ο Πεδουλάκης αναζητά ως προπονητής στις ομάδες που αγωνίζεται. Με λίγα λόγια, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα αντιληφθούμε, ότι ως κόουτς ο Αρτζι, στις ομάδες του επιθυμεί να έχει έναν ψηλό παίκτη στη ρακέτα που να είναι φόβητρο. Να τεντώνει τα χέρια του και να σκιάζει τον αντίπαλο. Ας θυμηθούμε, Λότερντειλ, Τζόζεφ Γκαρθ, Χίζνιακ, ακόμα και πέρσι με τον Μπόατενγκ το ίδιο επιχείρησε.

Τι αναζητά; Την διακοπή των εύκολων διεισδύσεων και των τελειωμάτων στις φάσεις. Με ένα ..σκιάχτρο μέσα στη ρακέτα, ο κάθε αντίπαλος (και κυρίως γκαρντ), ειδικά στα τελειώματα του χρόνου επίθεσης θα το σκεφτόταν δύο φορές για να περάσει στο καλάθι και να ολοκληρώσει τη φάση από κοντά... Να, κάτι σαν κι αυτό που βγήκε στον Ολυμπιακό με τον Ντόρσεϊ πέρσι... Ε, αυτή την θέση, ήρθε στη Λουμπλιάνα να την καλύψει ο ...τερματοφύλακας-γιατρός! Οχι, ο Μπεν Λίπερ, αλλά ο Στεφάν Λάσμε.

Ο Γκαμπονέζος, μπήκε στη Χάλα Στόζιτσε, έπαιξαν σαν τερματοφύλακας αποκρούοντας τις επιθέσεις των Σλοβένων με εντυπωσιακά κοψίματα ακόμα και ....μπλονζόν (σαν κι αυτό που έκανε για να σταματήσει ένα τρίποντο σουτ) και με αυτόν τον τρόπο, αλλά και την μαχητικότητά του στην επίθεση, γιάτρεψε τις πληγές του Παναθηναϊκού από την κακή εμφάνιση στο ντέρμπι μα και τις αμυντικές, αυτές που είχαν παρουσιαστεί μέχρι πρότινος.

Το κακό της υπόθεσης είναι ότι η δική του παρουσία υποχρέωσε όλους μας, να ...ξεχάσουμε τρόπον τινά την σπουδαία παρουσία του Μασιούλις στο πρώτο ημίχρονο, τον άνθρωπο που έδωσε δεύτερη και τρίτη διάσταση στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, στις στιγμές που δεν είναι ο Σόφο στο παρκέ. Επαιξε στο λόου ποστ (ο μοναδικός που το έχει κάνει τόσο αποτελεσματικά μέχρι τώρα), δημιούργησε από εκεί όταν ήρθαν βοήθειες και στις περιπτώσεις που βρέθηκε μόνος του μπουμπούνισε το τόπι για να βρει το στόχο.

Το ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι το εξής: Η Διάρκεια! Στη Στόζιτσε τα σουτ μπήκαν, αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι στο ρόστερ του, ο Παναθηναϊκός δεν έχει ένα σουτέρ δολοφόνο, πλην του Διαμαντίδη. Ναι ξέρω θα μου αναφέρετε τον Γιαννόπουλο και πολλά μπράβο στο παλικάρι, που στη Σλοβενία, κατέθεσε στο παρκέ, όλα τη γνώση και τη διδαχή που έλαβε πέρσι από τον Πεδουλάκη. Πόσταρε, σούταρε με τρομερά ποσοστά και ψυχολογία, έπαιξε άμυνα. Το μόνο που του μένει πια είναι να δημιουργήσει. Ολα αυτά τα έμαθε στο Περιστέρι με τον Πεδουλάκη.

Και τώρα του βγαίνουν. Του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Προσωπικά όμως, δε θεωρώ (μέχρι να μου αποδείξει ότι μπορεί να κουβαλήσει αυτόν τον τίτλο σε μία μεγάλη ομάδα) ότι ο Γιαννόπουλος είναι ο άνθρωπος που θα δώσει (ακόμα) τις λύσεις στον Παναθηναϊκό. Αν αποδειχθεί ότι είναι έτσι (κι έτσι όλα τα στοιχεία το παλικάρι να το αποδείξει), τότε θα αλλάξω γνώμη. Με λίγα λόγια, τη στιγμή που ο Πεδουλάκης θα σημαδέψει τον Γιαννανόπουλο για να εκτελέσει το τελευταίο σουτ για τη νίκη σε έναν οποιονδήποτε αγώνα, κι αυτός το βάλει, τότε, ο μικρός θα είναι έτοιμος. Το μέγα ερώτημα δεν είναι αν θα ευστοχήσει, αλλά αν θα επιλέξει αυτόν ο Πεδουλάκης... Κάποια στιγμή προφανώς και θα το κάνει.

Πόσο άμεσα όμως; Μέχρι τότε, ο Παναθηναϊκός "χάνει¨ αυτόν τον παίκτη. Τον σουτέρ που παράλληλα μπορεί να είναι και δημιουργός. Διότι ο Μασιούλις τα έβαλε στη Σλοβενία, με τον Ολυμπιακό αστόχησε, όπως και οι συμπαίκτες του. Αυτή η διάρκεια λείπει μέχρι τώρα από τους πράσινους. Κι αν τη βρουν, τότε όλα θα είναι καλύτερα.

Εννοείται πως είναι σαφές πως ούτε ο Αρμοστρονγκ, ούτε ο Κίτσεν δείχνουν ότι μπορούν να προσφέρουν. Ο πρώτος έχει πάρει όλες τις ευκαιρίες του κόσμου, αλλά είναι αδύνατον να προσαρμοστεί, έχοντας αδυναμίες σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, ακόμα και στα ριμπάουντ.

Ο αμερικάνος γκαρντ είναι πολύ νωχελικός ακόμα, του λείπει η ενέργεια και η επιθετικότητα. Μακάρι να τη βρει κάποια στιγμή... Και το ερώτημα είναι αν οι πράσινοι διακόψουν ένα ή δύο συμβόλαια, τι παίκτες θα πάρουν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι λείπει ένα 4άρι, που να σουτάρει καλά τη μπάλα από την περιφέρεια. Ενας παίκτης (γενικα) που να σουτάρει. Κι ας μην είναι γκαρντ!




ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται σέντερ...

Διαμαντίδης και Τσαρτσαρής πέρασαν τούτη τη φορά σε δεύτερο πλάνο. Ο Σχορτσανίτης εγκλωβίστηκε και συνάμα φορτώθηκε με φάουλ... Κι όμως. Ο Παναθηναϊκός έκανε την πρώτη καλή φετινή του εμφάνιση, δίχως να πάρει το κάτι παραπάνω από τους τρεις βασικούς του άξονες. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να πάψει να είναι μονοδιάστατος κι αυτό του βγήκε σε καλό. Ο Γιόνας Μασιούλις έκανε τη διαφορά είτε με τα τρίποντα, είτε παίζοντας με πλάτη στο καλάθι. Ο Στέφαν Λάσμε του έκλεψε τη δόξα με το εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο που έκανε, αλλά στην πραγματικότητα ο Λιθουανός έκανε τη διαφορά και έβαλε τις βάσεις για τη νίκη... Το ότι είχε 18 πόντους, 5 ασίστ και 4 ριμπάουντ δείχνει το μέγεθος της πολύπλευρης προσφοράς του.

Πολλά συγχαρητήρια παίρνει και ο Χάρης Γιαννόπουλος. Λίγες μέρες μετά τα άστοχα σουτ στο ματς με τον Ολυμπιακό, απέδειξε ότι το λέει η καρδιά του. Μπήκε στη Στόζιτσε και έβαλε τρία τρίποντα... Είναι σουτέρ από τους λίγους, το ότι τον εμπιστεύεται ο Πεδουλάκης του επιτρέπει να φανερώσει τις ικανότητές του σε υψηλό επίπεδο.

Και πάμε στον Λάσμε... Οι τρεις συνεχόμενες τάπες που έκανε, ήταν το χάι λάιτ της βραδιάς. Ειδικά το ένα κόψιμο στο τρίποντο, μετά από την... ώθηση που πήρε από τον Διαμαντίδη. Με 13 πόντους, 8 ριμπάουντ και 5 τάπες ανέβασε ένα επίπεδο τον Παναθηναϊκό. Ιδανικό συμπλήρωμα για τους Σχορτσανίτη, Τσαρτσαρή και Πάνκο στην φροντ λάιν, μάλλον βάσει σε συζήτηση ένα θέμα. Μάλλον δεν χρειάζεται να ψάξει για σέντερ ο Πεδουλάκης, ίσως ένα τεσσάρι με σουτ να του χρειάζεται περισσότερο. Ενας καλός αθλητής, για να συμπληρώνει τον θετικό στη Λουμπλιάνα Πάνκο. Ο Αρμστρονγκ περισσεύει, αυτό ουδείς το αμφισβητεί.

Εννοείται πως δεν κέρδισε καμιά... υπερδύναμη ο Παναθηναϊκός, όμως πριν από το τζάμπολ λίγοι περίμεναν τέτοιο περίπατο. Ειδικά μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Ομως οι πράσινοι αντέδρασαν σωστά, δεν απογοητεύτηκαν. Με τον Μασιούλις να κάνει την αρχή και τον Λάσμε να δίνει αυτό που δεν είχε ο Πεδουλάκης μέχρι και την περασμένη Δευτέρα.