Κοιμήθηκα μια βδομάδα αγκαλιά με το PlayStation 5 (pics & vids)
Χτύπησε το κουδούνι. Νόμιζα πως ήταν ο καφές. Αλλά όχι. Ο καφές θα αργούσε εκείνη τη μέρα.
Μετά από προσμονή αρκετών ημερών (όχι για τον καφέ, ευτυχώς), είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή. Και, διάολε, απίστευτο. Καθώς άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι «ανεβαίνει» με το ασανσέρ, επέστρεψε εκείνο το συναίσθημα, καμιά 25αριά χρόνια πίσω, όταν ο Άγιος Βασίλης μού είχε φέρει δώρο αυτό το γκρι πραγματάκι, που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα τις ζωές μας, τις ζωές σας, την ίδια την ιστορία του gaming. Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.
Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε επιτέλους, και ένα τεράστιο κουτί έκανε την εμφάνισή του. Τεράστιο. Ειλικρινά. Ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω του μου έδωσε ένα χαρτί να υπογράψω. Ομολογώ ότι αναρωτήθηκα αν γνώριζε το περιεχόμενο του κουτιού και ήθελε να με βρίσει για την τύχη μου. Μπορεί πάλι, σκέφτηκα, εκείνος να παρέλαβε νωρίτερα. Δύο δευτερόλεπτα κράτησαν οι σκέψεις. Όταν έμεινα μόνος μου με το κουτί, σταμάτησα να σκέφτομαι.
Ο γάτος και η κουζίνα
Έχω έναν γάτο. Όπως κάθε γάτος, που σέβεται τον εαυτό του, όταν δει κουτί, θέλει να το φάει, να τρίψει τη μουσούδα του πάνω του και αν το βρει ανοιχτό, να μπει μέσα. Ακόμη και μικρό να είναι το κουτί και εκ των πραγμάτων -εκ της κοιλιάς του δηλαδή- απλά να μη γίνεται να μπει μέσα, θα μπει. Και θα χωρέσει. Άρα, καταλαβαίνετε, σε μεγάλο κουτί θα κάνει παρέλαση. Πάνω από το πτώμα μου αυτήν τη φορά, του είπα. Δεν μου απάντησε, παρά με κοίταξε με απορία. Και εμένα και το κουτί.
Το πήρα και το πήγα στην κουζίνα. Και εκεί έμεινε για περίπου οκτώ ώρες. Ξέρω. Πώς γίνεται; Έτυχε, δυστυχώς, να έχω πιάσει δουλειά (τηλεργασία που μας το μάθανε) ακριβώς τη στιγμή που χτύπησε το κουδούνι. Οπότε, είτε θα δήλωνα παραίτηση, είτε θα δήλωνα ασθένεια, είτε θα περίμενα να σχολάσω. Και μαντέψτε. Φλώρος. Όπως τότε, στο σχολείο, που πρώτα έκανα τα μαθήματά μου, και μετά μπορούσα να συνεχίσω με την Κολομβία του Κάρλος Βαλντεράμα την επέλαση για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας στο FIFA 98.
Τσεκάροντας κάθε τρεις και λίγο πού είναι η γάτα, περίμενα. Το βράδυ.
Οι δυο μας
Σχόλασα. Ο γάτος κοιμήθηκε. Ήθελα να γίνει σωστά και θα γινόταν σωστά. Θα μπορούσα, φυσικά, να ανοίξω το κουτί τσάκα τσάκα κάποια στιγμή, ενώ δούλευα, και να βγάλω το περιεχόμενό του, να το δω, να το αγγίξω. Όμως, χάνεται όλη η ιεροτελεστία έτσι. Δεν έχει γλύκα. Αργά το βράδυ, λοιπόν, τις ώρες που οι gamers δημιουργούν, άνοιξα το κουτί. Τράβηξα μια γερή τζούρα από τη μυρωδιά του καινούριου που ανάβλυσε από μέσα. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα προσεκτικού unboxing. Και μετά από λίγο, στα χέρια μου είχα το PlayStation 5.
Κοιτάξτε να δείτε, δεν ξέρω πώς αντιδράσατε εσείς όταν το αντικρίσατε και το αγγίξατε για πρώτη φορά. Κάποιοι μπορεί να το πήρατε αγκαλιά και να αρχίσατε να το σηκώνετε στον αέρα σαν το Champions League. Άλλοι να το χαϊδέψατε, ίσως και να κλάψατε λίγο. Εγώ τρόμαξα. Αλήθεια. Δεν ήθελα να το κρατάω, μην τυχόν και μου πέσει και γελάει χαιρέκακα μαζί μου ο γάτος, που δεν τον άφησα να διαλύσει το κουτί. Είναι το μέγεθος της νέας κονσόλας της Sony τέτοιο, δε, που θέλει μια κάποια σκέψη για το πού θα το βάλεις. Θέλει τον χώρο του.
Σαν design, κρίνοντας, δηλαδή, απλά και μόνο το πώς σου φαίνεται στο μάτι, θεωρώ πως είναι υποκειμενικό το θέμα. Προσωπικά, αν αφήσω στην άκρη το design του PlayStation 2 (όχι το slim), που ο σχεδιασμός του ήταν πολύ μπροστά από οτιδήποτε άλλο μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι τότε ως «κονσόλα», είναι ό,τι πιο όμορφο έχω δει. Είναι στολίδι για το τραπεζάκι της τηλεόρασης. Αν έχετε χώρο -και δεν έχετε γάτα- βάλτε το κάθετα (έχει βάση, μην το δέσετε με τίποτα σκοινιά), γιατί σε οριζόντια διάταξη χάνει αρκετή από την ομορφιά του, καθώς έτσι φαίνεται το μεγάλο του πλάτος.
Ως προς αυτό, μεγάλο θα πει κάποιος, ΟΚ, υπάρχει λόγος, ωστόσο και είναι η ψύξη. Συγκεκριμένα, στο κάτω μέρος έχει μια πολύ μεγάλη ψύκτρα, που παίρνει αέρα από δύο μεριές. Ο ανεμιστήρας έχει διάμετρο 120 mm και 45 mm πάχος. Η ψύκτρα, λοιπόν, πιάνει, περίπου, το 40% του χώρου εντός της κονσόλας! Το γεγονός, βέβαια, ότι έχει μεγάλο ανεμιστήρα, δεν σημαίνει κιόλας πως κάνει και θόρυβο. Το αντίθετο ισχύει. Όσο πιο μεγάλος ο ανεμιστήρας τόσο πιο «ήσυχο» το μηχάνημα. Και αυτό είναι ξεκάθαρο αμέσως στο PlayStation 5, που είναι εντελώς αθόρυβο, εντυπωσιακό γεγονός, αν μη τι άλλο, αν δει κανείς τους απίστευτα γρήγορους χρόνους φόρτωσης των παιχνιδιών. Ξεχάστε το loading. Τελείωσε αυτό. Loading σε 2 δευτερόλεπτα, save σε 5 και σε 6. Αδιανόητο. Αποτελεί λύτρωση, πάντως, η... ησυχία στη νέα κονσόλα της Sony, καθώς, κακά τα ψέματα, το PS4 Pro μας είχε πάρει λίγο τα αυτιά. Ας περιμένουμε, βέβαια, τίτλους-πρόκληση, που έρχονται και αναμένεται να ζορίσουν το μηχάνημα, ώστε να σιγουρευτούμε ότι δεν ακούγεται.
Το PlayStation 5, λοιπόν, μπήκε στη θέση του. Καλώδια, χειριστήριο, όλα έτοιμα. Για το χειριστήριο θα τα πούμε παρακάτω. Ακόμα τρέμω.
Το μενού και η δόνηση που είναι έκρηξη
Η home screen του PlayStation 4 νομίζω πως είναι η αγαπημένη μου. Κομψή, λειτουργική, απλή, όμορφη. Ως εκ τούτου, χαίρομαι πάρα πολύ, που, ναι, η αντίστοιχη στο PlayStation 5 είναι διαφορετική, αλλά οι άνθρωποι της Sony δεν προχώρησαν σε έναν ολικό επανασχεδιασμό. Βελτίωσαν απλά την κομψότητα, τη λειτουργικότητα, την απλότητα και την ομορφιά. Επίσης, δεν ξέρω πόσοι... ρομαντικοί αισθάνθηκαν το ίδιο πράγμα, εγώ ένιωσα μια ζεστασιά στο μενού. Σαν να βρίσκομαι σπίτι. Θα φάτε ώρες ψαχουλεύοντας τη home screen και φυσικά το store.
Ειδικά στην αρχή, δε, που θα χρειαστεί να περιμένετε μερικές ωρίτσες, για να εγκατασταθούν τα πρώτα σας παιχνίδια, κάτι πρέπει να βρείτε να κάνετε. Εποικοδομητικό. Οπότε, είτε θα δείτε μέχρι και την τελευταία επιλογή στο μενού είτε θα λιώσετε στο Astro's Playroom. Αν επιλέξετε το δεύτερο, θα πάρετε και μια πολύ γερή πρώτη δόση, αφενός από τα απίθανα γραφικά και κυρίως, αφετέρου, από το νέο χειριστήριο. Και τη δόνησή του. Βασικά, αυτό το πράγμα δεν πρέπει να λέγεται πια δόνηση. Ας το πούμε σεισμό. Ας το πούμε μικρές εκρήξεις. Ας το πούμε κάπως αλλιώς τέλος πάντων.
Ειδικά στο Astro's Playroom, το DualSense controller ξεδιπλώνει όλη τη μαγεία του. Ο συνδυασμός του ηχείου με τον ήχο που έρχεται από την τηλεόραση και η δόνηση σε κάθε πάτημα του χαρακτήρα συνθέτουν κάτι το εξωπραγματικό. Ας ελπίσουμε όλον αυτόν τον μαγικό συνδυασμό να τον βλέπουμε -και να τον νιώθουμε- συχνά, αφού δεν θα είναι και πολύ εύκολο οι εταιρείες να εκμεταλλεύονται πάντα τα μοναδικά χαρακτηριστικά του νέου χειριστηρίου στα παιχνίδια τους.
Στο Sackboy: A Big Adventure, ωστόσο, που ήταν το πρώτο παιχνίδι το οποίο εγκαταστάθηκε όσες ώρες «καιγόμουν» μεταξύ ρυθμίσεων και Astro's Playroom, αυτός ο συνδυασμός επιτυγχάνεται απόλυτα. Μέσα στα σκοτάδια, λοιπόν, η πρώτη μου next-gen εμπειρία δεν ήταν ως συνήθως με τίποτα ζόμπια, δράκους ή δαίμονες, αλλά με τον Sackboy, που ποτέ δεν φαινόταν καλύτερος. Δίχως να το καταλάβω, πέρασαν ώρες. Το Demon's Souls ακόμη κατέβαινε.
Ρε, είστε τρελοί, ρε;
Την επόμενη μέρα, και αφού κοιμήθηκα με την απαγόρευση κυκλοφορίας να έχει τελειώσει μερικές ώρες νωρίτερα, ξύπνησα, έφτιαξα καφέ και σε περίπου 35 δευτερόλεπτα είχα καθίσει ξανά στον καναπέ. Φυσικά, το PlayStation έμεινε ανοιχτό... Και το Demon's Souls είχε, πλέον, εγκατασταθεί. Εδώ η κατάσταση ξέφυγε. Όσο και να θες να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, άνθρωπος είσαι. Θα ξεπεράσεις τα όρια. Μπαίνω στο παιχνίδι, μπαίνει το intro. Έχει ανατριχιάσει μέχρι και η τελευταία τρίχα από το μούσι μου. Στο 0:45 του παρακάτω βίντεο έχω ανέβει πάνω στον καναπέ και φωνάζω «ρε, είστε τρελοί, ρε»! Ακούστηκαν και μπινελίκια, αλλά δεν μεταφέρονται.
Ξέρετε, στη δουλειά αυτή... καμιά φορά (καμιά), χαρακτηρίζουμε κάτι ως «επικό». Και βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι, εντάξει, υπερβάλουμε λίγο. Γιατί, να, τυγχάνει να υπάρξει κάτι πραγματικά επικό και δεν βρίσκουμε άλλη λέξη για να το περιγράψουμε, σκεπτόμενοι πως έχουμε χαρακτηρίσει έτσι κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο. Για το remastered του Demon's Souls, ωστόσο, στο PlayStation 5 δεν υπάρχει καμία υπερβολή. Δεν κρίνουμε εδώ τη δυσκολία του. Ήταν και παραμένει δύσκολο, όπως όλη η σειρά Souls της FromSoftware. Εδώ μιλάμε για το θέαμα. Είτε επιλέξετε το cinematic mode, που στοχεύει σε καλύτερη ποιότητα εικόνας με ανάλυση native 4K και 30 σταθερά FPS, είτε πάτε με τα 60 καρέ/δευτερόλεπτο με native ανάλυση στα 1440p, αυτό που θα δείτε στην οθόνη σας είναι εκθαμβωτικό. Ο φωτισμός απίθανος, τα animations τρομερά βελτιωμένα και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές. Κεράκια που τρεμοπαίζουν, κλαδάκια και πέτρες που αντιδρούν όταν πατήσουμε πάνω τους, ξύλα που σπάνε ρεαλιστικά και ξόρκια που φωτίζουν τους σκοτεινούς διαδρόμους.
Αυτό το παιχνίδι είναι για την ώρα ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει δείξει η νέα γενιά. Και σε αυτό το παιχνίδι, το τεράστιο από άποψη όγκου, συμβαίνει αυτό που λέγαμε πριν. Δεν υπάρχει loading, καμία αναμονή. Σε 1 δευτερόλεπτο είσαι στο Nexus και σε 1 δευτερόλεπτο είσαι σε κάποιο κάστρο ή σε υπονόμους. Να σημειώσουμε, δε, πως η μουσική έχει ηχογραφηθεί εκ νέου από ορχήστρα και είναι πραγματικά μεγαλοπρεπής.
Αισίως, πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα. Αυπνίας. Όπου κοιμόμουν τέλος πάντων και ξυπνούσα με την κονσόλα... αγκαλιά. Και συνεχίζω, δηλαδή, μη νομίζετε. Οι μέρες και οι ώρες, όπως καταλαβαίνετε, περνούν και όσο περισσότερο βυθίζεσαι στο PlayStation 5 τόσο ανακαλύπτεις πως το gaming μπαίνει σε μια εντελώς νέα εποχή. Δεν έχουμε δει καν, θαρρώ, ούτε τις μισές από τις δυνατότητες του PlayStation 5. Στο άμεσο μέλλον βγαίνουν κάποια παιχνίδια αποκλειστικά για αυτό (το Pragmata για παράδειγμα), και, πιθανότατα, θα τρίβουμε τα μάτια μας.
Είναι δεδομένο, πάντως, ότι έρχονται μέρες, που, τουλάχιστον για όσους ζήσαμε την εποχή της μεγάλης «έκρηξης» του gaming σε κονσόλα στα μέσα της δεκαετίας του '90, δεν είχαμε φανταστεί ποτέ.
Σας αφήνω τώρα. Ο γάτος μου ξύπνησε και επεξεργάζεται την κονσόλα. Μάλλον θέλει να παίξουμε.
