Πώς είναι να βλέπεις τους Manowar από έναν... πύργο με φόντο το Φάληρο (pics & vids)

Γιάννης Κονταξής
Πώς είναι να βλέπεις τους Manowar από έναν... πύργο με φόντο το Φάληρο (pics & vids)
Είχατε φανταστεί ποτέ ότι κάποτε θα βλέπατε το αγαπημένο σας συγκρότημα από έναν... πύργο; Όχι, ε; Ούτε εγώ, αλλά το έζησα και αυτό! Γράφει ο Γιάννης Κονταξής.

Αν κάποιος με ρωτούσε, πριν 15 χρόνια, για ποιους λόγους ήθελα να έρθω Αθήνα να σπουδάσω, ένας από αυτούς θα ήταν οι συναυλίες. Βλέπετε, μεγαλωμένος στην Άρτα και ταγμένος στη μέταλ κουλτούρα, η Αθήνα φάνταζε ως ο ιδανικός τόπος. Συναυλιακοί χώροι, φεστιβάλ, συναυλίες, όλα σε αφθονία.

Τα έφερε έτσι λοιπόν η ζωή (και το διάβασμα) που τελικά ήρθα στην Αθήνα και επί 15 συναπτά έτη πάω συνέχεια σε συναυλίες μεγάλων ή μικρών ονομάτων, διάσημων superstars ή undergound ηρώων, φεστιβάλ χιλιάδων ανθρώπων ή διήμερα events για ταγμένους «στρατιώτες» του DIY.

Μέχρι πρόσφατα, ήταν πολύ συγκεκριμένος ο τρόπος που απολάμβανα τις συναυλίες. Πήγαινα από νωρίς με την παρέα μου, αράζαμε πότε μέσα και πότε έξω από τον εκάστοτε χώρο που τη φιλοξενούσε, μιλούσαμε με τις ώρες, πίναμε τις μπίρες μας, παίρναμε θέση πολύ πολύ κοντά στη σκηνή, κοπανιόμασταν, ξελαρυγγιαζόμασταν, φεύγαμε ικανοποιημένοι. Βέβαια, όλο αυτό το κόνσεπτ μπορεί να φαντάζει ιδανικό όταν είσαι 18, 22, 27 άντε και 30 χρονών, αλλά σιγά σιγά νιώθεις μια κούραση να σε καταβάλλει. Άλλο να πηγαίνεις αραχτός ως φοιτητής σε μια συναυλία και να τη βγάζεις στο όρθιο χωρίς να νιώθεις τι θα πει κούραση και άλλο να πηγαίνεις «σκοτωμένος» στα 33 σου μετά τη δουλειά. Όσοι έχετε περάσει τα πρώτα -άντα, είμαι σίγουρος ότι συμπάσχετε.

Ένα καλοκαίρι διαφορετικό από όλα τα άλλα

Το φετινό καλοκαίρι είναι το καλύτερο by far από άποψη συναυλιών. Και όλα τα credits πάνε στην άψογη διοργάνωση του Release Athens Festival.

Μέσα σε οκτώ μέρες, χιλιάδες κόσμου απόλαυσαν 39 συγκροτήματα από κάθε λογής μουσικό ιδίωμα και κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Βάλτε κάτω τα ονόματα που είδαμε μέχρι τώρα στην Πλατεία Νερού και θα επλαγείτε από το πόσο τυχεροί ήμασταν που βιώσαμε ένα τέτοιο μουσικό θέρος. Και μην ξεχνάτε ότι το φεστιβάλ ρίχνει αυλαία την Κυριακή με Disturbed και Anthrax, σε μία βραδιά που δεν πρέπει να χάσετε αφενός γιατί θα είναι η πρώτη εμφάνιση ever των Disturbed στην Ελλάδα και αφετέρου γιατί οι Anthrax είναι οδοστρωτήρες στα live τους.

Όσοι λοιπόν παρευρεθήκατε στην Πλατεία Νερού από την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, θα είδατε εκεί στα δεξιά σας, δίπλα από την Guest και VIP area κάτι που έμοιαζε με πύργο. Μια ψηλή, τετραγωνισμένη σιδερένια κατασκευή που με μεγάλα γράμματα σε κόκκινο φόντο έγραφε Generali.

Μπορεί να μην δώσατε σημασία, όπως μπήκατε με το τούρμπο αναμμένο για να πάτε μπροστά στη σκηνή, αλλά σίγουρα την είδατε, όταν επεξεργαστήκατε με το βλέμμα σας το χώρο. Και ίσως ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος με τον #YourMusicPartner που πήγατε μαζί στη συναυλία:

- Μα καλά. τι είναι αυτό το πράγμα εκεί;

- Ρε, πάμε να ρωτήσουμε, μπορεί να μετράει!

- Έλα μωρέ, δεν βαριέσαι να πάμε μέχρι εκεί;

- Ρε, κοίτα από πόσο ψηλά βλέπουν τη σκηνή. Φαντάσου θέα που θα έχεις!

- Έλα μωρέ, μια συναυλία ήρθαμε να δούμε, δεν θα παίξουμε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού...

Για όλους εσάς λοιπόν, που θέλατε να πάτε να δείτε τι είναι αυτός εκεί ο πύργος, αλλά ο #YourMusicPartner βαριόταν αφάνταστα να κουνηθεί, θα σας πω εγώ.

Ένας πύργος που προσφέρει maximum απόλαυση

Είχα την ευτυχία να βρεθώ ως προσκεκλημένος σε αυτόν τον πύργο για να δω από ψηλά όλη την 3η μέρα του Release Festival με τους Manowar και εσείς είστε τόσο τυχεροί που θα διαβάσετε ακριβώς πως είναι να βιώνεις με αυτόν τον τρόπο τη συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος.

Πεντακάθαρη θέα στη σκηνή, κρυστάλλινος ήχος να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, ένα μπαρ χωρίς ουρά δεκάδων μέτρων, σκαμπό για να ξεκουράζεσαι. Μπορούσες δηλαδή να δεις το αγαπημένο σου συγκρότημα απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις που κάποτε θεωρούσες «φλωριές», αλλά πλέον ξέρεις ότι είναι απαραίτητες για να νιώσεις κάτι που πάντα σου έλειπε στις συναυλίες: την άνεση.

Εντάξει, ξέρω ότι κάπου εδώ θα πείτε «έλα μωρέ, αν δεν είσαι στο pit, δεν έχει νόημα». Δεν θα διαφωνήσω εντελώς. Το μαρτυρά άλλωστε και η φωτογραφία από το κάγκελο.

πηγή φωτογραφίας: εδώ

Αλλά, για μισό λεπτό. Βλέπεις μια συναυλία από ψηλά. Να, κάπως έτσι.

πηγή φωτογραφίας: εδώ

Έχεις μπροστά σου δηλαδή τη σκηνή χωρίς να παρεμβάλλεται κανείς ψηλέας, έχεις πανοραμική θέα του κοινού και άρα βλέπεις την κάθε αντίδρασή του στα τραγούδια, αποφεύγεις (αυτό εδώ είναι το πιο τέλειο) τα smartphones που καταγράφουν τη συναυλία και που πλέον είναι περισσότερα και από κατσαρίδες, ο ήχος φτάνει σε εσένα χωρίς να παρεμβάλλονται οι συζητήσεις των γύρω σου, παραγγέλνεις την μπίρα ή το ποτό σου σε λιγότερο από μισό λεπτό γιατί δεν έχει ουρά το μπαρ, αν νιώσεις πως πονάει η μέση σου (μην το γελάτε, έχω φίλους που το παθαίνουν αυτό κι ας είναι μόλις 33 ετών) έχεις σκαμπό να κάτσεις. Μην τα υποτιμάτε όλα αυτά και τα θεωρείτε γεροντίστικα γιατί εκεί στον πύργο εγώ γερόντια δεν είδα. Ούτε να τα θεωρείτε προνόμια για VIP και φασαίους τύπους που κάποτε την έβλεπαν metal warriors και τώρα ξαφνικά έγιναν κυριλέ σαν τον γνωστό Τάκη που έβλεπε κύκλους γιατί εκεί στον πύργο εγώ είδα ανθρώπους σαν εμάς, διψασμένους για μέταλ.

Άλλωστε είναι μια κοινή παραδοχή: Όσο μεγαλώνουμε, εκτιμούμε περισσότερο κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, στα 19 μου που είδα τους Black Sabbath, θυμάμαι ακόμα ότι μπροστά μου καθόταν ένας τριπλάσιος τύπος από εμένα με μια μπλούζα του συμπαθέστατου σωματείου του Εθνικού Πειραιώς και μόνο όταν μπήκε το “Dirty Women” και τρελάθηκα και κάπως τον παραμέρισα, κατάφερα να θαυμάσω τους Θεούς. Φανταστείτε τι εντύπωση μου είχε κάνει αυτό τότε για να το θυμάμαι ακόμα. Και για αυτό το λόγο δεν ήθελα να περάσω το ίδιο και στους έτερους Θεούς, τους Manowar.

πηγή φωτογραφίας: εδώ

Να παίζει δηλαδή το “Battle Hymns” και να έχεις μπροστά σου κανά τύπο σαν τον Θορ και να μην μπορείς να δεις τον Eric Adams να σκίζει τον ουρανό με τις νότες του. Ε όχι, κάποια πράγματα πλέον δεν τα διαπραγματεύομαι. Θέλω maximum απόλαυση. Και την είχα! Είδα τους Manowar από ψηλά, από τη Βαλχάλα της πλατείας Νερού, και ήταν υπερτέλεια, για να μην χρησιμοποιήσω την άλλη λέξη που αρχίζει από «κ» και τελειώνει σε «α».

«Είμαστε ανοιχτόμυαλοι, προσιτοί και ικανοί άνθρωποι, που θέλουν να βλέπουνε τα πράγματα από άλλη σκοπιά». Αυτή η φράση περιγράφει ίσως με τον καλύτερο τρόπο τους απανταχού μεταλάδες. Άνθρωποι που ακούν μουσική που εξελίσσεται συνεχώς, άνθρωποι έτοιμοι να μανουριάσουν για το αγαπημένο τους συγκρότημα αλλά και να σε κεράσουν μπίρα αν τα βρεις μαζί τους. Άνθρωποι που ξέρουν να περνούν καλά και να κρατάνε μέσα τους όλα αυτά που αξίζουν για αυτούς και που τους αρέσουν οι εκπλήξεις! Όπως η έκπληξη του να απολαμβάνουν το αγαπημένο τους συγκρότημα με... music partner τους μια ασφαλιστική! «Born to walk against the wind” που λένε και οι Manowar και born to expect the unexpected θα συμπλήρωνα εγώ!