Release Athens 2018 - Day 3: Ένα ατέλειωτο πάρτι δίπλα στη θάλασσα! (pics)

Gazzetta team
Release Athens 2018 - Day 3: Ένα ατέλειωτο πάρτι δίπλα στη θάλασσα! (pics)
Πήγαμε στο Release, περάσαμε τέλεια για άλλη μια χρονιά και σας μεταφέρουμε όλα όσα ζήσαμε στην Πλατεία Νερού.

Γράφει η Ραφαέλλα Ράλλη

Το λες και γκαντεμιά αυτό που συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια με το live των Jamiroquai. Τη μία η αναπάντεχη ακύρωση εξαιτίας του προβλήματος υγείας του Τζέι Κέι στην σπονδυλική στήλη, την άλλη η κυριακάτικη καταρρακτώδης βροχή την ίδια ημέρα της επόμενης χρονιάς... Θα σκεφτόταν κανείς πως κάποιος από ψηλά βάλθηκε να μας κάνει χαλάστρα. Βέβαια, ευτυχώς η χθεσινή κοσμοπλημμύρα ξεθύμανε νωρίς ώστε να αφήσει περιθώριο για να γίνουν κανονικά τα προγραμματισμένα lives και μάλιστα χωρίς το μέγεθος της ταλαιπωρίας που μεταξύ μας, ως ένα βαθμό θα ήταν και απόλυτα λογικό.

Οι πόρτες της τρίτης ημέρας του Release Athens άνοιξαν μία ώρα αργότερα, στις 18:00 δηλαδή με τους Σtella, Sillyboy's Ghost Relatives και Cigarettes After Sex να αναλαμβάνουν την άχαρη διαδικασία της υποδοχής του κοινού. Οι τελευταίοι, ως ineternational act στάθηκαν περισσότερο τυχεροί υπό την έννοια του ότι μία μεγάλη μερίδα του κόσμου είχε ήδη συγκεντρωθεί, ενώ κάποιοι από αυτούς θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς να τους δουν και ως solo, εκτός φεστιβάλ. Η μπάντα από το Τέξας, δεν τα 'χει πάει καθόλου άσχημα άλλωστε (όπως και χθες δηλαδή), δεδομένου του ότι δισκογραφικά υπάρχει από 2012 και ακολουθώντας πιστά τα βήματα των Mazzy Star φτιάχνει μπαλάντες ιδανικές για σκέψη και περισυλλογή κατά τις μικρές ώρες. Οπότε, ό,τι είδαμε στη σκηνή συμβάδιζε απόλυτα με τη μέχρι τώρα πορεία τους. Δε μπορείς να περιμένεις από ένα τέτοιου είδους συγκρότημα και δη σε φεστιβαλικό mood να ξεπεράσει τα δύο επόμενα acts, που έκαστο αποτελεί «πύραυλο» στο είδος του.

Από το 2016 που ήταν headliner στη δεύτερη ημέρα του ίδιου φεστιβάλ, ο Parov Stelar επέστρεψε με την μπάντα του και με την Cleo Panther στα φωνητικά που είναι ίσως η μοναδική που μένει ίδια κι απαράλλαχτη στις εμφανίσεις του. Αυτήν τη φορά, στο live συμμετείχε και ο Lee Anduze, o οποίος πια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στην Αθήνα. Για ένα συγκρότημα όπως οι Parov Stelar Band είναι λιγάκι δύσκολο να είναι κακοί, υπό την έννοια του ότι σαξόφωνα και τρομπέτες με τον τρόπο που τα κουμαντάρει και τα ενορχηστρώνει στο σύνολό τους ο Marcus Füreder πάντα θα παράγουν ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το θέμα είναι πως έχει να ανταγωνιστεί τον ίδιο του τον εαυτό και σε αυτό το επίπεδο όταν κάποιος τους έχει παρακολουθήσει συναυλιακά τουλάχιστον από το 2009, ξέρει ότι η πορεία είναι κάπως... φθίνουσα. Φταίει το ότι έφυγε ο Max The Sax, ο οποίος από μόνος του ήταν μία «ατραξιόν»; Η σειρά των τραγουδιών; Η υπερπροβολή και το υπερσόου τρομπέτας; Η επιλογή του setlist που πέφτει στην παγίδα να «παραγκωνίσει» τα πιο παλιά αναγνωρίσιμά τους κομμάτια, εκείνα που ανέδειξαν την μπάντα; Για παράδειγμα χθες, έπαιξαν μόνο The Mojo Radio Gang και από τα πρόσφατα «παλιά» τους τα Clap Your Hands και All Night Long. Προς Θεού, θα ήταν άδικο να τους χρεώσουμε πλήρη αποτυχία. Όμως, όταν παραδέχεσαι και αναγνωρίζεις πολλάκις επί σκηνής ότι στην Ελλάδα από νωρίς ακούγαμε και υποστηρίζαμε τη μπάντα, αυτό ταυτόχρονα σημαίνει πως θα υπάρχει και μέτρο σύγκρισης του πριν και του μετά. Προσωπικά, προτιμώ το πιο ρομαντικό και στοχευμένο πριν, όσο κι αν διασκεδάζω και με το πιο εμπορικό και «αυτόματο» μετά.

Βέβαια, κάπως έτσι επίσης καταλαβαίνεις πως ο παλιός είναι αλλιώς. Η μεγάλη των Jamiroquai σχολή έχει χτίσει ένα ολόκληρο στυλ μουσικής που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα και αυτό βγαίνει και προς τα έξω από ένα σωρό καλλιτέχνες που έχουν οικειοποιηθεί σημεία από τον cool ήχο τους και τον έχουν προσαρμόσει στα δικά τους δεδομένα. Βλέπε Φάρελ Γουίλιαμς, Τζάστιν Τίμπερλέικ, Daft Punk στα πιο πρόσφατά τους, Maroon 5, Tame Impala και Τσάρλι Πουθ από τους νεότερους, όπως και τόσους άλλους. Ναι, η πρώτη τριάδα έχει και μία δόση μεγάλη από Μάικλ Τζάκσον, αλλά το funky boogie στοιχείο επίσης δεν κρύβεται. Χθες, ο Τζέι Κέι βγήκε στη σκηνή με το «Shake it On» και κατά πάσα πιθανότητα ούτε ο ίδιος περίμενε τον χαμό που αντίκρυσε από κάτω. Εμφανώς ενοχλημένος στα πρώτα τραγούδια από κάποιο πρόβλημα που αντιμετώπιζε στον ήχο, λύθηκε πολύ περισσότερο αργότερα μπροστά σε ένα κοινό που δε σταματούσε να χορεύει. Στα 15 χρόνια που πηγαίνω σε συναυλίες, αν εξαιρέσουμε τα lives του Manu Chao (όπου είναι και εντελώς διαφορετικό το σκηνικό), νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί τον κόσμο να χορεύει τόσο πολύ και τόσο έντονα. Γιατί ούτε ο ίδιος σταμάτησε να κινείται πάνω στη σκηνή -μούσκεμα στον ιδρώτα- με το χαρακτηριστικό του καπέλο να αλλάζει χρωματισμούς και σχήματα.

Πάντως, αν εξαιρέσουμε τους κλασσικούς «θαμώνες» που φώναζαν από κάτω ό,τι κουταμάρα μπορείς να βάλει ο νους σου με αποκορύφωμα το «take it off» δηλαδή να βγάλει το μακρυμάνικο sports μπουφάν του, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που χάλασε την όλη βραδιά και να ευθύνεται ο ίδιος και η μπάντα του. Ειδικά όταν παρατηρείς (από κινήσεις του) πως έχει ακόμα ενοχλήσεις στην σπονδυλική στήλη, στην οποία χειρουργήθηκε την προηγούμενη χρονιά. Το μόνο που μπορώ να τους προσάψω από χθες είναι α. βγαίνεις για encore για παραπάνω από ένα τραγούδι και β. δεν γίνεται να παραλείπεις από το setlist σου το Virtual Insanity που καλώς ή κακώς σου έχει χαρίσει τις μεγαλύτερες πωλήσεις μέχρι σήμερα και που κάποιοι ήρθαν να το ακούσουν. Διάβασα κάπου πως ήταν «βαρύς» λέει. Ακούς Τζέι Κέι; Την επόμενη φορά, μίκρυνε σε ηλικία και πρόσθεσε ακροβατικά για εκείνους που περιμένουν να δουν... τσίρκο. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε... Alright.

ΥΓ. Kudos στους διοργανωτές για την ευελιξία, την ψυχραιμία και την ετοιμότητα να αντιμετωπίσουν τα «ψυχολογικά» (καιρικά φαινόμενα) του Ιουνίου και να κρατούν ενήμερο το κοινό για όσες αλλαγές χρειάστηκαν στον προγραμματισμό. Και του χρόνου, με ξαστεριά ελπίζουμε.

φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας

Πηγή: Reader.gr