Το 4ο αστέρι του Παναθηναϊκού με... άρωμα Γκάλη (vids & pics)

Είναι η εποχή που λες πως «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω ένα ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού», καθώς η 6η Μαϊου έχει καταγραφεί στην ιστορία ως η ημερομηνία στην οποία οι «πράσινοι» έγραψαν το 4ο αστέρι τους. Ηταν 6 Μαϊου του 2007, στο περιβόητο φάιναλ φορ της Αθήνας, όταν στον δραμτικό τελικό με την ΤΣΣΚΑ του Θοδωρή Παπαλουκά, επικράτησαν με 93-91, φτάνοντας έτσι τα 4 ευρωπαϊκά μέσα σε διάστημα 11 χρόνων.

Η 6η Μαϊου ωστόσο μπορεί να είναι καταγεγραμμένη για τα καλά στις μνήμες των φίλων του Παναθηναϊκού, θα πρέπει ωστόσο να καταγραφεί και στις μνήμες όλων των μπασκετικών, καθώς είναι η επέτειος από ένα άλλο γεγονός, πολύ μεγαλύτερης αξίας και σημασίας από το 4ο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού. Αλλωστε, αν δεν υπήρχε η 6η Μαϊου του 1980, πιθανότατα δεν θα υπήρχε και η 6η Μαϊου του 2007, καθώς αν ο Νίκος Γκάλης δεν είχε φορέσει τα γαλανόλευκα, τώρα εσείς κι εμείς μπορεί να συζητούσαμε σ' άλλη βάση και να ήμασταν ακόμη στην εποχή που το μπάσκετ ήταν... μονόστηλο.

6 Μαϊου του 1980 λοιπόν, όταν ο Νικ φορούσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Στο Βεβέ της Ελβετίας απέναντι στη Σουηδία και με συμπαίκτες μεταξύ άλλων τον Τάκη Κορωναίο, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Δημήτρη Κοκολάκη και τον Γιώργο Καστρινάκη, η εθνική ομάδα βρισκόταν στην αφετηρία της μεγάλης επιτυχίας του 1987, παρότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι γνωρίσαμε απρόσμενη ήττα με 79-71 στο πλαίσιο του προολυμπιακού τουρνουά. Ο Γκάλης άλλαξε σε μεγάλο βαθμό το ρου της ιστορίας της εθνικής ομάδας και κατ' επέκταση του ελληνικού μπάσκετ που μέσα σε μια οκταετία από εκείνη την ημερομηνία εκτοξεύτηκε για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.

Η 6η Μαϊου του 2007 ήταν λοιπόν... παιδί του Γκάλη και των υπολοίπων παιδιών της εθνικής ομάδας και το καλό είναι ότι συνδυάστηκε με... άρωμα Νικ σ' εκείνο το περιβόητο φάιναλ φορ της Αθήνας. Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού από πλευράς Παναθηναϊκού ταυτίστηκε με την παρουσία του Νικ στο ΟΑΚΑ ως τιμώμενο πρόσωπο και ήταν η ημέρα που 20.000 φίλαθλοι σηκώθηκαν όρθιοι από τις θέσεις τους για ένα από τα μεγαλύτερα standing ovation στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ο Νικ τιμήθηκε σ' εκείνο το φάιναλ φορ και η παρουσία του στο ΟΑΚΑ ήρθε να επιβεβαιώσει τη νέα εποχή στις σχέσεις του με την οικογένεια Γιαννακόπουλου που είχε περάσει τη γνωστή κρίση, μετά το περιστατικό με τον Πολίτη το 1994.

Εικοσιεπτά χρόνια λοιπόν μετά την πρώτη του Γκάλη με την Εθνική, ο Παναθηναϊκός ανέβαινε ξανά στο πρώτο σκαλί του βάθρου, σ' έναν από τους πιο απολαυστικούς τελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκας και των Κυπέλλων Πρωταθλητριών. Σ' έναν τελικό που έμοιαζε με ελληνική υπόθεση, καθώς από τη μία υπήρχε μια ελληνική ομάδα και από την άλλη ένας Ελληνας παίκτης που παραλίγο να γραφτεί στην ιστορία ως ο αθλητής που κέρδισε μόνος του μια ολόκληρη ομάδα. Ο λόγος βεβαίως για τον Θοδωρή Παπαλουκά, ίσως στο καλύτερο παιχνίδι της καριέρα του, μπροστά σε 20.000 φιλάθλους που... λυσσούσαν ολοένα και περισσότερο όσο τον έβλεπαν να αντιστέκεται στον Παναθηναϊκό.

Οι «πράσινοι» που δυο ημέρες νωρίτερα στον ημιτελικό είχαν αποκλείσει την Ταού του Λουίς Σκόλα και της παρέας του, προέβαλαν εξ αρχής το φαβορί της διοργάνωσης, πρώτα απ' όλα λόγω ρόστερ και δεύτερον λόγω έδρας. Ηταν η εποχή που ο Ομπράντοβιτς είχε την πολυτέλεια να στέλνει στην... εξέδρα τον Τόνι Ντέλκ του 1,5 εκατομμυρίου (.σ.σ έπαιξε 40 δευτερόλεπτα) ή τον Ρομπέρτας Γιαβτόκας, έναν από τους καλύτερους ψηλούς της Ευρωλίγκας εκείνη την εποχή.

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει στο τέταρτο ευρωπαϊκό με «κλειδί» τον Ντέγιαν Τομάσεβιτς που στα τελευταία του έκανε πλάκα απέναντι στους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ, τον Μίλος Βούγιανιτς που μ' ένα τρίποντο από τη γωνία έβγαλε τα λεφτά μιας ολόκληρης χρονιάς, τον Μάικ Μπατίστ που στο κρισιμότερο σημείο του παιχνιδιού έβαλε το σουτάκι από τα 4 μέτρα και τον Νίκο Χατζηβρέττα που επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά τη χρησιμότητά του.

Στα 34'' δευτερόλεπτα πριν από το τέλος ο Μπατίστ, με την άμυνα κρεμασμένη πάνω του, έγραψε το 89-85, ενώ το τρίποντο του Λάνγκτον βρήκε σίδερο, πριν ο Σμόντις με 1/2 βολές μειώσει σε 89-86 στα 22''. Τότε άρχισε η διαδικασία των φάουλ και των βολών. Ο Βούγιανιτς στα 20 με 2/2 έγραψε το 91-86, ο Μεσίνα πήρε τάιμ άουτ, ο Λάνγκτον αστόχησε και ο Σισκάουσκας τον μιμήθηκε χάνοντας δύο βολές στα 14''. Ο Παπαλουκάς κάρφωσε στα 8'' πριν από το τέλος (91-88), ο εκπληκτικός Σισκάουσκας πήρε νέο φάουλ στα 5'', έβαλε και τις δύο βολές, για να έρθει ο Χόλντεν στο φινάλε για να γράψει το τελικό 93-91.

Αυτός ο τίτλος θα μείνει σίγουρα αξέχαστος στον Δημήτρη Διαμαντίδη που μαζί με την κούπα, γιόρτασε και τα 27α γενέθλια της ζωής του. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού είναι γεννημένος στις 6 Μαϊου του 1980 (σ.σ. ίδια ημέρα με το ντεμπούτο του Γκάλη στην Εθνική) κι όπως ήταν φυσικό είχε διπλό και τριπλό λόγο για να το γιορτάσει. Εκτός από πρωταθλητής Ευρώπης, ανακηρύχθηκε και MVP του τελικού, με τον ίδιο να δηλώνει: «Είναι το καλύτερο δώρο για τα γενέθλιά μου. Ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές, τον κόσμο, όλους. Είναι πολύ ευχάριστη στιγμή. Να είμαστε καλά και να ζήσουμε ανάλογες στιγμές».

Τα ευρωπαϊκά και οι επιτυχίες είχαν αρχίσει να γίνονται συνήθεια για τον Παναθηναϊκό, σε σημείο που οι παραδοσιακές επισκέψεις στα μπουζούκια για τους πανηγυρισμούς είχαν γίνει μια συνηθισμένη ρουτίνα που από ένα σημείο και μετά σταμάτησε. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη βραδιά που ο Παναθηναϊκός έραψε το 4ο αστέρι, ουδείς ασχολήθηκε με μπουζούκια κι όλοι ανανέωσαν το ραντεβού για το τέλος του πρωταθλήματος, όταν και αν η ομάδα κατακτούσε κι αυτόν τον τίτλο. Στην πορεία μάλιστα τα μπουζούκια έγιναν... Κολωνάκι και οι εορτασμοί στις επιτυχίες άλλαξαν επίπεδο.

Το μοναδικό γλέντι που έγινε εκείνη τη μέρα ήταν αυτό που έστησαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, κατά την επιστροφή της ομάδας στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η αποστολή. Πάνω από 1500 φίλαθλοι του Παναθηναϊκού είχαν συγκεντρωθεί έξω από την κεντρική είσοδο, περιμένοντας υπομονετικά. Η νύχτα έγινε μέρα, όχι τόσο από τα καπνογόνα και τα βεγγαλικά, αλλά από τις φωνές των συγκεντρωμένων φιλάθλων, που τραγουδούσαν και φώναζαν ρυθμικά τα ονόματα του Ομπραντοβιτς, του Αλβέρτη, του Μπετσίροβιτς, του Ιτούδη και όλων όσοι προσπαθούσαν να πάνε από το πούλμαν στην πόρτα του ξενοδοχείου.

=

Κι έτσι για να θυμόμαστε τι ρόστερ είχε ο Παναθηναϊκός οκτώ χρόνια πριν, ας ρίξουμε μια ματιά στα ονόματα και τους πόντους που σημείωσαν στον μεγάλο τελικό του φάιναλ φορ: Αλβέρτης, Ντελκ, Μπετσίροβιτς 6, Μπατίστ 12, Σισκάουσκας 20, Χατζηβρέττας 10(2), Ντικούδης 2, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 15(2), Τομάσεβιτς 16 και Βούγιανιτς 12(1)!