Forte stole the ball!

Πάει κι αυτός. Εκδήμησε λίγες ώρες προτού εκδημήσει το 2017, είκοσι οκτώ ημέρες πριν από τα 48α γενέθλια του και βεβαίως-διότι αυτό ήταν πάντοτε το ορόσημο του βραχέος βίου του- είκοσι τέσσερα χρόνια από εκείνη τη νύχτα...

Εκείνη η νύχτα είναι και θα είναι πάντοτε εκείνη η νύχτα!

Η νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης του ορθοδόξου Πάσχα, 15 Απριλίου του 1993, όταν αναστήθηκε η Λιμόζ και πέθανε το μπάσκετ, όπως πικρόχολα σχολίασε στην επιγενόμενη συνέντευξη Τύπου ο Πέταρ Σκάνσι: η νύχτα που το «delay basketball», το δόγμα του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και οι (επονομαζόμενοι) «ξυλοκόποι της Λιμόζ» θριάμβευσαν απέναντι στο ντελικάτο στιλ της Μπενετόν Τρεβίζο και άλλαξαν τον ρουν της ιστορίας...

Εκείνη η βραδιά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας υπήρξε όντως μια «νύχτα Αποκάλυψης», υπό την έννοια ότι πολλές ομάδες υπέκυψαν στον πειρασμό του προσηλυτισμού στην τεχνοτροπία του Μπόζα, την ακολούθησαν και δημιούργησαν ένα καινούργιο «status quo» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που ανατράπηκε όταν θεσπίσθηκε ο κανόνας της επίθεσης των 24 δευτερολέπτων.

Εάν ο Μάικλ Γιανγκ, ο Γιούρι Ζντοβτς και ο Ρισάρ Ντακουρί ήταν (ας υποθέσουμε) ο συνταγματάρχης, ο ταγματάρχης και ο λοχαγός της Λιμόζ, ο γεννημένος στις 27 Ιανουαρίου του 1970 στην Καν, ο Φρεντερίκ Φορτέ υπήρξε ο δεκανέας της: ο «petit caporal», όπως αποκαλούσαν και τον Μεγάλο Ναπολέοντα, άλλωστε μόνο και μόνο το παρατσούκλι που του είχαν προσδώσει φτάνει και περισσεύει για να υπογραμμίσει τον ρόλο του στη λειτουργία της ομάδας...

Τον έλεγαν «le cerveau», που σημαίνει «ο εγκέφαλος»...

Τη Μεγάλη Τρίτη, 13 Απριλίου του 1993, στον ημιτελικό του Final 4, η Λιμόζ έριξε στο καναβάτσο τη Ρεάλ Μαδρίτης (62-52), με τον Φορτέ σε 30 λεπτά να «γράφει» 9 πόντους (3/5 τρίποντα), 2 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα.

Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα (15 Απριλίου 1993) οι πορσελάνες της γαλλικής πόλης αποδείχθηκαν ακόμη πιο άθραυστες και ο τελικός κατέληξε σε στραγγαλισμό! Η Λιμόζ έκανε φύλλο και φτερό τα ...λαμέ μοντελάκια της Μπενετόν Τρεβίζο (59-55), με τον Φορτέ να αγωνίζεται 18 λεπτά και να έχει 4 πόντους (0/3τρ.,4/4β.), ένα ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα.

Δυο κλεψίματα, μάλιστα... Απλώς το δεύτερο υπήρξε τόσο μεγαλειώδες, ώστε να αποτελεί τη διαχρονική ευρωπαϊκή βερσιόν του «Ηavlicek stole the ball, it’s all over», που άρθρωσε με τη βραχνή φωνή του ο Τζόνι Μόουστ ακριβώς την ίδια ημέρα πριν από 28 χρόνια!!!

Ναι, μα τον Θεό, Πέμπτη 15 Απριλίου του 1993 ο Φορτέ άρπαξε την μπάλα από τα χέρια του Τόνι Κούκοτς και στις 15 Απριλίου του 1965 (ημέρα Τετάρτη) ο Τζον Χάβλιτσεκ, πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του έβδομου τελικού της Ανατολής, ανάμεσα στους Σέλτικς και στους Σίξερς, με το σκορ στο 110-109, είχε κλέψει την μπάλα στην πάσα του Χαλ Γκριρ προς τον Τσετ Γουόκερ.

Τέτοια χρονολογική σύμπτωση είναι αν μη τι άλλο ανατριχιαστική, ούτε παραγγελιά να την έκανε ο Φορτέ!

Πίσω στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας... Το σκορ είναι 57-55 υπέρ της Λιμόζ και η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Τόνι Κούκοτς που καθώς τα χρονικά περιθώρια στενεύουν αποφασίζει να δράσει μόνος του.

Ο Μάλκοβιτς έχει δώσει εντολή για αλλαγές στα σκριν και μετά τον Τζιμ Μπιλμπά και τον Γιούρι Ζντοβτς τώρα βρίσκει απέναντι του τον Φορτέ.

Ο «Κούκι» έχει δυο επιλογές: είτε, εμφορούμενος από την καλή ψυχολογία του μετά τα τρία απανωτά τρίποντα, να μπουμπουνίσει το τέταρτο, είτε να κάνει διείσδυση προς το καλάθι και να τελειώσει τη φάση με λέι απ, ίσως και να πάρει και το φάουλ, αλλά τζίφος...

Την ώρα που ο Κροάτης φόργουορντ κινείται στον δεξιό διάδρομο και έχει αποφασίσει πια να εκτελέσει από τα 6μ.25 εκεί μπροστά από τον πάγκο, του την πέφτει ο Φορτέ και πάπαλα!

Ο Γάλλος πόιντ γκαρντ του κλέβει καθαρά την μπάλα, η Λιμόζ σφραγίζει τον θρίαμβο της με 2/2 βολές από το φάουλ που έκαναν οι Ιταλοί, στον φωτεινό πίνακα αποτυπώνεται το 59-55 και ούτως ειπείν συντελείται το (θεωρούμενο ως) ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα!

Λίγα λεπτά αργότερα κι ενώ οι «Λιμουζό» σέρνουν τον χορό του θριάμβου τους ο Πέταρ Σκάνσι δηλώνει :«Απόψε πέθανε το μπάσκετ. Αν αυτό είναι το μπάσκετ του μέλλοντος, τότε εγώ θα αποσυρθώ για να ασχοληθώ με την πιτσαρία μου»!

Ο Κροάτης προπονητής ήταν σκασμένος από το χουνέρι που επιφύλαξε η Λιμόζ στην ομάδα του, αλλά δεν πραγματοποίησε την απειλή του. Είχε όντως μια πιτσαρία στην κεντρική πλατεία του Σπλιτ, μαζί με τον (άλλοτε συμπαίκτη του στη Γιουγκοπλάζστικα και στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας) Ζέλικο Γέρκοφ, αλλά συνέχισε το προπονητιλίκι και μάλιστα τη σεζόν 1999-2000 πέρασε και από τον πάγκο του ΠΑΟΚ.

Στην αντίπερα όχθη, ο Μάλκοβιτς απολάμβανε τη δική του εκδοχή στο ποδοσφαιρικό catenaccio του Χελένιο Χερέρα φορούσε το σαρδόνιο χαμόγελο του και δήλωνε με στόμφο: «Δεν με νοιάζει τι λένε. Εγώ προπονώ και κοουτσάρω μόνο για το 10% αυτών που βλέπουν έναν αγώνα. Τόσοι ξέρουν μπάσκετ, αυτοί μπορούν να κρίνουν, για τους υπόλοιοπους δεν δίνω δεκάρα τσακιστή»!

Με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης και η Λιμόζ ανέβαινε για πρώτη φορά στο θρόνο, ο Φορτέ σεληνιαζόταν και –όπως είπε μετά από 22 χρόνια- «εδώ έκανα το πιο τρελό σπριντ της ζωής μου»...

Ο «Πρέλεβιτς της Λιμόζ» (από την έννοια ότι όπως και ο Μπάνε στον ΠΑΟΚ, διετέλεσε παίκτης, προπονητής και πρόεδρος της γαλλικής ομάδας) επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος στις 5 Νοεμβρίου του 2015, για τον αγώνα της Εuroleague με τον Ολυμπιακό και –προς θλίψιν του-είδε το έργο από την ανάποδη πλευρά: εκείνο το βράδυ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο Ολυμπιακός κατασπάραξε τη Λιμόζ, την ανάγκασε να βαράει στο γάμο του... Καραγκιόζη ( 19/68 σουτ) και τη συνέτριψε με σκορ 75-49.

Μια ημέρα νωρίτερα στη διάρκεια της προπόνησης ο Φορτέ σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στην εκπομπή «Pick N’ Roll» της Cosmote TV δεν έκρυψε τη συγκίνηση του και μάλιστα πήγε και στάθηκε στο σημείο, όπου έκλεψε την μπάλα από τον Κούκοτς και έκανε πάλι το τρελό σπριντ!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στη Λιμόζ της σεζόν 1992-93, εκτός από τον Φορτέ, άλλα τέσσερα μέλη εκείνης της ομάδας κόσμησαν αργότερα την πινακοθήκη του ελληνικού μπάσκετ: ο Γιούρι Ζντοβτς ως παίκτης του Ηρακλή και του Πανιωνίου και ως προπονητής του Ηρακλή και της ΑΕΚ, ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ως προπονητής του Παναθηναϊκού, ο Τζιμ Μπιλμπά ως παίκτης της ΑΕΚ και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς (που τραυματίσθηκε και πρόλαβε να αγωνισθεί μόλις σε δυο ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών) ως προπονητής του Παναθηναϊκού.

Η δεύτερη θητεία του Φορτέ στη Λιμόζ διήρκεσε έξι χρόνια (1991-97), μεσούσης της οποίας ήλθε πάλι στην Ελλάδα ως μέλος της εθνικής ομάδας της Γαλλίας για το Eurobasket του 1995 στο ΟΑΚΑ. Στη συνέχεια ακολούθησε τον Μπόζα στη

Ρασίγκ Παρί (1997-98), με την οποία αντιμετώπισε την ΑΕΚ και το καλοκαίρι του ’98 ξαναγύρισε στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Ηρακλείου –με προπονητή τον Βαγγέλη Αλεξανδρή.

Σε 29 αγώνες εκείνης της σεζόν στην Α1 ο Φορτέ είχε μέσο όρο 28.5 λεπτά συμμετοχής, 7.8 πόντους, 48.1% στα δίποντα (38/79), 35.5% στα τρίποντα (33/93), 89.6% στις βολές (52/58), 1.8 ριμπάουντ, 2.3 ασίστ, 0.9 κλεψίματα και 1.9 λάθη.

Συμπαίκτες του στο Ηράκλειο ήταν ο Χρήστος Μυριούνης, ο Γιώργος Κουκλάκης, ο Χάρολντ Ελις, ο Χρήστος Χαρίσης, ο Χρήστος Πετρόπουλος, ο Χάουαρντ Κάρτερ, ο Μάριο Ντόναλντσον, ο Σάσα Μάρκοβιτς, ο Δημήτρης Καλόγηρος, ο Βασίλης Ράλλης, ο Αντώνης Πασπαράκης, ο Μανώλης Χαλκιαδάκης και ο Μανώλης Τσουκάλης.

Στην κορυφαία στιγμή της εκείνη την περίοδο η ομάδα του «Τένις», όπως αποκαλείται το Ηράκλειο, νίκησε τον Παναθηναϊκό με 55-53, ενώ τερμάτισε ένατη στην κανονική περίοδο με 10 νίκες-16 ήττες και αποκλείσθηκε στον πρώτο γύρο των play offs με 2-1 από το Μαρούσι.

«Ήταν χαμογελαστός και καλαμπουρτζής, γούσταρε τις παρέες και ντυνόταν με πολύ προχωρημένο τρόπο για τα δεδομένα της εποχής. Τα υπόλοιπα παιδιά τον πείραζαν γιατί δεν ήταν πολύ ανοιχτοχέρης και δεν κερνούσε όταν έβγαιναν μαζί» μου είπε πριν από λίγη ώρα ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο οποίος στήριξε σε μεγάλο βαθμό πάνω του το pick n’ roll του Ηρακλείου. «Λόγω της εμπειρίας και της ευφυίας του εξελίχθηκε σε πολύ σημαντικό παράγοντα του παιχνιδιού μας και αξιοποιούσε με εξαιρετικό τρόπο τον Μυριούνη, τον Χάρβεϊ και τον Ελις».

Η τραγική ειρωνία της τύχης είναι ότι ο Φορτέ υπήρξε ο δεύτερος παίκτης που αγωνίσθηκε στο Ηράκλειο εκείνη την εποχή και έφυγε πρόωρα από τη ζωή: προηγήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 2013 ο Ντάιρον Νιξ (1997-98), ενώ το θανατικό των ξένων που πέρασαν από την Ελλάδα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό την τελευταία διετία...

Ρόι Τάρπλεϊ, Τζακ Χέιλι, Κρίστιαν Βελπ, Τσαρλς σάκλφορντ, τώρα ο Φρεντερίκ Φορτέ...

Τη σεζόν 2012-13 ο Φορτέ ξαναβρέθηκε εμμέσως πλην σαφώς στο κάδρο του ελληνικού μπάσκετ καθώς επί των ημερών του στον προεδρικό θώκο της Λιμόζ, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Παναγιώτης Γιαννάκης με συνεργάτη τον Νίκο Λινάρδο και παίκτη τον Άγγελο Τσάμη. Στο τέλος της σεζόν όμως ο Φορτέ και ο «Δράκος» ήλθαν σε ρήξη και μάλιστα η υπόθεση σύρθηκε στα δικαστήρια.