Ο Γλάρος του Ντίνο

0% Γκανιότα* & Συναρπαστικά Ειδικά Στοιχήματα στη Novibet * Αφορά την επιλογή «Νικητής Αγώνα» σε επιλεγμένα παιχνίδια πριν την έναρξη''.

Tην καλύτερη συνέντευξη της ζωής μου την πήρα εν πτήσει. Και την πήρα από αυτόν, o οποίος τις προάλλες περπάτησε περήφανος και καμαρωτός στο κόκκινο χαλί που είχε στρωθεί στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης.

Ο Ράτζα είναι ο... Ράτζα. Ένας ξεχωριστός τύπος, ο οποίος ξεπερνά κατά πολύ τα καταγεγραμμένα πλούσια μπασκετικά ταλέντα του. Mια sui generis προσωπικότητα που μοιάζει βγαλμένη από τη μετεμψύχωση της Γκρέτα Γκάρμπο!

Κοινώς μια ντίβα, απλώς σε αντίθεση με τη μεγάλη ηθοποιό, ελόγου του δεν θέλει να είναι μόνος...

Μόνος όχι, μοναδικός ναι!

Ανήκα και παραμένω ως επίλεκτο μέλος στο fan club του, το ομολογώ και αμαρτίαν ουκ έχω, άλλωστε περισσότερο από άλλωστε από τον Ράτζα, η υπόθεση αφορά τον Ντίνο: όχι τον μπασκετμπολίστα, αλλά τον άνθρωπο μέσα στον μπασκετμπολίστα...

Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια από την πρώτη φορά που τον συνάντησα και από τότε δεν έπαψα ποτέ να εκπλήσσομαι με τα έργα και τις ημέρες του, που ποτέ δεν μπήκαν σε καλούπι και απέχουν πόρρω από αυτό το οποίο θεωρείται και αποκαλείται συμβατικότητα.

Δεν ήταν λόχου χάρη συμβατικό αυτό που έκανε πριν από λίγα χρόνια, όταν καβάλησε τη μηχανή του από το Σπλιτ και αρίβαρε στην Αθήνα όχι για dolce vita, ούτε για να δει τους φίλους του: ήρθε ο μπαγάσας για να ψάξει την κυρία που έκανε τις δουλειές του σπιτιού του, όταν ζούσε εδώ και να της κάνει ένα δώρο!

Μου τηλεφώνησε τότε και ζήτησε βοήθεια κοινού: είχε χάσει το τηλέφωνο της γυναίκας η οποία βγήκε στη σύνταξη και γύρισε στην Πρέβεζα απ’ όπου καταγόταν. Είχε μόνο το όνομα της και φάγαμε τον κόσμο, με τη βοήθεια του Περικλή Βασιλάκη, για να την εντοπίσουμε.

Και τι έκανε τότε ο Ράτζα; Το επόμενο πρωινό καβάλησε πάλι τη μηχανή, έφυγε από την Αθήνα και πήγε ο αθεόφοβος στην Πρέβεζα για να τη συναντήσει!

Ψυχούλα ο Ντίνο!

Ψυχούλα, αλλά και ψυχάρα, όπου κι αν έπαιξε, μ’ όποιους κι αν νταλαβερίστηκε για καλό ή για κακό! Η λίστα με τους καυγάδες του ξεπερνάει σε έκταση έναν τόμο εγκυκλοπαίδειας, ειδικότερα δε στην Ελλάδα, φορώντας είτε τα πράσινα, είτε τα κόκκινα άνοιξε ένα σωρό βεντέτες, όχι μόνο με αντιπάλους , αλλά ακόμη και με δικούς του και μάλιστα σε όλη τη γκάμα: συμπαίκτες, προπονητές, παράγοντες, οπαδούς, δημοσιογράφους και δεν συμμαζεύεται!

Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναλωθώ με τη λίστα του... Σίντλερ, απαριθμώντας με ποιους πλακώθηκε στα λόγια και στα χέρια, διότι θα έγραφα μερόνυχτα και θα χρειαζόμουν δεκάδες χιλιάδες λέξεις...

Υποκύπτω απλώς στον πειρασμό να γράψω ότι ο πλακωμός του με τον (συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό) Πάτρικ Φέμερλινγκ στη διάρκεια του θρίλερ με τις δυο παρατάσεις ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ είναι one of a kind!

Αφήνω στην άκρη τους τσακωμούς του με τον Κρις Φορντ στους Σέλτικς και με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς στη σειρά τελικών του 1999, μεσούντων των οποίων είχε βάλει στοίχημα με τον Μποντιρόγκα και τον Σούμποτιτς ότι δεν θα αφήσει τον Τάρλατς να σκοράρει, καθότι ο Πίξι του είχε ζαλίσει επίτηδες τον έρωτα ότι ο σέντερ του Ολυμπιακού θα τον έπαιρνε παραμάζωμα...

Το ‘πε και το ‘κανε; Στον τέταρτο τελικό ο «Τάκι» δεν το... μάτωσε!

Μονάχα με τους... γλάρους δεν τα έβαλε ποτέ, αλλά αυτά τα θαλασσοπούλια που τριγυρνάνε στις δαλματικές ακτές, ο Ντίνο τα θεωρεί ιερά, όπως οι Ινδοί τις αγελάδες!

Κάποτε σε μια στιγμή συναρπαστικής ενδοσκόπησης μου είχε πει ότι «στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν γλάρος και στην επόμενη θα ξαναγίνω γλάρος»! Τα λατρεύει αυτά τα πουλιά ο Ράτζα εξ ου και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του η οποία βγήκε στην κυκλοφορία το 2000...

Moj galebe, δηλαδή ο γλάρος μου!

Τόσος σαματάς για έναν γλάρο, δεν (πρέπει να) έγινε ούτε με το ομώνυμο θεατρικό έργο το οποίο χάρισε την αναγνώριση και την καταξίωση στον Αντον Τσέχοφ!

Τούτου δοθέντος το σκάφος του δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα Seagull και από αυτό καταδύεται με το ψαροντούφεκο του και μάλιστα καυχιέται πως έχει βουτήξει μέχρι βάθους 45 μέτρων!

Δεν έχει σχέση με τον γλάρο, αλλά καυχιέται επίσης ότι με την Πόρσε 928, που αγόρασε όταν μεταγράφηκε από τη Γιουγκοπλάστικα στη Ρόμα, πάτησε το γκάζι και έπιασε τα 290 χιλιόμετρα σε μια ευθεία έξω από το Ζάγκρεμπ!

Ήταν τότε, το 1990, που ο μακαρίτης (από αυτοκτονία όχι από φυσικό θάνατο) Ραούλ Γκαρντίνι δεν δίστασε να στρώσει στα πόδια του 3.000.000 δολάρια τον χρόνο, όταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα έπαιρνε 2.600.000 από τη Νάπολι, ο Ρούουντ Γκούλιτ 1.700.000 από τη Μίλαν και ο (πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του ΝΒΑ) Πατ Γιούιν 3.500.000 από τους Νικς. Προ φόρων!

Κρίμα που έφυγε από τη Γιουγκοπλάστικα μετά το repeat κι αφού έναν χρόνο πριν είχε πλακωθεί με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και δεν μιλιόντουσαν για καιρό. Κρίμα διότι εάν δεν έφευγαν αυτός και ο Κούκοτς από εκεί, (επιμένει ότι), «θα είχαμε πάρει δέκα Κύπελλα Πρωταθλητριών στη σειρά»!

Επτά χρόνια αργότερα, όταν τον στρατολόγησε ο Παναθηναϊκός, ο Παύλος Γιαννακόπουλος του πρόσφερε 2.600.000 την πρώτη χρονιά και 2.800.000 τη δεύτερη, χώρια τα 7.000.000 που εξοικονόμησε από τους Σέλτικς για να τους αδειάσει τη γωνιά.

Νιώθω άσχημα όμως διότι ξέπεσα στα... λεφτά, οπότε την κλείνω εδώ αυτή την υπόθεση και πάμ’ παρακάτω...

Παρακάτω είναι ο σέντερ που «παίζεις εναντίον του και βγαίνεις γεμάτος με μώλωπες και με πόνους», όπως έλεγε ο Παναγιώτης Φασούλας, ο οποίος τον θεωρούσε καλύτερο του Ντίβατς.

Παρακάτω είναι αυτός που απομυθοποίησε γρήγορα το ΝΒΑ και το 1997 το χαρακτήρισε «απέραντο τσίρκο»!

Παρακάτω είναι αυτός που σε αντίθεση με τον φανατικό Στόγιαν Βράνκοβιτς, υπήρξε πολύ πιο διαλλακτικός στα εθνικά θέματα: όταν πήγε στη Βοστώνη το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τηλεφωνήσει στον Ντίβατς, ενώ μεσούντος του εμφυλίου πολέμου, φιλοξενούσε (για την ακρίβεια, έκρυβε) στο σπίτι του τον άλλοτε συμπαίκτη του στη Γιουγκοπλάστικα, τον Σέρβο πόιντ γκαρντ Ζόραν Σρετένοβιτς!

Παρακάτω είναι τα κουβαρνταλίκια του: από τα τζετ που νοίκιαζε για να πηγαίνει στη Ρόγκλα ή να επιστρέφει εγκαίρως στην Αθήνα για τις προπονήσεις και τις ελεημοσύνες που έδινε σε όποιο παιδί ή γριά βρισκόταν στο δρόμο του μέχρι τις 25 σαμπάνιες Moet με τις οποίες εμφανίστηκε την Πρωτοχρονιά του ’98 στο ΟΑΚΑ και δώρισε από μία σε κάθε μέλος της ομάδας.

Αμ’ το άλλο; Το καλοκαίρι του ’98 μετά το πρώτο πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός έπειτα από τα 14 πέτρινα χρόνια, ο Ντίνο όχι μόνο έβαψε τα μαλλιά του πλατινέ (όπως το είχε κάνει τάμα), αλλά αγόρασε και κάμποσους τενεκέδες με λάδι και τους κουβάλησε στο Σπλιτ για να τους χαρίσει στη μάνα του και τους φίλους του.

Γενικώς ως παίκτης ο Ράτζα αρεσκόταν στα τάματα, εξ ου το σκουλαρίκι και το τριπλό τατουάζ που «κτύπησε» στο μπράτσο μετά την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών και στο οποίο απεικονίζονται το παλάτι του Διοκλητιανού στο Σπλιτ, ένα δελφίνι, ένας γλάρος και το τρόπαιο το οποίο σήκωσε στο Μόναχο.

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα στη γαλαντομία του, αυτή εκτείνεται και στα γενναιόδωρα συναισθήματα που πολλές φορές αξίζουν περισσότερο από τα υλικά αγαθά και τα δώρα: αυτό το ξέρει καλά, ο φίλος του ο Ντίνος, φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού, ο οποίος δούλευε σερβιτόρος στην καφετέρια «Amos» της Κηφισιάς και όταν ο Ράτζα γύρισε στην Αθήνα με τη Ζαντάρ για να παίξει εναντίον της ΑΕΚ πήρε ένα ταξί και έφαγε όλη την κολασμένη κίνηση για να κατέβει στην οδό Αιόλου και να τον συναντήσει.

Για τους καρδιακούς φίλους του γίνεται χαλί να τον πατήσεις, ενώ για τη (δεύτερη) γυναίκα του, τη Βίκυ και τους γιους του σκοτώνει άνθρωπο.

Οσο ντίβα, απρόσιτος και ...φοβιστικός φαινόταν ο Ράτζα, άλλο τόσο σκύλιαζε και λύσσαγε στις προπονήσεις και στους αγώνες και δεν διανοήθηκε ποτέ να λουφάρει ή να λείψει από αγώνα, μάλιστα ο πόθος του υπήρξε παροιμιώδης και τεκμηριώνεται από διάφορα περιστατικά στην εν Ελλάδι καριέρα του...

Τον Ιανουάριο του 1998 υπέφερε από έναν τραυματισμό και όλοι τον είχαν ξεγράψει από το επικείμενο ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό. Πριτς! Εσκασε μύτη στα αποδυτήρια και είπε «πόσο μαλ... ες μπορεί να είσαστε εάν πιστεύατε ότι δεν θα έπαιζα έστω και με ένα πόδι; Και με μισό θα έπαιζα»!

Τα ίδια και χειρότερα έκανε και είπε τρία χρόνια αργότερα, πάλι σε ντέρμπι αιωνίων, αυτή τη φορά ως παίκτης του Ολυμπιακού. Την παραμονή του αγώνα ξάπλωσε στο κρεβάτι του μασάζ όπου έπιασαν δουλειά πάνω στο κτυπημένο πόδι του ο Νίκος Λυκουρέσης και ο Αντόνιο Τράφιτς...

Κάποια στιγμή, ο Λυκουρέσης τον ρώτησε εάν ήθελε κι άλλο μασάζ. Τότε ο Ντίνο τον κοίταξε με νόημα και του είπε: «Φίλε σε τέτοια ματς δεν χρειάζονται μασάζ, αλλά αρχ...α». Και προτού αποσώσει την κουβέντα του, υπό το βλέμμα και άλλων παικτών που περίμεναν τη σειρά τους, τι έκανε ο αθεόφοβος; Κατέβασε το σλιπάκι του και είπε: «Ορίστε. Εγώ έχω δυο και είναι κιόλας μεγάλα»!!!

Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα ο... σακάτης, τεμπέλης και λουφαδόρος Ράτζα οδήγησε τον Ολυμπιακό στη νίκη με 86-78, έχοντας 24 πόντους (9/14δ., 6/8β.), 16 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα και στο τέλος πέρασε κιόλας μια βόλτα από τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για να χαιρετίσει τους φίλους του!

Το ιερό πάθος, η αφοσίωση, η αξία και η προσωπικότητα του Ράτζα τον έκαναν τόσο πολυπόθητο και περιζήτητο, ώστε τουλάχιστον μια φορά τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ολυμπιακός του ζήτησαν να επιστρέψει!

Στην κορύφωση του πάθους και της τρέλας του ο γιος του νταλικέρη από το Σπλιτ αρνήθηκε να δραπετεύσει από την πίσω πόρτα του αεροδρομίου και έσπασε τον αστυνομικό κλοιό, αποφασισμένος ακόμη και να παίξει ξύλο με τους αγριεμένους οπαδούς του Παναθηναϊκού, στις δύσκολες στιγμές μετά τους αποκλεισμούς από την Ολίμπια Μιλάνο τον Απρίλιο του ’98 και από τη Φορτιτούντο Μπολόνια τον Μάρτιο του ’99.

Την πρώτη φορά διέσχισε αγέρωχος το πλήθος για να φτάσει στο πάρκινγκ μαζί με τον καθυβριζόμενο Σούμποτιτς, αλλά δεν κιότεψε. Μόλις έφτασε στο αυτοκίνητο, έβαλε μέσα τον «Πίξι», πέταξε το μπουφάν του, έμεινε με το άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι και φορώντας έναν... μπερέ πήρε στο κυνήγι τους οπαδούς που συνέχιζαν να ψάλουν τα εξ αμάξης.

Έπειτα από δυο μέρες, στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Σπόρτιγκ στο ΟΑΚΑ, πήγαινε δακρυσμένος προς την εξέδρα, ανέβαινε πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες, έβαζε το δεξί χέρι στο μέρος της καρδιάς και πέταγε τη φανέλα του στον κόσμο, που τον αποθέωνε!

Κι όλα αυτά γιατί; «Διότι δεν είμαι ούτε ζώο, ούτε ρομπότ, αλλά άνθρωπος με πάθη και αισθήματα. Ούτε θα φύγω, ούτε θα δειλιάσω, ούτε θα κρυφτώ. Θα μείνω εδώ στις επάλξεις μου και θα ζήσω ή θα πεθάνω μαζί με την ομάδα».

Εναν χρόνο αργότερα, βγήκε πάλι από την κανονική πόρτα και ενώ προχωρούσε αγέρωχος, είδε ένα γιαούρτι να σκάει δίπλα του. Τότε ξύπνησε πάλι μέσα του το θηρίο και όρμησε επί δικαίων και αδίκων!

Μετά από δυο μέρες, στον αγώνα πρωταθλήματος, πάλι-κατά μία σατανική σύμπτωση- με αντίπαλο τον Σπόρτιγκ στο ΟΑΚΑ, κάμποσοι οπαδοί μαζεύτηκαν πίσω από τον πάγκο, αποδοκίμαζαν όλη την ομάδα και έβριζαν χυδαία τον Ράτζα και όλη την οικογένεια του, ενώ αυτός μετά από κάθε καλάθι, γύριζε και τους απαντούσε με το συνηθισμένο «fuck you»!

Εκ των υστέρων αποκάλυψε ότι «για δυο μήνες κυκλοφορούσα με προστασία σωματοφυλάκων επειδή ερχόντουσαν κάποιοι στο σπίτι μου και πέταγαν πέτρες» ενώ σχολιάζοντας το επεισόδιο με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο (στις 28 Μαρτίου του 1999, μετά από το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, με αφορμή τη διαφορά πόντων) είχε πει ότι «τώρα που έχουμε ηρεμήσει θα ήθελα να πιούμε έναν καφέ, να καταλάβουμε το λάθος μας και να του ζητήσω συγνώμη για ό,τι έγινε».

Αληθινό τρελοκομείο είναι ο άνθρωπος. Για δέσιμο! Τις προάλλες, στη διάρκεια του Εurobasket Eφήβων στο Νόβι Σαντ όπου πήγε συνοδεύοντας την ομάδα της Κροατίας (που κατέκτησε κιόλας τον τίτλο, νικώντας με buzzer beater στον τελικό την Ισπανία) πήγε ένα βράδυ σε κλαμπ και βρέθηκε να παίζει μουσική!

Λίγες μέρες νωρίτερα είχε προσπαθήσει να παρηγορήσει τους συμπατριώτες τους ποδοσφαιριστές για την ήττα τους στον τελικό του Μουντιάλ με εξόχως κυνικό και αθυρόστομο τρόπο: «Ένα πράγμα έχω να σας πω. Εκτός ότι ήσασταν καλύτεροι να ξέρετε ότι σε αυτή τη ζωή είναι προτιμότερο να γεννηθείτε χωρίς... πέος, παρά χωρίς τύχη»!

Για δέσιμο είναι ένας άνθρωπος που επιστρέφοντας στην Ελλάδα (ως παίκτης της Τσιμπόνα για να παίξει με την ΑΕΚ) κατηφόρισε στο ΣΕΦ για να παρακολουθήσει το ματς Ολυμπιακός-Μπενετόν Τρεβίζο και στο τέλος μάλωσε τον... Σωκράτη Κόκκαλη, επειδή αθέτησε την υπόσχεση του να πάει στις δαλματικές ακτές για να κάνουν μαζί διακοπές και να τον πηγαίνει βόλτα με το σκάφος του!

Είχε κάνει άλλη μια πλάκα στον πρόεδρο του Ολυμπιακού ο Ράτζα. Τον Ιανουάριο του 2001 τον περίμεναν για να αρχίσει η εκδήλωση της κοπής της πίτας, αλλά αυτός αργούσε. «Έλα, πού είσαι; Ήρθε ο πρόεδρος και σε περιμένουμε» του είπε με αγωνία στο τηλέφωνο ο Τάκης Λιβιεράτος. «Πες του ότι με πληρώνει για να παίζω και να νικάμε, όχι για να ψάχνω φλουριά στις πίτες» απάντησε ο Ντίνο κι έκλεισε απότομα και τσατισμένος το τηλέφωνο!

Γύρισε στην αίθουσα ο Λιβιεράτος και τι να δει; Ο Ράτζα βρισκόταν ήδη στην αίθουσα και μάλιστα καθόταν δίπλα στον Σωκράτη Κόκκαλη, που είχε ακούσει όλη τη στιχομυθία και έσκαγε στα γέλια!

Αυτές είναι οι πλάκες, η κωμική πλευρά της ζωής. Στον αντίποδα υπάρχουν τα δράματα, ένα εκ των οποίων δεν θα το ξεχάσει ποτέ του, όσο ζει...

Το ημερολόγιο έδειχνε 7 Ιουνίου του 1993 όταν στον αυτοκινητόδρομο Α9 που συνδέει τη Νυρεμβέργη με το Μόναχο άρχισε να ρίχνει καρέκλες και η ομίχλη από τη βροχόπτωση περιόρισε αισθητά την ορατότητα. Άρχιζε να βραδιάζει και στις 17.20, λίγο μετά την έξοδο προς το Ντέκεντορφ, έμελλε να συμβεί μια τραγωδία...

Μια Mercedes ξέφυγε από την πορεία της, ο οδηγός της νταλίκας που βρισκόταν από πίσω έκοψε προς τα αριστερά το τιμόνι, έπεσε πάνω στις προστατευτικές μπάρες και πέρασε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε το κόκκινο Golf στο οποίο επέβαιναν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, η Κλάρα Ζελέζνι και μια Τουρκάλα φίλη της. Η Κλάρα πάτησε το φρένο, αλλά ο δρόμος γλιστρούσε και το αυτοκίνητο τους σφηνώθηκε κάτω από τη νταλίκα...

Την ίδια στιγμή, στις 17.20, ακριβώς από πάνω, ο πιλότος ενός αεροσκάφους της Lufthansa ζητούσε από τους επιβάτες να δέσουν τις ζώνες τους. Στη business class ο Ράτζα κοίταξε ανήσυχος το χρυσό Rolex του και η ώρα ήταν 17.20. «Ενιωσα μια αδιόρατη ανησυχία, αλλά δεν πήγε ο νους μου σε αυτό που συνέβαινε εκείνη την ώρα» εξομολογήθηκε αργότερα ο Ντίνο, που από τότε, εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, δεν έχει ξαναφορέσει ποτέ αυτό το ρολόι: το έχει σε ένα κάδρο στο σπίτι του να δείχνει εκείνη τη μοιραία ώρα.

Πέντε και είκοσι το απόγευμα...

Για να μην μακρηγορώ κι άλλο, την καλύτερη συνέντευξη της ζωής μου την πήρα από το «βατραχοπέδιλο» (όπως τον έλεγαν μικρό οι φίλοι του, επειδή είχε μεγάλες πατούσες) εν πτήσει προς την Ιερουσαλήμ όπου ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τη Χάποελ και δημοσιεύθηκε σε δυο δισέλιδες συνέχειες στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 20 και στις Ιανουαρίου του 2001.

Τότε ο Ντίνο είχε πει τις.. κάλτσες του! Καθίσαμε δίπλα δίπλα στις δυο πτήσεις και παρά την ήττα του Ολυμπιακού, ακόμη και στο ταξίδι της επιστροφής η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι, μάλιστα συνέβη κάτι που δεν μου έχει ξανατύχει. Είχα τελειώσει τις (πάνω από εκατό) ερωτήσεις και με ικέτευε «ρώτα κι άλλα, ρώτα ό,τι θέλεις, γουστάρω»!

Σε αυτή τη συνέντευξη-βιογραφία ο Ράτζα μου είχε πει μεταξύ άλλων τα εξής:

• Θα μαστίγωνα δημοσίως τον Ζιοβάνι, που κάνει ό,τι του καπνίσει και δεν σέβεται τους κανόνες της ομάδας του.

• Με λένε λουφαδόρο και παρτάκια; Φίλε, αυτά είναι μαλ...ες. Μέχρι τώρα έχω παίξει 80 στα 80 ματς στην Ελλάδα και δεν έχω λείψει αδικαιολόγητα από καμιά προπόνηση, απλώς όταν οι άλλοι έχουν ρεπό μιας ημέρας, εγώ παίρνω δυο!

• Προτιμώ να παίζω για 100 δολάρια σε γεμάτο γήπεδο, παρά για ένα εκατομμύριο δολάρια μπροστά σε άδειες εξέδρες.

• Μόνο στη Μεσατζέρο έπαιξα για τα λεφτά και τα στατιστικά μου. Στην Κροατία έπαιζα για το κέφι μου, στο ΝΒΑ για να μπω στο... ρουθούνι των Αμερικάνων, στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό για να είμαι ο καλύτερος!

• Στην προπόνηση, όταν τρέχω ή κάνω βάρη, νιώθω ότι ακροβατώ πάνω σε ένα σχοινί στο τέλος του οποίου βρίσκεται ένας δράκος κι αυτός είμαι πάλι εγώ!

• Θα ήθελα ένα σπίτι στον πλανήτη Αρη, αρκεί να έχει γύρω του θάλασσα! εάν δεν έχει θα παίρνω το τζετ μου και θα έρχομαι διακοπές στη Γη!

• Εχω χάσει φίλους, άλλους για λεφτά και άλλους για γυναίκες!

• Να παντρευτώ; Για ποιο λόγο; Περνάω υπέροχα στη σχέση που έχω.

• Σε ένα τοίχο θα ήθελα να γράψω μια λέξη: Ειρήνη.

Ο Ράτζα είναι ο μόνος που εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια έχει απαντήσει σε μια ερώτηση που συνηθίζω να κάνω: Τον ρώτησα ποιοι είναι οι χειρότεροι συμπαίκτες που είχε ποτέ και άρχιζε να αραδιάζει τον έναν μετά τον άλλον: Τοντ Ντέι, Ερικ Μόντρος, Τζίνι Μπραντς! Τον ρώτησα ποιους αντιπάλους του θα σκότωνε ευχαρίστως και πάλι τους έδωσε στεγνά: Κέβιν Γουίλις και Τσαρλς Οκλει!

ΥΓ: Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Ο Ηall of Famer Ντίνο Ράτζα επιστρέφει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ελλάδα και μάλιστα θα είναι παρών στα δυο Αοράκια του Ηρακλείου για να παρακολουθήσει το 3ο International Basketball Tournament στο οποίο θα παίξουν ο Ολυμπιακός, η Ούνικς Καζάν, η Χάποελ Ιερσουαλήμ και η Γαλατασαράι. Ε, ρε γλέντια!