Ο άνθρωπος που ένωσε τους Έλληνες

Στον αθλητισμό δεν γίνεται να μην υπάρχει αντιπαλότητα. Είναι τέτοια η δομή του, που τουλάχιστον σε ό,τι αφορά Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, ο ένας «τραβάει» τον άλλον.

Αυτό που έζησε σήμερα η Ελλάδα ήταν η πιο τρανή απόδειξη της σπουδαιότητας του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Ο τίτλος του κειμένου αντικατοπτρίζει στο έπακρο ποιος ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος.

Σε καμία περίπτωση και οι 15000 (μπορεί και περισσότεροι) που βρέθηκαν στην ιερά Μητρόπολη Αθηνών δεν ήταν όλοι Παναθηναϊκοί. Θεωρώ δεδομένο πως υπήρξαν φίλοι και των άλλων ομάδων, των αντίπαλων.

Το ίδιο ισχύει και για όσους έστειλαν τα 3.500 στεφάνια. Δεν ήταν όλοι οπαδοί των «πράσινων».

Με εξαίρεση την ασέβεια λίγων δευτερολέπτων ορισμένων όταν θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Παύλος Γιαννακόπουλος κατάφερε να ενώσει τους ανθρώπους.

Κι όταν αναφέρομαι σε ασέβεια δεν εννοώ προς τον ισχυρό άντρα της ΠΑΕ Ολυμπιακός, αλλά προς τον άνθρωπο που «έφυγε» από τη ζωή. Τον Παύλο δε σεβάστηκαν που από πάνω θα τους φώναζε, «παιδιά μου, παιδιά μου, όχι αυτά τα πράγματα. Δεν είναι ωραία».

Δεν έχω να πω ιστορίες μαζί του όπως διαβάζω από όλους σχεδόν του συναδέλφους.

Έχω να πω όμως πως παρακολουθώντας την διαδικασία αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση.

Πλέον άπαντες που συναναστρέφονται με την οικογένεια οφείλουν να ρίξουν το βάρος τους στον Θανάση. Δεν είναι μικρό πράγμα να χάνεις τα δύο σου αδέρφια μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες αν και πιστεύω πως το «τυφώνας» δεν βγήκε τυχαία για αυτόν και θα τα καταφέρει.

ΥΓ: Ένας θάνατος ένωσε ομάδες, ανθρώπους, πολιτικούς. Πόσο άσχημο είναι να συμβαίνει κάτι τέτοιο μόνο στο απευκταίο γεγονός; Πόσο δύσκολο είναι να ενωθούν κάποιες φορές και κατά τη διάρκεια της... ζωής;

ΥΓ 2: Θανάση βάστα γερά.