Βάλτε τους στο αεροπλάνο

Aντί να σπαζοκεφαλιάσω για να σκαρφιστώ καινούριο πρόλογο για την Εθνική, δανείζομαι με copy/paste τα δύο «τιτιβίσματα» που ανέβασα στη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας-Ελλάδας και ξεκινώ από αυτά.

Πρώτο τουί, που λένε και οι πιτσιρικάδες: Εισηγούμαι στην ΕΟΚ να αποκλείσει από το «τσάρτερ της χαράς» τους γνωστούς στα πέριξ της Ιερουσαλήμ κονδυλοφόρους και να δώσει τις θέσεις τους σε όσους παίκτες αγωνίστηκαν στα προκριματικά, αλλά θα μείνουν αναγκαστικά εκτός αποστολής για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι Βασιλακόπουλοι και οι Τσαγκρώνηδες μπορούν κουτσά στραβά να ζήσουν χωρίς τους σφογγοκωλάριους και τα εξαπτέρυγα, αλλά η Εθνική ομάδα θα είχε παραδώσει το πνεύμα δίχως τον Αθηναίου, τον Γκίκα, τον Μαργαρίτη, τον Μποχωρίδη, τον Κασελάκη.

Θα είναι ηθικό και τίμιο, να προσκληθούν όλοι τους στην Κίνα με έξοδα της Ομοσπονδίας (δηλαδή των χορηγών της). Δεν είναι ανάγκη να ανάψουμε λαμπάδα στο μπόι τους. Κρεβάτια στο μπόι τους χρειαζόμαστε.

Καμιά 15αριά νοματαίοι θα είναι, ας τους βολέψουμε σε τρίκλινα στην ανάγκη. Και ας τους ταϊσουμε κινέζικο, που είναι και υγιεινό.

Ας μην ακούσω άχνα περί οικονομικής στενότητας, διότι ετούτη τη φορά δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε ένα καράβι λεφτά για wild card.

Ούτε ξεμείναμε δα από σπόνσορες. Από παίκτες και προπονητές πήγαμε να ξεμείνουμε, αλλά ας είναι καλά τα φτωχόπαιδα των «παραθύρων».

Δεύτερο τουί, εξίσου σημαντικό με το πρώτο: «Εάν αποκλειστεί υγιής από την τελική αποστολή ο Βασιλόπουλος, δεσμεύομαι δημόσια να του παραχωρήσω το δικό μου εισιτήριο».

Το δικό μου, πληρωμένο από τον εργοδότη ή από την τσέπη μου, σπεύδω να διευκρινίσω, εισιτήριο.

Προσθέτω εδώ και έναν αφορισμό που έχω διατυπώσει κάμποσες φορές στα κείμενά μου την τελευταία διετία. Εάν είχαμε τον Βασιλόπουλο και τον Ζήση στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ, θα κερδίζαμε μετάλλιο, ίσως και χρυσό.

Αν τους είχαμε, στα αποδυτήρια και στο παρκέ. Στο παρκέ και στα αποδυτήρια. ‘Εστω και χωρίς προπονητή. Έστω και χωρίς Γιάννη.

Τα στοιχεία που προσφέρουν στην Εθνική ομάδα αυτοί οι δύο παλιόφιλοι, που αντάμωσαν ξανά χθες στο Μπάμπεργκ για να θυμηθούν το Βελιγράδι και τη Σαϊτάμα, έλειψαν σε βαθμό εγκληματικό, από τη θλιβερή ομάδα που παρουσιάστηκε στο Ελσίνκι.

Θλιβερή, στο παρκέ και στα αποδυτήρια. Στα αποδυτήρια και στο παρκέ. Και στα αποδυτήρια.

Ναι, ξέρω, άλλη η Εθνική ομάδα του 2005, άλλη αυτή του 2019. Άλλο το μπάσκετ της προηγούμενης δεκαετίας, άλλο της επόμενης. Άλλες οι απαιτήσεις των «παραθύρων», άλλες ενός Μουντομπάσκετ.

Αλλά η ομάδα έχασε τον δρόμο της όταν προσπάθησε να φορέσει μία φορεσιά που δεν της ταίριαζε, να παίξει ένα μπάσκετ καμωμένο για άλλους.

Για μένα, και για τον καθ' ύλην αρμόδιο Θανάση Σκουρτόπουλο νομίζω, Εθνική Ελλάδας είναι το αποψινό δεύτερο ημίχρονο του Βασιλόπουλου στο Μπάμπεργκ.

Τα 3 κλεψίματα και τα ουκ ολίγα deflections, για να μιλήσουμε σε γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι. Τα 4 επιθετικά ριμπάουντ, εκ των οποίων 3 στην ίδια φάση.

Οι 10 πόντοι με τέλειες επιλογές και τοποθετήσεις, σημειωμένοι σχεδόν όλοι από το «ποστ» όπου οι Γερμανοί πονούσαν. Η πάρε-βάλε ασίστ για τη σχεδόν νικητήριο καλάθι του Μαργαρίτη στο 62-66.

Οι 4 κερδισμένες βολές. Τα 15 λεπτά συμμετοχής, φορτωμένα στα ταλαιπωρημένα πόδια ενός 35χρονου.

Ακόμα και το μοναδικό του λάθος, ένα αχρείαστο φάουλ που έδωσε βολές στον αντίπαλο με τη διαφορά στους 4 πόντους, παραχωρήθηκε από υπερβάλλοντα ζήλο. Προτιμώ τον υπερβάλλοντα ζήλο, από τον καθόλου ζήλο.

O Bασιλόπουλος έπαιξε 12/12 αγώνες των «παραθύρων», ένα σύνολο 300 αγωνιστικών λεπτών που έγινε λίπασμα για την πρόκριση της Εθνικής προς την Κίνα.

Εάν δεν υπήρχε, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον εφεύρουμε. Και στη συνέχεια να τον κλωνοποιήσουμε.

«Τρέχω με διακόσια για να καλύψω τον χαμένο χρόνο», μου έλεγε σε μία συναρπαστική συνέντευξη που μου παραχώρησε το φθινόπωρο για το Documento.

Δεν έχασε μόνο εκείνος χρόνο, αλλά και η ίδια η Εθνική. Ξέρετε πότε ήταν η τελευταία του εμφάνιση με την Εθνική πριν τα «παράθυρα» της τελευταίας διετίας; Στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου!

Μεσολάβησαν έκτοτε σχεδόν δέκα χρόνια και έξι χειρουργεία. Πού θα είχε φτάσει η Εθνική αν είχε τον Βασιλόπουλο στην Πολωνία, στην Τουρκία, στη Σλοβενία, στο Καράκας, στη Λιθουανία, στην Ισπανία, στη Λιλ, στο Τορίνο, στην Πόλη;

Και μόνο που θυμήθηκα πόσες φορές μας έλειψαν κάποιες καθοριστικές πινελιές σαν αυτές που φέρει στο αγωνιστικό βιογραφικό του ο Παναγιώτης με τα πήλινα πόδια, μελαγχόλησα. Η ιστορία γράφεται με λεπτομέρειες και ο διάβολος κρύβεται στα χειρουργεία.

Η πορεία της Εθνικής στα προκριματικά ήταν αξιοσημείωτη πέρα από κάθε προσδοκία. Ουδείς περίμενε πρωτιά σε έναν Όμιλο με Σερβία και Γερμανία, ουδείς υποψιαζόταν ρεκόρ 11-1, ουδείς τολμούσε να φανταστεί την Ελλάδα επικεφαλής Ομίλου στο Μουντομπάσκετ.

Η πρόκριση εξασφαλίστηκε από τον Σεπτέμβριο, ενώ άλλες υπερδυνάμεις αγκομαχούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή ή αποκλείστηκαν. Ανάμεσα στις τελευταίες, η αυτής εξοχότης πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία.

Οι Φιμπαίοι μου μήνυσαν να μη θεωρώ δεδομένη την 8άδα στο ranking, οπότε κρατώ μία επιφύλαξη και περιμένω να δω μήπως βγει από τους αφρούς της ειδικής κατάταξης κανένα τέρας, αν και δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει αυτό.

Μέσα στο γενικότερο φιάσκο των «παραθύρων», τίποτε δεν αποκλείεται. Ελπίζω ότι τουλάχιστον το διαβατήριο για την κλήρωση της 16ης Μαρτίου το σφραγίσαμε…

Η Εθνική πήγε στη Γερμανία για να τονώσει το γόητρό της, για να ικανοποιήσει τους ίδιους ομογενείς που άλλοτε την είδαν -πλήρη- και απογοητεύτηκαν, για να πάρει το ονόρε της πρωτιάς (ώστε να είναι καλυμμένη σε τυχόν όψιμο καπρίτσιο της FIBA), για να υψώσει το λάβαρό της.

Πέτυχε σε όλους τους στόχους της. Όχι μόνο απόψε, αλλά σε κάθε σταθμό αυτής του παράξενου 15μήνου.

Η ιστορία μπορεί να είχε γραφτεί με διαφορετικά χρώματα εάν αστοχούσε σε εκείνο το ευλογημένο τρίποντο ο Αθηναίου στο Λέστερ, αλλά τα «εάν» και οι αστερίσκοι δεν φαίνονται στις βαθμολογίες.

Το κοντέρ έγραψε 11-1, ένδεκα νίκες «με τα δεύτερα» για να μη γράψω «με τα τρίτα» και ο έρωτας με την επίσημη αγαπημένη ανανεώθηκε για μερικούς μήνες ακόμη. Τέλος είναι το σημείο από όπου αρχίζουμε.

Μέχρι να ξεθάψω τα cd με τα μαθήματα κινεζικής άνευ διδασκάλου που έχω κάπου καταχωνιασμένα από το 2008, κοιτάξτε να πιέσετε και εσείς με τον τρόπο σας, ώστε να πραγματοποιηθεί η προσταγή του προλόγου.

Και αν διαβάσετε πουθενά ότι η θριαμβευτική πορεία ανήκει στον Βασιλακόπουλο και στην Ομοσπονδία, σημειώστε το όνομα του σχολιογράφου για να βάλουμε στη θέση του τον Σαλούστρο.