Ο τελευταίος Έλληνας μπασκετμπολίστας

Οι περισσότεροι μπασκετόφιλοι γνωρίζουν την ταυτότητα του παίκτη που αστόχησε στο σουτ, που θα έστελνε την Εθνική στα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου (Β. Σπανούλης).

Πόσοι όμως θυμούνται το όνομα εκείνου που λίγο νωρίτερα ευστόχησε σε τρίποντο και έφερε την ελληνική ομάδα σε απόσταση βολής;

Όχι, δεν ήταν ο Διαμαντίδης εκείνος που έγραψε το 80-78 ούτε ο Ζήσης ούτε ο Παπαλουκάς ούτε ο Φώτσης. ΄Ηταν ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος.

Ο άνθρωπος που, τουλάχιστον τη διετία 2007-8, δεν έλειπε ποτέ από την πεντάδα στα τελευταία λεπτά των μεγάλων αγώνων.

Εκείνο το ματς ήταν το τελευταίο της καριέρας του στην «επίσημη αγαπημένη». Το τελευταίο, μέχρι το επόμενο. Μόνο που το επόμενο άργησε 9 χρόνια.

Εάν ο Βασιλόπουλος απέφευγε τους τραυματισμούς (τους οποίους ο ίδιος αποδίδει στην υπερβολική προπόνηση…), δεν θα είχε 61 συμμετοχές στην Εθνική Ανδρών, αλά περισσότερες από 150. Στο Πεκίνο, ήταν μόλις 24 ετών.

Του χρόνου, που μάλλον θα επιστρέψει στην Κίνα για το δεύτερο Μουντομπάσκετ της καριέρας του, ο αθλητής που τρέχει με διακόσια για να καλύψει τον χαμένο χρόνο θα έχει κλείσει τα 35.

Ακούστε τι μου είπε, χθες που τον συνάντησα, για μία συναρπαστική συνέντευξη που θα δημοσιευτεί την Κυριακή στο Documento. Γράφω αυτό το κείμενο, μόνο και μόνο για να καταθέσω την παρακάτω εξομολόγηση του Παναγιώτη.

«Ο αγώνας με τη Γεωργία μου έδωσε κίνητρο και πείσμα ώστε να συνεχίσω για πολλά χρόνια ακόμα το μπάσκετ. Θα τον θυμάμαι κάθε μέρα. Όχι επειδή κερδίσαμε, αλλά επειδή δεν έπαιξα καλά. Ποτέ στην καριέρα μου δεν είχα νιώσει, ότι ένας αντίπαλος με νίκησε μέσα στο γήπεδο. Ο Σενγκέλια με έκανε να πεισμώσω. Το σκεφτόμουν, ακόμα και τώρα που ερχόμουν με τη μηχανή, για να σε συναντήσω. Δεν θα ησυχάσω, μέχρι να τον ξαναπετύχω κάπου. Θα περιμένω πώς και πώς τη στιγμή. Μην απορείς, έτσι έχω μάθει να λειτουργώ. Ο Σενγκέλια μου χάρισε δύο χρόνια καριέρας»!

Προσθέστε όσα θαυμαστικά νομίζετε ότι ταιριάζουν. Προσωπικά ανατρίχιασα και συγκινήθηκα, όταν άκουσα αυτόν τον χείμαρρο λέξεων.

Είπα στον συνομιλητή μου αυτό που πιστεύω από πέρυσι, ότι η Εθνική του 2017 θα είχε πάρει μετάλλιο, εάν είχε στις τάξεις της 2-3 μονάδες όπως ο ίδιος.

Όσο οξύμωρο και αν ενδεχομένως ακούγεται, επιμένω ότι η απουσία του Βασιλόπουλου από το τελευταίο Εurobasket ήταν η μεγαλύτερη αστοχία του Κώστα Μίσσα και των συνεργατών του. Όχι μόνο για το παρκέ (όπου η Εθνική ήταν μία ομάδα δίχως ταυτότητα), αλλά και για τα αποδυτήρια.

Εάν ο Θανάσης Σκουρτόπουλος μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, ασφαλώς θα διόρθωνε την στελέχωση, με εφόδιο όσα του δίδαξε έκτοτε η «υπηρεσιακή» Εθνική των παραθύρων.

Ο αθλητής που αποδέχεται ευχαρίστως τη στολή του χρήσιμου στρατιώτη είναι απείρως πιο ωφέλιμος από αυτόν που πάει στην Εθνική για να βγάλει απωθημένα ή για να εισπράξει το λαβείν πριν παραχωρήσει το δούναι.

«Ήμασταν καλοί επειδή έχουμε μάθει να παίζουμε στο σκοτάδι», τονίζει ο Βασιλόπουλος, για τους παίκτες που αγωνίστηκαν στα «παράθυρα» και δρομολόγησαν το αρχικό 6-0. «Επίσης, υπήρχε απόλυτη συγκέντρωση και ησυχία. Δεν μιλούσε κανείς, εκτός από τον προπονητή».

Όπως στο Ελσίνκι, ε; Ή μήπως όχι;

«Στις μικρές ομάδες, μπορεί να κάνει κάποιος το τέλειο παιχνίδι και να περάσει απαρατήρητος, μέσα σε μία ήττα 20 πόντων. Ενώ στις μεγάλες, αρκεί πολλές φορές ένα κλέψιμο, ένα επιθετικό ριμπάουντ ή ένα καλάθι, για να αποθεωθεί ο δράστης και να βρεθεί στην Εθνική ομάδα».

Ο Βασιλόπουλος ήταν ο μοναδικός παίκτης –από τους 27 κληθέντες- που φόρεσε τα μπλε και στους 8 αγώνες των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Άφησε ίχνος 9 πόντων και 3,5 ριμπάουντ σε 23 λεπτά. Και 1,5 κλέψιμο και 1,1 τάπες και 0,9 ασίστ.

Είναι ο τελευταίος Έλληνας μπασκετμπολίστας, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Mακάρι να είχαμε κι άλλους σαν αυτόν.

Δεν σκέφτεται να ζητήσει εξαίρεση στα επόμενα «παράθυρα» (όπου λογικά θα ανακηρυχθεί αρχηγός) ούτε φυσικά σκοπεύει να αφιερώσει το καλοκαίρι του 2019 στη σύζυγο και στα δύο παιδιά του. Η οικογένεια είναι πάνω απ' όλα, αλλά μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη.

Ο άνθρωπος που επέστρεψε στην Εθνική μετά από μία 9 άγονα χρόνια αισθάνεται απόλυτα υγιής και ανυπομονεί να επιστρέψει στις επάλξεις.

Πριν από μία πενταετία, τον καιρό των 6 χειρουργείων, δεν μπορούσε ούτε να λυγίσει τα πόδια για να καθίσει στο πάτωμα, να παίξει με τον γιο του.