Η δεξαμενή βγάζει... πετρέλαιο

Το Τελ Αβίβ την Πέμπτη το βράδυ γιόρταζε την «Laila Lavan» (αγγλιστί «White Night»). Τη λένε «Λευκή Νύχτα» γιατί είναι μια βραδιά που κανείς δεν κοιμάται. Βγαίνουν στους δρόμους και διασκεδάζουν, παρακολουθώντας τα δεκάδες events που εξελίσσονται, από την παραλία, μέχρι το κέντρο της πόλη, στα πάρκα, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, συναντάς αυτοσχέδια πάρτι, επιδείξεις δεξιοτήτων, πλανόδιους μουσικούς, τύπους με ξυλοπόδαρα. Αυτή την «Λευκή Νύχτα» η Εθνική την ευχαριστήθηκε με την ψυχή της, όχι γιατί διάλυσε το Ισραήλ και διατήρησε το αήττητο, στο δρόμο για την Κίνα, αλλά γιατί έκανε και όσους την παρακολουθούν, να νιώσουν όμορφα.

Ήταν ένας θίασος (με την καλή έννοια) που είχε φλόγα, σπιρτάδα, θάρρος, θράσος και κυρίως διάθεση να παίξει ως ομάδα. «Όλοι για έναν και ένας για όλους» σαν τους 14 σωματοφύλακες, γιατί ακόμη κι ο Σαλούστρος με τον τραυματία στον ώμο Χρυσικόπουλο, το ζούσαν λες κι εκείνη τη βραδιά έπρεπε να παίξουν αυτό το ρόλο, εξίσου σημαντικό με τους υπόλοιπους.

Σύμφωνοι, δεν σκοτώσαμε κανένα θηρίο, αλλά αυτό που κάναμε είχε στυλ. Χρειάστηκε και ψάξιμο από τον Σκουρτόπουλο με τους συνεργάτες του, βλέποντας απέναντι μια κοντή, μη κλασσική ομάδα, να παίζει γύρω –γύρω όλοι, με ένα αντισυμβατικό στυλ που εύκολα μπορούσε να σε παρασύρει να το ρίξεις στο …. Καλαματιανό.

Αντ’ αυτού, είδαμε πλάνο, είδαμε στόχευση, άμυνα με αλλαγές που αποδείχθηκε καθοριστική στην γ' περίοδο και μεγάλη αναζήτηση, που κατέληξε σε κοντά σχήματα (με πασπαρτού τον Μποχωρίδη) με τον σταρ της βραδιάς, Ντίνο Μήτογλου (οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι ρώταγαν τον Σκουρτόπουλο πώς ξεπετάχτηκε έτσι από τα δίλεπτα του Παναθηναϊκού)σε ρόλο σέντερ και τον (ταπώνω όποιον βρω) Θανάση στο τέσσερα, με τρία γκαρντ και τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη να "πυροβολεί" κατά ριπάς και όλους υπό τη σκέπη του αρχηγού Γιάννη Μπουρούση και του υπαρχηγού Παναγιώτη Βασιλόπουλου να τους μεταλαμπαδεύουν το πνεύμα και την φυσιογνωμία της «γαλανόλευκης» που εκείνοι έχουν ζήσει στα ντουζένια της.

Πώς να μην τρέξεις αν ξέρεις ότι ο Μπουρούσης μπορούσε να μείνει στην Αθήνα δίπλα στον πατέρα του, που αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας κι εκείνος απαίτησε να ταξιδέψει μόνος του την Τετάρτη για να μη χάσει το ματς. Και έχοντας ανάμεσα στα πόδια του να χώνονται αυτές οι σβούρες που δεν ήθελε πολύ να τις πατήσει, να επιμένει μέχρι να βρει το ρυθμό του, χωρίς να υπερβάλλει όπως θα είχε το δικαίωμα. Πώς να μην κάνεις βουτιά όταν βλέπεις τον Βασιλόπουλο να μαρκάρει τρεις και τέσσερις παίκτες σε κάθε φάση και ταυτόχρονα να αξιοποιεί την εμπειρία του στην επίθεση.

Το σημαντικό λοιπόν είναι ότι, μέσα από αυτά τα ματς, έστω από ανάγκη αν θέλετε, αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό η δεξαμενή των παικτών από τους οποίους μπορεί να διαλέξει ο Ομοσπονδιακός τεχνικός, όταν έρθει η ώρα ενός πραγματικά μεγάλου τουρνουά. Λέτε να βγάζει και πετρέλαιο;

Γιατί μέχρι να αρχίσει η διαδικασία των «παραθύρων» θυμόμαστε όλοι πως αν ένας από τους βασικούς ζήταγε να ξεκουραστεί ρίχναμε κάτι πλερέζες. Είχαμε ταμπού από την ηλικία (να ο Μαργαρίτης) μέχρι την ομάδα προέλευσης(να ο Γκίκας). Πολλοί δοκιμάστηκαν και το καλό είναι πως απέδειξαν ότι δέχονται και μπορούν να παίξουν ένα ρόλο, χωρίς να κάνουν μούτρα αν παίξουν 35’,25’, 15’, 5’ ή 5’’.

Βρήκαμε και σουτέρ, να στέλνουν την μπάλα γλυκά στο δυχτάκι, όπως είχε κάνει με το νικητήριο τρίποντο στο ξεκίνημα του Λέστερ ο Αθηναίου.Στο Τελ Αβιν ένιωσε ένα τράβηγμα και προφυλάχθηκε, αλλά ο Γιαννούλης (Λαρεντζάκης) και ο Χάρης (Γιαννόπουλος) ήταν "καυτοί".

Κρατάμε επίσης τα 11 κλεψίματα, τα 5 μπλοκ αλλά και τις 22 ασίστ που οδήγησαν στους 96 πόντους, με ψηλά για την εποχή ποσοστά. Λες και δεν ήταν τέλος της σεζόν.

Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζονται αυτοί που λείπουν, ειδικά όταν –με το καλό- έρθει η ώρα της τελικής φάσης στην Κίνα και τα ζόρια θα είναι μεγαλύτερα. Ωστόσο είναι καλό να καταλάβουν κι εκείνοι ότι μόνο μέσω αυτού του πνεύματος του αλτρουισμού και της ταπεινότητας που επέδειξαν όσοι ήταν εκεί και συνεχίζουν αήττητοι, μπορείς να γίνεις καλύτερος συμπαίκτης. Οι σταρ, έχουν και «σταρ ελαττώματα» κι αυτό πολλές φορές μπορεί να αποδειχθεί τροχοπέδη και σε συλλόγους και στην ίδια την εθνική. Ο Πλάτωνας συνήθιζε να διδάσκει: « Όπως λένε οι κτίστες, οι μεγάλες πέτρες δεν στέκονται καλά χωρίς τις μικρότερες.»