Tι μας άρεσε και τι όχι στην Κίνα και το Παγκόσμιο Κύπελλο!

Την ώρα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ένα ακόμη μεγάλο και διδακτικό ταξίδι πλησιάζει προς το τέλος του. Ένα ταξίδι που σχεδιάστηκε και ξεκίνησε με διαφορετικές προσδοκίες, από πλευράς αγωνιστικού αποτελέσματος για την Εθνική Ελλάδας και ολοκληρώνεται γεμάτο εμπειρίες και παραστάσεις, που θα μας συντροφεύουν για μία ζωή.

Δεν πας κάθε μέρα στα βάθη της Ασίας, άλλωστε, ούτε έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετική νοοτροπία και κουλτούρα. Για 13 μέρες, ο υπογράφων και ο μόνιμος «συνοδοιπόρος» του, Βασίλης Τσίγκας, προσπάθησαν να μεταφέρουν εικόνα, ήχο, ρεπορτάζ, παραλειπόμενα και ανάλυση των όσων συνέβησαν στο 18ο World Cup, η αυλαία του οποίου πέφτει με τον καθιερωμένο απολογισμό. Πάμε λοιπόν να καταγράψουμε τα συν και τα πλην του Παγκοσμίου Κυπέλλου που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ώρες στην «χώρα των δράκων».

Μας άρεσε

* Η ευγένεια, η προθυμία η ηρεμία του μέσου Κινέζου. Οι άνθρωποι είναι τρομερά διαθέσιμοι κι εξυπηρετικοί και καταβάλουν κάθε προσπάθεια (με χειρονομίες και παντομίμα) να υπερκεράσουν το αντικειμενικά σοβαρό handicap που έχουν στις ξένες γλώσσες και κατ’ επέκταση στην επικοινωνία. Μετά από σχεδόν δύο εβδομάδες παραμονής, δεν είναι καθόλου υπερβολή να καταθέσουμε ότι βρήκαμε μόλις δύο ανθρώπους που μιλούσαν άπταιστα αγγλικά. Μία κοπέλα στο Πεκίνο και έναν νεαρό στην Σαγκάη!

* Η αδιανόητη ησυχία που επικρατεί στους πηγμένους δρόμους και τις μποτιλιαρισμένες λεωφόρους, παρ’ ότι γύρω σου βρίσκονται χιλιάδες κόσμου κι εκατοντάδες αυτοκίνητα και μηχανές.

* Το πολύ πράσινο που είδαμε και στις τρεις πόλεις που επισκεφτήκαμε (περισσότερο στη Σενζεν και τη Σαγκάη και λιγότερο στο Πεκίνο) και τα αμέτρητα πάρκα που έχει κάθε συνοικία.

* Οι εξαιρετικές εγκαταστάσεις της διοργάνωσης. Τόσο το “Shenzhen Bay Sports Center”, όσο η “Shanghai Oriental Sports Arena” και το “Wukesong Stadium”, δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα κορυφαία γήπεδα του ΝΒΑ. Και σκεφτείτε ότι δεν πήγαμε στην Νανζίνγκ, που σύμφωνα με τους διοργανωτές, έχει χτιστεί το πιο σύγχρονο αθλητικό κέντρο της Κίνας.

* Η Σαγκάη! Τρομερά σύγχρονη πόλη με δυτικό τρόπο ζωής, πολύ πράσινο, υπερσύγχρονα κτίρια και υψηλό βιοτικό επίπεδο. Δεν την αποκαλούν τυχαία «Νέα Υόρκη» της Ασίας. Με πληθυσμό στα 26,3 εκατομμύρια κατοίκους, σίγουρα θα υπάρχουν παραπήγματα και παραγκουπόλεις, αλλά όσα είδαμε εμείς, μας εντυπωσίασαν.

* Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία. Η «Ρόχα» μπήκε μουδιασμένη στο τουρνουά και δυσκολεύτηκε με Πουέρτο-Ρίκο και Ιράν στην 1^η φάση, αλλά με απόλυτη σταθερά της την άμυνα, παρουσίαζε συνεχή βελτίωση από παιχνίδι σε παιχνίδι και τελείωσε το τουρνουά αήττητη και με την καλύτερη άμυνα. Η ανατροπή του ημιτελικού και η νίκη στην 2η παράταση, κατέδειξε τον χαρακτήρα της και η άνετη επικράτηση στον τελικό, απέδειξε γιατί η ισπανική σχολή είναι πλέον επιτυχημένη της τελευταίας 15ετίας. Τα 14 μετάλλια στις 20 τελευταίες διεθνείς διοργανώσεις αποτελούν αριθμούς που «μιλούν» από μόνοι τους.

* Η εντυπωσιακή ωρίμανση του Ρίκι Ρούμπιο (μ.ο. 16,4π., 4,6ρ. & 6,0ασ.), που έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο point-guard που συνδυάζει ηγετικά χαρακτηριστικά και πληθωρική αγωνιστική παρουσία. Η ψυχραιμία του και οι ορθολογιστικές αποφάσεις που πήρε στις κρίσιμες στιγμές, σε συνδυασμό με την πραότητα με την οποία υποδέχτηκε την κατάκτηση της κορυφής αλλά και την ατομική του διάκριση (MVP της διοργάνωσης), λέει πολλά για τον χαρακτήρα του. Η δήλωση που έκανε για την μητέρα του, με έκανε κυριολεκτικά να ανατριχιάσω!

* Ο Μαρκ Γκασόλ! Εκτός από μεγάλος παίκτης (μ.ο. 14,4π., 5,1ρ., 4,1ασ., 1,1κλ. & 1,1κοψ.) και εκπληκτικός overachiever στο μπασκετ, είναι κύριος με Κ κεφαλαίο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η υπομονή που επέδειξε στην μικτή ζώνη (έμεινε για τουλάχιστον μισή ώρα), ο σεβασμός στην δουλειά του δημοσιογράφου (απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις) και η ευγένεια με την οποία εκφραζόταν σε κάθε του απάντηση. Όχι τίποτε άλλο, αλλά προσπέρασε και σε κάτι τον αδελφό του (πρωτάθλημα στο ΝΒΑ και χρυσό μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ μέσα σε ένα καλοκαίρι)!

* Το πάθος και η τρέλα των παικτών της Αργεντινής για το μπάσκετ. Παρ’ ότι το αίμα που κυλάει στις φλέβες του μέσου Αργεντινού είναι «ποδοσφαιρικό», η μπασκετική παράδοση της «χώρας του τανγκό», δεν είναι καθόλου αμελητέα. Οι παίκτες του Σέρχιο Ερνάντεζ δεν είχαν μεγαλύτερη ποιότητα από αρκετές ομάδες, ήξεραν όμως τον τρόπο και ήταν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να τον εφαρμόσουν και στην πράξη. Από τις πιο fun to watch ομάδες και με περηφάνια που ξεχειλίζει.

* Το εντυπωσιακό impact του 39χρονου Λούις Σκόλα (μ.ο. 17,9π. & 8,1ασ.) στο υψηλότερο επίπεδο. Τεράστιος αθλητής και παλικάρι από τα λίγα. Το τέλειο παράδειγμα για τη νέα γενιά των παικτών που έρχεται.

* Η εικόνα της αγκαλιάς του Τζινόμπιλι με τον πρώην συμπαίκτη του και νυν αρχηγό της Αργεντινής. Από τις σπάνιες στιγμές που χαρίζει ο αθλητισμός και που το κοκτέιλ των συναισθημάτων που σε κατακλύζουν, σε κάνει να βουρκώνεις από χαρά.

* Τα τρία πολύ ποιοτικά γκαρντ της Αργεντινής (Καμπάτσο, Λαπροβίτολα και Βιντόθα) που μας έκαναν να αναπολήσουμε την «αγία τριάδα» του ελληνικού μπάσκετ (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης).

* Οι πέντε παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης (Ρ.Φερνάντεθ, Γιουλ, Καμπάτσο, Λαπροβίτολα και Ντεκ) που βρέθηκαν αρκετές φορές, ταυτόχρονα, στο παρκέ του “Wukesong Stadium” και το γεγονός ότι οι 15 από τους 24 συνολικά παίκτες που δηλώθηκαν στο φύλλο αγώνα, αγωνίζονται στην λίγκα ACB.

* Ο Ανδρέας Ζαγκλής! Ο Έλληνας γενικός γραμματέας της FIBA άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του ως ο πλέον ισχυρός άνδρας του παγκοσμίου μπάσκετ. Αν και η θέση του είναι άκρως πολιτική και τον «υποχρεώνει» να λειτουργεί διπλωματικά, θέλω να ελπίζω ότι η θητεία του θα συνδυαστεί και με καλύτερες μέρες στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα.

* Οι γνώσεις του Κόμπι Μπράϊαντ για το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ! Όσοι παρακολουθούν στενά τα μπασκετικά πράγματα, γνωρίζουν ότι ο “Black Mamba” έμαθε μπάσκετ στην Ιταλία και μεγάλωσε με ευρωπαϊκή αθλητική κουλτούρα, ωστόσο, αυτό απέχει πολύ από το να ξέρει «ονόματα και διευθύνσεις» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και να είναι απόλυτα εξοικειωμένος με το τι γίνεται στην Ευρώπη και αλλού. Το «Διαμαντίδης και Σπανούλης» που ξεστόμισε στη συνέντευξη Τύπου, μας τρέλανε!

* Η φωτογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη αγκαλιά με τον Μάνου Τζινόμπιλι, τον Όσκαρ Σμιντ και τον Κόμπι Μπράϊαντ. Μία εικόνα, χίλιες λέξεις, ένα άθλημα. Και η Ελλάδα παρούσα!

* Ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (μ.ο. 22,9π., 4,1ρ., 4,4ασ.)! Ασύλληπτος σουτέρ και σκόρερ και εξαιρετικό παιδί ο “Μπόγκι”. Η επιλογή του στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, όταν η Σερβία κατετάγη 5^η, τα λέει όλα για το πόσο τρομερή απόδοση είχε.

* Ο Πάτι Μιλς (μ.ο. 22.8π., 3,9ασ. & 3,5λ.) ήταν μία ομάδα μόνος του, αλλά η Αυστραλία δεν είχε βάθος και στα δύσκολα ματς έσκασε!

* Η ευθιξία του Σάσα Τζόρτζεβιτς! Η Σερβία πλήρωσε το πρόβλημα που είχε στην θέση του point-guard (με την απουσία του Τεόντοσιτς) και ο «Σάλε», που είχε πει «παχιά λόγια» πριν την έναρξη του αγώνα, δεν κρύφτηκε, αναγνώρισε τις ευθύνες του και υπέβαλε την παραίτησή του. Προπονητικά απέχει παρασάγγες από το επίπεδο που είχε ως παίκτης, αλλά τουλάχιστον ήταν παντελονάτος.

* Ο Σανγκ-Πινγκ! Θυμάστε τον Κινέζο power-forward που πέρασε και δεν ακούμπησε τη σεζόν 2013-14 από τον Παναθηναϊκό; Τον γνωρίσαμε καλύτερα στην Κίνα (και περισσότερο απ’ ότι στην Ελλάδα) και μας έκανε τις καλύτερες των εντυπώσεων (τις επόμενες μέρες έρχεται μεγάλη συνέντευξή του στο gazzetta.gr).

Δεν μας άρεσε

* Το format της διοργάνωσης με τις πολλές μετακινήσεις και κυρίως η αδυναμία προγραμματισμού του ταξιδιού από την αρχή έως το τέλος. Βάσει του συστήματος διεξαγωγής, από την 2^η φάση και μετά, κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για το δρομολόγιο που θα ακολουθήσει και το ξενοδοχείο στο οποίο θα μείνει, επομένως δεν μπορούσε καν να κλείσει τις εσωτερικές πτήσεις! Η οδηγία των διοργανωτών ήταν σαφής: «κάντε booking στα media hotels και των δύο πιθανών πόλεων που θα παίζει η ομάδα σας και μετά το τέλος του αγώνα, ακυρώστε ή επιβεβαιώστε ανάλογα με το αποτέλεσμα!». Όπως καταλαβαίνετε τα αεροπορικά εισιτήρια κλείνονταν μέσω διαδικτύου, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, λίγες ώρες δηλαδή πριν το check-in. Κατ’ αυτό τον τρόπο, από την μέρα που φύγαμε μέχρι τώρα που επιστρέφουμε, αλλάξαμε συνολικά έξι αεροπλάνα! Και πάλι καλά να λέμε…

* Το τεράστιο πρόβλημα με την λειτουργία και την ταχύτητα του διαδικτύου, σε μία εποχή, που ειδικότερα στον τομέα της ενημέρωσης, τα πάντα εξαρτώνται από το internet. Απορώ με την FIBA, που στο 2019 δεν φρόντισε για την άρτια λειτουργία του δικτύου (τουλάχιστον στα ξενοδοχεία και τα γήπεδα)… Ειδικότερα από τη στιγμή που επέλεξε μία χώρα στην οποία απαγορεύονται τα social media (facebook, twitter & instagram) αλλά και οι δημοφιλείς πλατφόρμες επικοινωνίας (whatsApp) κι ενημέρωσης (google, youtube). H δουλειά γίνεται μέσω της εφαρμογής VPN (Virtual Private Network), που «κρύβει» την προέλευση της σύνδεσης (την παρουσιάζει εκτός Κίνας), η οποία όμως δεν έχει ούτε καν 80% αποτελεσματικότητα, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να σε πετάει εκτός δικτύου (με μεγάλη συχνότητα στη Σενζέν και την Σαγκάη και λιγότερο στο Πεκίνο).

* Οι κλιματολογικές συνθήκες, περισσότερο στην Σενζέν και στην Σαγκάη και λιγότερο στο Πεκίνο. Η ζέστη σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία δημιουργούν ένα σπάνιο “κοκτέιλ” ατμοσφαιρικής ρύπανσης, το οποίπ καθιστά εξαιρετικά προβληματική την κυκλοφορία στους δρόμους. Ο έντονος ιδρώτας και η δυσφορία είναι τα πρώτα συμπτώματα που νιώθει κάποιος μετά από λίγα λεπτά περπάτημα.

* Η αδιανόητη κίνηση στους δρόμους και οι ουκ ολίγες ατυχείς εμπειρίες που είχαμε στις μετακινήσεις μας. Ακόμη προσπαθώ να ξεχάσω: α) Τα σχεδόν 60 Ευρώ που μας πήρε ο οδηγός που μας μετέφερε στο ξενοδοχείο από το αεροδρόμιο της Σενζέν! Και να σκεφτείτε ότι αρχικά μας ζήτησε 75, ενώ ο αντίστοιχος της επιστροφής, μας χρέωσε μόλις 15! β) Την μιάμιση ώρα που κάναμε για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο (απόσταση 12 χιλιομέτρων) μετά την πρωινή βόλτα στο κέντρο της Σαγκάης γ) Την κόλαση στους δρόμους του Πεκίνου, άμα τη αφίξη μας στο αεροδρόμιο “Capital”. Από την ώρα που μπήκαμε στο ταξί, μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο (απόσταση 37 χλμ.), πέρασαν 2 ώρες και 45 λεπτά. Να φανταστείτε ότι η πτήση μας από τη Σαγκάη ήταν πολύ πιο σύντομη (μία ώρα και σαράντα λεπτά) δ) Τον ατζαμή ταξιτζή που μας έφερε στο αεροδρόμιο για την πτήση της επιστροφής. Ο τύπος κάρφωνε τόσο δυνατά τις ταχύτητες, που τουλάχιστον τέσσερις φορές το αυτοκίνητο του έσβησε μέσα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας! Περιττό να σας πω ότι σταυρώναμε συνεχώς δάχτυλα για να μην μείνουμε μέσα στη μέση του δρόμου ε) Τον οδηγό που μας πήγε στη Pudong και αποκοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι, ενώ πηγαίναμε σημειωτόν μέσα σε ένα τούνελ! Το αυτοκίνητο άρχισε να πηγαίνει ζιγκ-ζαγκ κι ευτυχώς η τρομάρα και οι άναρθρες κραυγές του Τσίγκα, που καθόταν δίπλα του, τον ξύπνησαν για τα καλά.

* Το Πεκίνο! Καμία σχέση με το πώς ήταν πριν έντεκα χρόνια στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Σαφώς πιο γκρίζο κι άχρωμο, με μιλούνια ανθρώπων στους δρόμους (τότε είχε φύγει ο μισός κόσμος, μετά από σχετικές παροχές της κυβέρνησης για διακοπές στην διάρκεια του 15ήμερου των αγώνων), με χαμηλότατη ποιότητα ζωής και πολλές κοινωνικές ανισότητες.

* Το φαγητό! Το κινέζικο στην Ελλάδα είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι στην Κίνα. Μαζί με τον Τσίγκα, πρέπει να χάσαμε μίνιμουμ 5 κιλά σε δύο εβδομάδες!

* Η «επίσημη αγαπημένη»! Όταν «πετάς στα σκουπίδια» και μάλιστα εύκολα, μία διαφορά 17 πόντων στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της 1^ης φάσης και πλην της εντυπωσιακής πρεμιέρας με το Μαυροβούνιο, σε όλα τα υπόλοιπα ματς, δεν έχεις ταυτότητα και αγκομαχείς να βρεις ρυθμό, τότε δεν δικαιούσαι να έχεις υψηλές προσδοκίες για διάκριση. Κι όταν αυτό συμβαίνει επί 10 σερί χρόνια, τότε κάτι δεν πάει καλά και τίποτε δεν είναι συμπτωματικό. Πέραν των αναγκαίων δομικών αλλαγών που πρέπει να συντελεστούν στην διάρθρωση της ΕΟΚ, η δουλειά πρέπει να αρχίσει από το μηδέν και φυσικά χωρίς την θεώρηση ότι είμαστε κάποιοι. Φοβάμαι ότι όλα αυτό ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να το ξανακατακτήσουμε.

* Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο της Κίνας! Ήταν προφανές ότι ήθελε πολύ να κυριαρχήσει και να βοηθήσει περισσότερο την Εθνική ομάδα, αλλά το μικρότερο γήπεδο, η έλλειψη ανοιχτών χώρων, η διαφορά των κανονισμών και ο ελληνικός τρόπος παιχνιδιού δεν τον βοήθησαν. Το να βλέπεις τον “Greek Freak” να παίζει, είναι showtime κι αυτό δεν το απολαύσαμε, παρά μόνο με ελάχιστες εκλάμψεις, στο Παγκόσμιο. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τους «8» αποτέλεσε πλήγμα και για την προσέλευση των φιλάθλων σε Σαγκάη και Πεκίνο, όπου το μπασκετικό κοινό τον περίμενε πως και πως…

* Η Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών! Ο Πόποβιτς και οι συνεργάτες του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανταποκριθούν στην κληρονομιά και την παράδοση της Team USA στην διοργάνωση, αλλά η «χημεία» των συγκεκριμένων παικτών δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο παίζεται το μπάσκετ εκτός του ΝΒΑ. Κρίμα που η Εθνική μας δεν εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες των Αμερικανών στο μεταξύ μας παιχνίδι κι έχασε την ευκαιρία να προκριθεί ως πρώτη του ομίλου (της 2^ης φάσης) στα προημιτελικά.

* Ο Νίκολα Γιόκιτς! Με εξαίρεση το 2^ο ημίχρονο του αγώνα κατάταξης με την Τσεχία, στο οποίο ξέσπασε, ο Σέρβος σέντερ των Νάγκετς δεν έδειξε να ευχαριστιέται την συμμετοχή κι από ένα σημείο και μετά φαινόταν ότι κάνει αγγαρεία. Τα νούμερά του (μ.ο. 11,5π., 7,5ρ. & 4,8ασ.) δεν ήταν άσχημα, αλλά δεν παραπέμπουν και σε παίκτη που επελέγη στην καλύτερη πεντάδα του περυσινού πρωταθλήματος του ΝΒΑ.

* Η απογοητευτική εικόνα της πολύ ταλαντούχας Γαλλίας στον ημιτελικό με την Αργεντινή. Όσο κι αν την παραμονή του αγώνα, δήλωναν αποφασισμένοι να μην ξανακάνουν το ίδιο λάθος της Μαδρίτης (απέκλεισαν τους Ισπανούς κι έχασαν πεντακάθαρα από τους Σέρβους), οι «μπλε» δεν μπήκαν ποτέ στο γήπεδο κι επέτρεψαν στους «γκαούτσος» να πάρουν καθαρά την πρόκριση στον τελικό. Μία ακόμη μεγάλη χαμένη ευκαιρία να πατήσουν για πρώτη φορά στην κορυφή του κόσμου!

* Η μη επιλογή του Φακούντο Καμπάτσο στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης και η μεγάλη ασέβεια του Έβαν Φουρνιέ (επελέγη στην θέση του) να παραστεί στην τελετή απονομής με σκισμένο τζιν και «μπανάνα» στη μέση. Άστε που θεωρώ, ότι δεν ήταν ούτε καν ο καλύτερος παίκτης των «τρικολόρ» στο τουρνουά (ΝτεΚολό).

* Η αλαζονεία και οι ασεβείς δηλώσεις («ένας 39χρονος κλώτσησε τον κ…ο του MVP του ΝΒΑ») του Άτσα Πέτροβιτς μετά τη νίκη της Βραζιλίας επί της Ελλάδας. Δεν μας προκάλεσε έκπληξη γιατί έτσι και χειρότερος, ήταν από την εποχή που έπαιζε μπάσκετ και νόμιζε ότι είναι εφάμιλλος του μικρότερου αδελφού του και τεράστιου Ντράζεν! Απλά όταν μεγαλώνεις και περνάς στο επίπεδο της προπονητικής, υποτίθεται ότι ωριμάζεις και προσέχεις τι λες…