Άσε μας ρε Κόμπι που θα μας πεις για τον Γιάννη...

Όλο και κάπου θα έχετε διαβάσει για την μνημειώδη εσωτερική κόντρα των Λέϊκερς, ανάμεσα στον Κόμπι Μπράϊαντ και τον Σακίλ Ο’Νιλ, που στην διάρκεια της 8ετούς συνύπαρξής τους στα μωβ και κίτρινα (1996-2004), αποτέλεσε την αφορμή για την αποχώρηση του “Shaq” από το L.A. για το Μαϊάμι και για πολλούς, στέρησε από τους «λιμνανθρώπους» τουλάχιστον δύο-τρία δαχτυλίδια ακόμη.

Όπως έχει πει πολλές φορές, ο “Diesel” και αποδείχτηκε στην πορεία, ο “Black Mamba” ήθελε να έχει συνέχεια τον πρώτο λόγο, δηλαδή να είναι μία ομάδα μόνος του και στην πορεία, αυτό αποδείχτηκε από την απροθυμία πολλών μεγάλων superstars να παίξουν μαζί του.

Αλήθεια έχετε σκεφτεί με πόσα πρωταθλήματα θα ολοκλήρωνε την καριέρα του ο σημερινός πρεσβευτής του 18^ουWorld Cup, αν είχε λίγη περισσότερη διάθεση να θυσιάσει το εγώ του και να μοιραστεί τις ευθύνες της ομάδας και τα φώτα της δημοσιότητας; Προσωπικά, πιστεύω περισσότερα από τα 6 του “Air Michael”!

Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, όπως άλλωστε και η ολόλαμπρη καριέρα του πιο κοντινού – στην «θεότητα» του Μάϊκλ Τζόρνταν – μπασκετμπολίστα που πάτησε ποτέ τα παρκέ! Παρ’ όλα αυτά, δεν χρειάζεται να επισημάνω εγώ ότι ο Κόμπι θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο εγωιστές αστέρες που πέρασαν ποτέ από το ΝΒΑ! Όλη η οικουμένη το γνωρίζει…

Αυτή λοιπόν, ήταν η μοναδική «ένσταση» που έχω να καταθέσω από τα όσα άκουσα χθες, στην αίθουσα συνεντεύξεων της “Wukesong Arena”, από τον απαστράπτοντα 41χρονο πέντε φορές πρωταθλητή με τους Λέικερς και δύο φορές χρυσό ολυμπιονίκη (2008 & 2012) με την Εθνική Αμερικής.

«Κακώς ασχολείστε με το ποιος θα βγει MVP! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου!», απάντησε όταν ένας Πολωνός συνάδελφος του ζήτησε την προτίμησή του για τον παίκτη που θα αναδειχθεί πολυτιμότερος στο 18^ο Παγκόσμιο Κύπελλο και συνέχισε, κλείνοντας μία, δίχως άλλο, απολαυστική press conference: «Μεγαλύτερη σημασία πρέπει να δίνετε στην ομάδα που θα κατακτήσει το τρόπαιο, γιατί αυτή πρέπει να πάρει όλη την αναγνώριση!», σχολίασε με άκρως κατηγορηματικό ύφος, σε πλήρη αντίθεση με όσα τον χαρακτήριζαν την εποχή που μεσουρανούσε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.

«Και τα βουνά αλλάζουν!», συνήθιζε να λέει κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης έχοντας απόλυτο δίκιο και αυτό ισχύει, όχι μόνο για τον 18 φορές All Star του ΝΒΑ αλλά για όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, που κάποια στιγμή αναγκαστικά αποχωρούν από το προσκήνιο και έχοντας λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα και χορτάσει από δημοσιότητα και δόξα, μπαίνουν στην διαδικασία να δουν τα πράγματα από μία διαφορετική σκοπιά.

Δυστυχώς, δεν ισχύει το ίδιο για το ελληνικό μπάσκετ, που εδώ και περισσότερες από τρεις δεκαετίες, είναι εγκλωβισμένο στο «απολυταρχικό καθεστώς» της ΕΟΚ και στην άρνηση προέδρου της να κάνει χώρο σε νέα μυαλά, νέες ιδέες και φρέσκο «αίμα» και να αξιοποιήσει καταξιωμένους τεχνοκράτες! Ο τεράστιος Κόμπι Μπράϊαντ, που δεν έχει ανάγκη κανέναν, χρειάστηκε λίγο διάστημα μακριά από το μπάσκετ για να εκτιμήσει την υπεροχή του «εμείς» από το «εγώ».

Η Εθνική ομάδα όλων των Ελλήνων, άραγε, πόσο ακόμη θα χρειαστεί να υποφέρει, επειδή ο 80ετής «ισόβιος» πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας έχει ανάγκη να «διαφεντεύει» εσαεί την τύχη της; Είναι δυνατόν να βοά όλος ο κόσμος «ως εδώ και μη παρέκει» και ο ίδιος να βρίσκει άλλοθι για τη νέα αποτυχία, στους αποκλεισμούς της Λιθουανίας, της Τουρκίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας από την οκτάδα και της Αμερικής και της Σερβίας από τα ημιτελικά;

Είναι δυνατόν να δηλώνει δημόσια ότι η «επίσημη αγαπημένη» αποκλείστηκε από τους “8” του Παγκοσμίου Κυπέλλου από μία χαμένη βολή (με την Βραζιλία) και μία κακή διαιτησία (με την Τσεχία); Ειλικρινά ποιον κοροϊδεύει και πόσο βαθιά νυχτωμένη θεωρεί ότι είναι η φίλαθλη κοινή γνώμη;

Όσοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα πράγματα, μπορούν να αντιληφθούν γιατί ο ισχυρός άνδρας του ελληνικού μπάσκετ δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. Βλέπετε, είχε «επενδύσει» σε μία επιτυχία αυτό το καλοκαίρι, για να μπορέσει να την «κεφαλαιοποιήσει» όπως πρέπει στη συνέχεια και να προετοιμάσει το έδαφος για την ανανέωση της θητείας του στις εκλογές που έρχονται το φθινόπωρο του 2020!

Ένα μετάλλιο ή μία 4^η θέση, μετά από 10 χρόνια, έφταναν και περίσσευαν για να φτιάξει και πάλι το κατάλληλο αφήγημα, πείθοντας τις Ενώσεις (τις οποίες ελέγχει εδώ και 30 και πλέον χρόνια) να του δώσουν και πάλι ένα συντριπτικό 98%! Τώρα όμως, που τρίζει το σύμπαν και πλέον όλοι φωνάζουν για δομικές αλλαγές, κάνει καθημερινές συσκέψεις στην ΕΟΚ και εκτίθεται ανεπανόρθωτα, «βαφτίζοντας το κρέας σε ψάρι», μπας και σώσει την καρέκλα του…

Τα πράγματα, λοιπόν, δεν πρέπει απλά να αλλάξουν. Είναι δεδομένο ότι θα αλλάξουν. Η άμμος στην κλεψύδρα της απαρχαιωμένης ΕΟΚ τελειώνει, όχι επειδή το θέλουμε πέντε-δέκα άνθρωποι, αλλά επειδή το θέλει όλος ο κόσμος που αγαπάει την Εθνική ομάδα. Εδώ στο Πεκίνο, ξέρετε, όλοι μας ρωτούν πως γίνεται η Ελλάδα να λείπει από τα ημιτελικά… Πως δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί αυτό το θεόσταλτο δώρο που λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο…

Στο όνομα της μεγάλης παράδοσης που έχουμε χτίσει ως μπασκετική χώρα, όλοι μας οφείλουμε να βρούμε τον τρόπο και τον δρόμο της αλλαγής. Όπως άλλωστε είπε και ο Κόμπι χθες, το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να εμπνεύσεις τη νέα γενιά των αθλητών. Και στην περίπτωση του Γιάννη, το μεγάλο τεστ είναι το πώς ο ίδιος θα μπορέσει να εμπνεύσει στην πατρίδα του, τον έρωτα που ο ίδιος νιώθει για το άθλημα. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μελλοντικά θα έχει αφήσει πίσω του, όταν έρθει η ώρα της σύνταξης… Ας τον αφήσουμε να το κάνει, πριν είναι αργά! Δεν συμφωνείτε;

Υγ.: Η πληροφορία ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αρνήθηκε να χρίσει γενικό αρχηγό της Εθνικής τον Παναγιώτη Γιαννάκη στην Κίνα, δεν είναι επιβεβαιωμένη. Από χθες, όμως, που έμαθε ότι ο «δράκος» είναι στην Κίνα ως προσκεκλημένος του μπάσκετ (της FIBA δηλαδή), έχει «σκυλιάσει» τόσο πολύ, που έφτασε στο σημείο να σχολιάσει αρνητικά ακόμη και την φωτογραφία του με τον Όσκαρ Σμιντ, τον Κόμπι Μπράϊαντ και τον Μάνου Τζινόμπιλι. Ασέβεια προς το ίδιο άθλημα…