Η «κούρσα» με τον κοιμισμένο οδηγό!

Μπορεί στην Ντονγκουάν, που απέχει μόλις μισή ώρα από την Σενζέν, να έγιναν ματσάρες και να εκτροχιάστηκαν τα δύο μεγαλύτερα φαβορί της διοργάνωσης (η Σερβία παρεμπιπτόντως έχασε το απευθείας εισιτήριο για το Τόκιο), λόγω τιμής, ωστόσο, με τον Βασίλη Τσίγκα δεν μετανιώσαμε λεπτό που πριν την έναρξη του αγώνα της Ελλάδας-Τσεχιας, ρισκάραμε κι επιλέξαμε την Σαγκάη ως επόμενο προορισμό μας.

Θα μου πείτε, δεν βλέπεις κάθε μέρα τους Αμερικανούς να υποκλίνονται σε μία ευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία) ή τον κραταιό Γκρεγκ Πόποβιτς να συγχαίρει τον Βενσάν Κολέ και να φεύγει από μία ακόμη διοργάνωση (ήταν στο τεχνικό επιτελείο και το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) με κατεβασμένο το κεφάλι.

Δεν έχετε άδικο, αλλά προσωπικά, την αποτυχία των Αμερικανών, την είχα προβλέψει σ’ αυτή την εδώ τη στήλη, βλέποντάς τους από κοντά στην 2^η φάση. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που στο δρόμο τους βρέθηκαν οι «τρικολόρ», με την αθλητικότητα και την «χημεία» των οποίων, «τρόμαξα» στο ματς με την Δομηνικανή Δημοκρατία.

Αν η Team USA είχε ένα σοβαρό πλεονέκτημα απέναντι σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες (τα αθλητικά προσόντα και την επιρροή τους στην άμυνα), οι «μπλε» το προσπέρασαν χάρη στην αδιαμφισβήτητη κυριαρχία τους στον αέρα (44-28 τα ριμπάουντ). Οι περισσότερες κατοχές και οι συνολικά πέντε παίκτες με παραστάσεις από το ΝΒΑ (Γκομπέρ, Μπατούμ, Φουρνιέ, Ντιλικινά και Ντε Κολό), δεν πτόησαν τους Γάλλους ακόμη και όταν απώλεσαν μία διψήφια διαφορά πόντων και βρέθηκαν πίσω στο σκορ με -7 (67-74 στο 33o λεπτό). Το σερί 22-5 των τελευταίων λεπτών, έγραψε το πεντακάθαρο και δίκαιο 89-79!

Η εφετινή Αμερική άλλωστε, ήταν μία ομάδα με παίκτες 3^ης και 4^ης διαλογής και αυτό το ήξεραν καλύτερα απ’ όλους ο Ρούντι Γκομπέρ (21π., 16ρ. & 3κοψ.) και ο Εβάν Φουρνιέ (22π. & 4ασ. με 4/8 τριπ.). Ειδικότερα ο 27χρονος σέντερ των Γιούτα Τζαζ, που αναδείχτηκε καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ για 2^η συνεχή χρονιά και γνώριζε από πρώτο χέρι τις επιθετικές δυνατότητες μίας ομάδας, με κορυφαίο σκόρερ τον συμπαίκτη του στους «Μορμόνους», Ντόνοβαν Μίτσελ (29π., 6ρ. & 4ασ.), που ήταν απελπιστικά μόνος στην επίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Καμία έκπληξη, λοιπόν, ο αποκλεισμός της Αμερικής και η πρώτη ήττα μετά από 13 χρόνια και 58 σερί νίκες. Αν υπάρχει κάτι που εκπλήσσει είναι η σιγουριά των ανθρώπων της USA Basketball (συνομίλησα με αρκετούς στην Σενζέν) ότι η Εθνική τους θα είναι σίγουρα στα μετάλλια. Και φυσικά η αγέρωχη παρουσία του “Pop”, που στα 70 του, έχασε δύο μήνες από την ξεκούρασή του, συνδέοντας το βαρύ του όνομα με την πιο μέτρια ομάδα που παρέταξε ποτέ οι Αμερικανοί σε διεθνή διοργάνωση από το 1992 και εντεύθεν.

Η πρώτη ήττα σε επίσημο παιχνίδι μετά από 13 χρόνια και 58 σερί νίκες, συνιστά μπασκετική «τραγωδία». Όχι βέβαια σαν αυτή που συντελέστηκε ακριβώς 17 χρόνια πριν στους «δίδυμους πύργους» της Νέας Υόρκης και η οποία θα μείνει στην ιστορία σαν μία από τις πιο μελανές στιγμές του αμερικανικού έθνους. Όπως κάθε αποτυχία όμως, θα πεισμώσει και θα συσπειρώσει την αμερικανική ομοσπονδία με το ΝΒΑ και του χρόνου στην Ιαπωνία, να περιμένετε από ΛεΜπρόν, Χάρντεν και Κάρι, μέχρι Άντονι Ντέϊβις και Ζάϊον Ουίλιαμσον!

Στην Κίνα, λοιπόν, ο γίγαντας του μπάσκετ «κοιμήθηκε» και την πάτησε. Αυτός που τη γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αν και τον πήρε τον υπνάκο του και μάλιστα πάνω στο τιμόνι, ήταν ο ταξιτζής που μας μετέφερε το πρωί στην φημισμένη περιοχή Pudong στο κέντρο της Σαγκάης. Αν νομίζετε ότι υπερβάλλουμε, δεν έχετε παρά να ρίξετε μία ματιά στην παρακάτω φωτογραφία.

Το ευτυχές της ιστορίας ήταν ότι δεν είχαμε θύματα. Ο νυσταγμένος οδηγός οδηγούσε στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής με κλειστά μάτια, πατώντας ανά δύο-τρία δευτερόλεπτα το φρένο. Όταν δε μπήκαμε σε τούνελ, η κούραση τον κατέβαλε τόσο πολύ που πραγματικά το αυτοκίνητο έκανε οχτάρια, με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στη λύση των άναρθρων κραυγών για να τον συνεφέρουμε και να βγούμε σώοι κι αβλαβείς.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνο πάντως, η βόλτα στην περιοχή που κινείται το χρήμα στη «Νέα Υόρκη της Ασίας», θα μας μείνει αξέχαστη. Η θέα από τον 267^ο όροφο του επιβλητικού Oriental Pearl Tower (ύψους 468 μέτρων) κόβει την ανάσα και προσφέρει στο… πιάτο μία πανοραμική άποψη της πόλης, που θυμίζει φέρνει πάρα πολύ σε… Μανχάταν. Στο συγκεκριμένο σημείο ειδικά, υψώνονται οι μεγαλύτεροι ουρανοξύστες της πόλης, με το Shanghai Tower (632 μέτρα) και το Shanghai World Financial Center (492 μέτρα) να βρίσκονται μέσα στα 11 ψηλότερα κτίρια του κόσμου.

Το φοβερό με αυτά τα εντυπωσιακά οικοδομήματα, είναι ο ελάχιστος χρόνος στον οποίο φτάνει κανείς στην κορυφή. Το τεστ που κάναμε κατέδειξε ότι το ασανσέρ χρειάστηκε ακριβώς 63 δευτερόλεπτα για να ανέβει 267 μέτρα!

Ακριβώς απέναντι από το κεντρικότερο σημείο της Pudong στην δυτική όχθη του ποταμου Χουανγκπού, ξεπροβάλλει η πιο τουριστική περιοχή της Σαγκάης, που δεν είναι άλλη από την διάσημη «βυθισμένη αποβάθρα» (γνωστή ως “The Bund”), που εκτείνεται σε ακτίνα 1600 μέτρων. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει 52 κτίρια στη σειρά, των οποίων η αρχιτεκτονική έχει επιρροές από τις σπουδαιότερες εποχές της παγκόσμιας ιστορίας (Μπαρόκ, Αναγέννηση, Γοτθική Επανάσταση).

Όπως γίνεται αντιληπτό, φεύγουμε γοητευμένοι από την Σαγκάη που είναι κάτι περισσότερο από μία υπερσύγχρονη μεγαλούπολη με άκρως δυτικό τρόπο ζωής και τηρουμένου του πληθυσμού της (26,3 εκατομμύρια κάτοικοι), εντυπωσιάζει με την καθαριότητα και την έλλειψη θορύβου στους δρόμους. Αν είχε και λιγότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα (κάναμε σχεδόν 1,5 ώρα για απόσταση 17 χιλιομέτρων) και καθαρότερη ατμόσφαιρα, θα ήταν the place to be!

Σε λίγες ώρες αναχωρούμε για το Πεκίνο, όπου θα ανταμώσουμε με τις αποστολές των τεσσάρων ομάδων που θα διεκδικήσουν το χρυσό μετάλλιο. Αν κάποια από τις τέσσερις έχει κεντρίσει λίγο παραπάνω την ανυπομονησία μας, αυτή δεν είναι άλλη από την Αργεντινή και το δίδυμο Καμπάτσο-Σκόλα (με bonus τον MVP της ACB, Λαπροβίτολα) που έχει «κλέψει την παράσταση» στο 18^ο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κάτι που ισχύει και για τον Πάτι Μιλς των «καγκουρώ», η απόδοση του οποίου ήταν ίσως το μοναδικό πράγμα που θα έκανε τον Γκρεγκ Πόποβιτς να σκάσει ένα μειδίαμα. Ο point-guard των Σπερς έκανε σμπαράλια (24π., 4ρ. & 6ασ. με 6/9 τριπ.) την άμυνα των Τσέχων και την κατάλληλη στιγμή φρόντισε να τους δώσει την χαριστική βολή (82-70), στέλνοντας την Αυστραλία στις 4 καλύτερες ομάδες του κόσμου, για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Υγ.1: Πίσω στα μέρη μας, έχουν ήδη αρχίσει να γράφονται όχι απλά ανακρίβειες, αλλά τόσο χοντρά ψέματα, που καταδεικνύουν την ασχετοσύνη των όσων τα υπογράφουν. Κι επειδή ο Γιάννης Μπουρούσης όχι απλά δεν αναμίχθηκε στην επιλογή των παικτών, αλλά ως αρχηγός, είχε ίσως την πιο υποδειγματική συμπεριφορά της καριέρας του αυτό το καλοκαίρι στην Εθνική, θα πρέπει να γίνει σαφές, ότι ο αποκλεισμός του Κουφού από την αρχική προεπιλογή οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην απροθυμία του να απαντήσει στις απανωτές κλήσεις που δέχτηκε από τον Θανάση Σκουρτόπουλος, στην διάρκεια της εβδομάδας πριν την ανακοίνωση των επιλογών του.

Υγ.2: Το Σακραμέντο, άλλωστε, ήταν ο πρώτος σταθμός του ομοσπονδιακού τεχνικού στο ταξίδι της περασμένης άνοιξης στην Αμερική, όπου ο 30χρονος Ελληνοαμερικανός σέντερ της ΤΣΣΚΑ, του εξέφρασε για πολλοστή φορά την επιθυμία και την διάθεσή του να ενισχύσει την Εθνική ομάδα. Υπό έναν όρο: να έχει βρει ομάδα στο ΝΒΑ, μέχρι την έναρξη της προετοιμασίας.

Υγ.3: Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι όταν ανακοινώθηκαν τα ονόματα, ο Κουφός τηλεφώνησε στον Σκουρτόπουλο (από το τηλέφωνο στο οποίο είχε δεχθεί τις κλήσεις και τα μηνύματα του 54χρονου τεχνικού) και δήλωσε παραξενεμένος για την μην κλήση του! Βγάλτε εσείς άκρη… Αλλά βέβαια, φταίει ο Μπουρούσης και οι προ δεκαετίας πλάκες που έκανε στην Πολωνία (Eurobasket 2009) στον Κώστα…