Τώρα τι; Να τους βγάλουμε όλους άχρηστους;

Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Αποτύχαμε! Και αποτύχαμε παταγωδώς! Μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες όλων των εποχών της Εθνικής ομάδας βάσει του ρόστερ και του υλικού υπήρχε. Όποιος και αν μου έλεγε ότι ΑΥΤΗ η Εθνική θα έμενε εκτός προημιτελικών, ότι θα είχε γνωρίσει την ήττα από τα «παππούδια» της Βραζιλίας και ότι θα έφτανε στο σημείο να έπαιζε την πρόκριση απέναντι στην Τσεχία κυνηγώντας διαφορά 12 πόντων, σίγουρα θα του έλεγα να πάει να τον δει κανένας γιατρός.

Φαντάζομαι αυτό δεν είναι κάτι που θα έλεγα μόνο εγώ, αλλά και το 99,9% των Ελλήνων. Και όχι μόνο των Ελλήνων. Θυμάστε ότι πριν από την έναρξη της διοργάνωσης, η Ελλάδα ήταν από τα τρία πρώτα φαβορί σε όλες τις στοιχηματικές εταιρείες παγκοσμίως και σε όλα τα power rankings για την κατάκτηση κάποιου μεταλλίου, ακόμα και του χρυσού;

Θυμάστε το κλίμα που επικρατούσε πριν αναχωρήσει η αποστολή για την Κίνα; Θυμάστε την λαοθάλασσα στο ΟΑΚΑ κατά τη διάρκεια του τουρνουά «Ακρόπολις» (αλλά και νωρίτερα στο Ηράκλειο) και την αμέριστη πίστη για κάτι καλό στο 18ο Παγκόσμιο Κύπελλο; Τότε δεν είχαμε τον MVP του ΝΒΑ; Δεν είχαμε επτά παίκτες της EuroLeague στο ρόστερ; Δεν είχαμε το φοβερό «δίδυμο» των Καλάθη-Σλούκα στα γκαρντ; Δεν παίζαμε γρήγορο μπάσκετ; Δεν ξέραμε την αδυναμία μας στο «σετ» παιχνίδι και δη απέναντι σε «ζώνες» και τα άσχημα ποσοστά στα τρίποντα; Ρητορικά τα ερωτήματα. Φυσικά και τα ξέραμε ΟΛΑ. Παρόλα αυτά υπήρχε η (άλλοτε συγκρατημένη και άλλοτε διάχυτη) αισιοδοξία ότι η Εθνική θα βάλει τέλος στην «στείρα» 10ετία.

Η Ελλάδα μπορεί να προσπάθησε, μπορεί να άφησε και την ψυχή της στο παρκέ απέναντι στην Τσεχία (μια ψυχή που έλειπε από τα περισσότερα από τα προηγούμενα παιχνίδια) αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε όλοι. Όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να αρχίσουμε τους «αφορισμούς» και από εκεί που ήταν οι υπερπαίκτες των δέκα θαλασσών και των πέντε ηπείρων να γίνουν οι «έλα μωρέ, μέτριους παίκτες έχουμε, τι περιμένατε;» Καλώς ή κακώς (για την ακρίβεια κακώς... κάκιστα) αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής της γενικής άποψης που επικρατεί μετά τον αποκλεισμό από τα προημιτελικά.

Θέλετε η υπέρμετρη σιγουριά που υπήρχε; Θέλετε η υπέρμετρη προβολή λόγω της παρουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Θέλετε η μεγάλη πίεση και το άγχος που υπήρχε για το «πρέπει» του αποτελέσματος; Θέλετε οι πολλές ισχυρές προσωπικότητες που ενδεχομένως δεν διαχειρίστηκαν σωστά (τακτικά και πνευματικά) από τον πάγκο; Πολλά μπορούμε να πούμε και να αναλύσουμε. Όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε αυτό το Παγκόσμιο ταξίδεψαν οι 12 καλύτεροι Έλληνες παίκτες που ήταν διαθέσιμοι. Και πιστέψτε με, αν εμείς, εσείς, όλοι οι Έλληνες θέλαμε να δούμε την Εθνική να πετυχαίνει κάτι καλό στο Παγκόσμιο και να έφτανε στη «ζώνη» των μεταλλίων, εκείνοι το ήθελαν ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ περισσότερο.

Ούτε άσχετοι είναι, ούτε ξέχασαν το μπάσκετ που ξέρουν, ούτε τίποτε απολύτως. Άλλωστε και πάλι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γίνει ο «Greek Freak» που θα προσπαθήσει να διεκδικήσει τον τίτλο στο ΝΒΑ, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο θα μεταφέρει την ψυχή και το πάθος του στο Μιλγουόκι και θα γίνει ο ο «Εlevator» των Μπακς, ο Νικ Καλάθης θα είναι το «Α» και το «Ω» του Παναθηναϊκού και ένα από τα σημεία αναφοράς της EuroLeague, ο Γιώργος Πρίντεζης η σταθερή αξία του Ολυμπιακού, ο Κώστας Σλούκας ο ηγέτης της Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς κ.ο.κ. Άλλωστε όποιος δεν έχει πιάσει στα χέρια του την «γ....η την μπάλα» και δεν την έχει... μπιστήξει (που έλεγαν και οι παλιοί) δεν μπορεί και δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ψυχολογία και τον τρόπο σκέψης των παικτών! Όμως όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει να λέει.

Σαφέστατα και φέρει ευθύνες ο ελληνικός πάγκος για το τελικό αποτέλεσμα, κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Ευθύνες τουλάχιστον ως προς την πνευματική προετοιμασία όλων των αγώνων, ευθύνες ως προς την αγωνιστική εκμετάλλευση κάποιων παικτών, αλλά ούτε και εκείνοι πρέπει να μπουν στον τοίχο ώστε να αρχίσει ο λιθοβολισμός. Άλλωστε ο... λιθοβολισμός της κριτικής ή η έκσταση της αποθέωσης, αποτελούν σήμα «κατατεθέν» των Ελλήνων και των ελληνικών social media. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί οι προπονητές ήταν εκείνοι που φέρουν την ευθύνη για την παρουσία της Εθνικής στο Παγκοσμίου έχοντας περάσει την επίπονη δοκιμασία των προκριματικών με μία ήττα σε δύο χρόνια! Τότε ήταν καλοί και τώρα όχι; Θα πει κάποιος, «ναι αλλά στο Παγκόσμιο να ήταν άλλος προπονητής». Όχι, να μην ήταν. Ο Σκουρτόπουλος έπρεπε να είναι στον πάγκο γιατί το δικαιούταν και με το παραπάνω. Το τι θα γίνει από εδώ και στο εξής και το αν θα παραμείνει ή όχι στην τεχνική ηγεσία, είναι μια άλλη ιστορία. Πολλώ δε μάλλον αν αναλογιστεί κάποιος όλοι όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα.

Εν κατακλείδι... Δέκα χρόνια χωρίς επιτυχία για την Εθνική είναι πολλά! Πάρα πολλά! Εννέα διοργανώσεις (τέσσερα Eurobasket, τρία Παγκόσμια, δύο Προολυμπιακά) χωρίς ΚΑΜΙΑ διάκριση. Το ψάρι -λένε- βρωμάει από το κεφάλι. Όπερ και σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στους προπονητές, αλλά ούτε και στους παίκτες. Ξεκινάει και τελειώνει από όλους όσους παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις. Οι παίκτες και οι προπονητές αλλάζουν, αλλά στις διοικητικές θέσεις μένουν τα ίδια... πρόσωπα. Το αποτέλεσμα; Ίδιο και απαράλλακτο όλα αυτά τα χρόνια! Τυχαίο;

ΥΓ: Η στεναχώρια στα αποδυτήρια και η ειλικρινέστατη συγνώμη του Λαρεντζάκη αποτυπώνουν τα συναισθήματα των παικτών.

ΥΓ2: Γεια σου ρε Θανασάρα... βύσμα. Συνέχισε να δίνεις απαντήσεις!

ΥΓ3: Καλάθη θέλαμε, Καλάθης εμφανίστηκε στα κρίσιμα...

ΥΓ4: Άστοχη η δήλωση του Σκουρτόπουλου για τον Ντόρσεϊ. Από τη στιγμή που δεν θα ερχόταν, έπρεπε να υπήρχαν εναλλακτικά πλάνα.

ΥΓ5: ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ το λιγότερο οι τυχάρπαστοι και αμφιβόλου αξίας διαιτητές της FIBA. Που τους βρήκαν όλους αυτούς;

ΥΓ6: Κάκιστη η διαιτησία, αλλά δεν ευθύνονται αυτοί για τον αποκλεισμό μας. Το έχω ξαναγράψει. Ας κερδίσαμε την Βραζιλία για να ήμασταν άνετοι σήμερα...

ΥΓ7: Έχουμε προκριματικά και το κυριότερο; Προολυμπιακό μπροστά μας!

ΥΓ8: «Επίσημη αγαπημένη» μπορεί να είναι στη συνείδησή μας, αλλά «επίσημη αγαπημένη» θα γίνει ξανά όταν θα πατήσει το πόδι της σε βάθρο...