Ψάχνουμε «θύματα» και χάνουμε την ουσία!

Αντώνης Καλκαβούρας Αντώνης Καλκαβούρας
Ψάχνουμε «θύματα» και χάνουμε την ουσία!
Ο Αντώνης Καλκαβούρας αδυνατεί να εξηγήσει το μέγεθος της λαϊκής κατακραυγής που επικρατεί γύρω από την πορεία της «επίσημης αγαπημένης» στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι έχει απαντήσεις για τον ομοσπονδιακό τεχνικό, τη «μοναξιά» του Γιάννη και την χαμένη ευκαιρία με τους Αμερικανούς.

Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό! Ο αρχικός στόχος της Ελλάδας στην Κίνα, ήταν η 1η θέση στον 6ο όμιλο (που δεν ήρθε) και εν συνεχεία μία νίκη στην 2η φάση (υπολογίζαμε απέναντι στην Τουρκία) για να μπούμε στα προημιτελικά. Τι συνέβη τελικά; Χάσαμε από την Βραζιλία και τερματίσαμε 2οι στην Ναντζίνγκ, γνωρίσαμε μία αναμενόμενη ήττα από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Σενζέν, αλλά παρ’ όλα αυτά η πρόκριση παραμένει ανοιχτή και εξαρτάται από το αποτέλεσμά μας στο πέμπτο επίσημο παιχνίδι μας επί κινεζικού εδάφους.

Σωστά μέχρι εδώ; Πάμε παρακάτω. Το επιπλέον που χρειαζόμαστε, σε σχέση με τους αρχικούς υπολογισμούς και πέραν της νίκης απέναντι στους εντυπωσιακά βελτιωμένους Τσέχους (και όχι τους Τούρκους), είναι ότι πρέπει να νικήσουμε με +12! Αλλιώς αντίο προημιτελικά! Αν όμως πριν από 20 μέρες σας έλεγε κάποιος ότι η είσοδος της «γαλανόλευκης» στα προημιτελικά, θα κρινόταν σε ένα +12 επί της Τσεχίας, υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία από σας, θα «αγόραζε» χωρίς μεγάλο δισταγμό το συγκεκριμένο «στοίχημα»…

Όπως επίσης υποθέτω ότι και σ’ αυτό θα συμφωνείτε, σε τελική ανάλυση βρε αδερφέ αν δεν μπορούμε να νικήσουμε – έστω και με +12 – μία ομάδα που κανείς δεν «έβλεπε» στην 2η φάση με απόντα τον Βέσελι, τότε πραγματικά δεν έχουμε θέση στις 8 καλύτερες του κόσμου. Μονά-ζυγά δικά μας, άλλωστε, δεν γίνεται…

Προχωράμε στην προσέγγιση του αγώνα με την Αμερική, που κατά την άποψή μου ήταν άρτια από τεχνικής άποψής, αλλά εκτελέστηκε κατά το ήμισυ από τους παίκτες. Μέχρι χθες και σε τρεις επίσημους αγώνες, οι Αμερικανοί σκόραραν κατά μέσο όρο 93 πόντους. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, υστερώντας στα περισσότερα ατομικά match-ups, με διάφορα τρικ και αλχημείες κατάφερε να τους κατεβάσει στους 69 και να σουτάρουν με 36% εντός πεδιάς (24/66 σουτ). Ήταν η πρώτη φορά, από το 1992 όταν μπήκαν οι επαγγελματίες του ΝΒΑ, που η Εθνική των Η.Π.Α. δεν πετυχαίνει 70 πόντους σε ένα ματς!

Αν πριν το ματς σας έλεγαν ότι η Αμερική θα μείνει κάτω από τους 70, θα στοιχηματίζατε σε νίκη της Ελλάδας ή όχι; Νομίζω ότι και πάλι η συντριπτική πλειοψηφία θα το έκανε και με ευκολία. Αν μάλιστα είμαστε και λίγο πιο προσεκτικοί και δεν επιτρέπαμε κάποιες δεύτερες επιθέσεις, που κατέληξαν στο καλάθι μας, η παραγωγικότητα των παικτών του Πόποβιτς ίσως μετά βίας έφτανε τους 65 πόντους! Αν αυτό δεν είναι credit για τη δουλειά προπονητών-παικτών, τότε τι είναι;

Που χάθηκε το ματς

1) Καταρχήν από τις βολές! Με ποσοστό 40% (4/10) απέναντι σε μία άμυνα με αθλητικά παιδιά, τα οποία σε κάνουν να ματώνεις για να φτάσεις στο καλάθι, δεν επιτρέπεται να πετάς στα σκουπίδια το bonus. Oι αντίπαλοί μας που έχασαν μόλις δύο (88% με 14/16), μάνι-μάνι εξασφάλισαν διψήφια διαφορά μόνο και μόνο από την υπεροχή τους από την «γραμμή της φιλανθρωπίας»!

2) Κατά δεύτερον από το ότι σουτάραμε πάνω από 10-12 ελεύθερα τρίποντα, χωρίς να βρούμε στόχο. Μόνο ο Αντετοκούνμπο έβγαλε πάνω από διψήφιο αριθμό πασών, τιμωρώντας τα συνεχή double team, αλλά το φύλλο της στατιστικής γράφει ότι τελείωσε με μηδέν ασίστ. Κοινώς, σουτάραμε πάρα πολλά μόνοι μας και τα χάσαμε. Με 53 πόντους επίθεση δεν κερδίζεις όχι την Αμερική, αλλά ούτε την Πολωνία για να διαλέξω μία ομάδα κατώτερή μας, που παραμένει ακόμη αήττητη στο τουρνουά (4/4)!

3) Γίνεται μεγάλη κουβέντα για «λανθασμένο» τρόπο χρησιμοποίησης του Γιάννη και μονοδιάστατο παιχνίδι από την Εθνική. Πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος ότι όταν όλες οι ομάδες επικεντρώνουν όλη την αμυντική τους φιλοσοφία πάνω στον περιορισμό του “Greek Freak”, οι λύσεις είναι δύο:

α) να τρέξουμε στο ανοιχτό γήπεδο, εκεί που ο 24χρονος superstar των Μπακς δεν αντιμετωπίζεται και προσφέρει εύκολους πόντους και β) να βγουν μπροστά 2-3 άλλα παιδιά, να στηρίξουν την επίθεση και να αναγκάσουν τις άμυνες να απαγκιστρωθούν από τον Αντετοκούνμπο, που όχι απλά δεν κάνει κατάχρηση, αλλά την πασάρει σε κάθε ευκαιρία. Έχετε υπ’ όψιν σας ότι σε τέσσερις αγώνες, ο Γιάννης έχει μία λιγότερη προσπάθεια εντός πεδιάς από τον Καλάθη (!), τις ίδιες με τον Πρίντεζη και επτά περισσότερες από τον Παπαπέτρου;

Τι απ’ όλα αυτά γίνεται; Τίποτε από τα δύο! Ειδικότερα με την Αμερική, υπήρχαν στιγμές που ο MVP του ΝΒΑ αναγκαζόταν να πάει στο ένας εναντίον όλων, αφού κανείς άλλος πλην του Σλούκα και του Παπαπέτρου μόνο στην 1η περίοδο, δεν ανταποκρίθηκε επιθετικά.

4) Από την έλλειψη δημιουργίας που οφείλεται κατά κύριο λόγο στο πολύ κακό τουρνουά που κάνει ο Καλάθης. Ο Νικ δείχνει εντελώς έξω από τα νερά του και δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση του πόσο κομβικός είναι ρόλος του στον έλεγχο και τον σχεδιασμό της επίθεσης, καθώς επίσης και στην καλύτερη αξιοποίηση του Αντετοκούνμπο. Χωρίς να είναι αξιόπιστος σουτέρ έχει επιχειρήσει λιγότερες προσπάθειες τριών πόντων μόνο από τον Παπαπέτρου και έχει τα περισσότερα λάθη της ελληνικής ομάδας.

Με τον Σλούκα να μην είναι στο 100% (από πλευράς αίσθησης του πόνου), αλλά να σφίγγει τα δόντια και να μην παραπονιέται, θα περίμενε κανείς πολλά περισσότερα από τον 29χρονο διεθνή point-guard (περισσότερο στο δημιουργικό και λιγότερο στο εκτελεστικό κομμάτι), το καλό πρόσωπο του οποίου χρειάζεται πάση θυσία η Εθνική ομάδα κόντρα στην Τσεχία.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ και στον Θανάση Σκουρτόπουλο, τη δουλειά του οποίου παρακολουθώ πολύ στενά τα τελευταία δύο χρόνια και γι’ αυτό ακριβώς θεωρώ τεράστιο unfair να «λιθοβολείται» τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτό που έχω να καταθέσω είναι ότι στο διάστημα που βρίσκεται στην θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού, ο 54χρονος τεχνικός είναι αναγκασμένος να λειτουργεί σαν προπονητής επιπέδου Euroleague, χωρίς να έχει περάσει ούτε απ’ έξω και χωρίς να έχει φυσικά και την παραμικρή εμπειρία σαν head-coach σε υψηλό επίπεδο. Με τα καλά του και τα κακά του και με τις εμμονές που άλλωστε έχει κάθε προπονητής. Ωστόσο, από την στιγμή που επελέγη από την ομοσπονδία, έχει σηκώσει τα μανίκια και όχι απλά δουλεύει αλλά έχει πάρει πάνω του και όλο τον προγραμματισμό (γιατί άραγε;), ενώ δεν διστάζει να πάρει τα ρίσκα του και να εφαρμόσει τα πιστεύω του.

Το ότι ο ίδιος δεν έχει την εμπειρία του πρώτου προπονητή σε υψηλό επίπεδο, όμως, ήταν γνωστό και πριν ένα μήνα, τώρα μας μάρανε που δεν μπαίνουν τα σουτ και που έχουμε παρουσιαστεί – συνολικά σαν ομάδα – κατώτεροι των περιστάσεων; Και σε τελική ανάλυση για το αν ο Θανάσης κάνει ή δεν κάνει, η μεγαλύτερη (αν όχι η αποκλειστική) ευθύνη βαραίνει τους ώμους της ομοσπονδίας και κανενός άλλου.

Δηλαδή τι έπρεπε να κάνει, να αρνηθεί την θέση επειδή δεν έχει κοουτσάρει μεγάλες ομάδες ή να κάτσει στον πάγκο και να αφήσει στους παίκτες το κουμάντο; Σοβαροί να είμαστε. Έχει ένα πλάνο και μ’ αυτό πορεύεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επειδή του βγαίνει ή δεν του βγαίνει, είναι καλός ή κακός προπονητής. Άλλωστε κατά την άποψή μου, ο Σκουρτόπουλος δεν μπορεί να αποτύχει σ’ αυτή την Εθνική. Είναι ήδη επιτυχημένος με την πρόκριση στο Παγκόσμιο!

Ας αφήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο να τελειώσει την δουλειά του και όταν έρθει η ώρα να γίνει το συνολικό ταμείο, θα τον κρίνουμε κι αυτόν, λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλες τις παραμέτρους και τα δεδομένα. Το να τον κοροϊδεύουμε, μόνο και μόνο για να βρούμε ένα εξιλαστήριο θύμα ή επειδή δεν ικανοποιεί την μπασκετική μας αισθητική ειδικότερα απέναντι στον Πόποβιτς ή τον Πέτροβιτς, είναι από άδικο έως ανήθικο. Ας αφήσουμε λοιπόν το δέντρο, ας κοιτάξουμε το δάσος κι ας περιμένουμε…

Υγ.1: Οι Τσέχοι έχουν μία τετράδα συμπαθέστατων παικτών (Μποχατσικ, Άουντα, Χρούμπαν και Πουμπρλα) που παίζουν χρόνια μαζί στη Νίμπουρκ υπό τις οδηγίες του Ισραηλινού προπονητή της Εθνικής τους ομάδας (Ρόνεν Γκίνζμπουργκ), ένα χρήσιμο «νατουραλιζέ» (Σίλμπ), έναν πολύ μπασκετικό seven footer στο πρόσωπο του Μπάλβιν και φυσικά την μπαγκέτα τους κρατάει ένας πολυδιάστατος point-guard (Σατοράνσκι) που πραγματικά τους ανεβάζει επίπεδο. Γιατί παίζει άμυνα, σκοράρει και κυρίως δημιουργεί. Γι’ αυτό ο Καλάθης θα είναι ο παίκτης-κλειδί τη Δευτέρα (09/09, 11.30). Αλλά συμφωνώ απόλυτα με τον Σλούκα ότι το +12 είναι εφικτό μεν, όχι εύκολο δε.

Υγ.2: Μετά την πρωινή προπόνηση της Αμερικής «ανέβασα» ένα κείμενο για τον Τζεφ Βαν Γκάντι, το οποίο γράφτηκε με χιουμοριστική διάθεση. Ωστόσο, επειδή το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου και πιο πολύ επειδή στην πορεία αντιλήφθηκα ότι περνάει μία νοοτροπία χαιρεκακίας (λες και είναι ντροπή από head-coach στο ΝΒΑ, να γίνει κάποιος scouter ή να πασάρει την μπάλα στους παίκτες), η οποία δεν εκφράζει ούτε εμένα σαν άνθρωπο και μπασκετικό συντάκτη, αλλά ούτε και το gazzetta.gr σαν μέσο, απολογούμαι για την λανθασμένη κρίση τη δεδομένη στιγμή.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Αντώνης Καλκαβούρας
Αντώνης Καλκαβούρας

Στην συγκεκριμένη στήλη θα βρείτε αντικειμενικά καταγεγραμμένη άποψη γύρω από τα μπασκετικά δρώμενα και μπόλικη ανάλυση, ενίοτε σε συνδυασμό και με ρεπορτάζ. Το Gazzetta, άλλωστε, μπορεί να μπήκε στην καθημερινότητα μου στη μέση της έως τώρα δημοσιογραφικής διαδρομής (2008), ωστόσο, εδώ και 13 χρόνια αποτελεί την πιο σύγχρονη και ταχύτερη πλατφόρμα ενημέρωσης και ένα μέσο στο οποίο απολαμβάνω από την πρώτη μέρα να δουλεύω. Και σίγουρα το μόνο από τα πολυάριθμα στα οποία έχω εργαστεί και εργάζομαι (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό), το οποίο εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται ευχάριστη εμμονή για τους αναγνώστες αλλά και για όλους εμάς τους συντελεστές. Να χαιρόμαστε λοιπόν τη νέα του έκδοσή του και να το εξελίσσουμε συνεχώς!