Η ανταμοιβή του εγωισμού!

Η πρώτη μέρα στην Σενζέν κύλησε περίεργα. Λίγο το μακρινό ταξίδι στην Ασία, όπου χάνεις τουλάχιστον μισή μέρα στο πήγαινε και στην καλύτερη περίπτωση μένεις άυπνος για 36 ώρες και λίγο η αβεβαιότητα για το συναπάντημα με την ελληνική αποστολή, μέχρι το βράδυ η ψυχολογία μας ήταν στο ναδίρ.

Όλα αυτά, μέχρι την έναρξη του αγώνα με τη Νέα Ζηλανδία, τον οποίο παρακολουθήσαμε (χωρίς ήχο) από την αίθουσα Τύπου του “Shenzen Bay Sports, Center”, παρέα με Γερμανούς συναδέλφους και Κινέζους εθελοντές, την ίδια ώρα που η Γαλλία διέλυε τη Δομηνικανή Δημοκρατία. Η νίκη-πρόκριση επί των “Tall Blacks”, όμως, ήταν αρκετή για να αλλάξει όλη την ατμόσφαιρα. Σκέφτεστε να πηγαίναμε μέχρι την Κίνα και να βλέπαμε την «επίσημη αγαπημένη» να παίζει αγώνες κατάταξης στο γειτονικό Ντονγκουάν;

Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω κι αφού το αποφύγαμε, προχωράμε παρακάτω. Η 2^η φάση της διοργάνωσης, άλλωστε, είναι ένα μίνι τουρνουά που – τρόπον τινά – επιτρέπει στις ομάδες που «μεταφέρουν» ήττα από τους αρχικούς ομίλους, να κάνουν μία καινούρια αρχή και να διορθώσουν τις όποιες «ανορθογραφίες». Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, που αν εξαιρέσουμε την πρεμιέρα με το Μαυροβούνιο, σε κανένα από τα δύο υπόλοιπα ματς, δεν έπαιξε σύμφωνα με τις πραγματικές του δυνατότητες.

Με την γλυκιά προσμονή της βραδινής πρώτης προπόνησης των διεθνών στο γήπεδο που διεκδικήσουν την πρόκριση στα προημιτελικά, το ελεύθερο πρωινό ήταν μία καλή ευκαιρία για έναν περίπατο στα πέριξ του ξενοδοχείου μας, που βρίσκεται στην περιοχή Νανσάν, πολύ κοντά στο λιμάνι!

Με τον ήλιο να καίει από πολύ νωρίς και την τρομερή υγρασία να δημιουργεί ένα καιρικό φαινόμενο άγνωστο σε όποιον ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ασία (ο Τσίγκας «την… άκουσε» για τα καλά), η πιο χαρακτηριστική και παράξενη εικόνα στους δρόμους της Κίνας, είναι ότι το 80% των περαστικών κουβαλάνε πάντα μία ομπρέλα!

Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τουλάχιστον οι μισοί και περισσότερο οι γυναίκες, την έχουν ανοιχτή σε συνθήκες καύσωνα. Βέβαια και λόγω της πλούσιας βλάστησης, το κλίμα εδώ είναι τροπικό, με αποτέλεσμα να αλλάζει ο καιρός και εντελώς ξαφνικά από ήλιο να το γυρίζει σε μία σύντομη καταιγίδα…

Το φοβερό στην Κίνα και ειδικότερα σε μία πόλη που έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από την χώρα μας (μαζί με τα περίχωρα και τους επισκέπτες, στη Σενζέν κυκλοφορούν καθημερινά 20 εκατομμύρια άνθρωποι), είναι ότι περπατάς στον δρόμο μαζί εκατοντάδες άλλους ανθρώπους και δεν ακούς τίποτε! Λες και έχουν καταπιεί το αμίλητο νερό…

Η βόλτα στο πάρκο εντυπωσιακό πάρκο Λιξιάνγκ, που περικυκλώνεται από ουρανοξύστες, ήταν χαλαρωτική και μας χάρισε όμορφες εικόνες γύρω από την καθημερινότητα των Κινέζων που δεν δουλεύουν. Απλοί καθημερινοί συνταξιούχοι που πίνουν τον καφέ ή το τσάι τους, που ακούν παραδοσιακή κινέζικη μουσική και εξασκούνται στο καραόκε ή τρέχουν και γυμνάζονται σε υπαίθριο γυμναστήριο, μαζί με μαμάδες ή γιαγιάδες με παιδιά που ακόμη δεν πάνε σχολείο, επιλέγουν να περνούν πολλές ώρες την ημέρα σ’ αυτή τον παράδεισο δροσιάς, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης.

Η πρώτη επαφή μας με κανονικό ταξιτζή στην Κίνα, ευτυχώς δεν ήταν τραυματική, ίσως επειδή ο θυρωρός του ξενοδοχείου μας, του εξήγησε ακριβώς που έπρεπε να μας πάει. Το “Intercontinental” που φιλοξενεί τις τρεις από τις τέσσερις αποστολές (οι Αμερικανοί επέλεξαν να απομονωθούν) των ομάδων του Κ’ ομίλου, ξεχειλίζει από χλιδή και πολυτέλεια και ο cappuccino που ήπιαμε ήταν απολαυστικός.

Οι αποστολές της Ελλάδας και της Βραζιλίας ταξίδεψαν από την Νατζίνγκ με το ίδιο αεροσκάφος κι έφτασαν σχεδόν ταυτόχρονα στο ξενοδοχείο. Το gazzetta.gr ήταν το μοναδικό μέσο που υποδέχτηκε τους Έλληνες διεθνείς, οι οποίοι πήγαν απευθείας για φαγητό πριν καν τακτοποιηθούν στα δωμάτιά τους.

Από τη γλώσσα του σώματος και από τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε στα όρθια με τον Θανάση Σκουρτόπουλο και τον Κώστα Κότση, το ηθικό της ομάδας, δεν δείχνει μόνο, αλλά είναι ακμαιότατο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις τάξεις των παικτών λείπει ο προβληματισμός για το γεγονός ότι μέχρι στιγμής, η Εθνική δεν έχει φτάσει ούτε στο 60% των δυνατοτήτων της στο Μουντομπάσκετ.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι όλοι στην ομάδα πιστεύουν ότι μία πραγματικά καλή εμφάνιση κόντρα στους Αμερικανούς θα διατηρήσει ζωντανό τον στόχο της πρόκρισης στην οκτάδα. Βέβαια, οι παίκτες του Γκρεγκ Πόποβιτς είναι περισσότερο αθλητικοί, γρήγοροι και κινητικοί από τους Νεοζηλανδούς, που μας δημιούργησαν πολλά προβλήματα και επί το πλείστον έχουν και πολλαπλάσια ποιότητα.

Με ποια λογική, λοιπόν, μπορούμε να έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα; Σίγουρα ένα στοιχείο που μας ευνοεί, είναι ότι η Αμερική δεν είναι ομάδα που έχει «χημεία» ή συνοχή και που τρομάζει με την απόδοσή της. Ατομικά έχει πολύ καλούς παίκτες, αλλά κανένας απ’ αυτούς (πλην του Χάρισον Μπαρνς στο Ρίο) δεν έχει παίξει σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση και δεν γνωρίζει τα «κατατόπια» αλλά και τις παγίδες που μπορούν προκύψουν στο εκάστοτε ματς.

Ειδικότερα όταν η ομάδα που θα βρει απέναντί της έχει δυνατότητες και «διψάει»! Αυτός είναι ο ιδανικός συνδυασμός για το modus vivendi που πρέπει να χαρακτηρίσει την «επίσημη αγαπημένη» αύριο το μεσημέρι. Όλα τα υπόλοιπα, τα υψηλά περιθώρια βελτίωσης που έχουμε, το κίνητρο του Γιάννη απέναντι σε όλο το ΝΒΑ, τα τακτικά προβλήματα που θα βάλουμε στους αντιπάλους μας (σίγουρα άμυνα ζώνης), το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο και η επιβεβλημένη βελτίωση που πρέπει να έχουμε στην άμυνα, δεν πρόκειται να μας ανταμείψουν.

Αν δεν βγάλουμε εγωισμό και αν δεν «πεθάνουμε» στο παρκέ για να εξαντλήσουμε τα περιθώριά μας, τότε δύσκολα θα βγάλουμε τους Αμερικανούς από την βολή τους. Απ’ ότι φάνηκε μέχρι τώρα, αυτό δεν απέχει και πάρα πολύ. Στο χέρι μας είναι να το αποδείξουμε.

Υγ.1: Η διευκρίνιση που έκανε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος για την δήλωση σχετικά με την υγεία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, είχε ξεκάθαρο νόημα. Όσο και να θέλει ο ίδιος (και το θέλει πολύ) να είναι στην Εθνική, αν το επιτελείο της δεν ακολουθεί πιστά τις οδηγίες των Μπακς, σχετικά με την συντήρηση του σώματός του, τότε ο “Greek Freak” δεν θα μακροημερεύσει με την «γαλανόλευκη». Χωρίς πολλή συζήτηση.

Υγ.2: Παρακολούθησα την αναμέτρηση της Γαλλίας με την Δομηνικανή Δημοκρατία (90-56) και ειλικρινά τρόμαξα. Οι «τρικολόρ» έχουν τρομερούς αυτοματισμούς μέσα στο γήπεδο, κινούνται αστραπιαία και σουτάρουν ικανοποιητικά από μακριά, ενώ να φανταστείτε ότι ο Ντε Κολό έρχεται από τον πάγκο σε συμπληρωματικό ρόλο. Ο Φουρνιέ είναι σε εξαιρετική κατάσταση, ο Μπατούμ είναι σαφώς πιο κεφάτος απ’ ότι στο ΝΒΑ, ενώ ο Γκομπέρ είναι πραγματικό «σκιάχτρο» μέσα στη ρακέτα. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν φτάσουν να διεκδικούν το χρυσό μετάλλιο.