Και μετεξεταστέοι και πτυχιούχοι γίνεται;

Λένε πως οι πραγματικά μεγάλες ομάδες φαίνονται και κρίνονται στην αντίδραση που ακολουθεί την πρώτη μεγάλη δοκιμασία. Στο πρώτο σοβαρό ταρακούνημα που έρχεται στο εσωτερικό της (σε επίπεδο απόδοσης ευθυνών σε παίκτες και προπονητή και κατ' επέκταση διατάραξης των διαπροσωπικών σχέσεων) από μία ήττα, πολλώ δε μάλλον όταν αυτή (78-79) έρχεται σε ένα ματς κομβικό - υπό την έννοια ότι θα εξασφάλιζε την πρόκρισή μας στους "16" - το οποίο «αφήσαμε» να μας φύγει μέσα από τα χέρια μας. Και μάλιστα από μία υποδεέστερη ομάδα με πέντε παίκτες άνω των 35 ετών, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν αυτοί που έκριναν το ματς!

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι από το 18ο λεπτό και μετά, τα κάναμε όλα λάθος! Και παρ' όλα αυτά, χάσαμε από μία χαμένη βολή (του Σλούκα), που θα έμπαινε, αν δεν παρεμβαλλόταν το χέρι του Καμπόκλο. Χάσαμε γιατί επιτρέψαμε στον 37χρονο (σε 25 μέρες), Βαρετζάο, να κάνει το παιχνίδι της τριετίας, γεγονός που - τρόπον τινά - μεγάλωσε το «μίσος» μας προς το πρόσωπό του και φυσικά του επιτρέπει να μας «γλεντάει» μέχρι να μας ξαναβρεί απέναντί του.

Ηττηθήκαμε γιατί «επιτρέψαμε» στον 39χρονο Άλεξ Γκαρσία να βγάλει τον Αντετοκούνμπο έξω από την ρακέτα, αντί να τον ποστάρουμε συνεχώς, κερδίζοντας βολές και ταυτόχρονα φθείροντας τους αντιπάλους. Είναι δυνατόν ο Γιάννης να τελειώσει το 2ο μέρος με μόλις ένα σουτ; Ειδικότερα όταν στο ξεκίνημα του αγώνα, «σπάσαμε» το physical game και τα συνεχή double-team των Βραζιλιάνων στον Γιάννη και φέραμε το ματσάκι, όχι απλά στα μέτρα μας, αλλά ξεφύγαμε με +17 (40-23), 2'05" πριν την ανάπαυλα.

Όταν ξεφεύγεις με τέτοια διαφορά, όμως, αν μη τι άλλο κοιτάς, αν όχι να την διευρύνεις, τουλάχιστον να την διαφυλάξεις για το υπόλοιπο του ημιχρόνου. Και όχι φυσικά να χαλαρώσεις και να δεχθείς επτά αναπάντητους πόντους, πηγαίνοντας στα αποδυτήρια με το προβάδισμα να έχει κατέβει στο όριο του διψήφιου νούμερου (40-30)!

Εντάξει να δεχθώ σε ένα βαθμό, ότι το ξέσπασμα της «επίσημης αγαπημένης» προέκυψε από μία σπάνια - από πλευράς διάρκειας - επιθετική έκρηξη του Πρίντεζη (20π. με 4/5 τριπ.), που κάποια στιγμή, σκόραρε 14 διαδοχικούς πόντους... Αλλά και από μία όχι και τόσο συχνή αποτελεσματικότητα μακριά από το καλάθι, υπό την έννοια ότι στο πρώτο 20λεπτο, η Ελλάδα σούταρε με 58,3% στα τρίποντα (7/12 αν αφαιρέσουμε το πέταγμα της απελπισίας του Θανάση Αντετοκούνμπο από τη μία μπασκέτα στην άλλη, στη λήξη της 2ης περιόδου).

Είναι έτσι όμως, αν έτσι νομίζετε! Έως εκείνο το σημείο, οι βάσεις είχαν μπει από την άμυνα, όπου στο πρώτο μισό του αγώνα είχαμε 4 κλεψίματα και 3 κοψίματα, 2 περισσότερα ριμπάουντ, ενώ είχαμε εξαφανίσει τον Μπαρμπόσα και περιορίσει αρκετά την δράση του Βαρετζάο και του Μαρκίνιος. Δεν είναι δα και λίγοι οι 30 πόντοι παθητικό, απέναντι σε μία επίθεση που δύο μέρες νωρίτερα είχε καταγράψει «κατοστάρα» (102-94) απέναντι στη Νέα Ζηλανδία!

Στο 2ο μέρος, η αμυντική διάθεση πήγε... περίπατο και οι 30 πόντοι των 20 λεπτών έγιναν 28 στο ήμισυ του χρόνου της 3ης περιόδου. Οι κακές κι ανορθόδοξες επιλογές, χάλασαν την ψυχολογία και κάπως έτσι, μοιραία άρχισε η κάτω βόλτα. Λάθος πεντάδες σε αμυντικά σχήματα, υπερβολική επιμονή σε κάποιους παίκτες, αδικαιολόγητος παραγκωνισμός κάποιων άλλων, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία πολύ άσχημη μέρα στο... γραφείο και για το προπονητικό επιτελείο!

Όλα όμως, είναι μέσα στο πρόγραμμα και αυτά έχει ο αθλητισμός, ειδικότερα όταν χάσεις τη συγκέντρωσή σου και παίξεις με τη φωτιά! Απλά, η ήττα πονάει περισσότερο όταν, αφού κοπάσει λίγο ο κουρνιαχτός, συνειδητοποιήσεις πως έχασες (χωρίς να έχεις αξιοποιήσει στο ελάχιστο το «βαρύ πυροβολικό» σου) αλλά και από ποιους (μία παρέα πέντε βετεράνων που είχαν τη βοήθεια δύο απλά αξιόλογων συμπαικτών).

Στο σημείο αυτό και πριν περάσουμε στην επόμενη μέρα, οφείλω να εξάρω τη συμβολή του Άτσα Πέτροβιτς, που υπήρξε σημαντική, αν όχι τεράστια. Ο «άσπονδος φίλος» μας από την Κροατία, παρέδωσε μαθήματα τακτικής και μας κέρασε ένα ακόμη «φαρμάκι» (όπως και το 2016 στο Προολυμπιακό του Τορίνο), ακολουθώντας ένα πλάνο (αυτό της εξουδετέρωσης του "Greek Freak"), τo οποίo, μάλιστα δεν δίσταζε να διαφημίζει δημοσίως, εδώ και δύο μήνες! Εδώ κι αν επτωχεύσαμεν...

Τι κάνουμε από 'δω και στο εξής

Δεν χωράει καμία αμφιβολία, λοιπόν, ότι οι μπασκετικοί επίγονοι του Όσκαρ Σμιντ μας άφησαν «μετεξεταστέους» και με το δίκιο τους, μετά το ματς, μας «γλέντησαν» στις δηλώσεις τους. Αν μείνουμε κι άλλο, όμως, στο τι έγινε στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστική του ομίλου μας και πέσουμε ακόμη περισσότερο ψυχολογικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μπλέξουμε ακόμη περισσότερο, στην ούτως άλλως ψυχοφθόρα διαδικασία του αυριανού (05/09, 15.00) τελικού με την αποφασισμένη Νέα Ζηλανδία.

Προσωπικά, ήμουν και παραμένω εκ των αισιόδοξων για την πορεία αυτής της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο και θέλω να πιστεύω ότι αυτό το βαρύ «χαστούκι», ίσως και να αποβεί χρήσιμο, υπό την έννοια ότι πλέον όλα έχουν τον χαρακτήρα του «κατεπείγοντος» και μπροστά μας, βρίσκονται ιδανικά 4+2 τελικοί! Εκτιμώ ότι η Ελλάδα θα είναι στις 16 καλύτερες ομάδες και το ματς με τους "Tall Blacks", θα βοηθήσει την αυτοπεποίθησή μας και ενδεχομένως να μας «ξεμπουκώσει» λιγάκι.

Ανεξάρτητα, του αν η Βραζιλία προκριθεί αήττητη ή όχι (μας βολεύει μία ενδεχόμενη ήττα της από το αδιάφορο Μαυροβούνιο), θεωρώ ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχει την ικανότητα να νικήσει τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και την Τουρκία (δεν τρομάζουν κανέναν) και να πάρει την πρόκριση για τα προημιτελικά. Διαφωνώ με όσους πρεσβεύουν το «δεν μπορούμε»! Μπορούμε και με το παραπάνω, αρκεί να το πιστέψουμε και να συγκεντρωθούμε. Και ειδικότερα τώρα, που είμαστε στριμωγμένοι στα σχοινιά. Αρκεί να βγούμε στο γήπεδο πιο ενωμένοι από ποτέ: σαν μία «γροθιά»!

Υγ.1: Η φάση που περνάμε μου θυμίζει κάποιον τρομερά ευφυή μαθητή, που στην 3η Λυκείου «τα φόρτωσε στον κόκορα» κι αναγκάστηκε να δώσει τον Σεπτέμβριο για να πάρει απολυτήριο. Λίγους μήνες αργότερα κι αφού εν τω μεταξύ στρώθηκε στο διάβασμα, μπήκε από τους πρώτους στο πανεπιστήμιο κι αποφοίτησε με άριστα!

Υγ.2: Για να μην δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις, προφανώς και ο Γιάννης δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι χρεώθηκε με 3ο φάουλ, όταν αρνήθηκε προς στιγμήν να επιστρέψει στον πάγκο. Στο replay, άλλωστε, φάνηκε να αναρωτιέται «πόσα έχω;», όταν κάποιος από τους συνεργάτες του Σκουρτόπουλου, του το επεσήμανε.