Πάμε να ξαναφτιάξουμε... αναμνήσεις!

Βασίλης Παπανδρέου Βασίλης Παπανδρέου
Πάμε να ξαναφτιάξουμε... αναμνήσεις!
Ο Βασίλης Παπανδρέου γράφει ή μάλλον προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά την προσμονή, το άγχος, τη γραφικότητα και την γλυκιά «τρέλα» που συνοδεύει κάθε «ταξίδι» της Εθνικής, λίγο πριν αρχίσει μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση.

Τι ωραίο συναίσθημα είναι αυτό; Τι ωραία «τρέλα»!

Πόσο μου έχει λείψει να συζητάμε με τους φίλους μας για τις ώρες που παίζει η Εθνική, για τις «διπλές οθόνες στο γραφείο», που στη μία θα -κάνουμε- ότι δουλεύουμε και στην άλλη θα βλέπουμε Μουντομπάσκετ, για τον 12ο παίκτη, για το σύστημα που βολεύει τον Γιάννη. Για την Εθνική. Την Εθνική μας!

Ομολογώ δεν περίμενα να είναι τόσο όμορφο το κλίμα λίγο πριν το Μουντομπάσκετ. Όχι γιατί παραγνωρίζω το ασύλληπτο impact του Γιάννη και το παραδοσιακό «δέσιμο» των φιλάθλων με την Εθνική, αλλά γιατί -κακώς, κάκιστα- θεωρούσα ότι ο κόσμος έχει ξενερώσει τόσο με το ελληνικό μπάσκετ μετά την περσινή σεζόν, όσο και με την Εθνική μετά το -εξωαγωνιστικό- φιάσκο του 2017.

Ευτυχώς, έκανα λάθος. Το Ακρόπολις ήταν μια «όαση» χαράς, ωραίων εικόνων, ωραίων ανθρώπων και ωραίων στιγμών, με εξαίρεση προφανώς τον τραυματισμό του Γιάννη Αθηναίου.

Και τώρα; Τι κάνουμε; Πάμε σαν άλλοτε και κυρίως ποιο είναι το «άλλοτε» που ψάχνουμε;

Όπως είπαμε στην τελευταία Μπασκετοκουβέντα, ο βασικός στόχος είναι «να περάσουμε καλά». Προφανώς, να κερδίσουμε το καταραμένο το «νοκ-άουτ», αλλά βασικά, να περάσουμε καλά.

Να φτιάξουμε νέα highlights, να ζήσουμε με τους φίλους μας νέα μεγάλα ματς, που όλοι σε 10-20 χρόνια θα θυμόμαστε... πού ήμασταν και τι κάναμε όταν η Εθνική κέρδισε με τρίποντο του Μάντζαρη (ναι, το έχω δει το όνειρο) τον προημιτελικό.

Συνοπτικά λοιπόν (όσο συνοπτικός μπορώ να είμαι τουλάχιστον) περιμένω στο Μουντομπάσκετ...

* Τον Γιάννη να κάνει όργια, να γεμίζει τη στατιστική, με κάτι σαν! 23 πόντους, 8 ριμπάουντ, 4-5 ασίστ, 2-3 κλεψίματα, 3-4 μπλοκ και... 5 λάθη. Αν μάλιστα καταφέρει να σουτάρει με πάνω από 60% στις βολές, οι αντίπαλες ομάδες θα έχουν έναν μόνιμο και άλυτο πονοκέφαλο. Προφανώς, δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά ενδεχόμενη παρατεταμένη αστοχία του Greek Freak στις βολές, θα προκαλέσει φαινόμενα "Hack a Shaq".

* Την Εθνική να βρίσκει -μετά από πολλά χρόνια- έναν προπονητή που θα κάνει τους παίκτες του να παίζουν -και- για αυτόν, στοιχεία απαραίτητο σε ένα τουρνουά 15 ημερών. Ο Σκουρτόπουλος δεν είναι ούτε Ομπράντοβιτς ούτε Ίβκοβιτς, αλλά είναι ένας προπονητής με αρχή, μέση και τέλος που πιστεύω ότι «μιλάει» στους παίκτες και αυτοί τον «ακούνε».

* Τον Νικ να είναι εξαιρετικός όταν «δεν πρέπει» να σκοράρει. Είναι «έγκλημα» σε μια ομάδα με τον Σλούκα, τον Γιάννη, τον Πρίντεζη, ακόμα και τον Λαρεντζάκη να μένει η μπάλα στα χέρια του Καλάθη στα τελευταία 5 δευτερόλεπτα της σς επίθεσης. Από την άλλη, ο Νικ είναι «ευλογία» όταν τρέχει την ομάδα και «μοιράζει» το παιχνίδι χωρίς το «άγχος» του σκορ.

* Τον Σλούκα να αλλάζει επίπεδο. Αυτό! Ήρθε η ώρα ο Σλούκας να ανεβεί στην ελίτ των guard ΚΑΙ με τη φανέλα της Εθνικής. Πριν 2 χρόνια, με τη Ρωσία στο Eurobasket, δεν τα κατάφερε, αλλά στους 24 μήνες που μεσολάβησαν, ο Κώστας έχει δουλέψει -σε όλους τους τομείς- όσο ελάχιστοι Ευρωπαίοι «κοντοί».

* Τον Βασιλόπουλο! Έτσι απλά. Θέλω να δω τον Βασιλόπουλο να πατάει ξανά στο παρκέ με τη φανέλα της Εθνικής, μετά το 2008, όταν ήταν ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της Ελλάδας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του -τι σύμπτωση;- Πεκίνου.

* Τον Μπογκντάνοβιτς να κάνει εμφανίσεις βγαλμένες από τις πιο χρυσές σελίδες του... Ντέγιαν. Αυτός, ο Γιόκιτς και ο Μπιέλιτσα είναι η καλύτερη 3άδα που είχε η Σερβία τα τελευταία 15 χρόνια και -δυστυχώς για τους αντιπάλους τους- ξέρουν να παίζουν πολύ καλά μεταξύ τους.

* Την Κίνα να αποδεικνύεται «ακατάλληλη» για μια τέτοια διοργάνωση. Είναι 2019 και δεν νοείται η μεγαλύτερη γιορτή του παγκόσμιου μπάσκετ να γίνεται σε μια χώρα όπου -μεταξύ άλλων- απαγορεύεται το Facebook, το Twitter, το Instagram, το YouTube, το What's app και το Gmail. Εννοείται ότι οι Κινέζοι έχουν σημαντικότερα «προβλήματα» στην καθημερινότητά τους από αυτά, αλλά για τις περισσότερες χώρες του πλανήτη η «ελεύθερη περιήγηση» στο internet είναι αδιαπραγμάτευτη και δεδομένη.

* Την Αμερική να παίζει καλύτερα απ' όσο περιμένει ο κόσμος βλέποντας το ρόστερ της (έχει τους 2 καλύτερους προπονητές της διοργάνωσης) και τον Μίτσελ να θυμίζει... Ουέιντ από τους Ολυμπιακούς του 2008. Παρ' όλ' αυτά, δεν έχουν τόσο ταλέντο ώστε να υπερκεράσουν την έλλειψη ομοιογένειας, γι αυτό και θα χρειαστούν υπέρβαση για να γίνουν η 1η ομάδα στην ιστορία που κατακτά 3ο συνεχόμενο Μουντομπάσκετ.

* Τους Ισπανούς να επιβεβαιώνουν -ανεξάρτητα από το ρόστερ τους- ότι είναι μακράν η μεγαλύτερη ομάδα στην 20ετία, καθώς από το 1999 και μετά έχουν 9 μετάλλια και μια 4η θέση σε 10 Eurobasket, 3 μετάλλια σε 5 Ολυμπιακούς Αγώνες και 1 -χρυσό- μετάλλιο σε 4 Μουντομπάσκετ. Κοντολογίς, σε 19 διοργανώσεις, έχουν πάρει 13 μετάλλια και έχουν μείνει εκτός 4άδας μόλις 5 φορές. Μακριά κι αγαπημένοι!

* Την Ιαπωνία να περνάει ως συνήθως τελείως απαρατήρητη και τους Κινέζους να σπάνε κάθε στατιστικό ρεκόρ, καθώς σε μια χώρα 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορούν να βρουν 10 λεβέντες να παίζουν καλό μπάσκετ. Τι να πουν και οι Ινδοί βέβαια...

* Το διάλειμμα για φαγητό στη δουλειά να γίνεται 2ώρο, καθώς οι αγώνες της Εθνικής είναι στις 3 και αν πάει το ματς σε παράταση... τόσο το καλύτερο!

* Τον Βαγγέλη Ιωάννου και τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου να δίνουν «ρεσιτάλ». Ξέρω ότι ενίοτε «κουράζουν» με τις «κορώνες» τους, αλλά ζουν το ματς, τρελαίνονται για την Εθνική και την τρέλα αυτήν τη μεταφέρουν και στους τηλεθεατές. Πόσο ωραίο όμως θα είναι ένα «Συ μας έφερες τη νίκη, από τη, από τη Θεσσαλονίκη» σε κάποιο buzzer beater του Σλούκα...

* Την Εθνική -για να πούμε και κάτι σοβαρό- να προσπαθεί να «ανοίξει το γήπεδο» και μετά από πάρα πολλά χρόνια να τρέχει σε κάθε ευκαιρία. Στο σετ παιχνίδι, θα ποστάρουμε με επιμονή και καλά θα κάνουμε, καθώς έτσι θα έχουμε καλύτερες -και πιο ελεύθερες- επιλογές από το τρίποντο. Και κάτι ακόμα... Ο Γιάννης, όπως συχνά κάνει και στους Μπακς, είναι προτιμότερο να παίρνει την μπάλα στις 45 μοίρες και να επιτίθεται από εκεί, βρίσκοντας την άμυνα σε ανισορροπία σε σχέση με την κορυφή, όπου θα πρέπει να τρυπήσει όλη την άμυνα ή έστω να «περάσει» από πάνω της.

* Τον Κορκμάζ να κάνει τεράστιο τουρνουά, τον Μιλς να σουτάρει περισσότερα 2ποντα από κάθε άλλο guard στη διοργάνωση και τον Γκομπέρ με τον Πουαριέ να στήνουν πραγματικό «σινικό τοίχος» (see what I did there?) μέσα στη ρακέτα. Αυτό το τελευταίο, κρατήστε το, γιατί πιθανότατα θα το συναντήσουμε σε όλη του τη «μεγαλοπρέπεια» στον προημιτελικό.

* Τα ελληνικά social media να έχουν περισσότερη πλάκα και λιγότερη μιζέρια απ' ότι συνήθως την ώρα των αγώνων. Ίσως να και περισσότερη «ευχή» παρά «πρόβλεψη» αυτό βέβαια...

Και τέλος, να δημιουργήσουμε την επόμενη μεγάλη «στιγμή» του ελληνικού μπάσκετ. Την έχουμε ανάγκη κι εμείς και ο κόσμος και πάνω απ' όλους η ομάδα, που την «αγνοεί» από τον μικρό τελικό του 2009, με την τριποντάρα του Φώτση κόντρα στην Σλοβενία.

Άντε και καλό μας Μουντομπάσκετ!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Παπανδρέου
Βασίλης Παπανδρέου