To τέλος του φόβου

Γκέτεμποργκ - Νόρκεπινγκ με αμέτρητες αγορές και σούπερ αποδόσεις στη Vistabet.gr.

Μέσα σε μερικές εβδομάδες, το όνομα του παιχνιδιού άλλαξε. Από «ψάξτε για τον δεύτερο», έγινε «ψάξτε για τον πρώτο». Ποιος το περίμενε αυτό;

Όσοι συνηθίζουν τα σλάλομ στις δαιδαλώδεις διαδρομές του συστήματος διεξαγωγής έπαψαν να αποφεύγουν την ομάδα των ΗΠΑ και αναζητούν το μονοπάτι που οδηγεί μακριά από τους Σέρβους ή από τους Γάλλους.

Ακόμα και το όνομα της Ελλάδας εμφανίστηκε δειλά σε κάποια γκάλοπ, που ψάχνουν τον υποψήφιο δήμιο των Αμερικανών στο Μουντομπάσκετ!

Πήρε και αρκετές ψήφους, μάλιστα. Η ομάδα που έχει στις τάξεις της τον ΜVP του ΝΒΑ είναι καταδικασμένη να βρίσκεται στο προσκήνιο.

Θα είναι, μάλιστα, η πρώτη -από τις φιλόδοξες- που θα δοκιμάσει τα νύχια των Αμερικανών, μόλις στη 2^η φάση της διοργάνωσης, στην πόλη Σενζέν.

Αρκεί να αποκλείσουν, οι δικοί μας, δύο από τις Βραζιλία, Μαυροβούνιο, Νέα Ζηλανδία. Και τα Αμερικανάκια, δύο από τις Τουρκία, Τσεχία, Ιαπωνία…

Την τελευταία φράση μπορείτε άφοβα να τη θεωρήσετε χωρατό, αλλά η κατάσταση δεν σηκώνει χωρατά, ιδίως για τους ίδιους τους Αμερικανούς.

Το αήττητο που καλά κρατεί από τον ημιτελικό του 2006 στη Σαϊτάμα δεν κρατεί πια τόσο καλά. Ποιος τζογαδόρος με τα σύγκαλά του θα ποντάρει ιλιγγιώδη ποσά στην απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ;

Δεν σκαμπάζω από στοιχήματα, αλλά είμαι βέβαιος ότι οι μπουκμέικερς γίνονται ολοένα πιο επιφυλακτικοί, με κάθε μέρα που περνάει και με κάθε παιχταρά που αποσύρεται.

Όποιος τολμήσει να χρησιμοποιήσει τον πατροπαράδοτο όρο Ομάδα-Όνειρο για την τωρινή Εθνική των ΗΠΑ κινδυνεύει σοβαρά με πατσαβούριασμα.

Ουσιαστικά, η παρουσία του θρυλικού Γκρεγκ Πόποβιτς στο τιμόνι της Team USA είναι το σημαντικότερο εχέγγυο επιτυχίας.

Αλλά οι Αμερικανοί είχαν ανέκαθεν Hall Of Famers προπονητές στη θέση του οδηγού: Τσακ Ντέιλι, Ντον Νέλσον, Λένι Ουίλκενς, Τζορτζ Καρλ, Λάρι Μπράουν, Μάικ Σιζέφσκι, να μη γυρίσω στα χρόνια ερασιτεχνισμού και θυμηθώ τον Μπομπ Νάιτ, τον Ντην Σμιθ και τον ίδιο τον «Coach K» του Μουντομπάσκετ 1990.

Χώρια οι …συνοδηγοί, ε; Εκτός αν οι άλλες ομάδες έχουν ασίσταντ επιπέδου Στηβ Κερ και δεν τον βλέπω…

Το θέμα ήταν, είναι και θα είναι οι παίκτες. Όχι τόσο το -αναμφισβήτητο- ταλέντο τους, όσο η διάθεσή τους, ο βαθμός αυτοσυγκέντρωσης, η ομοιογένεια, η χημεία, η αγωνιστική ετοιμότητα, η αυταπάρνηση.

Όταν η συνισταμένη αυτών των παραγόντων έφτασε στο ναδίρ της (στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιανάπολις), η μέχρι τότε ανίκητη ομαδάρα του ονείρου έγινε ρεζίλι και μάλιστα μέσα στο σπίτι της.

Η Team USA της Αθήνας, το 2004, κατέκτησε με το ζόρι ένα χάλκινο αν και είχε Ντάνκαν, Άιβερσον, Καρμέλο, Ουέιντ, ΛεΜπρόν και δίδυμο Μπράουν-Πόποβιτς στον πάγκο.

Για το στραπάτσο της Σαϊτάμα δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις, το θυμόμαστε όλοι σαν να συνέβη προχθές. Ήταν η τρίτη σερί αποτυχία, αμέσως μετά τους προσεισμούς του Σίντνεϊ. Και η τελευταία.

Οι ομάδες των ΗΠΑ παραμένουν αήττητες επί 12-13 χρόνια σε Ολυμπιάδες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Ωστόσο, το ολοστρόγγυλο μηδενικό στη στήλη με τις ήττες κρύβει κάποιες λαχτάρες που είναι εύκολο να ξεχαστούν.

Στο Πεκίνο, το 2008, οι Αμερικανοί κατέβασαν ακόμα και τον Κόμπι Μπράιαντ, αλλά χρειάστηκαν ένα τραβηγμένο τρίποντο στο τελευταίο λεπτό του συναρπαστικού τελικού για να ξεφορτωθούν την καταπληκτική Ισπανία (118-107).

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο, το σενάριο ήταν ίδιο και απαράλλαχτο στο ματς του τίτλου (107-100), μολονότι δίπλα στους Κόμπι-Λεμπρόν έπαιζαν πια και οι Ντουράντ, Χάρντεν, Πολ.

Στους Αγώνες του Ρίο, το 2016, η διαφορά της νίκης των Αμερικανών επί της ίδιας Ισπανίας στον ημιτελικό, ήταν μόλις 6 πόντοι (82-76), ενώ νωρίτερα η ομάδα των ΗΠΑ κέρδισε με καρδιοχτύπι και ισχνό +3 τόσο τη Σερβία όσο και τη Γαλλία.

Τα δύο Μουντομπάσκετ που ακολούθησαν τη Σαϊτάμα εξελίχθηκαν σε παρέλαση για τους άσους από το ΝΒΑ, αλλά και εδώ χρειάστηκε πανστρατιά, με παιχταράδες επιπέδου Ντουράντ, Ρόουζ, Ουέστμπρουκ, Κάρι, Χάρντεν και Ίρβινγκ.

Φέτος ποιος θα τη σηκώσει την «αστερόεσσα»; Και σε ποιον ακριβώς ιστό;

Αυτοί που αρνήθηκαν την πρόσκληση ή που δήλωσαν εξαρχής απρόθυμοι, μαζί με όσους έχουν αντικειμενικό πρόβλημα, θα σχημάτιζαν μία ενδεχομένως ανίκητη ομάδα: Χάρντεν, Κάρι, Ντουράντ, Τζέιμς, Λέναρντ, Ουέστμπρουκ, Τζορτζ, Ίρβινγκ, Ντέιβις, Λίλαρντ, Μπιλ, Γκριν, Κάζινς, Τόμπσον, Γκρίφιν, Χάρις, ΜακΚόλουμ, Γκόρντον, Λαβ, ΝτεΡόζαν, Μίλσαπ, Ρέντικ, Xάρελ, Ουίλιαμσον και άλλοι.

Ορισμένοι είναι τραυματίες, άλλοι όμως επικαλέστηκαν αστείες δικαιολογίες όπως ότι ...μετακομίζουν. Ή ότι γεννάει ο σκύλος τους.

Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι παίκτες λάκισαν μόλις έριξαν μια ματιά στο πρόγραμμα και συνειδητοποίησαν ότι οι Κινέζοι στέλνουν τους Αμερικανούς στην άγονη γραμμή (Σενζέν, Ντονγκγκουάν) λες και είναι περιοδεύων θίασος.

Οι ομάδες της τελικής 8άδας θα αλλάξουν πόλη τρεις φορές μέσα σε οκτώ ημέρες! Και μιλάμε για μετακινήσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων. Με αεροπλάνο ή και με τρένο.

Σπεύδω να καταγράψω τα ονόματα των παικτών παραμένουν στις επάλξεις, πριν προφτάσει κανείς να αποσύρει το όνομά του από τη λίστα: Κέμπα Ουόκερ, Ντόνοβαν Μίτσελ, Κάιλ Λάουρι (εγχειρισμένος και ως εκ τούτου αμφίβολος αυτός), Μάρκους Σμαρτ, Κρις Μίντλτον, Τζέισον Τέιτουμ, Τζέιλεν Μπράουν, Χάρισον Μπαρνς, Πι Τζέι Τάκερ, Αντρέ Ντράμοντ, Μάιλς Τέρνερ, Κάιλ Κούζμα, Μπρουκ Λόπεζ, Θάντεους Γιανγκ, Τζούλιους Ραντλ, Μάισον Πλάμλι.

Τελεία και παύλα, μέχρι νεωτέρας. Ποιος φοβάται τον Μέισον Πλάμλι; Και τον Πι Τζέι Τάκερ του Άρη;

Δεν είναι φυσικά τόσο απλό. Δεν υπάρχει στο υπόλοιπο Μουντομπάσκετ πόιντ-γκαρντ επιπέδου Κέμπα Ουόκερ ούτε σκόρερ σαν τον Ντόνοβαν Μίτσελ ούτε αμυντικός σαν τον Μάρκους Σμαρτ (και τον Τάκερ) ούτε ριμπάουντερ σαν τον Άντρε Ντράμοντ.

Ο 16^ος αυτής της 16ας είναι αναμφίβολα ανώτερος από τον καλύτερο Λιθουανό ή από τον καλύτερο Αυστραλό ή από τον δεύτερο καλύτερο Έλληνα. Αλλά η διαφορά δεν είναι πια τόσο μεγάλη.

Η αύρα της αναμφισβήτητης ανωτερότητας και του φόβου έχει πλέον εξανεμιστεί, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογία, τόσο των Αμερικανών παικτών όσο και των αντιπάλων τους.

Μόνο ένας (Ουόκερ) από τους 11 αυτόχθονες ιθαγενείς που ψηφίστηκαν στις φετινές Αll-NBA πεντάδες συμπεριλαμβάνεται στην τωρινή Εθνική. Aπό τους τέσσερις αλλοδαπούς, οι τρεις (Γιάννης, Γιόκιτς, Γκομπέρ) θα αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο με αντίπαλες ομάδες.

Μόλις τρεις από τους 16 ας πούμε εκλεκτούς του «Ποπ» αγωνίστηκαν στο τελευταίο Ραντεβού των Αστέρων: Λόουρι, Ουόκερ, Μίντλτον.

Το 2014, ο Ντέμιαν Λίλαρντ των 20,7 πόντων κόπηκε από την τότε Team USA λόγω υπερπληθώρας αστέρων. Στην ομάδα του 2019, θα έπαιζε ασφαλώς το πρώτο βιολί. Με διαφορά από το δεύτερο.

Η νεανική και άψητη σε αυτό το επίπεδο Εθνική των ΗΠΑ θα κληθεί επιπρόσθετα να αφομοιώσει με ταχύρρυθμα μαθήματα τις διαφορές των κανονισμών και να μετουσιώσει το ταλέντο της σε ουσία, απέναντι σε αντιπάλους κωλοπετσωμένους, αποφασισμένους και παθιασμένους.

Εάν τα καταφέρει, το πρέπον θα είναι να ανεβάσει τον Πόποβιτς πρώτο στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Αυτός είναι το πρόσωπο-κλειδί.

Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, θα μου επιτρέψετε να τη θεωρήσω φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Αλλά τα λεφτά μου θα τα παίξω στα καζίνο της Σανγκάης, όπου θα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αυγατίσουν.

Το βέβαιο είναι, ότι η στάση των αστέρων του ΝΒΑ έκανε τη διοργάνωση να μοιάζει μικρότερη από ό,τι είναι. Ο 41χρονος πρεσβευτής Κόμπι θα είχε άνετα ένα 15λεπτο στην ομάδα των ΗΠΑ!

Παράλληλα, το κύμα των αποχωρήσεων γελοιοποίησε τη θεωρία που θέλει τους Αμερικανούς να έχουν περί πολλού τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και την πολυάνθρωπη αγορά της Κίνας.

Υπό αυτή την έννοια, θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί, εμείς που έχουμε μάχιμο και ορεξάτο τον MVP του ΝΒΑ.

Ο Γιάννης θα μπορούσε να επικαλεστεί δεκάδες διαφορετικές δικαιολογίες για να απόσχει, αλλά δεν το έπραξε. Μέσα του, είμαι βέβαιος ότι ονειρεύεται κάτι πολύ μεγάλο στο Μουντομπάσκετ.

Αν μη τι άλλο, αυτός αποκλείεται να αισθανθεί δέος απέναντι στον Κρις Μίντλτον και στον Μπρουκ Λόπεζ, πόσο μάλλον στον Ερσάν Ιλιάσοβα που πιθανότατα τον περιμένει στο ραντεβού για την οχτάδα.