Δεκαπέντε χρόνια μετά, στη Σαϊτάμα παρακολουθώντας ΗΠΑ – Ισπανία

Για όλους εμάς τους αθλητικούς δημοσιογράφους, η λέξη Σαϊτάμα είναι συνυφασμένη με μία από τις ένδοξες σελίδες στο βιβλίο του ελληνικού αθλητισμού. Ημιτελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και η Ελλάδα αντιμετώπιζε στον ημιτελικό τις Ηνωμένες Πολιτείες που είχαν παίκτες όπως οι Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κάρμελο Άντονι και Κρις Πολ με προπονητή τον Μάικ Σιζέφσκι.

Ηταν 1η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν η χώρα μας πετύχαινε ένα μπασκετικό θαύμα με τη νίκη 101-95 επί της Dream Team. Βέβαια η Εθνική ομάδα εκείνης της εποχής είχε στη σύνθεση της τους μοναδικούς Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Ζήση, Τσαρτσαρή, Χατζηβρέττα, Βασιλόπουλο, Σχορτσιανίτη, Παπαδόπουλο, Κακιούζη, Φώτση και Ντικούδης! Αν αυτή δεν ήταν Dream Team τότε ποια ήταν.

Μία ημερομηνία και για μένα άκρως σημαδιακή, καθώς δύο ημέρες νωρίτερα, είχε γεννηθεί η πρώτη μου κόρη, η Ζέτα και βλέποντας τον αγώνα στο μαιευτήριο, έπρεπε να φύγω άρον – άρον για το MEGA για τη δουλειά που θα ακολουθούσε.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ήρθε η σειρά μου να διαβώ το κατώφλι αυτού του γηπέδου. Οι αναμνήσεις από τότε, τα συναισθήματα που γέννησε εκείνη η ιστορική νίκη και ο απόηχος της, ήταν αρκετά για να νιώσω ανατριχίλα αντικρύζοντας το κλειστό γήπεδο της Σαϊτάμα.

Και μόνο από την εξωτερική του όψη, είναι αρκετό για να μείνεις με ανοιχτό το στόμα, καθώς πρόκειται για μία αρένα που θυμίζει περισσότερο… διαστημόπλοιο παρά γήπεδο μπάσκετ.

Μία μικρή πολιτεία, με εμπορικό κέντρο και ξενοδοχεία συνδεμένα μαζί της, είναι από μόνη της λόγος επίσκεψης. Πολύ περισσότερο όταν διεξάγεται ο προημιτελικός των ΗΠΑ με την Ισπανία, το σημαντικότερο ίσως ματς του Ολυμπιακού τουρνουά, με παίκτες όπως τα αδέρφια Γκασόλ, ο Ρίκι Ρούμπιο, ο Ντουράντ και ο Λίλαρντ.

Δυστυχώς λόγω των μέτρων που πήραν οι διοργανωτές, ο αγώνας έγινε χωρίς την παρουσία θεατών, όπως άλλωστε και όλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Η Ισπανία κατάφερε να αντισταθεί μέχρι το ημίχρονο, το οποίο έληξε ισόπαλο 43-43, αλλά στη συνέχεια ο Κέβιν Ντουράντ πήρε το ματς στα χέρια του και έστειλε τις ΗΠΑ στα ημιτελικά με 95 – 81.

Και μπορεί να είδα τον άσο των Mπρούκλιν Νετς να πετυχαίνει 29 πόντους, τον Ρικι Ρούμπιο να είναι μία ομάδα μόνος του με 38 πόντους, τους αδερφούς Γκασόλ να αγωνίζονται για τελευταία φορά με τη φανέλα των «φούριας ρόχας», αλλά το μυαλό μου δεν ήταν εκεί, παρά την περιγραφή που έκανε δίπλα μου ο Βαγγέλης Ιωάννου για λογαριασμό της ΕΡΤ.

Ταξίδευε 15 χρόνια πίσω, στους 22 πόντους του Σπανούλη που έριξαν νοκ άουτ τους Αμερικανούς, στις τελευταίες δύο βολές του Κακιούζη, στους παίκτες αγκαλιά με τον κόουτς Γιαννάκη να χορεύουν στο κέντρο του γηπέδου, σε μία χώρα που βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει τη νίκη επί του απόλυτου αντιπάλου!

Φεύγοντας από τη Saitama Super Arena συνειδητοποίησα, ότι μπορεί τα χρόνια να περνούν, αλλά οι ένδοξες αναμνήσεις θα μας συνοδεύουν μία ολόκληρη ζωή. Αναμνήσεις και εικόνες που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να δημιουργήσει!