Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Τεχνική επεξεργασία: Βασίλης Τσίγκας

Photo Credit: Μαριλίζα Κοντογεώργου

Αν και μεγάλωσαν στην ίδια Πολιτεία (Βόρεια Καρολίνα), οι δρόμοι τους δεν συναντήθηκαν πριν το κολέγιο. Ο κατά δύο χρόνια μικρότερος, Μάικλ Τζόρνταν βλέπετε άργησε να γίνει μέλος στην σχολική ομάδα του γυμνασίου Έμσλεϊ Λέϊνι στο Ουίλμινγκτον, ενώ ο Τζέιμς Γουόρθι ήταν ο μεγάλος star του Άσμπρουκ στην Γκαστόνια, μία μικρή πόλη 26 μίλια δυτικά της Σάρλοτ.

Όταν λίγα χρόνια αργότερα, ο "Air Michael" πήρε υποτροφία από το Νορθ Καρολάινα, η «φήμη» του ξεχωριστού ταλέντου είχε αρχίσει να φτάνει στο campus του Τσάπελ Χιλ, όπου ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του power-forward θεωρούνταν ο καλύτερος παίκτης της χώρας στο NCAA!

Oι δύο τους κόλλησαν σχεδόν αμέσως και ακόμη και τώρα, σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, διατηρούν στενές σχέσεις. Μαζί άλλωστε κατέκτησαν τον τίτλου του κολεγιακού πρωταθλήματος το 1982 (με το νικητήριο καλάθι του Τζόρνταν στον τελικό με το Τζόρτζτάουν) και συνυπήρξαν στο ΝΒΑ για 10 χρόνια.

Με αφορμή την κυκλοφορία του επικού ντοκιμαντέρ "The last dance" του Μάικλ Τζόρνταν και των Σικάγο Μπουλς, το gazzetta.gr αναζήτησε κι εντόπισε τον μεγάλο Τζέιμς Γουόρθι και σας παρουσιάζει την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον Αντώνη Καλκαβούρα.

Ο συμπαίκτης του GOAT στους Τάρχιλς του Νορθ Καρολάινα για έναν χρόνο και αντίπαλός του στις μάχες Λέικερς-Μπουλς για μία δεκαετία, αποκαλύπτει πως ήταν η αυτού μεγαλειότης του αθλήματος στο πρώτα χρόνια της καριέρας του. Διαβάστε και παρακολουθήστε τι λέει για τον χαρακτήρα του, την ολοκληρωτική μεταμόρφωσή του όταν πατούσε το παρκέ, την χρησιμότητα της 3ετίας στο πανεπιστήμιο και την συμβολή του Φιλ Τζάκσον στην αλλαγή νοοτροπίας, που τον έκανε πρωταθλητή.

Αυτά και άλλα πολλά για την δική καριέρα του καριέρα στους Λέικερς στην εποχή του "showtime" στο Λος Άντζελες, τον αγαπημένο του παίκτη από την σημερινή εποχή και bonus μία ιστορία με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον τότε συμπαίκτη του Κερτ Ραμπις. Ή αλλιώς τον Κυριάκο Ραμπίδη που φόρεσε την φανέλα της ΑΕΚ... Διαβάστε την συνέντευξη ή παρακολουθείστε τις δηλώσεις του Γουόρθι σε video.

Επίτρεψέ μου να σε πάω λίγο πίσω στην τελευταία σου χρονιά στο Νορθ Καρολαινα, που ήταν και η πρώτη του Μάικλ Τζόρνταν στο κολέγιο. Ήταν από την πρώτη μέρα ξεκάθαρο ότι ο τύπος ήταν ξεχωριστός και ποια ήταν η πρώτη σου εντύπωση όταν έφτασε στο campus;

«Όταν πρωτοείδα τον Μάικλ να παίζει μπάσκετ στο λύκειο, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν σπάνιο ταλέντο! Μπορούσε ο καθένας να καταλάβει τότε ότι ακόμη δεν είχε διδαχθεί την επιστήμη του μπάσκετ από καταξιωμένους προπονητές, αλλά είχε μία ξεκάθαρα αυθεντική ποιότητα. Όταν ήρθε στο Τσάπελ Χιλ για την πρώτη χρονιά στο κολέγιο, είχε τόση αυτοπεποίθηση που να σας πω την αλήθεια, δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτιόμουν μήπως ήμουν εγώ freshman κι εκείνος τριτοετής! Διψούσε για μάθηση και μόλις ξεχώρισε ποιοι ήταν οι καλύτεροι παίκτες των Τάρχιλς, άρχισε να μας την μπαίνει με τον πλέον ανταγωνιστικό τρόπο.»

Θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο;

«Η προπόνηση διαρκούσε περισσότερες από δύο ώρες και στο τέλος είμαστε όλοι λούτσα στον ιδρώτα και χωρίς πολλές δυνάμεις. Δεν έβλεπα την ώρα να πάω στα αποδυτήρια, να κάνω ντους και να χαλαρώσω και με το που σφύριξε ο coach, εκείνος ερχόταν μπροστά μου και με έσπρωχνε πίσω στο γήπεδο! "Δεν έχεις να πας πουθενά νεαρέ μου! Έλα πίσω να παίξουμε...", μου έλεγε σχεδόν μετά από κάθε προπόνηση. Ήθελε να "μετρηθεί" μαζί μου, γιατί τότε ήμουν ο καλύτερος παίκτης του Νορθ Καρολάινα. Από την αρχή, λοιπόν, φαινόταν ότι η εκτόξευσή του ήταν θέμα χρόνου...»

Τι ξεχωριστό είχε στον χαρακτήρα του;

«Δεν ήθελε να χάνει πουθενά. Σιχαινόταν την ήττα. Στα χαρτιά, στο σκάκι, στο μπάσκετ, παντού... Και είχε τόση αυτοπεποίθηση, που πολλοί τον περνούσαν για αλαζόνα! Πίστεψέ με, όμως, ο Μάικλ δεν είχε ίχνος αλαζονείας! Αυτοπεποίθηση; Ναι, να φάνε και οι κότες! Ήμουν σίγουρος ότι θα γινόταν ένας All Star παίκτης, αλλά σίγουρα δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, ο καλύτερος παίκτης που έπαιξε ποτέ το παιχνίδι!»

Πως ήταν σαν συμπαίκτης, εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου;

«Ήταν σαν τα κουνούπια και τις μύγες που δεν φεύγουν ποτέ και πετούν συνεχώς γύρω σου! Έβρισκες έναν τρόπο να τον ξεφορτωθείς και εμφανιζόταν ξανά. Καθόσουν στην καφετέρια να χαλαρώσεις λίγο και ξαφνικά παρουσιαζόταν από πίσω σου και με τα τεράστια χέρια του, σου έριχνε μία σφαλιάρα! Έκανε συνεχώς πράγματα για να κεντρίσει την προσοχή σου. Σε βαθμό που σε εκνεύριζε τόσο πολύ, που ήθελες να σηκωθείς και να τον πλακώσεις στις κλωτσιές. Ήταν πολύ ιδιαίτερο κι ανήσυχο πνεύμα, μιλούσε συνέχεια και σε προκαλούσε σε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λάτρευε να κάνει αστεία και πλάκες και δεν τον ενδιέφερε αν ήσουν μεγαλύτερος ή μικρότερος. Γι' αυτόν όλοι ήταν το ίδιο...»

Αυτά εκτός γηπέδου. Μέσα στις τέσσερις γραμμές;

«... το χαμόγελο εξαφανιζόταν! Και μπορούσες να διακρίνεις στα μάτια του ότι τώρα είναι ώρα για μπάσκετ! Υπήρχαν στιγμές που έκανε πλάκα και μέσα στο γήπεδο, αλλά η αντίθεση ήταν εμφανής στο βλέμμα του, στα φρύδια του... Ήταν σαν... ταύρος που έβγαζε καπνούς από τα ρουθούνια του, είχε ένα δολοφονικό ένστικτο και δεν τον ένοιαζε ποιον είχε απέναντι του. Αν ήσουν καλύτερος απ' αυτόν - και τότε εγώ ήμουν για περίπου δύο εβδομάδες - τόσο πιο έντονο ήταν το συναίσθημα που έβγαζε. Όταν ο coach Σμιθ τον ενσωμάτωσε στην ομάδα, έφτιαξε συστήματα γι' αυτόν και άρχισε να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά του, τότε δεν υπήρξε ξανά πισωγύρισμα...»

Όταν μπήκε στο ΝΒΑ, εσύ ήσουν ήδη στην 3η σου χρονιά. Πότε κατάλαβες ότι αυτός ο τύπος θα σπάσει όλα τα κοντέρ;

«Υπάρχει ένα αστείο που λέγεται μεταξύ των παικτών στο Νορθ Καρολάινα σχετικά με το ποιος προπονητής κράτησε τον Τζόρνταν στους 14 και στους 16 πόντους... Αυτός ήταν ο Ντιν Σμιθ! Ούτε ο Φιλ Φορντ που στην δεκαετία του 70' βγήκε rookie της χρονιάς στο ΝΒΑ, ούτε ο Ουόλτερ Ντέιβις που επίσης αναδείχτηκε καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος την αμέσως προηγούμενη χρονιά, δεν σκόραραν τόσους πόντους. Το κολέγιο βοήθησε τον Μάικλ να πάρει τα κατάλληλα εφόδια και όταν μεταπήδησε στο ΝΒΑ ήταν έτοιμος να διαλύσει κάθε άμυνα. Οπότε όλα ήταν θέμα χρόνου! Σε αυτό, βέβαια, έπαιξε ρόλο ότι πήγε σε μία ομάδα που δεν ήταν τόσο καλή και εκείνος έπρεπε να τα κάνει όλα... Γιατί ήθελε να κερδίζει και οι Μπουλς έχαναν...»

Πότε άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το one man show δεν φέρνει πρωταθλήματα;

«Όταν χτύπησε το πόδι και έχασε το μεγαλύτερο μέρος της 2ης χρονιάς του! Εκεί αντιλήφθηκε ότι άλλο τα 32-35 παιχνίδια του κολεγιακού πρωταθλήματος κι άλλο τα 82 παιχνίδια της κανονικής περιόδου. Η αντικατάσταση του Νταγκ Κόλινς από τον Φιλ Τζάκσον τον βοήθησε πολύ να καταλάβει ότι δεν γίνεται να κερδίζει τους πάντες μόνος του. Η δυσκολία απέναντι στους Πίστονς, να εμπιστευτεί τους συμπαίκτες του και η ποιότητα που προσέδωσαν ο Πίπεν και ο Γκραντ να "αγκαλιάσει" την τριγωνική επίθεση. Κάπως έτσι άρχισε να αποδέχεται και τους υπόλοιπους συμπαίκτες, όπως αρχικά ο Πάξον και ο Άρμστρονγκ και εν συνεχεία ο Στιβ Κέρ.»

Να σε γυρίσω λίγο πίσω στο 1982 όταν επιλέχτηκες στο νο1 του draft από τους Καβαλίερς, που στην συνέχεια σε παραχώρησαν στους Λέικερς. Πόσο διαφορετική θα ήταν η καριέρα σου αν είχε αρχίσει να παίζεις στο Κλίβελαντ και όχι στο Λος Άντζελες;

«Αυτή η ανταλλαγή για το νο1 του Κλίβελαντ είχε γίνει από το 1977 και ουσιαστικά οι Λέικερς περίμεναν πότε οι Καβαλίερς θα στέκονταν τυχεροί. Συνέβη το 1982 και η πλάκα είναι ότι τότε κέρδισαν και την κλήρωση με τους Κλίπερς, που είχαν το χειρότερο ρεκόρ της λίγκας και κάπως έτσι κατέληξα στο L.A. Σ' αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο και η απόφαση του Ραλφ Σάμπσον να μείνει ένα ακόμη χρόνο στο κολέγιο. Αν ο Σάμπσον είχε δηλώσει συμμετοχή, τότε πιθανότατα θα επιλεγόμουν στο νο4, πίσω από τον Ραλφ, τον Ντομινίκ Ουίλκινς και τον Τέρι Κάμινγκς. Δε συνέβη όμως κι έτσι μετακόμισα στην Καλιφόρνια, πολύ απλά γιατί ο Τζέρι Ουέστ ήθελε έναν forward που θα ταίριαζε με τον τρόπο παιχνιδιού του Μάτζικ Τζόνσον.»

Πόσο πίεση ένιωσες στην προοπτική να παίξεις στο πλευρό σε δύο εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, τότε, του Καρίμ Αμντούλ Τζαμπάρ και του Μάτζικ Τζόνσον;

«Συνήθως όταν είσαι το νο1 στο draft, πας στην χειρότερη ομάδα. Και όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχει μεγάλη πίεση πάνω σου από την πρώτη στιγμή. Είναι ό,τι ακριβώς συνέβη στο Ζάιον (σ.σ.: Ουίλιαμσον) που πήγε στην Νέα Ορλεάνη φορτωμένος με μεγάλες προσδοκίες. Εγώ πήγα στο Λος Άντζελες, όπου οι Λέικερς ήταν πρωταθλητές και είχαν κατακτήσει τα δύο από τα προηγούμενα τρία πρωταθλήματα! Δεν με είχαν και τόσο ανάγκη αλλά με πήραν γιατί είχαν την επιλογή να του κάνουν. Επομένως, δεν ένιωσα τόση πίεση, όση θα είχα αν πήγαινα για παράδειγμα στους Κλίπερς ή σε μία άλλη από τις χειρότερες ομάδες. Γιατί όταν είσαι σε μία ομάδα που σε έχουν σαν μικρό αδερφό, ο Καρίμ και ο Τζαμάλ Ουίλκς, που έπαιξαν στο UCLA για τον Τζον Γούντεν ή ο Μπομπ Μάκαντου και ο Μιτς Κάπτσακ και φυσικά ο Μάτζικ Τζόνσον, τότε έχεις μεγάλο μαξιλάρι και σπάνια άνεση για να βρεις τα πατήματά σου. Για να μην αναφέρω ονόματα, όπως αυτό του Πατ Ράιλι, που είχε εκπαιδευτεί από τον Άντολφ Ραπ στο Κεντάκι ή τον Τζέρι Ουέστ (σ.σ.: general manager) ή τον πρόεδρο Μπιλ Σάρμαν.»

Νομίζω ότι δεν χρειάστηκε να είσαι καν βασικός, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά σε παίκτη που επιλέγεται στο νο1...

«Θα σου πω μία ιστορία... Όταν παρουσιάστηκα στους Λέικερς, είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση. Άλλωστε είχα μόλις κατακτήσει το πρωτάθλημα στο κολέγιο με το Νορθ Καρολάινα και ήμουν η πρώτη επιλογή στο draft. Συνήθως ένας τέτοιος παίκτης είναι βασικός και συγκεντρώνει πάνω του όλη την προσοχή. Φυσικά δεν περίμενα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο με μένα στο L.A., αλλά περίμενα ότι έχω αρκετό χρόνο συμμετοχής. Όταν πήγα στην προετοιμασία και είδα τον Κερτ Ράμπις με τις "γυαλούμπες" να παίζει βασικός στην θέση του power-forward, δεν σου κρύβω ότι τρελάθηκα. Ήμουν πιο γρήγορος και καλύτερος σκόρερ απ' αυτόν και είπα στον εαυτό μου ότι θα του πάρω την θέση. Ε, λοιπόν, την πρώτη εβδομάδα των προπονήσεων ο Κερτ μου δίδαξε πραγματικά τι σημαίνει να είσαι power-forward στο ΝΒΑ και φυσικά μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν θα του πάρω την θέση. Με έκανε να νιώσω άσχετος και για 48 ώρες δεν μπορούσα να συνέλθω. Κατάλαβα ότι αν θέλω να παίξω σημαντικό ρόλο στο ΝΒΑ, θα πρέπει να προετοιμαστώ για "πόλεμο" μέσα στην ρακέτα. Κάπως έτσι, βρέθηκα στον πάγκο κι έμαθα πολλά και από τον Ράμπις, αλλά και από τον Μάκαντου και τον Κούπερ, έστω κι αν ως rookie είχα μ.ο. 14 πόντους! για τα δύο πρώτα χρόνια της καριέρας μου. Επομένως, οι Λέικερς ήταν για μένα περισσότερο ευλογία από πίεση. Γιατί έμαθα πολλά και χρειάστηκε να προσαρμοστώ από μία μικρή κοινωνία (σ.σ.: όπως το Τσάπελ Χιλ) σε μία λαμπερή μεγαλούπολη και να ξεπεράσω και έναν τραυματισμό (σ.σ.: σπάσιμο στο πόδι) στην rookie σεζόν».