Τα πανηγύρια και η Μύκονος!

Zορίζομαι τις τελευταίες μέρες που να πάρει η οργή…

Στ’ αλήθεια ζορίζομαι. Ποιος, εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου πολυγραφότατο και ικανό να βγάλει από τη μύγα ξύγκι και τούτο δεν το γράφω από αλαζονεία, αλλά από την ανάγκη να δικαιολογήσω το ζόρισμα μου…

Τις προάλλες εκ της διευθύνσεως έλαβα ένα μήνυμα για να γράψω, λέει, ένα επετειακό κείμενο για το Ευρωμπάσκετ του ’87: ένα κείμενο που τάχα δεν έχω γράψει ποτέ άλλοτε…

Έπασχε εξ ορισμού και εκ προοιμίου αυτή η παραγγελιά διότι εδώ και 32 χρόνια κάθε τέτοια μέρα γράφω πάντοτε κάτι που δεν είχα γράψει την προηγούμενη φορά και φοβάμαι πως σώθηκαν τα πυρομαχικά μου!

Τη σκαπούλαρα όμως άλλη μια φορά. Έγραψα για το παιδί των φαναριών και εννοούσα τον εαυτό μου ...

Τώρα πάλι μέσα στον ορυμαγδό που προκλήθηκε από Χόλυγουντ μεριά λέω να ξαναγράψω για το παιδί των φαναριών και αυτή τη φορά εννοώ τον Γιάννη!

Πλάκα πλάκα η παρθενογένεση στη δική του υπόθεση είναι πολύ πιο εύκολη από εκείνη του Ευρωμπάσκετ: το έπος του ’87 σέρνεται εδώ και 32 χρόνια, το δικό του ετοιμάζεται να πάει στην πρώτη γυμνασίου!

Στις 12 του περασμένου μήνα έκανα παρέα στον φίλο μου, δημοσιογράφο της «L’ Equipe» Αρνό Λεκόντ, που ήρθε στην Αθήνα και έμεινε για τέσσερις μέρες, με σκοπό να βαδίσει στα χνάρια του Γιάννη, περιδιαβαίνοντας νυχθημερόν στα Σεπόλια, στην πλατεία Βάθη και στου Ζωγράφου και αναζητώντας μαρτυρίες ανθρώπων για να καταγράψει το οδοιπορικό του από το πουθενά στην κορυφή!

Τον ακολούθησα σε μερικά από αυτά τα σουλάτσα του και ένα κυριακάτικο πρωινό ήπιαμε καφέ στου Ζωγράφου με τον Τάκη Ζήβα σε ένα ραντεβού στο οποίο κρεμόμουν από το στόμα του…

Ο Ζήβας είναι ένας άνθρωπος δωρικού τύπου. Λέει λίγα, μα εννοεί πολύ περισσότερα με τις λέξεις του και με το βλέμμα του. Δεν ξέρω εάν κάνω λάθος, αλλά όσες φορές τον συνάντησα και μίλησα μαζί του αισθάνθηκα ότι δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων τους οποίους περιγράφει ο Πατ Ράιλι στο βιβλίο του «The winner within».

Σε ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου ο εξάκις (μία ως παίκτης και πέντε ως προπονητής) πρωταθλητής του ΝΒΑ περιγράφει με καταπληκτικό τρόπο και με το απτό παράδειγμα των Λέικερς τη μεγαλύτερη αρρώστια από τις οποίες κινδυνεύουν και συχνά πάσχουν οι ομάδες που κατακτούν τον τίτλο…

Την αρρώστια του μεριδίου!

Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι τα μέλη μιας ομάδας πιστεύουν ότι είχαν μεγαλύτερη συμβολή στην επιτυχία από αυτήν που πραγματικά είχαν!

Στην προκειμένη περίπτωση ασφαλώς ελλοχεύει ο ίδιος κίνδυνος: δηλαδή κάποιοι να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο στην εκτόξευση του Γιάννη, απ’ όσο πραγματικά είχαν, αλλά τον Ζήβα δεν τον έκοψα να εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία…

Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν κι ενώ ο Αντετοκούνμπο βρίσκεται στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, καταγράφω εδώ μερικά κομμάτια που μου έκαναν εντύπωση στη διήγηση του πρώην προπονητή του Φιλαθλητικού, ο οποίος πριν από μερικούς μήνες κατέβηκε από αυτό το μετερίζι μετά από είκοσι ένα χρόνια ανελλιπούς και αδιάλειπτης παρουσίας!

· Tον Θανάση που τότε ήταν 14 ετών, τον 12χρονο Γιάννη και τον εννιάχρονο Κώστα τους κουβάλησε το 2006 στον Φιλαθλητικό ο Σπύρος Βελλινιάτης που τους πρωτοείδε στα Σεπόλια, αλλά τους πήρε από εκεί, επειδή ο Τρίτωνας ζητούσε χρήματα για να συνεχίσουν να προπονούνται στις ακαδημίες του. Ο τότε πρόεδρος του Φιλαθλητικού, Γιάννης Σμυρλής υποσχέθηκε στον πατέρα Τσαρλς ότι θα φρόντιζε να του βρει μια δουλειά, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ, ενώ κάθε μήνα η μαμά Βέρα έπαιρνε 300 ευρώ (100 για κάθε παιδί) ώστε να καλύπτονται τα έξοδα της μετακίνησης τους από τα Σεπόλια στου Ζωγράφου.

· Τα τρία παιδιά εντάχθηκαν στις ακαδημίες του Φιλαθλητικού με προπονητή τον Γρηγόρη Μελά, αλλά έχαναν κάμποσες προπονήσεις λόγω της μεγάλης απόστασης από το σπίτι τους στο γήπεδο, ενώ κάποιες φορές φοβόντουσαν να έρθουν επειδή δέχονταν ρατσιστικές επιθέσεις στο δρόμο και μέσα στο λεωφορείο! Αλλοτε πάλι το έκοβαν με το πόδι από τα Σεπόλια στου Ζωγράφου, ενώ όποτε δεν εμφανίζονταν η Βέρα που ήταν αληθινός κέρβερος τα μάλωνε για την ασυνέπεια τους, επειδή ήθελε να τα σκληραγωγήσει…

· Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είναι ζήτημα αν έκαναν δυο προπονήσεις την εβδομάδα, διότι εκτός των άλλων, έφευγαν κιόλας από την Αθήνα και πήγαιναν στην επαρχία για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στα πανηγύρια!

· Στο ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στη Β’ Εθνική, σε ηλικία 17 ετών, ο Γιάννης που είχε εντυπωσιακά μακριά χέρια και πόδια, έπαιξε πόιντ γκαρντ και ο Φιλαθλητικός έδωσε ρεσιτάλ στον αιφνιδιασμό.

· Σε ένα ταξίδι στη Μύκονο που το έκανε δώρο η διοίκηση σε όλη την ομάδα, ο Ζήβας (ομολογεί ότι) τον είδε και δεν τον αναγνώρισε! «Είχα ξαπλώσει σε μια σεζλόνγκ στην παραλία και έβλεπα τα παιδιά να κολυμπάνε. Κάποια στιγμή πέρασε μπροστά μου ο Γιάννης και ρώτησα ποιος είναι αυτός και πώς βρέθηκε μαζί με τους υπόλοιπους. Μου είπαν ότι είναι ο Γιάννης και τότε σηκώθηκα και του είπα να παρατήσει για λίγο καιρό την προπόνηση στο μπάσκετ και να μπει σε ένα πρόγραμμα ενδυνάμωσης. Δεν τον γνώρισα διότι φορώντας μόνο το μαγιό φαινόταν τόσο αδύνατος και λιπόσαρκος, που θα τον έπαιρνε ο αέρας. Γυμνάστηκε εντατικά, έχυσε πολύ ιδρώτα στο γυμναστήριο και το κάνει ακόμη και τώρα.

· Όταν παίζαμε στην Α2 σούταρε με 42% στα τρίποντα, αλλά όταν έβαλε κιλά σε μυς, κατέβηκαν τα ποσοστά ευστοχίας του.

· Ο Παναθηναϊκός μας πλησίασε το 2012, αλλά ίσως δεν έκανε τις σωστές κινήσεις και γι’ αυτό δεν προχώρησε η υπόθεση της μεταγραφής. Εκείνη την εποχή δύσκολα μια ομάδα θα έπαιρνε το ρίσκο, άλλωστε δεν είχε ούτε ταυτότητα, ούτε διαβατήριο και γι’ αυτό στα μακρινά εκτός έδρας ματς δεν ταξίδευε με αεροπλάνο, αλλά ερχόταν με αυτοκίνητο που οδηγούσε άλλος.

· Όταν ο Γιάννης επιλέχθηκε στο ντραφτ και έφυγε για το Μιλγουόκι, ο Φιλαθλητικός εισέπραξε 200.000 ευρώ ως αποζημίωση.

· Ο Ζήβας του πιπίλιζε το μυαλό με δυο λέξεις που συνιστούν ένα οξύμωρο σχήμα. «Του έλεγα να παίζει ελεύθερα, αλλά συνάμα και ομαδικά. Είναι τόσο έξυπνος και έχει τέτοια αντίληψη ώστε από την πρώτη στιγμή κατάφερε να συνδυάσει αυτά τα διαφορετικά στιλ.

· Οι Νιγηριανοί επιδίωξαν να τον πείσουν να παίξει στην εθνική ομάδα τους, αλλά ο Γιάννης προτίμησε από την πρώτη στιγμή την Ελλάδα και ένιωσε μεγάλη υπερηφάνεια όταν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου του είπα να είναι ο σημαιοφόρος της ομάδας μας.

· Σε αρκετά ματς βρήκαμε τον μπελά μας λόγω της παρουσίας του Γιάννη και του Θανάση. Μας χλεύαζαν, μας απειλούσαν, φώναζαν «ουγκ» από την εξέδρα και μιμούνταν τις μαϊμούδες με στόχο να εκνευρίσουν τα δυο παιδιά και όλη την ομάδα. Δυστυχώς στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις δεν μας προστάτευσε κανείς…

· Πώς νιώθω όταν τον βλέπω στην τηλεόραση. Νιώθω περήφανος κι ευτυχισμένος και μερικές φορές συγκινούμαι και βάζω τα κλάματα. Τον θυμάμαι μικρό παιδάκι να μπιστάει δειλά την μπάλα και τώρα τον βλέπω άντρα να προκαλεί τρόμο και να είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο!