Το τάνγκο του ενός

Δηλαδή τώρα πρέπει να βγω αγουροξυπνημένος στις στέγες και να παραληρώ για το απίθανο κατόρθωμα του Ντέιμιαν Λίλαρντ; Να το κάνω, αφού επιμένετε και να ενώσω τη βραχνιασμένη φωνή μου με τη δική σας: «Τι έβαλε ρε ο π**στης»!

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος που όλοι φωνάζουν «Ντάμα» είναι π**στης, δεν έχει και σημασία, ξέρω όμως ότι το νικητήριο τρίποντο με το οποίο ξάπλωσε στο παρκέ τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ από απόσταση 37 ποδών (11,27 μέτρων) ενώπιος ενωπίω με τον καλύτερο αμυντικό του ΝΒΑ είναι ένα μικρό θαύμα και μπαίνει μία φορά στις εκατό.

Άντε, μία στις είκοσι, αν είσαι ο Ντέιμιαν Λίλαρντ. Και εκεί, ακριβώς, έγκειται το πρόβλημα.

Τι στην ευχή ήταν αυτό που διέπραξε ο θαυματοποιός Λίλαρντ και για ποιον ακριβώς λόγο πρέπει να αγαλλιάσει ένας ακραιφνής φίλος του μπάσκετ;

Επιτρέψτε μου να συνταχθώ όχι με τα αλαλάζοντα πλήθη, αλλά με τον παθόντα Πολ Τζορτζ. «Δεν με ενδιαφέρει τι λέτε. Αυτό ήταν ένα πολύ, πολύ κακό σουτ».

Χαμηλώνω τα ντεσιμπέλ και προσθέτω τον ίδιο αστερίσκο με τον οποίο έκλεισε τη δήλωσή του ο άσος του Οκλαχόμα: «Αλλά αφού το έβαλε…».

Εάν θόλωσε τα μάτια μου το κολλύριο που χρειάζομαι κάθε φορά που παρακολουθώ ΝΒΑ, η κατοχή των Μπλέιζερς ξεκίνησε (με το σκορ ισόπαλο, οπότε χαμηλού ρίσκου) στα 14-15 δευτερόλεπτα.

Αρκετή για να οργανωθεί μία τέλεια επίθεση και για να ξεχαρβαλωθεί οποιαδήποτε άμυνα, οσοδήποτε καλοστημένη και αθλητική.

Αλλά ο Λίλαρντ δεν άλλαξε ούτε υποψία πάσας και οι υπόλοιποι 8 του παρκέ έμειναν να κοιτάζουν άπραγοι τη μονομαχία των δύο από απόσταση 7-8 μέτρων. Θα μπορούσαν να πληρώσουν και εισιτήριο, τόσο καλή θέση που είχαν.

Ο «Ντέιμ» τρύπησε το δάπεδο με ντρίμπλες και, μόλις είδε το χρονόμετρο να πλησιάζει στο ζερό ελευθερώθηκε με μισό βηματάκι στο πλάι, απαράλλαχτο με εκείνο του Σπανούλη στους τελικούς του 2016. Και το άστραψε ασάλιωτο.

Από τα 11,27 μέτρα. Πιο κοντά στη σέντρα, παρά στη γραμμή του τριπόντου. Σχεδόν από το αυτοκόλλητο σήμα των Μπλέιζερς. «Logo Lillard». Ωσαννά.

Το παραδοσιακά εκδηλωτικό κοινό του Πόρτλαντ ξεκόλλησε την οροφή από τους πανηγυρισμούς, το twitter γέμισε με «sheesh» και με «ΟΜG» και με «τι έβαλε ο π**στης», ο Λίλαρντ έστειλε φιλάκια και χαιρετούρες και οι πιουρίστες του μπάσκετ πήγαν για ύπνο καραφλιασμένοι.

Πότε έγινε τσίρκο το αγαπημένο μας άθλημα και δεν το καταλάβαμε;

Ξέρω, ξέρω. Είμαι γεροπαράξενος και αν δεν μου αρέσει να πάω να δω Ζαλγκίρις. Ή έστω Τόττεναμ, που την ίδια ώρα κέρδιζε με παρόμοιο τρίποντο τη Μπράιτον («τι έβαλε ο π**στης ο Έρικσεν», άκουσα να λέει ο καθρέφτης δίπλα μου).

Αλλά πώς να το κάνουμε, δεν αντέχεται αυτό το πράγμα, εάν έχεις γαλουχηθεί με τις αρχές του «κανονικού» μπάσκετ, όπου κάθε φράση έχει υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο και προαιρετικώς καλολογικά στοιχεία.

Δεν τον μπορώ, αυτό το μοναχικό τάνγκο των «ένας εναντίον ενός» δύο. Στα μάτια μου δεν είναι χορός, αλλά τρέκλισμα. Το τρέκλισμα ενός αθλήματος, που πλέον σηκώνει στην πίστα όχι τους μπασκετμπολίστες, αλλά τους Υπερήρωες της Μάρβελ.

Όταν οι Στεφ Κάρι απέδειξε ότι δεν χρειάζονται καν μούσκουλα και μπόι για να γίνει κάποιος σούπερμαν του μπάσκετ, προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά από όσο μπορούσε να φανταστεί οποιοσδήποτε.

«Να καθιερώσουμε και το τετράποντο να τελειώνουμε», σάρκασε ο Γκρεγκ Πόποβιτς λίγο πριν βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα νύχια.

Αλλά και ποιος να κατηγορήσει τους προπονητές που κληρονόμησαν τους Λίλαρντ αυτού του κόσμου και μετέτρεψαν αυτό το modus operandi σε τρόπο ζωής και νίκης; Και ο Πόποβιτς το ίδιο μπάσκετ θα «δίδασκε», αν είχε στα χέρια του τον Τζέιμς Χάρντεν. Και ο Ομπράντοβιτς, μη σας πω.

Το πρόβλημα είναι, ότι η τάση να μετατρέπονται τα τελευταία λεπτά (ιδίως αυτά) των αγώνων σε one man show στρεβλής λογικής εξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του μπασκετικού σύμπαντος.

Τα κατορθώματα του μοναδικού Λίλαρντ προσπαθούν πλέον να τα μιμηθούν οι «Λίλαρντ λάιτ» του ΝΒΑ, οι «Λίλαρντ βέρυ λάιτ» της Εuroleague, οι «Λίλαρντ 0%» του ελληνικού πρωταθλήματος, οι «ούτε κατά διάνοια Λίλαρντ» των σχολικών πρωταθλημάτων.

Ή μήπως δεν παίζουν τέτοιου φυράματος μπάσκετ οι δικές μας Εθνικές ομάδες Εφήβων και Νέων; Πρώτα σουτάρουν και μετά σκέφτονται. Και φυσικά χάνουν. Δεν έχουμε Λίλαρντ εμείς.

Μπορεί να μοιάζουν παλαιολιθικές οι συντεταγμένες της «ελληνικής σχολής» εάν συγκριθούν με τη συνταγή των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, αλλά τουλάχιστον αναδεικνύουν τα χαρακτηριστικά του Έλληνα μπασκετμπολίστα.

Και άλλωστε, οι Ουόριορς ξεκινούν από την άμυνα. Όπως και οι Μιλγουόκι Μπακς. Και οι Μπόστον Σέλτικς. Ελπίζω να είστε έτοιμοι για την τιτανομαχία που έρχεται. Μάλλον θα παιχτεί και κανονικό μπάσκετ.

Δεν με ενδιαφέρει το μπάσκετ όπου η επίθεση νικάει την άμυνα. Μου αρέσει το μπάσκετ όπου η οργάνωση νικάει την οργανωσιά και το παράλογο υποκλίνεται στη λογική.

Για κάθε buzzer beater του Λίλαρντ έχουν προηγηθεί 5-10 αποτυχημένες παρόμοιες απόπειρες. Εάν στη θέση του Λίλαρντ βάλουμε π.χ. τον Ουίλιαμς-Γκος, το 1/10 γίνεται 1/20 ή 1/30. Άλλα τα μάτια του λαγού, άλλα της κουκουβάγιας.

Στον παιχταρά των 50 πόντων που ανήκει στην παγκόσμια ελίτ των σκόρερς επιτρέπονται -και ενθαρρύνονται- οι υπερβολές, στους λεγεωνάριους της Ευρώπης όχι. Όχι στον ίδιο βαθμό, τουλάχιστον.

Αλλά υπάρχει και τρίτος δρόμος προς το καλάθι. Η υφήλιος του μπάσκετ πανηγύρισε σύσσωμη χθες για την τορπίλη του Λίλαρντ, ωστόσο στο δικό μου το γεροπαράξενο μυαλό έμεινε χαραγμένο άλλο ποίημα.

Το καθοριστικό τρίποντο του Άντονι Ράντολφ 1:51 πριν τη λήξη του αγώνα Παναθηναϊκού-Ρεάλ ήταν η κατάληξη ενός μπασκετικού αριστουργήματος.

Η επίθεση των Ισπανών στήθηκε υποδειγματικά και με πολλές γρήγορες πάσες, η μπάλα πέρασε στο βαμμένο και η ασίστ του Αγιόν ήρθε από μέσα προς τα έξω ανάμεσα σε 3 αντιπάλους, οπότε ο σκόρερ σούταρε εντελώς ανενόχλητος.

Μπορεί να πόνεσε, αλλά ήταν ένα αληθινό κομψοτέχνημα, το οποίο συντελέστηκε με τη συνεργασία δύο ψηλών, στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα, με το 24άρι να μηδενίζεται.

Εάν βέβαια βρισκόταν στο παρκέ ο Γιουλ, μπορεί να το μπουμπούνιζε και αυτός από 11 μέτρα.