Ο “rookie” Γιάννης και ο superstar Αντετοκούνμπο!

Η διαδρομή από τα μικρά και μουντά κλειστά γυμναστήρια της Α2 Κατηγορίας στην χλιδή των πιο διαστημικών και λαμπερών γηπέδων του κόσμου και από την ανέχεια και την ανασφάλεια της εφηβικής ηλικίας στην ανάδειξή του σε έναν εκ των πιο αναγνωρίσιμων Ελλήνων παγκοσμίως, αποτελεί μία απίστευτη πλην όμως αληθινή ιστορία, που σε βάθος χρόνου αναμένεται να γίνει ταινία!

Μέσα σε μία πενταετία ο φέρελπις Γιαννάκης από τα Σεπόλια και του Ζωγραφου, έγινε ο Γιάνναρος όλης της Ελλάδας και ο Giannis της Αμερικής και μοιραία όλη αυτή η πορεία, διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του 23χρονου σήμερα διεθνούς Έλληνα forward, που κατά πολύ βάθος, έχει αλλάξει ελάχιστα σαν άνθρωπος. Απλά η ασύλληπτη εκτόξευση της δημοτικότητάς του και η τεράστια έκθεσή του στα media, τον έχουν αναγκάσει να τηρεί πλέον τις αποστάσεις απ’ όλους όσοι δεν βρίσκονται στο στενό οικογενειακό και επαγγελματικό του περιβάλλον.

Και πολύ λογικά πράττει! Με όσα απίθανα του έχουν συμβεί μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια και τα οποία έχει διαχειριστεί με τον πλέον ιδανικό τρόπο ως τώρα, σκεφτείτε απλά, πως θα ήταν η καθημερινότητά του, αν έμπαινε στην διαδικασία να «χαλάει» το μυαλό του, με το καθετί (θετικό κατά κύριο λόγο) που γράφεται – καθημερινά – γι’ αυτόν ή αν έδινε περισσότερη σημασία (από την διόλου αμελητέα που δίνει) σε θαυμαστές, μηνύματα και δεκάδες αιτήματα για συνεντεύξεις που φτάνουν κάθε εβδομάδα στον ατζέντη του και την ομάδα του.

Η συγκέντρωσή του στο κομμάτι του μπάσκετ και όλες τις παραμέτρους του, άλλωστε, είναι τόσο μνημειώδης, που ακόμη και οι συμπαίκτες του δεν «τολμούν» να διακόψουν, για ψύλλου πήδημα, την προσήλωσή του στην ατομική βελτίωση και πραγματικά κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να τον «ενοχλήσει» για κάτι εξωαγωνιστικό ή για να κάνει χαβαλέ μαζί του. Και πως θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, όταν τον βρίσκουν πάντα πριν απ’ όλους στο γήπεδο και φεύγουν, πριν ακόμη ο Γιάννης έχει τελειώσει το ατομικό πρόγραμμα που ακολουθεί μετά την προπόνηση της ομάδας. Πριν τα βάρη και τις θεραπείες…

Και μιλάμε ότι αν εξαιρέσει κανείς τον Θον Μέϊκερ που είναι 21 ετών και τους Τζαμπάρι Πάρκερ και Στέρλινγκ Μπράουν, που είναι συνομήλικοί του (23 ετών), όλοι οι υπόλοιποι, του ρίχνουν από minimum 2 χρόνια (Μπρόγκντον, Μοχάμαντ και Πλάμλι), έως μάξιμουμ 17 (Τέρι)! Τόσο μεγάλος είναι ο σεβασμός που έχει «κερδίσει», με τους τόνους ιδρώτα που έχει χύσει στο γυμναστήριο και την συγκέντρωσή που έχει στον στόχο του. Δύο στοιχεία, που σε συνδυασμό με το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του και τα σπάνια αθλητικά του προσόντα, έχουν συντελέσει στην τόσο ταχεία εκτόξευσή του στο Top-10 των παικτών του ΝΒΑ!

Έχοντας την τύχη να ζήσω τον Γιάννη από την εποχή της απόλυτης αθωότητας στην “rookie” χρονιά του, που ειδικά στην αρχή (απολύτως φυσιολογικό, ειδικότερα με βάση το περιβάλλον από το οποίο προερχόταν) αγνοούσε βασικές συνήθειες του ΝΒΑ (όπως λεπτομέρειες σχετικά με τις πληρωμές ή κάποιες βασικές ανέσεις που προέρχονται από τους υψηλούς μισθούς και τις οποίες οι παίκτες «οφείλουν» να απολαμβάνουν), μέχρι την σημερινή καθιέρωσή του στην «ελίτ» των παικτών του «άλλου πλανήτη», μπορώ να σας πω ότι ο χαρακτήρας του, παραμένει ατόφιος με το παιδί που πριν από λίγα χρόνια γυρνοβολούσε στη γειτονιές της Αθήνας και μ’ αυτό το διάπλατο χαμόγελο, «κέρδιζε» τον απλό κόσμο και εξασφάλιζε λίγα χρήματα για το σπίτι και λίγα για το σουβλάκι της ημέρας!

Αυτός, λίγο-πολύ είναι και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο του 2018! Με πολύ περισσότερα χρήματα, με τεράστια φήμη και αναγνώριση και με πολύ μέλλον μπροστά του στο μπάσκετ και όχι μόνο, αλλά και συνάμα, πίσω από το μακράν πιο σοβαρό προφίλ που επιτάσσει το «σταριλίκι» και οι ευθύνες που σηκώνει, είναι ο ίδιος άνθρωπος.

Ο τύπος που δεν γουστάρει την πολλή φασαρία, τα φώτα και την αποθέωση και που απλά κι αναγκαστικά, έμαθε να ζει μαζί τους, ο τύπος που δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στα χρήματα (γι’ αυτό και απορρίπτει ουκ ολίγες διαφημιστικές προτάσεις έναντι αδρότατων αμοιβών), ο τύπος που ιδανικά, δεν θα ήθελε να ζει στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες και που καθημερινά, επιζητά την ησυχία, την γαλήνη και την ηρεμία που του προσφέρει η συντροφιά της κοπέλας του, λίγων εκλεκτών φίλων και του οικογενειακού του περιβάλλοντος.

Δεν τρελαίνεται με την high και fancy ζωή του αμερικανικού life style, κυκλοφορεί συνήθως με φόρμες, βγαίνει αραιά και που έξω για φαγητό, είναι λάτρης του cinema και προτιμά να αράζει σπίτι και να ξεκουράζεται. Παραμένει πολύ συνδεδεμένος με τον τόπο καταγωγής του (Ελλάδα), κρατάει επαφή με τους παιδικούς του φίλους και αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, είναι ο τρόπος που σκέφτεται και το πώς αξιοποιεί, σαν μικρές καθημερινές προκλήσεις και στόχους, τα όνειρά του!

Ο Γιάννης ονειρεύεται πολύ και είναι πολύ συναισθηματικός, αλλά ειδικότερα μετά από όσα του συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο, έμαθε σιγά-σιγά να συγκρατεί τις συναισθηματικές ορμές του και πλέον να συνδυάζει τις αντιδράσεις του με τη λογική. Το «διαζύγιο» των Μπακς με τον πρώην gm και «πνευματικό του πατέρα», Τζον Χάμοντ, η πρώτη απουσία από την αγαπημένη του Εθνική με το «σίριαλ» του καλοκαιριού, η απόλυση του Τζέϊσον Κιντ, μα πάνω απ’ όλα η απώλεια του λατρεμένου πατέρα του, Τσαρλς Αντετοκούνμπο, τον έκαναν πιο «σκληρό» όσον αφορά στη συνειδητοποίηση του τι πραγματικά είναι η ζωή και ποιος είναι ο προορισμός όλων μας, στην διάρκειά της…

«Φίλε, είμαστε σκόνη στον άνεμο! Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε όλοι και ασχοληθούμε με το πώς θα βελτιωθούμε, για να αφήσουμε το καλύτερο δυνατό αποτύπωμα στη ζωή μας, τόσο καλύτερα θα βιώσει ο καθένας μας τη δική του διαδρομή!», μου είπε στην πρώτη συνομιλία που είχαμε κατά την διάρκεια της παραμονή μας στο Μιλγουόκι. Αυτή η κουβέντα, όπως και άλλες δύο που μου είπε, μία στα αποδυτήρια του “BMO Harris Bradley Center”, μετά τη νίκη επί των Σπερς και άλλη μία στην “Oracle Arena” του Όουκλαντ, μετά το «διπλό» επί των Ουόριορς, εξηγούν την απλότητά του.

«Πριν το ματς, είδα ότι ο αδελφός μου, ο Θανάσης είχε βάλει 25 πόντους (σ.σ.: στο ματς με τα Τρίκαλα), οπότε δε γινόταν να μην πετύχω τουλάχιστον τόσους κι εγώ! Έκατσε να συμβεί κι ανήμερα της 25^ης Μαρτίου, οπότε σε συνδυασμό μ’ αυτή τη φωτογραφία που μου έστειλε ένας φίλος μου (σ.σ.: και τον δείχνει ντυμένο τσολιά), ήταν ό,τι καλύτερο!», σχολίασε μετά τη νίκη επί του Σαν Αντόνιο, δείχνοντάς μας την φωτογραφία από το κινητό του.

Λίγες μέρες αργότερα, στην Καλιφόρνια, συναντήσαμε τον Γιάννη μετά την προπόνηση σε ένα γυμναστήριο του Σαν Φρανσίσκο. Παραμονές της αναμέτρησης με τους πρωταθλητές του ΝΒΑ, μπήκα στην διαδικασία να ψάξω το ρεκόρ των προσωπικών του μονομαχιών με τον Κέβιν Ντουράντ στο ΝΒΑ και συνειδητοποίησα ότι ο Έλληνας άσος μετρούσε επτά συνεχόμενες ήττες! Όταν του το είπα, του έκατσε στο… λαιμό! Το επόμενο βράδυ, έπαιξε σαν αφιονισμένος κόντρα στο “KD” (τελείωσε με 32 πόντους, 5 ασίστ και 14/18 σουτ), «κλείδωσε» τη νίκη των Μπακς και μόλις με είδε στ’ αποδυτήρια, με κοίταξε και με ένα κρυφό χαμόγελο μου είπε: «

Καλά Playoffs, Γιάννη! Εις το επανιδείν, μακάρι και με τη «γαλανόλευκη...