Γράφει ο Κρις Σέρινταν

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα μπορούσε με περίσσια ευκολία να παρατήσει τους Μιλγουόκι Μπακς, λέγοντας πως το γόνατό του είναι πιο σημαντικό από ένα πρωτάθλημα στο ΝΒΑ. Στην κουλτούρα των ΗΠΑ και του ΝΒΑ, αυτό δεν θα προκαλούσε καμία έκπληξη.

Οι ημέρες που οι πολεμιστές πατάνε το παρκέ, χωρίς να λογαριάζουν πόσο τραυματισμένοι είναι, δεν είναι πια τόσο κοινές, όσο παλιότερα... Οι παίκτες παίρνουν ρεπό για να «ξεκουραστούν» και για «λόγους διαχείρισης» και για κάθε άλλου είδους ασθένεια. Ο κομισάριος Αντάμ Σίλβερ το ανέχεται, επειδή δεν έχει το ψυχολογικό σθένος να σταθεί απέναντι στους παίκτες. Ο προκάτοχός του, ο Ντέιβιντ Στερν δεν θα το επέτρεπε σε καμία περίπτωση.

Επίσης, μία σημαντική πλειονότητα των παικτών του ΝΒΑ, οι οποίοι λαμβάνουν τρελά και υπέρογκα συμβόλαια, σταματάνε να κάνουν όλα όσα τους μετέτρεψαν σε τρανούς. Τα χρήματα τους κακομαθαίνουν και γίνεται πιο εύκολο να πάνε σε μία αντιπροσωπεία αυτοκινήτων ή σε ένα κοσμηματοπωλείο ή σε κατάστημα που κάνει τατουάζ, απ' το να διαθέσουν παραπάνω χρόνο στο γυμναστήριο για να βελτιώσουν τις ατομικές αδυναμίες τους.

Όχι όμως, ο Γιάννης, ο οποίος ευελπιστώ να αποτελέσει την έμπνευση για τις λεγεώνες των παικτών του ΝΒΑ που έπαψαν να είναι τόσο ανταγωνιστικοί. Όπως ήταν κάποτε, προτού αρχίσουν να λαμβάνουν τα ογκώδη συμβόλαια.

Εξαιτίας της σοβαρότητάς του τραυματισμού του Γιάννη στο γόνατο, το εύκολο πράγμα γι' αυτόν θα ήταν να «κλείσει» όλο το κορμί του και να περιμένει την επόμενη σεζόν. Αλλά μία συμμετοχή στους τελικούς δεν είναι κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά (εξαίρεση αποτελεί ο ΛεΜπρόν Τζέιμς) και ο Γιάννης πρέπει να λάβει ένα δυνατό χειροκρότημα που το άφησε στην άκρη.

Το αριστούργημα των 50 πόντων, το προηγούμενο βράδυ στο Μιλγουόκι, τον κατέστησε οριστικά ως έναν από τους καλύτερους παίκτες στο ΝΒΑ. Επίσης είχε 14 ριμπάουντ και 5 μπλοκ σε μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις, σε ματς που κρίνει τίτλο, στην ιστορία του πρωταθλήματος, συναρπάζοντας το πλήθος στο Fiserv Forum, αλλά και τις ορδές κόσμου έξω απ' την αρένα.

Ο Αντετοκούνμπο κέρδισε το βραβείο «Μπιλ Ράσελ» που λαμβάνει ο Πολυτιμότερος παίκτης των NBA Finals. Το κατέκτησε ομόφωνα, και έγινε μόλις ο 5ος ξένος νικητής, μπαίονοντας στην παρέα των Ντιρκ Νοβίτσκι, Χακίμ Ολάζουον, Τόνι Πάρκερ και Τιμ Ντάνκαν.

«Δεν γνωρίζω πόσες λέξεις πρέπει να χρησιμοποιήσω, πέρα από τους 50 πόντους σε ένα ματς που κρίνει τον τίτλο στους NBA Finals. Αυτό τα συμπυκνώνει όλα. Είναι τόσο χαρακτηριστικό του ποιος είναι ο Γιάννης, ως παίκτης, ως άνθρωπος. Έπρεπε... Είχε αυτή τη νοοτροπία πως πάντα πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου και είναι ο ηγέτης μας, στο διάστημα που βρίσκομαι στην ομάδα», είπε ο συμπαίκτης του, Μπρουκ Λόπεζ. «Το να τον έχουμε ως επίκεντρο όλων όσων κάνουμε και τον τρόπο που τα χειρίζεται, είναι... κολλητικό για όλη την ομάδα, και είναι τόσο εντυπωσιακός κάθε βράδυ.

Εννοώ - και σας το είπα νωρίτερα - αυτά είναι πράγματα που δεν μπορείς να πάρεις ως δεδομένα. Αλλά αυτός είναι ο Γιάννης. Αυτό κάνει, και είναι απλώς εντελώς καταπληκτικός. Η εμφάνισή του απόψε, σε όλη τη σειρά, σε όλη τη σεζόν, δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό. Πρέπει μόνο να κοιτάξεις τους αριθμούς του».

Ο συμπαίκτης του, Πατ Κόνατον, είπε: «Έκανε αυτό που κάνει. Είναι ένα φρικιό (σ.σ.: Freak). Ήταν πάντα ένα φρικιό και αυτά που κάνει στο γυμναστήριο, αυτά που κάνει στη φυσιοθεραπεία, αυτά που κάνει για να βάλει το σώμα του σε μία διαδικασία να αντέξει το ξύλο που δέχεται σχεδόν σε καθημερινή βάση, απλά δεν υπάρχουν. Σε αυτά προσθέστε και την υπερέκταση στο γόνατο, η επιστροφή του στους NBA Finals δείχνει ότι είναι τερατώδης.

Και μετά, το να κάνει όλα αυτά στη διάρκεια των τελικών ήταν απίστευτο. Είναι όπως το είπε ο Μπρουκ, είναι απίθανο να έχουμε την πρώτη θέση σε αυτό και είναι εξαιρετικό να το βλέπουμε. Κι αυτό επειδή το πιο εκπληκτικό απ' όλα έχει να κάνει με το ότι είναι καλύτερος άνθρωπος απ' ότι μπασκετμπολίστας. Έχουμε αντικρίσει τι κάνει στη μεγαλύτερη σκηνή, κερδίζοντας το πρωτάθλημα και το βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη, αλλά είναι καλύτερος άνθρωπος».

Έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που οι φίλοι των Μπακς είχαν κάτι για να πανηγυρίσουν και αυτό είναι ένας αιώνας στον επαγγελματικό αθλητισμό. Κάποτε ο Λάρι Μπερντ ήταν η Νέμεσίς τους, μετά ήταν οι Φιλαδέλφεια 76ερς και το Άλεν Άιβερσον, όταν πλησίασαν τόσο κοντά στους τελικούς. Οι κάτοικοι στο Μιλγουόκι δεν έχουν τίποτα εύκολο. Είναι μία πόλη με βαρύ Χειμώνα, η Άνοιξη διαρκεί ακριβώς μία εβδομάδα και το ίδιο ισχύει και για το Φθινόπωρο. Το υπόλοιπο διάστημα έχουν υπέροχα καλοκαίρια και σκληρούς χειμώνες. Είναι μία φυλετικά διαχωρισμένη πόλη και απομένει να φανεί αν ένας ήρωας με σκούρο δέρμα μπορεί να βοηθήσει στον διαχωρισμό που μαστίζει την πόλη για σχεδόν 100 χρόνια.

Τα σπορ ενώνουν τις πόλεις, και δεν θα αποτελέσει έκπληξη αν η οικονομία του Ουισκόνσιν υποστεί πλήγμα την Τετάρτη, επειδή όλοι θα πάρουν ρεπό για να πανηγυρίσουν, είτε επειδή θα προσπαθούν να ανακάμψουν από τους εορτασμούς που διήρκησαν όλη τη νύχτα. Όταν περιμένεις 50 χρόνια για κάτι τόσο ξεχωριστό να συμβεί, όλοι κάνουν ένα διάλειμμα.

Τι θα ακολουθήσει για τους Μπακς, απομένει να φανεί. Δεν χρειάζονται αλλαγές, αλλά οι ομάδες του ΝΒΑ λατρεύουν να μαστορεύουν και το Μιλγουόκι θα πρέπει να λύσει τις διαφορές του με την ομάδα των Μπρούκλιν Νετς, η οποία θα είναι υγιής την επόμενη σεζόν. Αν ο Τζέιμς Χάρντεν ήταν στο 100%, δύο γύρους νωρίτερα, ίσως δεν κάναμε αυτή τη συζήτηση.

Τα συνεχόμενα πρωταθλήματα είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη Άνοιξη για να διαπιστώσουμε αν οι υπόλοιποι διεκδικητές της Ανατολής μπορούν να προλάβουν. Ο Γιάννης πρέπει να μάθει πως να ευστοχεί στις ελεύθερες βολές εκτός έδρας, αλλά κάποιος μπορεί να φανταστεί πως η αυτοπεποίθηση που κέρδισε απ' αυτή τη σειρά και στα playoffs γενικότερα θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει αυτή την ολοφάνερη αδυναμία.

Η φήμη του δεν έχει τοπικό χαρακτήρα. Οι Αμερικάνοι απ' όλες τις πόλεις τρέφουν ένα πελώριο σεβασμό γι' αυτόν. Είναι κάπως ειρωνικό πως πολλοί από τους καλύτερους παίκτες στο ΝΒΑ δεν είναι από την Αμερική: Γιάννης, Λούκα Ντόντσιτς, Τζοέλ Εμπίντ, Ρούντι Γκομπέρ, Νίκολα Γιόκιτς, για να ονομάσω μερικούς.

Το μπάσκετ είναι ένα παγκόσμιο άθλημα και ο Γιάννης βοηθάει τους σούπερ-πεισματάρηδες Αμερικανούς να το συνειδητοποιήσουν.

Το ΝΒΑ είναι ένα καλύτερο μέρος εξαιτίας του και τόσο η Αμερική, γενικότερα. Μπράβο!

Φωτογραφίες: NBA/ Getty Image