Έντουαρντ Σκοτ: «Υπάρχει ακόμη χρόνος για την... επιστροφή των "αιωνίων" σε μία υγιή κόντρα!»

Προσελήφθη τον Οκτώβριο του 2006 και η ανέλιξή του στις υψηλότερες βαθμίδες του οργανισμού, υπήρξε ραγδαία. Για περισσότερο aπί μία δεκαετία, υπήρξε ο στενότερος συνεργάτης του προέδρου και εκτελεστικού διευθυντή της Euroleague Basketball, ενώ η συμβολή του στην σημαντικότερες αποφάσεις που αναβάθμισαν την διοργάνωση ήταν κεφαλαιώδης.

Ο λόγος για τον Έντουαρντ Σκοτ, που εδώ και λίγες εβδομάδες αποτελεί παρελθόν από την θέση του επιχειρησιακού διευθυντή της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Όσοι τον γνωρίζουν καλά, εκτιμούν ότι στην απόφασή του να αλλάξει επαγγελματική κατεύθυνση, ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο και ο αιφνίδιος θάνατος του στενού του συνεργάτη, Σέλβερ Ντζιγκάλ, τον περασμένο Φεβρουάριο.

Αλλά και η ανάγκη του να «απεξαρτηθεί» από έναν πολύ απαιτητικό τρόπο εργασίας, που σε συνδυασμό με τον συγκεντρωτισμό, την τελειομανία και την μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζουν, του άφηναν ελάχιστο χρόνο για την προσωπική του ζωή.

Στην μακροσκελή συνέντευξη που μας παραχώρησε ο 40χρονος πρώην COO της Euroleague, μιλάει για την αντιπαλότητα μεταξύ των «αιωνίων αντιπάλων, αιτιολογεί την στάση των διοργανωτών απέναντι στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, εξαίρει την απόφαση του Ολυμπιακού να σταματήσει να ξοδεύει όσο στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και εξηγεί γιατί θα ήθελε περισσότερους Αλβέρτηδες και Διαμαντίδηδες, σε άλλες ομάδες και χώρες.

Αυτά και άλλα πολλά, όπως το μεγάλο λάθος και το σημαντικότερο επίτευγμα της του συνεταιρισμού που έχει έδρα την Βαρκελώνη, στην διάρκεια των 20 πρώτων χρόνων λειτουργίας του αλλά και την χώρα που παίρνει το χρυσό μετάλλιο στην "σπέκουλα".

Σε οποιονδήποτε μπασκετικό, ακούγεται αρκετά παράξενο ότι ο επί σειρά ετών επιχειρησιακός διευθυντής της Euroleague, είναι κατ' ουσίαν Άγγλος. Στο βιογραφικό σας μπορεί να διαβάσει κανείς την προϋπηρεσία σας γύρω από την πορτοκαλί μπάλα, αλλά η ερώτηση είναι εύλογη. Πως ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κρόουλεϊ, αγάπησε τόσο πολύ το μπάσκετ;

«Οι μπασκετικές μου ρίζες κρατούν από την καταγωγή της μητέρας μου, που γεννήθηκε σε μία κωμόπολη της Καταλονίας (Βαλς). Στην παιδική μου ηλικία επισκεπτόμαστε κάθε καλοκαίρι και κάθε Χριστούγεννα τους συγγενείς μας στην γενέτειρά της, όπου το μπάσκετ ήταν πολύ δημοφιλές στην Ισπανία και όλες οι παραστάσεις μου από την δεκαετία του '80 και του '90 είναι γύρω από το μπάσκετ. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο έρωτας με το άθλημα. Μεγαλώνοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο, άρχισα να ψάχνω πως θα μπορούσα να ασχοληθώ με το μπάσκετ, αρχικά σε επίπεδο αθλητή και στη συνέχεια στο κομμάτι της επαγγελματικής στελέχωσής του. Προφανώς, το επίπεδο ήταν και παραμένει πολύ χαμηλό και η τεχνογνωσία ελάχιστη, οπότε οι ευκαιρίες που μου δόθηκαν ήταν πολύ περιορισμένες. Από την άλλη πλευρά, κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα προικισμένος από πλευράς σωματικών προσόντων και ταλέντου, οπότε επικεντρώθηκε από μικρή ηλικία στην προπονητική. Όπως γίνεται αντιληπτό, ψάχτηκα πολύ για να συμμετάσχω σε όλα τα σημαντικά σεμινάρια στο Ηνωμένο Βασίλειο και το εξωτερικό, άρχισα να διαβάζω όλα τα εξειδικευμένα βιβλία και να ξοδεύω ατελείωτες ώρες στο video, έτσι ώστε να εξοικειωθώ όσο περισσότερο γίνεται και να βρω την κατάλληλη επαγγελματική ευκαιρία.»

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την προπονητική;

«Ανέλαβα αρκετές ομάδες πριν κοουτσάρω την πανεπιστημιακή ομάδα μπάσκετ στο Σάρεϊ, στην οποία είχα αρκετούς Έλληνες παίκτες-φοιτητές και έναν διεθνή με την Εθνική ομάδα νέων της Κύπρου! Χάρη σ' αυτόν και στους συμπατριώτες σου, είχαμε μία πολύ αξιόλογη ομάδα για τα δεδομένα της Αγγλίας. Εκεί έμαθα και όλες τις ελληνικές βρισιές (γέλια...)! Στη συνέχεια έκανα πρακτική για λίγους μήνες σε διοικητική θέση στην αγγλική ομοσπονδία και παρ' ότι αρχικά δεν ήμουν θετικός, άρχισα να γοητεύομαι από την προοπτική να υπηρετήσω το άθλημα έξω από τις τέσσερις γραμμές. Ακολούθησε, βέβαια το πέρασμά από την Αμερική και η θητεία μου στο τεχνικό επιτελείο της γυναικείας ομάδας του πανεπιστημίου Μίσιγκαν Στέιτ. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ισπανία και πάνω που άρχισα να ψάχνω για δουλειά, ήρθε η πρόταση της Euroleague και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το υπέροχο ταξίδι!»

Το οποίο, πριν λίγες μέρες, ολοκληρώθηκε και επισήμως. Ποιος ήταν ο λόγος της παραίτησης σας;

«Στη ζωή όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος! Δεκατέσσερα και πλέον χρόνια σε μία δουλειά είναι πάρα πολλά και την περασμένη άνοιξη έκρινα ότι ωρίμασε ο χρόνος για να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο και να ψάξω για μία άλλη μεγάλη πρόκληση, που θα μπορούσε να προσφέρει μία υγιή ισορροπία οικογένειας και επαγγελματικής ζωής. Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, ήμουν ευλογημένος να συμμετάσχω σε πολυάριθμα projects που βοήθησαν την Euroleague να γνωρίσει τεράστια ανάπτυξη, αλλά κάποια έρχεται ένα καμπανάκι που σε βγάζει από την βολή και σε βάζει στην διαδικασία να δεις το μέλλον σου από διαφορετική οπτική γωνία. Τα βάλαμε κάτω με τον Τζόρντι (σ.σ.: Μπερτομέου) και συμφωνήσαμε να παραμείνω μέχρι το τέλος του 2020 για να βοηθήσω οργανωτικά και επιχειρησιακά στην μεγάλη πρόκληση της επανέναρξης της αγωνιστικής δραστηριότητας, εν μέσω πανδημίας. Δουλέψαμε πολύ σκληρά σε συνεργασία με όλες τις ομάδες και σχεδιάσαμε ένα πλάνο νέων κανονισμών και προσαρμογών, με στόχο να διοργανώσουμε ένα πρωτάθλημα που τηρουμένων των δυσκολιών, θα ολοκληρωθεί και δεν θα μείνει στην ιστορία για τους λάθος λόγους. Όπως έγινε με την περυσινή σεζόν που διεκόπη και δεν κατέστη δυνατόν να ολοκληρωθεί.»

Είστε ευχαριστημένος με το πως έχει κυλήσει έως τώρα η εφετινή διοργάνωση;

«Νομίζω ότι το περασμένο καλοκαίρι, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ότι θα φτάναμε στον Ιανουάριο και οι αγώνες θα διεξάγονταν κανονικά, με τις ομάδες και τους διαιτητές να ταξιδεύουν κανονικά σε εβδομαδιαία βάση, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις που αναβλήθηκαν και επαναπρογραμματίστηκαν. Προφανώς και δεν μπορούμε να έχουμε γεμάτα γήπεδα και οι ομάδες πρέπει να είναι απομονωμένες. Προφανώς και οι φίλαθλοι είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν την εξέλιξη τη διοργάνωσης από την τηλεόραση και τους υπολογιστές τους και να επικοινωνούν τα συναισθήματά τους στα social media, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και γι' αυτό. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο που αγγίζει όλον τον πλανήτη και προσαρμοζόμαστε καθημερινά σε νέα δεδομένα, οπότε όλα τα βήματά μας πρέπει να γίνονται με απόλυτη υπευθυνότητα και ασφάλεια.»

Αν σας ζητούσα να κάνετε έναν μίνι απολογισμό για τα επιτεύγματα που συντελέστηκαν από τον οργανισμό της Euroleague Basketball, στην διάρκεια της σχεδόν 15ετούς θητείας σας, σε ποιους τομείς θα επικεντρωνόσαστε;

«Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω στο 2006, οπότε και εντάχθηκα στην σπουδαία αυτή μπασκετική οικογένεια, μπορώ να πω ότι έχουν γίνει άλματα στο κομμάτι της συνολικής ανάπτυξης της κορυφαίας διασυλλογικής λίγκας στην Ευρώπη. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα περιθώρια βελτίωσης παραμένουν ακόμη πολλά! Αν απ' όλη αυτή την διαδρομή, πρέπει να διαλέξω την πιο σημαντική εξέλιξη, θα επέλεγα την ιστορική απόφαση των συλλόγων να καθιερωθεί το ισχύον σύστημα διεξαγωγής. Δηλαδή το πρωτάθλημα με το σύστημα round robin, βάσει του οποίου όλοι παίζουν εναντίον όλων. Αυτό για μένα ήταν το highlight της επιτευγμάτων της Euroleague Basketball στα πρώτα 20 χρόνια της λειτουργίας της. Κι αυτό, γιατί μ' αυτόν τρόπο έδειξε τον δρόμο που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν ή έχουν ήδη αρχίσει να ακολουθούν και τα υπόλοιπα αθλήματα πλην ποδοσφαίρου στην Ευρώπη. Σε επίπεδο διασυλλογικών διοργανώσεων. Ένα πανευρωπαϊκό τουρνουά, είναι δεδομένο ότι ανοίγει περισσότερο τους εμπορικούς ορίζοντες των συλλόγων και τους επιτρέπει να απευθυνθούν σε μία μεγαλύτερη αγορά. Και μελλοντικά να επεκταθούν ακόμη περισσότερο και να εισχωρήσουν σε τεράστιες αγορές, σαν κι αυτή της Ασίας γενικότερα και της Κίνας, ειδικότερα. Όπως συμβαίνει με το ΝΒΑ. Νομίζω ότι το μέλλον είναι λαμπρό και είμαι πολύ ικανοποιημένος που φεύγω αφήνοντας την προσπάθειά μας, σε μία φάση με σπουδαία προοπτική.»

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος, που έχει να κάνει με τα εθνικά πρωταθλήματα που εκπροσωπούν πιο μικρές αγορές και ταυτίζονται με τις εθνικές και τοπικές κουλτούρες. Η επεκτατική πολιτική της Euroleague Basketball δεν πλήττει αυτές τις διοργανώσεις, από τις όποιες, άλλωστε, άρχισαν όλα;

«Αναφέρομαι στα μεγάλα clubs, που κάνουν ανάλογες επενδύσεις και ιδανικά θα ήθελαν να μεγιστοποιήσουν τα έσοδα της αθλητικής τους επιχείρησης και να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες, πέρα από τα σύνορα των χωρών τους. Δεν υπάρχει καμία αντιπαλότητα με τα εθνικά πρωταθλήματα και τις εθνικές αθλητικές κουλτούρες, που ίσα-ίσα είναι απολύτως χρήσιμες στο προϊόν. Μιλώντας για την Ελλάδα, υπάρχουν τόσοι πολλοί Έλληνες στην Αμερική και την Αυστραλία, που είναι κρίμα να μην τους προσφέρουν την ευκαιρία να δουν τις αγαπημένες τους ομάδες να πρωταγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος στην Ευρώπη... Ειδικότερα στην εποχή μας, που η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας μας επιτρέπει να μεταφέρουμε την εικόνα από την μία στην άλλη άκρη του κόσμου μέσα σε δευτερόλεπτα και να “δελεάσουμε” αγοραστικά κοινά, που θα εκτινάξουν την παγκοσμιοποίηση του προϊόντος!»

Να μιλήσουμε και για τις παραλείψεις που όλοι κάνουμε στην καθημερινότητά μας, με δεδομένο ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Ποιο είναι το λάθος, το οποίο σας έκανε πιο σοφούς στην διάρκεια όλων αυτών των χρόνων;

«Λάθη κάνουμε όλοι και μάλιστα καθημερινά! Ειδικότερα όσοι δουλεύουν πολύ! Αν θα έπρεπε να υπογραμμίσω κάποιο συγκεκριμένο, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ υποκειμενικός, είναι η δυσκολία και η καθυστέρηση με την οποία “προσαρμοζόμαστε” στην αμερικανική προσέγγιση όσον αφορά τη διαχείριση του αθλητικού επιχειρείν. Στην Ευρώπη είμαστε καλύτεροι στην τακτική, έχουμε περισσότερο ταλέντο, πιο καταρτισμένους προπονητές και πιο ποιοτική γνώση των βασικών του αθλήματος στις ακαδημίες, αλλά απέχουμε παρασάγγες στο λεγόμενο sport business, εκεί που το ΝΒΑ παίζει χωρίς αντίπαλο εδώ και 35-40 χρόνια! Και είναι δικό μας λάθος, που έχουμε κάνει τόσο μικρή πρόοδο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ένα ακόμη που μου έρχεται στο μυαλό, με δεδομένο ότι μιλάμε για την πλευρά της Euroleague, είναι η έλλειψη της σωστής επικοινωνίας στο κομμάτι των αποφάσεων, της στρατηγικής και της επιχειρησιακής λειτουργίας, που κάποιες φορές γινόταν εκ προθέσεως, θέτοντας ως προτεραιότητα την συγκέντρωση στο αντικείμενο και θεωρώντας ότι δεν είμαστε ένα πρακτορείο ειδήσεων. Αυτή η νοοτροπία, εκ του αποτελέσματος ακύρωσε αισθητά την σκληρή δουλειά που κάναμε. Θα έπρεπε να είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι και επικοινωνιακοί, γιατί θα επιτρέπαμε στους φιλάθλους, τους δημοσιογράφους, τους χορηγούς και όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να εξοικειωθούν περισσότερα με τα κριτήρια των εκάστοτε αποφάσεων. Μία τέτοια τακτική θα απέφερε αυτομάτως μία μεγαλύτερη διαφάνεια και θα ελαχιστοποιούσε τις φωνές και την σπέκουλα ότι Euroleague το ένα, η Euroleague το άλλο...»

Επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω λίγο στα δικά μας μπασκετικά λημέρια, τα ελληνικά... Πόσο ανήσυχη είναι η Euroleague βλέποντας το αγωνιστικό επίπεδο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να παρουσιάζεται σταθερά χαμηλότερο τα τελευταία χρόνια; Σε σύγκριση πάντα με την περίοδο της μεγάλης ακμής τους, κυρίως στην πρώτη δεκαετία της διοργάνωσης οι «πράσινοι» και στην 3η πενταετία οι «ερυθρόλευκοι»...

«Σε μία περίοδο 20 ετών, με τεράστια εξέλιξη σε αγωνιστικό επίπεδο, θα υπάρξουν χρονικά διαστήματα που σύλλογοι με ανεκτίμητη παράδοση και ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα βιώσουν μεταβατικές περιόδους. Είναι δεδομένο ότι η ζωή κάνει κύκλους και δεν για όλες τις ομάδες, δεν είναι εφικτό να παίζουν συνεχώς πρωταγωνιστικό ρόλο. Είναι σημαντικό, όμως, να έχουν συνέχεια και συνέπεια στην ανάπτυξη του προϊόντος και στην σύνδεσή τους με την αγορά και απ' αυτή την άποψη, δεν υπάρχει καμία ανησυχία επειδή ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε να είναι κάθε χρόνο πετυχημένοι. Για παράδειγμα, είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με το μοντέλο της Μπάγερν που πριν 10 χρόνια ανέβαινε στην Α1 της Γερμανίας, πριν επτά χρόνια έκανε δειλά-δειλά την εμφάνιση στην Euroleague και πλέον έχει σταθεροποιηθεί και κοιτάει ολοένα και ψηλότερα. Για μας ήταν και παραμένει πολύ πρωταρχικό, η ανάπτυξη των συλλόγων σε επίπεδο marketing να μην συνδέεται με το αποτέλεσμα μέσα στο γήπεδο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Απ' αυτή, λοιπόν, την άποψη, είμαστε ευγνώμονες που έχουμε μία ομάδα εξαιρετικά παθιασμένων ιδιοκτητών, που είναι πολύ πειθαρχημένοι στον συνολικό στόχο κι έχουν πάρει πολύ σοβαρά την ανάπτυξη της λίγκας και την προσαρμογή των εταιριών τους σε συνθήκες, που θα ωφελήσουν ταυτόχρονα τους φιλάθλους και τους χορηγούς, εκτινάσσοντας το προϊόν και μειώνοντας την επένδυσή τους. Είμαστε όλοι ευθυγραμμισμένοι και δουλεύουμε σκληρά με φόντο την συνεχή βελτίωση...»

Μου δίνετε την τέλεια πάσα. Αυτή η ευθυγράμμιση στην οποία αναφερθήκατε, υποθέτω ότι δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό και με τον Παναθηναϊκό, που είναι γνωστό ότι προσπάθησε να αποχωρήσει από την Euroleague και σε πολλές περιπτώσεις, τα τελευταία 8 χρόνια, βρέθηκε σε ευθεία αντιπαράθεση με τον οργανισμό. Με όλα όσα έχουν συμβεί, ειπωθεί και γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια από τον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού με αποδέκτη την διοργάνωση αλλά και τον ίδιο τον Τζόρντι Μπερτομέου, θεωρείτε ότι είσαστε επιεικείς ή αυστηροί απέναντι στους 6 φορές πρωταθλητές Ευρώπης;

«Νομίζω ότι η απάντηση είναι εύλογη και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρίσκεται από την πλευρά της επιείκειας. Αλλά όταν τίθεται η συγκεκριμένη ερώτηση πρέπει όλοι να λαμβάνουμε υπ' όψιν ότι αναφερόμαστε στην οικογένεια που έχει ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα τελευταία 35 χρόνια! Και πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες γι' αυτό. Όχι μόνο για το ύψος της οικονομικής επένδυσης, αλλά και για την διάρκεια της δέσμευσης που είχαν πάνω στο συγκεκριμένο project. Επιπροσθέτως, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι κάθε ιδιοκτήτης είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του και να λειτουργεί ανάλογα με το πως κρίνει ο ίδιος. Είναι επίσης φυσιολογικό να υπάρχουν κατά καιρούς διαφορές μεταξύ των μετόχων, αρκεί να μην επηρεάζεται η συλλογική κατεύθυνση της διοργάνωσης. Ξέρετε, στο ΝΒΑ η μάχη κρατάει 48 λεπτά, αλλά όταν τελειώνει το κάθε παιχνίδι και μέχρι το επόμενο τζάμπολ, οι 30 οργανισμοί είναι κατ' εξοχήν συνεργάτες, Στην Ευρώπη, μας πληγώνει λίγο το κομμάτι του αποτελέσματος και επειδή, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο, η κουλτούρα των λαών είναι περισσότερο συναισθηματική, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να απομονώνουμε το τι γίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές και να συνεχίζουμε χωρίς την παραμικρή απομάκρυνση από την φιλοσοφία μας.»

Πόσο απασχολεί ή έχει απασχολήσει την Euroleague αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ελληνικών ομάδων, που τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου κι έχει αντίκτυπο όχι μόνο στο ελληνικό μπάσκετ (ο Ολυμπιακός αποχώρησε από την Α1 Κατηγορία), αλλά και στις σχέσεις των δύο ομάδων με την ίδια την διοργάνωση. Με τρανό παράδειγμα την υπόθεση της νομικής διαμάχης που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη για το τι συνέβη στο μεταξύ τους παιχνίδι το Νοέμβριο του 2018 στο ΟΑΚΑ...

«Οι αντιπαλότητες είναι ευπρόσδεκτες, γιατί φέρνουν περισσότερο πάθος, περισσότερο ενδιαφέρον, περισσότερη ενέργεια, περισσότερη ζωή σε οποιονδήποτε διοργάνωση. Από το τζάμπολ μέχρι την κόρνα της λήξης, το μπάσκετ είναι συνώνυμο του ανταγωνισμού και της προσπάθειας να υπερτερήσουμε του αντιπάλου. Όταν μία κόντρα ξεπερνάει τους όρους του παιχνιδιού και τα όρια του ανταγωνισμού, τότε όλοι έχουμε ένα πρόβλημα. Σαφώς και θα υπάρξουν περίοδοι και στιγμές Είναι ανθρώπινη φύση ότι θα υπάρξουν στιγμές που δύο σύλλογοι δεν θα κοιτιούνται στα μάτια, είτε πρόκειται για τους οπαδούς τους, τους παίκτες τους, τους προπονητές τους, το προσωπικό τους ή τους ιδιοκτήτες τους. Για χάρη όλων των εμπλεκόμενων και ιδίως των ομάδων που έχουν μία παραδοσιακή αντιπαλότητα, είναι ζωτικής σημασίας, απαραίτητο και πολύ σημαντικό να επιλυθούν οι διαφορές τους μέσω επικοινωνίας, μέσω σεβασμού και μέσω αμοιβαίας κατανόησης, έτσι ώστε να διατηρηθούν υγιή τα επίπεδα του ανταγωνισμού!»

Ισχύει ότι οι ελληνικές ομάδες είναι αυτές που ασχολούνται και διαμαρτύρονται περισσότερο όταν θεωρούν ότι αδικούνται από την διαιτησία;

«Σε καμία περίπτωση! Πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι το «κάστρο» των παραπόνων γύρω από την διαιτησία, έχει χτιστεί από τις ελληνικές ομάδες, αλλά δεν αυτό δεν είναι αλήθεια. Δυστυχώς, η ενασχόληση με την διαιτησία στην Euroleague, δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Ευτυχώς, σε αυτά τα 20 χρόνια, είμαστε τυχεροί για την συνεργασία που είχαμε με τον Κώστα Ρήγα και συνεχίζουμε να έχουμε με τον Ρίτσαρντ Στόουκς. Θεωρώ ότι και οι δύο έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, έως τώρα. Αλλά μιλώντας για την διαιτησία, θα πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι όπως δεν υπάρχουν τέλειοι προπονητές και παίκτες, δεν υπάρχει και ο αλάνθαστος διαιτητής. Και όταν μπαίνουμε στην διαδικασία της κριτικής, δεν σκεφτόμαστε ποτέ πόσο δύσκολη είναι η δουλειά τους και ταυτόχρονα πόσο εύκολο είναι για τους προπονητές και τις διοικήσεις να τους στοχοποιούν, όταν οι ομάδες τους δεν έχουν καλή απόδοση.»

Σε αυτά τα 14,5 χρόνια σας στην Euroleague ποιοι είναι οι τομείς της συνεργασίας σας με τις ελληνικές ομάδες, από τους οποίους έχετε τις καλύτερες αναμνήσεις;

«Κατά πρώτον, η επί σειρά ετών εμπιστοσύνη του Παναθηναϊκού στον Ομπράντοβιτς και το επιτελείο του αλλά και στον βασικό κορμό παικτών, που τον οδήγησε στην κατάκτηση πολλών ευρωπαϊκών τροπαίων και τον καθιέρωσε στην συνείδηση του μέσου ευρωπαίου φιλάθλου ως έναν elite οργανισμό. Κατά δεύτερον, η αλλαγή φιλοσοφίας του Ολυμπιακού, που γύρισε τον διακόπτη, σταμάτησε να ξοδεύει τεράστια ποσά και να εκτοξεύει το budget του, με αποτέλεσμα να ξαναβρεί πολύ γρήγορα τον δρόμο προς την κορυφή. Η πενταετία 2012-2017 με τους δύο διαδοχικούς τίτλους στην Πόλη και το Λονδίνο και τα συνολικά τέσσερα Final 4, αποτέλεσε οδηγό και για τις υπόλοιπες ομάδες και απέδειξε ότι η επιτυχία δεν είναι ταυτόσημη με τα πολλά χρήματα. Αλλά τώρα που το καλοσκεφτούμε και πριν περάσουμε σε άλλο θέμα, υπάρχει ένας τομέας στον οποίο η Ελλάδα παίρνει χρυσό μετάλλιο...»

Ποιος είναι αυτός;

«Στην σπέκουλα, την προπαγάνδα, την σε βάθος έρευνα και τις αποκαλύψεις με τους φιλάθλους, τους παίκτες, τους προπονητές, τις διοικήσεις, τους ιδιοκτήτες και τους δημοσιογράφους, να έχουν ενεργό ρόλο (γέλια)! Το λέω από την θετική αλλά και από την αρνητική πλευρά! Ξέρω πολύ καλά ότι η δουλειά που κάνουν οι Έλληνες μπασκετικοί δημοσιογράφοι είναι εξαιρετική και διεξάγεται υπό αντίξοες συνθήκες, οπότε τρέφω έναν ξεχωριστό σεβασμό στους συναδέλφους σου για την συμβολή τους στην ανάπτυξη της Euroleague ειδικότερα αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ γενικότερα.»

Όλοι γνωρίζουν ότι έχετε ασχοληθεί αρκετά με την εκπροσώπηση των παικτών και την ίδρυση της ELPA, που έφερε μία σειρά αλλαγών σχετικά με τα δικαιώματα των παικτών. Πόσο δύσκολη είναι η θέσπιση και η εφαρμογή της περιβόητης συλλογικής σύμβασης εργασίας για τους παίκτες, όπως λειτουργεί στο ΝΒΑ;

«Πριν απαντήσω σε αυτό, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε – για να καταλάβει και ο κόσμος – ότι η δυσκολία στην εφαρμογή μίας αντίστοιχης CBA (σ.σ.: Collective Bargaining Agreement) στην Euroleague, έχει να κάνει με το ότι το πρωτάθλημα απευθύνεται σε συνολικά σε 10 διαφορετικές εργατικές νομοθεσίες (σ.σ.: όσες είναι και οι χώρες που έχουν εκπρόσωπο στην διοργάνωση), οι οποίες πρέπει να συνδυαστούν και να συνυπάρξουν. Επίσης, ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι ακόμη δεν είναι οριστικό μοντέλο όσον αφορά τις ομάδες που συμμετέχουν, υπό την έννοια μόνο 13 από τους 18 συλλόγους έχουν πολυετές συμβόλαιο με την ECA, ενώ η παρουσία των υπολοίπων πέντε εξαρτάται από αγωνιστικά κριτήρια. Η θέσπιση μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας που θα καλύπτει όλους τους παίκτες της διοργάνωσης, αποτελεί έναν στόχο που λογικά θα επιτευχθεί στο προσεχές μέλλον. Αυτό που θα γίνει πολύ άμεσα είναι η υιοθέτηση ενός ευρωπαϊκού πλαισίου συμφωνίας, που στην ουσία θα είναι μία μορφή συλλογικής σύμβασης εργασίας και η οποία θα προσφέρει κάποιες εγγυήσεις και κάποια standards, όσον αφορά τις σχέσεις των παικτών και των σωματείων. Θεωρώ ότι θα είναι σε θέση να λειτουργήσει την επόμενη χρονιά και με την συνεργασία και της ELPA, θα βάλει τις ομάδες στην διαδικασία να αλλάξουν αρκετά τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται τις συνεργασία τους με τους αθλητές τους. Αλλά και τους παίκτες στην διαδικασία να θεωρούν υποχρέωσή τους την συμμετοχή σε εξωαγωνιστικές δραστηριότητες του εκάστοτε club.»

Κάπως έτσι θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται και οι παίκτες τον κομβικό ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν – και εκτός των τεσσάρων γραμμών – στην ανάπτυξη του αθλήματος...

«Ακριβώς! Και ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα που βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην ταύτιση του κοινού με τα πρόσωπα, είναι αυτό του Δημήτρη Διαμαντίδη, του Φραγκίσκου Αλβέρτη, του Χουάν Κάρλος Ναβάρο και του Παούλιους Γιανκούνας, που είναι από τους ελάχιστους παίκτες-σημαίες που συνέδεσαν το όνομά τους με έναν σύλλογο στην Euroleague. Ιδανικά θα θέλαμε πολλούς Διαμαντίδηδες και Αλβερτηδες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις ομάδες. Γιατί αυτού του επιπέδου οι παίκτες, με αυτές τις καριέρες και αυτή την δημοτικότητα, εκτός από το να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές παικτών, μπορούν να φέρουν χορηγούς, να γεμίσουν γήπεδα και να ελαφρύνουν το βάρος που σηκώνουν ακόμη οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ή που σήκωνε μέχρι πρότινος η οικογένεια Γιαννακόπουλου.»

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στις Εθνικές ομάδες. Νομίζω ότι όλοι μας είμαστε οπαδοί των Εθνικών ομάδων των χωρών μας. Εσείς να υποθέσω ότι λόγω ισπανικών καταβολών, υποστηρίζετε την “Roja”;

«Ίσως επειδή έχω μεγαλώσει σε μία πολυεθνική οικογένεια, από μικρός δεν γαλουχήθηκα από πατριωτικές αξίες. Αντίθετα, αισθάνομαι πιο πολύ Ευρωπαίος, από Ισπανός ή από Αγγλοϊρλανδός, οπότε είμαι μάλλον ουδέτερος όσον αφορά την προτίμηση σε κάποια Εθνική ομάδα. Πιστεύω ότι αυτό με βοήθησε σε διάφορες θέσεις, στο κομμάτι της λήψης αποφάσεων, έστω κι αν κάποιοι θα διαφωνήσουν.»

Επειδή, όμως, είπατε ότι αγαπήσατε το μπάσκετ λόγω των ισπανικών καταβολών σας και υποθέτω ότι θαυμάσατε την εκπληκτική Εθνική Ισπανίας που έχει κυριαρχήσει σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία 15 χρόνια, δεν συμφωνείτε ότι ο θεσμός των Εθνικών ομάδων έχει συμβάλει τα μέγιστα στην εξάπλωση του αθλήματος και στην ταύτιση του κοινού με τους κορυφαίους Ευρωπαϊκούς αστέρες;

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό! Αυτή η εκπληκτική γενιά Ισπανών παικτών έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην εκτόξευση της δημοτικότητας του μπάσκετ στην Ιβηρική χερσόνησο και κατ' επέκταση στην Ευρώπη. Το ίδιο ίσχυσε και με την αντίστοιχη ελληνική γενιά παικτών, που κυριάρχησε από το 2004 έως και το 2009. Το πρόβλημα που υπάρχει στην δεδομένη στιγμή, είναι ότι το σύστημα γύρω από το οποίο είναι δομημένο το παγκόσμιο μπάσκετ, δεν επιτρέπει στις Εθνικές ομάδες και τις αντίστοιχες ομοσπονδίες να μεγιστοποιήσουν τις ευκαιρίες τους και να προκριθούν στα μεγάλα διεθνή τουρνουά.»

Αναφέρεστε στο παράδειγμα της Σλοβενίας, που αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2017 και λόγω της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με τα «παράθυρα», δεν μπόρεσε να πάρει την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019;

«Σαφώς! Και αυτό ήταν ατυχές, γιατί εκείνη η ομάδα προσέφερε φρέσκο μπασκετικό αέρα και αγαπήθηκε από όλους τους μπασκετικούς! Γιατί ήταν αουτσάιντερ και έπαιζε χωρίς πίεση... Ήταν θλιβερό που αυτή η ομάδα δεν έδωσε το παρόν στην Κίνα, επειδή ο Ντράγκιτς, ο Ντόντσιτς (σ.σ.: λόγω του ΝΒΑ) και μερικοί ακόμη Σλοβένοι διεθνείς που παίζουν στην Ευρώπη, δεν μπορούσαν να παίξουν στα προκριματικά. Και φοβάμαι ότι ανάλογες απώλειες θα υπάρξουν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Σίγουρα πρέπει να βρεθεί μία λύση γι' αυτό που συμβαίνει, γιατί χαμένο βγαίνει το μπάσκετ.»

Photo credit: Άννα Μαρία Καλογεράκη