Ε, δεν είναι να... χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο;

Αν υπήρχαν φίλοι του Παναθηναϊκού στο κλειστό του ΟΑΚΑ, σίγουρα θα επέστρεφαν «γεμάτοι» για τα σπίτια τους. Και πώς να μην έφευγαν ικανοποιημένοι...

Θα είχαν δει εξαιρετική άμυνα, μεγάλη προσπάθεια απ' όλους, σοβαρότητα, συγκέντρωση ενώ το... κερασάκι στην τούρτα θα ήταν η ευστοχία έξω από τα 6.75 μέτρα. Όμως δεν ξέρω αν και ο Γιώργος Βόβορας είναι το ίδιο χαρούμενος.

Προς Θεού. Δεν εννοώ ότι δεν γελάνε και τα μουστάκια του μετά τα όσα είδε από τους παίκτες του στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Αλίμονο. Παρά το άδειο ντεπόζιτο της ενέργειας μετά τις δύο παρατάσεις με τη Ρεάλ, παρά την ψυχολογική πίεση που υπήρχε μετά τις δύο σερί ήττες, παρά το «πρέπει» που είχε ορθώσει το μπόι του στις τάξεις των «πρασίνων» και μάλιστα ήταν πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με αυτό του αγώνα με την Ζάλγκιρις, ο Παναθηναϊκός έδειξε και πάλι αντίδραση.

Έδειξε και πάλι χαρακτήρα. Έδειξε ότι μπορεί να υστερεί σε βάθος και ποιότητα σε σχέση με πολλές ομάδες της φετινής EuroLeague, ωστόσο εάν και εφόσον οι παίκτες είναι συγκεντρωμένοι για 40 λεπτά και παίξουν την άμυνα που (αποδεδειγμένα) μπορούν και ξέρουν να παίξουν, τότε είναι σε θέση να κοιτάξουν οποιαδήποτε αντίπαλο στα μάτια και να επιβληθούν των ομάδων που είναι στα μέτρα τους.

Και εδώ «κολλάει» το... αν ο προπονητής (αλλά και οι ίδιοι οι παίκτες φυσικά) πρέπει να είναι τόσο ικανοποιημένοι για την πιο πειστική εμφάνιση της φετινής σεζόν. Προσωπικά θα υπέθετα ότι μάλλον πρέπει να... χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο. Και εξηγώ τι εννοώ. Από τη στιγμή που πραγματικά μπορούν να βγάλουν ένα τόσο καλό πρόσωπο στην άμυνα, από τη στιγμή που μπορούν να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί, από τη στιγμή που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν, γιατί να αφήσουν να περάσουν έτσι τόσα παιχνίδια και να γνωρίσουν ήττες τις οποίες ΚΑΛΛΙΣΤΑ θα μπορούσαν να αποφύγουν;

Και δεν αναφέρομαι στο 0/4 κόντρα στις ισπανικές ομάδες (αν και με τη Ρεάλ έπαιξαν -και- άλλοι παράγοντες ρόλο για την άδικη, αυτή, ήττα) ή για τα ματς που χάθηκαν στις λεπτομέρειες από ΤΣΣΚΑ και Εφές, αλλά για τις... τσάμπα ήττες από την Βιλερμπάν και την Ζάλγκιρις. Ίδιο είναι για τον Παναθηναϊκό το 5-9 και ίδιο θα ήταν το 7-7 στην παρούσα φάση; Δεν είναι για να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο από τη στιγμή που ξέρεις πόσο διαφορετικά (και χωρίς να έχει γίνει κάποια τρελή υπέρβαση) θα μπορούσαν να είναι τώρα τα πράγματα;

Και αναφέρομαι στο βαθμολογικό κομμάτι. Γιατί όσον αφορά το ψυχολογικό, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, ο Παναθηναϊκός θα την βρει την άκρη. Άλλωστε λίγο ήθελε να τους πάρει από κάτω ύστερα από τις δύο σερί ήττες και ειδικά μετά τα όσα έγιναν κόντρα στη Ρεάλ; Δεν θα μπορούσαν να είναι όλοι... ξενερωμένοι;

Όμως στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα «δάγκωναν σίδερα» κόντρα στην Άλμπα και έβγαλαν το «ανταγωνιστικό» κομμάτι που θέλει ο Βόβορας από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας. Να υπάρχει το «refuse to lose», να γυαλίζει το μάτι όλων και στο τέλος να διεκδικήσουν αυτά που μπορούν. Και να μην πετουν στα σκουπίδια τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται μπροστά τους.

Γιατί, δηλαδή, πρέπει να φτάνει ο κόμπος στο χτένι προκειμένου να πεισμώσουν όλοι; Γιατί να μην υπάρχει ένα (τηρουμένων των αναλογιών) σερί νικών ή έστω ένα σερί καλών εμφανίσεων; Μήπως πιστεύει κανείς ότι αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε κόντρα σε Ζάλγκιρις ή Βιλερμπάν όπως έπαιξε με την Άλμπα ή την Μπάγερν, δεν θα είχε νικήσει; Όμως με τα «αν» και τα «εφόσον» δεν γράφεται ιστορία και αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός απλά μένει με το «γαμώτο» των όσων προηγήθηκαν διατηρώντας στο πρόσωπο το χαμόγελο της προσπάθειας κόντρα στη Ρεάλ, όπως επίσης και με τη μεγάλη δικαίωση απέναντι στην Άλμπα.

Τώρα θα μου πείτε ότι «σιγά το πράγμα, δεν σκότωσε και θηρίο». Και θα συμφωνήσω. Όμως απέναντι σε αυτές τις ομάδες αντιμετώπιζε προβλήματα. Όταν έπρεπε να βάλει στην εξίσωση του αγώνα το «πρέπει» το οποίο έμοιαζε... βαρύ και ασήκωτο και δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Ας είναι το παιχνίδι με την Άλμπα η αφετηρία προκειμένου να απαλλαχθεί από αυτό το άγχος και να «λυθεί» αγωνιστικά και ψυχολογικά ενόψει και των εκτός έδρας αγώνων με Μακάμπι και Ερυθρο Αστέρα μέχρι το τέλος του χρόνου.

Η Άλμπα μπορεί να μην ήταν «θηρίο» αλλά αφενός προέρχονταν από τέσσερις σερί νίκες (με Χίμκι, Βαλένθια, Φενέρ, Ερυθρό Αστέρα) και αφετέρου σε αυτά τα ματς δεν έπεσε κάτω από τους 89 πόντους! Μέτρησε 94,75 πόντους κατά μέσο όρο σε αυτά τα παιχνίδια, ενώ σε δύο από αυτά έφτασε τους 100! Ο Παναθηναϊκός μπόρεσε και την κράτησε μόλις στους 69 πόντους, κατεβάζοντας την παραγωγή της τις δύο τελευταίες εβδομάδες κατά 25,75 πόντους!

Όσο να 'ναι, αυτό κάτι λέει για την αμυντική επίδοση των «πρασίνων» και το εξαιρετικό «διάβασμα» του προπονητικού τιμ. Τα 39 deflections που ανέφερε και ο Γιώργος Βόβορας είναι ενδεικτικό της διάθεσης που υπήρχε στην άμυνα με τα... χέρια όλων να μην χαλάρωναν ποτέ και να ήταν πάντα σε έκταση και έτοιμα για το κλέψιμο, την αλλοίωση ή και την τάπα. Υπήρχαν πολύ καλές αποστάσεις σε άμυνα και επίθεση, ενώ ήταν από τις ελάχιστες φορές φέτος (δεν ξέρω αν ήταν και η πρώτη) που δούλεψαν τόσο καλά οι περιστροφές. Μπορεί η Άλμπα να ευστόχησε σε 12 τρίποντα, αλλά αρκετά από αυτά μπήκαν με... αίμα.

Και φυσικά οι «πράσινοι» βρέθηκαν στη μέρα τους και έβαλαν τα μακρινά σουτ. Η Άλμπα επέλεξε να τα δώσει από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός ήταν πριν από το τζάμπολ από τις χειρότερες ομάδες της EuroLeague στον συγκεκριμένο τομέα και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι η ελληνική ομάδα σούταρε περισσότερα τρίποντα απ' ότι δίποντα. Επιπλέον η Άλμπα επέλεξε να κλείσει περισσότερο τη ρακέτα της, αλλά αυτή τη φορά υπήρχε η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό από τους παίκτες του Βόβορα να γυρίσουν καλά τη μπάλα και να επιλέξουν τη σωστή πάσα, την κατάλληλη στιγμή, για το καλύτερο δυνατό σουτ.

Θέλετε επειδή πήραν ψυχολογία μέσα από την άμυνα; Θέλετε επειδη την απέκτησαν μετά τα πρνώτα εύστοχα σουτ; Ένας συνδυασμός και των δύο; Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε την πιο πειστική του εμφάνιση φέτος, αλλά θα πρέπει στη συνέχεια να μην «χαλάει» το μυαλό του στην επίθεση επειδη δεν θα παίζει καλά στην άμυνα ή το αντίθετο. Πολλές φορές ο Βόβορας έχει πει ότι δεν γίνεται σωστή διαχείριση των συναισθημάτων, αλλά θα υπάρξουν ξανά βραδιές που δεν θα λειτουργούν τα πράγματα όπως λειτούργησαν με την Άλμπα.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε ηρεμία ύστερα από αυτή τη νίκη και θα μπορεί να προετοιμαστεί καλύτερα για την αναμέτρηση με την Μακάμπι (σ.σ. μεσολαβεί το ματς της Κυριακής για το πρωτάθλημα κόντρα στο Μεσολόγγι) στις 22 του μήνα στο Τελ Αβίβ. Άκρως επικίνδυνο το ματς απέναντι σε μια ομάδα με υψηλές βλέψεις, αλλά με άκρως αντίθετη πορεία από αυτήν που πολλοί θα περίμεναν...

ΥΓ: ΚΑΘΕ ομάδα χρειάζεται «Κασελάκηδες» στο ρόστερ τους. Ο 30χρονος φόργουορντ κοιτάζει να εκμεταλλευτεί το κάθε δευτερόλεπτο που θα βρεθεί στο παρκέ. Και απέναντι στην Άλμπα ήταν ο αθόρυβος «εργάτης» του Παναθηναϊκού, ο οποίος με την παρουσία του βοήθησε την ομάδα να κάνει την διαφορά.

ΥΓ2: Ο Παπαπέτρου το πήρε πάνω του (και όταν νιώθει καλά ο αρχηγός ανεβάζει επίπεδο την ομάδα), αλλά ο Παπαγιάννης ήταν και πάλι ο στυλοβάτης του Παναθηναϊκού. Ο παίκτης με το μεγαλύτερο impact φέτος στην ομάδα. Και δείτε πώς ήρθαν τα πράγματα. Πριν από έναν χρόνο, κι ενώ ο υψηλόσωμος σέντερ είχε μπει στο μάτι του Κυκλώνα από τους περισσότερους που απαιτούσαν την απομάκρυνσή του, είχα γράψει ότι χρειάζεται υπομονή, θα περάσει και αυτός μια διαδικασία... Μιλουτίνοφ και ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα είναι dominant στην EuroLeague και θα είναι περιζήτητος. Πέσατε να με φάτε τότε...

ΥΓ3: Για δεύτερη φορά τη φετινή σεζόν ο Παναθηναϊκός επιχείρησε περισσότερα τρίποντα (15/34) απ' ότι δίποντα (16/28). Ουσιαστικά η πρώτη, όμως, γιατί το προηγούμενο ματς ήταν κόντρα στην Μπαρτσελόνα που πήρε στην παράταση.

ΥΓ4: Και χωρίς Μακ...

ΥΓ5: Επιμένω. Νίκη ψυχολογίας μεν, αλλά όχι οκτάδας δε. Δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να προλάβει ο Παναθηναϊκός.