Η ήττα επιτρέπεται, η έλλειψη προσπάθειας απαγορεύεται

• Ούτε υπερομάδα, ούτε του κλώτσου και του μπάτσου

Εκεί που λες «γύρισε (ή έστω γυρίζει) το τσιπάκι» μετά την ελπιδοφόρα εμφάνιση με την Μπάγερν Μονάχου, έρχεται το ματς στο «Astroballe» και ένα «big time» πισωγύρισμα για τον Παναθηναϊκό. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν αναφέρομαι στην ήττα, αλλά στην αποκαρδιωτική εικόνα που παρουσίασαν οι «πράσινοι» για 3η φορά σε διάστημα δύο εβδομάδων.

Και εδώ γεννάται το εξής ερώτημα: «Κανόνας ήταν η σοβαρή και τίμια προσπάθεια των πρώτων αγώνων ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και παρένθεση η κάκιστη εικόνα της ομάδας απέναντι σε Βαλένθια, Μπασκόνια και Βιλερμπάν ή μήπως το αντίθετο;»

Προς το παρόν δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί βάζοντας το χέρι στη φωτιά. Το δείγμα των αγώνων είναι μικρό. Και αν συνυπολογίσουμε και τις ανακατατάξεις που υπάρχουν στο πρόγραμμα εξαιτίας των φετινών περιστάσεων, κανείς δεν μπορεί να πει κάτι με σιγουριά. Βέβαια όσον αφορά το συγκεκριμένο κομμάτι υπάρχει και ο αντίλογος, αφού είναι κάτι που ισχύει για όλες τις ομάδες της EuroLeague. Απλούστατα αρκετές από αυτές διαθέτουν ΚΑΙ μεγαλύτερη ποιότητα σε σχέση με τον Παναθηναϊκό ΚΑΙ περισσότερη εμπειρία, αλλά ΚΑΙ μεγαλύτερο «βάθος» στο ρόστερ. Άρα μπορούν να ξεπεράσουν πιο εύκολα τους κραδασμούς σε σχέση με τον Παναθηναϊκό. Κλείνω την παρένθεση.

Από εκεί και πέρα δεν δικαιολογείται ούτε μία στο εκατομμύριο η εμφάνιση της ομάδας στη Λιόν. Ξαναλέω. Όχι η ήττα, αλλά η εμφάνιση. Σαν να εμφανίστηκε στο «Astroballe» μια τελείως διαφορετική ομάδα σε σχέση με αυτήν που... έτρωγε σίδερα απέναντι στην Μπάγερν. Τι σίδερα να έτρωγαν δηλαδή στη Γαλλία; Έσπαγαν τα... δόντια στον πουρέ από το 7ο λεπτό και μετά. Μπορεί να ξεκίνησαν καλά στο ματς, να έβγαλαν ενέργεια, να έκλεψαν μπάλες, αλλά πλήρωσαν την βιασύνη τους και την αστοχία τους, ακόμα και σε layups, προκειμένου να «ανοίξουν» την ψαλίδα της διαφοράς.

Και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αντί να πάνε για μαλλί στη Λιόν έφυγαν... κουρεμένoι γουλί! Ουσιαστικά τα δύο τρίποντα μετά το 10-12 ήταν και εκείνα που «έκοψαν» τα πόδια των παικτών του Παναθηναϊκού. Πρώιμο μεν, αλλά αν βάλουμε στην εξίσωση και την εξαιρετική αμυντική παρουσία του Καλαϊτζάκη μέχρι να χρεωθεί το δεύτερο φάουλ του στο πεντάλεπτο και να αντικατασταθεί, οι «πράσινοι» αποσυντονίστηκαν, έχασαν την συγκέντρωσή τους και άρχισε η κατηφόρα.

Και όταν σε μια ομάδα μπουν τα 2-3 πρώτα τρίποντα (τα οποία επιδίωξαν από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός είχε «διαβάσει» το παιχνίδι του Φαλ με αποτέλεσμα να κλείσει τη ρακέτα και να δώσει το μακρινό σουτ) και στη συνέχεια το 80% των σουτ ήταν ελεύθερα, είναι λογικό και επόμενο να πάρουν οι παίκτες ψυχολογία και να βλέπουν το αντίπαλο καλάθι... βαρέλι. Για την ακρίβεια το καλάθι του Παναθηναϊκού έμοιαζε με... ωκεανό όπου οι γηπεδούχοι πετούσαν βότσαλα. Με 6/6 τρίποντα στην δεύτερη περίοδο, με τι ψυχολογία να μπορέσουν να παίξουν μπάσκετ οι παίκτες των «πρασίνων»; Κακώς... κάκιστα. Θα έπρεπε να μην παρατήσουν το ματς.

Μπορεί να μην δούλεψαν καθόλου οι περιστροφές (όπως δεν δούλεψαν στη Βαλένθια, όπως δεν δούλεψαν και στη Μπασκόνια) αλλά στην προκειμένη περίπτωση ευθύνη φέρουν, τόσο ο προπονητής, όσο και οι παίκτες. Ο μεν Γιώργος Βόβορας επέλεξε να ανοίξει το rotation και σ' αυτό το ανακάτεμα της τράπουλας να χαθεί η «χημεία» εντός των τεσσάρων γραμμών αφού δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο αμυντικό σχήμα όταν άρχισε να στραβώνει το ματς, οι δε παίκτες δεν έβγαλαν καθόλου ενέργεια στην άμυνα, δεν έκαναν τα φάουλ που έπρεπε να κάνουν για να σταματήσουν τον ξέφρενο ρυθμό της Βιλερμπάν, δεν «διάβασαν» το παιχνίδι, δεν έβαλαν δυνατά το σώμα και τα χέρια τους και κάπως έτσι η διαφορά άνοιξε και έφτασε στα πρόθυρα και των 30 πόντων.

Ούτε υπερομάδα, ούτε του κλώτσου και του μπάτσου

Και όχι. Αν θέλετε την άποψή μου αυτή η εικόνα δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία αυτής της ομάδας. Ούτε υπερομάδα έγινε που κέρδισε την φορμαρισμένη Μπάγερν με το καλύτερο παιχνίδι της μέσα στη σεζόν, αλλά ούτε και είναι του... κλώτσου και του μπάτσου μετά από την αναμέτρηση στο «Astroballe». Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο φετινός Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός, με τα μύρια όσα κουβαλάει, δεν μπορεί να είναι η ομάδα των προηγούμενων χρόνων. Θα χρειαστούν αμέτρητες υπερβάσεις για να υπερβεί τον πήχη των προσδοκιών και των στόχων του. Όμως, παρόλα αυτά, οφείλει και πρέπει να βρει σταθερότητα. Να είναι, όπως ακριβώς έχουν πει εντός των «πράσινων» τειχών από το ξεκίνημα της σεζόν, αξιοπρεπείς. Και κανείς δεν πρόκειται να πει τίποτα. Φέτος πρώτα θα μετράει η προσπάθεια. Και με την... παραπάνω προσπάθεια θα έρθει και το αποτέλεσμα.

Να προσθέσω και μια παράμετρο. Τον Σέλβιν Μακ. Θα μου πείτε, «θα άλλαζε κάτι αν έπαιζε;» Πιθανόν, όχι. Όμως είναι διαφορετικό για έναν προπονητή να έχει δουλέψει την τακτική του και να έχει ετοιμάσει ένα ματς έχοντας ξαφνικά τον πλέι μέικερ των 20 λεπτών συμμετοχής κατά μέσο όρο, εκτός αγώνα. Δεν εξετάζω αν ήταν λάθος του Παναθηναϊκού που τον υπολόγιζαν ενώ δεν θα έπρεπε. Αν ήταν, τότε το φάουλ είναι 100% δικό τους και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Εξετάζω το αποτέλεσμα αφού φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο Μάρκους Φόστερ όχι μόνο δεν ήταν έτοιμος, αλλά... αλλού πάταγε και αλλού βρίσκονταν. Για την ακρίβεια δίνει την εντύπωση ότι αποτελεί «ξένο σώμα» διανύοντας παρατεταμένο διάστημα χωρίς να προσφέρει τίποτα απολύτως.

Δεν φταίει ο τραυματισμός του και ότι ήταν απροπόνητος. Άλλωστε ήταν και πριν τραυματιστεί εντελώς εκτός κλίματος. Μακριά από τον καλό του εαυτό ήταν και ο Παπαπέτρου, ο οποίος τελείωσε το ματς με 1/8 σουτ και 3 λάθη. Όμως όπως είχα πει ότι ο Παπαγιάννης θα παίξει καλά φέτος και ότι ήταν θέμα χρόνου να ανεβάσει στροφές, το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Απλά πρέπει να αποβάλλει το άγχος του «είμαι ο ηγέτης και πρέπει να βγω μπροστά» και να παίξει ελεύθερα. Χωρίς σκέψεις που του δίνουν επιπρόσθετο βάρος. Γιατί, σύμφωνα με την δική μου εκτίμηση, εκεί εστιάζεται το πρόβλημα και όχι στις αγωνιστικές του ικανότητες.

Επίσης: Νέντοβιτς 0/7 τρίποντα. Και εκείνος ήθελε να το πάρει πάνω του. Δεν βρέθηκε στη μέρα του. Συμβαίνει. Αμφότεροι είχαν 0/10 τρίποντα και 5/21 σουτ στο σύνολο. Ε, πώς να είναι ανταγωνιστικός ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μια ομάδα την οποία κάλλιστα μπορούσε να νικήσει όταν οι δύο ποιοτικοί παίκτες έχουν τέτοια ποσοστά ; Βάλτε και ένα σωρό χαμένα layup στο ξεκίνημα που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν διαφορετικά δεδομένα στο ματς. Ε, δεν θέλει και πολύ μετά.

Παρόλα αυτά, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ήταν απαράδεκτος στην εικόνα που παρουσίασε στο παρκέ. Χάσε, αλλά παίξε. Και μην δίνεις τόσα πολλά ελεύθερα σουτ. Ειδικά τη στιγμή που βλέπεις ότι θα ευστοχούσαν και σε άλλα τόσα αν σούταραν για άλλα 40 λεπτά...

Καλώς ή κακώς στη Λιόν ο Παναθηναϊκός «έπρεπε» να νικήσει. Όσο βαρύγδουπο και αν ακούγεται το «πρέπει» σε μια διοργάνωση όπως είναι η EuroLeague. Και είχε μπει το «πρέπει» για τον λόγο του ότι ακολουθεί το παιχνίδι στο Μιλάνο κόντρα στην Αρμάνι όπου η διαφορά των δύο ομάδων είναι μεγάλη. Διαφορετικό να πήγαινε με 4-6 και διαφορετικό τώρα με 3-7. Εκτός και αν το «χαστούκι» από τη Βιλερμπάν «ξυπνήσει» μία και καλή τους «πράσινους» οι οποίοι θα έχουν στη συνέχεια (και μετά το παιχνίδι στο Μιλάνο) τρία σερί ματς στο ΟΑΚΑ. Πάντως ο Παναθηναϊκός έκλεισε αισίως δύο μήνες χωρίς εκτός έδρας νίκη. Η πρώτη και η τελευταία του μέχρι σήμερα ήταν αυτή στη Ρωσία κόντρα στην Χίμκι και έκτοτε μέτρησε 0/4!

ΥΓ: Χρόνια roaller coaster η φετινή για τον Παναθηναϊκό. Στην καλή του αμυντική μέρα θα χτυπάει και τα φαβορί. Στην κακή αμυντική του μέρα μπορεί να χάσει απ' όλους.

ΥΓ2: Τα 17/24 τρίποντα της Βιλερμπάν είναι εξωπραγματικά. Ακόμα και αν ήταν ελεύθερα τα περισσότερα από αυτά, το ποσοστό είναι εξωφρενικό.

ΥΓ3: Στα τρία τελευταία εκτός έδρας παιχνίδια με Βαλένθια, Μπασκόνια και τώρα με Βιλερμπάν, ο Παναθηναϊκός έχει δεχθεί 43/77 τρίποντα. Τροφή για σκέψη...

ΥΓ4: Η εμφάνιση του Παπαγιάννη ήταν η καλή παρένθεση στην κάκιστη παρουσία του Παναθηναϊκού στο «Astroballe» της Λιόν.