Τα βράχια στον ορίζοντα

Η Εuroleague βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά -προτού ασκήσουμε οποιαδήποτε κριτική- θα πρέπει να θυμόμαστε πόσο βαθύ και σκοτεινό είναι το δάσος, ειδάλλως θα τρακάρουμε στο πρώτο δέντρο.

Αυτόν τον αόρατο εχθρό ουδείς γνωρίζει πώς να τον αντιμετωπίσει. Ούτε κυβερνήσεις ούτε παγκόσμιοι οργανισμοί υγείας. Πόσο μάλλον, μία αθλητική διοργάνωση.

Η απειρία και το μέγεθος της πρόκλησης είναι αρκετό άλλοθι για οποιονδήποτε. Πάμε παρακάτω τώρα, για να ζυγίσουμε τα δεδομένα.

Η αποδεκατισμένη Ζενίτ δεν είχε οχτώ εγγεγραμμένους παίκτες να βάλει στο αεροπλάνο για την Ισπανία, οπότε βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με δύο σβουριχτά 0-20 από τους «αγώνες» με Βασκόνια και Βαλένθια.

Η Βιλερμπάν σήκωσε τα χέρια ψηλά ανήμερα της αναμέτρησης με τον Παναθηναϊκό και απειλείται με μηδενισμό, σαν αυτόν που χτύπησε κατακέφαλα την Ολύμπια Λιουμπλιάνα (δίχως δική της ευθύνη) στο αδελφό Εurocup.

Η Χίμκι αντέχει οριακά με διάφορες αλχημείες, αλλά κατεβαίνει στους αγώνες με σύνθεση ανάγκης. Η Μπαρτσελόνα έχασε τον προπονητή και τον καλύτερο παίκτη της.

Οι ομάδες που αντιμετώπισαν κρούσματα είναι ήδη περισσότερες από τις αλώβητες. Στις πιο «τυχερές» (π.χ. τον Ολυμπιακό), οι φορείς πρόφτασαν να βγουν από την καραντίνα πριν την έναρξη των επόμενων αγώνων.

Άλλες, όπως η Φενέρμπαχτσε και η ΤΣΣΚΑ χτυπήθηκαν άγρια όχι τώρα, αλλά στο πρώτο κύμα της πανδημίας, την περασμένη άνοιξη.

Όποιος ισχυριστεί ότι τουλάχιστον αποφεύγουμε τα χειρότερα, μάλλον έχει χάσει τεύχη. Ανάμεσα στους δεκάδες νεκρούς της αθλητικής κοινότητας παγκοσμίως από Covid-19 ήταν και ο γιατρός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ρομάν Αμπζελίλοφ, μόλις 44 ετών.

Δεν γνωρίζω σε ποιον θεό πιστεύει ο αναγνώστης, αλλά χρήσιμο είναι να προσευχηθεί για τον Νίκολα Πέκοβιτς. Κατά προτίμηση, στους θνητούς θεούς με τις άσπρες μπλούζες.

Όταν ο δύσμοιρος Μάικλ Ότζο κατέρρευσε και απεβίωσε από καρδιακή ανακοπή, τα ρεπορτάζ από τη Σερβία ανέφεραν ότι ο γιγαντόσωμος Αφρικανός νέος είχε περάσει τον κορονοϊό μερικές εβδομάδες νωρίτερα, με όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Ίσως στην περίπτωσή του να ήταν αυτός, το «υποκείμενο νόσημα»: ο Covid-19. Οι συνωμοσιολόγοι παρακαλούνται να σιωπήσουν.

Για να υπάρξει κάποιας μορφής κανονικότητα στην Euroleague, θα πρέπει αυτή να περιχαρακωθεί απόλυτα, όπως έγινε με την αδιαπέραστη «φούσκα» του ΝΒΑ στο Ορλάντο.

Παρομοίως επιτυχημένο υγειονομικά ήταν το εγχείρημα του Final-8 του Basketball Champions League στην Αθήνα, αλλά και αυτό διεξήχθη σε συνθήκες καραντίνας.

Ήταν βεβαίως διάτρητη η καραντίνα στην Αθήνα και κάπως τυχαία η επιτυχία. Εγώ έκανα το τεστ Covid Τρίτη πρωί, παρέλαβα τη διαπίστευσή μου Πέμπτη και πήγα στο γήπεδο Κυριακή, ενώ ενδιάμεσα κυκλοφορούσα στη γεμάτη φορείς του ιού Αθήνα.

Στις εισόδους του ΟΑΚΑ γινόταν θερμομέτρηση, αλλά αυτή δεν μπορεί να «πιάσει» τους ασυμπτωματικούς. Ευτυχώς, ο κορονοϊός κοίταζε αλλού.

Το παράτολμο στοίχημα που έβαλαν η Euroleague και το Eurocup δεν θυμίζει σε τίποτε το ΝΒΑ και το BCL ούτε τις έγκλειστες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις του Αυγούστου.

Εδώ δεν μιλάμε για φούσκες και για στεγανά, αλλά για μία διοργάνωση 18 ομάδων από 10 κράτη, με αδιάκοπα ταξίδια και με αγώνες που συχνά απέχουν μεταξύ τους μόλις 48 ώρες.

Το υγειονομικό πρωτόκολλο διαφέρει από χώρα σε χώρα, από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο, από γήπεδο σε γήπεδο. Πολλές από τις πόλεις που καλούνται να φιλοξενήσουν αγώνες δεν έχουν καν αεροπορική σύνδεση μεταξύ τους.

Αλλού υπάρχει κανονικό lockdown, το οποίο καταστρατηγείται για μερικές ώρες μόνο και μόνο για να μετακινηθούν και να αγωνιστούν οι ομάδες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου.

Και δεν μιλάμε για Δανία και Ισλανδία ούτε για Κίνα, Κορέα και Νέα Ζηλανδία.

Ανάμεσα στις χώρες που μετέχουν στην Euroleague υπάρχουν τρεις που είδαν στους δρόμους καμιόνια με φέρετρα και μάλιστα στις γειτονιές του μπάσκετ: Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία.

Η Ρωσία μπορεί να μετράει 1,3 εκατομμύρια κρούσματα και 23.000 νεκρούς, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να διεξάγει αθλητικούς αγώνες με κόσμο στο 50% της χωρητικότητας των γηπέδων (όπως και η Λιθουανία).

Το Ισραήλ καταγράφει πάνω από 2.000 θετικά τεστ ημερησίως, παρά τον εγκλεισμό του πληθυσμού. Η Τουρκία και η Σερβία -αφήνω στην άκρη την Ελλάδα έχουν- πραγματικό πρόβλημα, αλλά παίζουν επαίσχυντα πολιτικά παιχνιδάκια πάνω στην πανδημία.

Η Γερμανία είναι η μοναδική έδρα της Euroleague που παρουσιάζει σχετικά ικανοποιητικούς υγειονομικούς δείκτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πάει καλά.

Γιατί πρέπει να διακινδυνεύουν την υγεία τους καθημερινά οι εκλεκτοί του ευρωπαϊκού μπάσκετ και γιατί να διασύρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το κορυφαίο διασυλλογικό πρωτάθλημα;

Ακόμα και το ίδιο το -όποιο- οικονομικό όφελος μπορεί να αποδειχθεί τζούφιο, αφού το κύρος της Λίγκας υποσκάπτεται και η αξία της στη διαφημιστική αγορά μειώνεται.

Τι είδους δέλεαρ υφίσταται για έναν υποψήφιο χορηγό, όταν οι ομάδες εμφανίζονται κουτσές, πολλοί αγώνες κρίνονται στα χαρτιά και οι φίλαθλοι χαχανίζουν σαρκαστικά;

Αφήνω στην άκρη τον σεισμό δυσφήμισης που ασφαλώς θα προκληθεί εάν κάποιος πρωτοκλασάτος αθλητής ή προπονητής νοσήσει σοβαρά εξαιτίας της έκθεσής του σε εστία υπερμετάδοσης.

Το πρωτόκολλο που συντάχθηκε από τη διοργανώτρια αρχής για να διασφαλίσει την «ομαλή» διεξαγωγή του πρωταθλήματος είναι μάλλον δυσοίωνο και σκυθρωπό, παρά ευέλικτο και φιλικό προς τις ομάδες.

Όποιος δηλώνει αντικειμενική αδυναμία συμμετοχής σε έναν αγώνα μηδενίζεται με συνοπτικές διαδικασίες ακόμα και αν η οδηγία έρχεται άνωθεν, όπως συνέβη με την Ολύμπια Λιουμπλιάνα.

Η Ζενίτ μετράει κιόλας δύο μηδενισμούς εφ' όσον δεν αντιμετωπιστεί με κατανόηση, οπότε κινδυνεύει ακόμα και με αποβολή από τη λίγκα.

Ευθύνονται λοιπόν οι ομάδες για τη σωρεία κρουσμάτων; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Κάθε υπόθεση είναι διαφορετική και σηκώνει διερεύνηση και ιχνηλάτηση.

Σε τι φταίει όμως λ.χ. η Χίμκι, αν ο …Πούτιν της επιτρέπει να μπάζει 3.000 κόσμο στην πολυτελή αρένα της στρώνοντας χαλί σε κάθε είδους κορονοϊό;

Το μπάσκετ δεν παίζεται σε ανοιχτό γήπεδο για να δυσχεραίνει την κυκλοφορία και τη μακροημέρευση των μικροβίων.

Επιπρόσθετα, οι ομάδες μπάσκετ είναι πιο ευάλωτες από τις αντίστοιχες του ποδοσφαίρου σε κρούσματα, αφού 4-5 θετικοί είναι αρκετοί για να τις σκορπίσουν στους πέντε ανέμους.

Όλα όσα προαναφέρθηκαν ήταν φυσικά γνωστά στους εκπροσώπους που έβαλαν την υπογραφή τους δίπλα σε αυτήν του Τζόρντι Μπερτομέου στο ξεκίνημα της περιόδου.

Όποιος δεν προσέχει πού βάζει την τζίφρα του, και το άλλο του, χάνει και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Αυτό δεν είναι το καινούριο αφήγημα;

Αλλά δεν είναι τόσο απλό το ζήτημα. Το τσουνάμι των κρουσμάτων δείχνει ότι απαιτείται επανεξέταση της κατάστασης, ώστε να μετριαστούν οι κίνδυνοι στο ελάχιστο δυνατό.

Δεν θα είναι ντροπή, να ακολουθήσει λ.χ. η Euroleague το παράδειγμα του BCL, το οποίο είχε την ευελιξία να αλλάξει το σύστημα διεξαγωγής ώστε να μειωθούν τα ταξίδια.

Να αλλάξει εκείνες τις διατάξεις του κανονισμού που μοιάζουν τιμωρητικές, έστω εκ των υστέρων. Δεν πρόκειται κανείς να φέρει αντίρρηση.

Ούτε θα είναι καταστροφή, να διακοπεί η Λίγκα για 2-3 εβδομάδες για ανταλλαγή προτάσεων και εμπειριών ανάμεσα στους μετόχους. Τα βράχια πλησιάζουν επικίνδυνα και έχουμε ακόμη Οκτώβριο.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει εφαρμόσιμο Σχέδιο Β για τη σεζόν 2020-1 για να ντριμπλάρουμε την κινούμενη άμμο, θυμάμαι όμως ότι υπήρξαν διάφορες εισηγήσεις το περασμένο καλοκαίρι για διεξαγωγή των πλέι-οφ (του 2019-20) υπό ευμενέστερες συνθήκες.

Η «φούσκα» τύπου Ορλάντο είναι μια κάποια λύσις, εάν χαθεί χρόνος και αποδειχθεί επίφοβη η συνέχιση της διοργάνωσης με τις σημερινές συνθήκες. Η πανδημία πρόκειται να χειροτερέψει πολύ, πριν βελτιωθεί.

Οι φωνές αντίρρησης από παίκτες και προπονητές ολοένα πολλαπλασιάζονται, όπως συνέβη και τον Μάρτιο των σπασμωδικών κινήσεων και του διάχυτου φόβου.

H Bαρκελώνη έχει δείξει στο παρελθόν διαλλακτικότητα και κυρίως σεβασμό στις επιθυμίες των μετόχων της και στο ίδιο το παιχνίδι. Θα πρέπει να το πράξει και τώρα, που βρίσκεται στο στόμα του λύκου.

Όταν χυθούν τα πρώτα δάκρυα, θα είναι πια πολύ αργά. Και δεν θα είναι δάκρυα για ένα χαμένο πρωτάθλημα, ούτε για την προφανή αλλοίωση αποτελεσμάτων που εκ των πραγμάτων προκύπτει.