Τι βρήκε ο Ολυμπιακός και τι δεν βρίσκει ο ΠΑΟ

Να ξεκαθαρίσω κάτι πριν μπούμε στο ζουμί της μπασκετικής ανάλυσης. Στα κείμενα που φέρουν το όνομα του υπογράφοντος δεν έχει θέση καμία αναφορά σε οποιαδήποτε ενέργεια που δεν προάγει τον αθλητισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εδώ θα μιλήσουμε για μπάσκετ και για όλα όσα έγιναν μέσα στις τέσσερις γραμμές, σε ένα πραγματικά απολαυστικό παιχνίδι το οποίο, όπως και στον 1ο γύρο, θα μπορούσε να είχε διαφορετικό νικητή από τον πραγματικό. Τόσο αμφίρροπο ήταν!

Και θα ξεκινήσω ανάποδα, ξετυλίγοντας το κουβάρι από την πλευρά των ηττημένων. Εδώ και αρκετό καιρό, ο Παναθηναϊκός ψάχνεται και όχι μόνο δεν βρίσκει λύση στα προβλήματά του, αλλά γίνεται προοδευτικά και χειρότερος. Το αγωνιστικό του θέμα, δε, είναι πλέον ξεκάθαρο και έχει να κάνει με το ότι παίζει ουσιαστικά με τέσσερις παίκτες! Οι υπόλοιποι απλά αγνοούνται...

Έχουμε και λέμε: νούμερο ένα ο Καλάθης, για τον οποίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αν όχι ο κορυφαίος σύγχρονος point-guard που αγωνίζεται στην Ευρώπη, ο Νικ βρίσκεται μέσα στο top-3, απλά δεν φτάνει μόνο αυτός σε επίπεδο υψηλής ποιότητας, για να οδηγήσει την ομάδα του στο «Final 4 των φτωχών», που δεν είναι άλλο από το group των ομάδων, που προκρίνονται στα playoffs αλλά αποκλείονται από το ετήσιο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο αρχηγός του «τριφυλλιού», λοιπόν, τα έκανε όλα (18π., 6ρ., 5ασ. & 3κλ.) χθες στο Φάληρο. Παίζοντας σχεδόν 34 λεπτά, «κουβάλησε» τον «εξάστερο» στην πλάτη του στο 2ο μέρος, «έσταξε» το μοναδικό τρίποντο που πέτυχαν οι φιλοξενούμενοι σε 20 προσπάθειες (το οποίο έφερε το ματς στα ίσα με 3'29" για το τέλος).

Από 'κει πέρα, όμως, πλην του Παπαπέτρου της 1η περιόδου (7π.), ο οποίος στη συνέχεια φορτώθηκε με φάουλ και ξεχάστηκε λίγο στον πάγκο, του Μήτογλου (11π., 3ρ., 2ασ. & 2κλ.) που έδωσε τις μάχες του μέσα στη ρακέτα και του Παπαγιάννη (10π., 6ρ. & 2κλ. σε 16'), που λόγω ασθένειας και απουσίας από τις προπονήσεις, δεν μπορούσε να έχει τον απαιτούμενο ρυθμό, οι φιλοξενούμενοι δεν πήραν τίποτε και από κανέναν!

Είδατε εσείς κάποιον άλλον; Ο Ράις ήταν αρνητικός (0/9 τριπ.), ο Τόμας άοσμος και άγευστος, ο Τζόνσον άφαντος, ο Φριντέτ - με βάση και τις προσδοκίες με τις οποίες αποκτήθηκε - αποκαρδιωτικός (έπαιξε μόλις 9', γιατί στην άμυνα δεν μπορεί να ακολουθήσει), ενώ ο μόνος που ήρθε από τον πάγκο και δικαιολόγησε την συμμετοχή του ήταν ο Μπέντιλ (7π. & 4ρ. σε 13'), που όμως αποκτήθηκε για να συμπληρώνει την 12άδα και όχι για να έχει ουσιαστικό ρόλο!

Για το τέλος, άφησα τον Ράουτινς, που ήταν η μοναδική προσθήκη που έγινε επί των ημερών του Πιτίνο και ο οποίος - όπως τον έχουμε δει με την «πράσινη» φανέλα - τραβάει την προσοχή μόνο λόγω της πλούσιας γενειάδας του!

Επομένως, που καταλήγουμε; Στο ότι οι πρωταθλητές παρατάχθηκαν με... τέσσερις παίκτες στο ΣΕΦ, είχαν το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας τους στα τρίποντα (1/20) και παρ' όλα αυτά, άγγιξαν τους 80 πόντους κι έχασαν στις λεπτομέρειες και στα τελευταία δευτερόλεπτα. Σε μία από τις πιο καυτές έδρες της Ευρώπης κι από έναν αντίπαλο πιο ψυχωμένο και διψασμένο, αλλά κατώτερο ποιοτικά...

Μοιραία, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός που ψάχνει να βρει παίκτες να τον στηρίξουν και δεν τους βρίσκει, έχει πάρει την κατηφόρα. Από την αλλαγή του χρόνου κι εντεύθεν, μετράει περισσότερες ήττες (6) από νίκες (5), έχει την 2η χειρότερη άμυνα (μ.ο. 89,5π.), κράτησε μόλις μία φορά αντίπαλο κάτω από τους 80 πόντους (στην ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα) και πλέον βλέπει την θέση του στην 8άδα να γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής.

Για την ακρίβεια, οι «πράσινοι» μπορεί να βρίσκονται μόνοι τους στην 6η θέση της βαθμολογίας, η κάκιστη αγωνιστική τους εικόνα όμως και το δύσκολο πρόγραμμα των επτά τελευταίων αγωνιστικών, τους αναγκάζει να αντιμετωπίζουν το κάθε επόμενο παιχνίδι ως τελικό!

Κι αν ο προπονητής τους ζήτησε τέσσερις νίκες για την εξασφάλιση της πρόκρισης, η εξέλιξη της διοργάνωσης και οι συνεχόμενες ήττες που κάνουν οι ομάδες που βρίσκονται από κάτω τους, δείχνουν ότι ο «εξάστερος» μπορεί να μπει στα playoffs με τρεις νίκες και με προϋποθέσεις ακόμη και δύο! Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να ξανανοίξει λογαριασμό στις νίκες, δηλαδή να βρουν οι «απόντες» τον χαμένο τους εαυτό!

Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου για τον Παναθηναϊκό, θέλω να κάνω να αναφερθώ και στον Ρικ Πιτίνο. Σύμφωνοι, η λανθασμένη επιλογή του Ράουτινς, τώρα δεν διορθώνεται! Ο 67χρονος Αμερικανός προπονητής, όμως, οφείλει να ανακατέψει περισσότερο την τράπουλα και να παρέμβει περισσότερο στο παιχνίδι της ομάδας του.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν είχε σχεδιάσει την ομάδα αυτός το καλοκαίρι, δεν θα είχε επιλέξει ούτε τους μισούς παίκτες. Ωστόσο, εδώ και καιρό δεν βλέπουμε καμία αλλαγή σε τίποτε και η εμπειρία αλλά και η γνώση του είναι τέτοιες, που θα έπρεπε να τον έχουν οδηγήσει σε διαφορετικές προσαρμογές ή σε πιο ορατές αγωνιστικές παρεμβάσεις.

Η εποχή του Κορυδαλλού και του Σπόρτινγκ!

Το παράδειγμα είναι ίσως λίγο υπερβολικό, ειδικότερα για τον Ολυμπιακό, αλλά το χρησιμοποίησε ένας φίλος για να καταδείξει ότι πλέον και οι δύο ελληνικές ομάδες, απέχουν παρασάγγες από την 17ετία, στην διάρκεια της οποίας «σάρωσαν» (6 ο ΠΑΟ και 3 οι Πειραιώτες) τους ευρωπαϊκούς τίτλους.

Στην περίπτωση των «ερυθρολεύκων», λοιπόν, ένας ουδέτερος παρατηρητής μπορεί να εύκολα να διαπιστώσει ότι στο πρόσωπο του ΜακΚίσικ και του Έλις, βρήκαν δύο παίκτες, που δεν τον άλλαξαν επίπεδο, αλλά του έδωσαν κάποια χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στο μπάσκετ που θέλει να παίξει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και σε συνδυασμό με το υψηλό τους κίνητρο και την έλλειψη πίεσης (που προέκυψε και από την απουσία του Σπανούλη και του Μιλουτίνοφ), τους έκαναν περισσότερο ανταγωνιστικούς.

Μην ξεχνάτε ότι και οι δύο, έπαιξαν για πρώτη φορά φέτος στην Euroleague και τα πρώτα τους διαπιστευτήρια θα κρίνουν αν ανήκουν σ' αυτό το επίπεδο και αν θα συνεχίζουν να αγωνίζονται και του χρόνου στον Πειραιά. Υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο απ' αυτό για δύο παιδιά που βρίσκονται σε καλή μπασκετική ηλικία (29 ετών ο πρώτος και 27 ο δεύτερος) και που μέχρι πρότινος, ούτε που περνούσε από το μυαλό τους ότι μπορεί να τους δοθεί τέτοια ευκαιρία;

Προφανώς και όχι! Αλλά για να βάλουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση, ο Ολυμπιακός πέτυχε διάνα στην προσπάθεια βελτίωσης του ρόστερ του, μετά την αλλαγή προπονητή και τους τραυματισμούς που προέκυψαν (αυτός ήταν ο λόγος της απόκτησης ενός ακόμη guard όπως ο ανέτοιμος ακόμη Μπάϊκς), αλλά σε καμία περίπτωση δεν μεταμορφώθηκε σαν ομάδα.

Καλός ο Σακίλ ΜακΚίσικ (η άμυνα του «τριφυλλιού» τον έκανε να φαίνεται "superman") και μπράβο στον Μπαρτζώκα που τον εντόπισε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάποιος μπασκετικός "Μεσσίας". Πρόκειται απλά για ένα δυνατό και πολύ αθλητικό παιδί, με καλή νοοτροπία και αντίληψη, που αξιοποίησε το έλλειμμα ποιότητας της νέας του ομάδας κι άδραξε την ευκαιρία. Δεν είναι ούτε ο σκόρερ του ενός εκατομμυρίου δολαρίων, ούτε τίποτε εξωφρενικό και σε έναν πιο ποιοτικό Ολυμπιακό (πιθανά στη νέα σεζόν), θα είναι ένας ενδιαφέρων δεύτερος guard!

To ίδιο ισχύει και τον για τον Οκτάβιους Έλις, ο οποίος έχει μακριά χέρια και γρήγορα πόδια και μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στην αμυντική αντιμετώπιση του pick'n'roll από τον Μιλουτίνοφ. Επιθετικά, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα προσφέρει ο Σέρβος διεθνής σέντερ, γι' αυτό φαντάζει ενδιαφέρουσα περίπτωση για back-up center.

Που καταλήγουμε; Στο ότι η εμπειρία, οι ικανότητες και η οξυδέρκεια του 54χρονου προπονητή, αλλά και η ποιοτική «μαγιά» ορισμένων έμπειρων παικτών που διαθέτουν στο ρόστερ τους (Πρίντεζης και Παπανικολάου), έχουν επιτρέψει στους «ερυθρόλευκους» να αξιοποιήσουν ιδανικά το υλικό τους και να βρουν ένα μίγμα αγωνιστικής χημείας, που τους κάνει ανταγωνιστικούς.

Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να γίνει στον Πειραιά, είναι να νομίσουν ότι μετά τη νίκη επί του «αιώνιου αντιπάλου», ο Ολυμπιακός είναι φτιαγμένος για τα playoffs. Προσέξτε, δεν λέω ότι δεν έχει πιθανότητες να τα καταφέρει, γιατί αυτό δεν ισχύει. Αυτό που θέλω να πω, όμως, είναι ότι δεν έχει την απαιτούμενη ποιότητα και το βάθος για την διάρκεια που απαιτεί ο στόχος της πρόκρισης στα προημιτελικά, έχοντας μπροστά του επτά πολύ δύσκολους αγώνες.

Εκτιμώ ότι οι Πειραιώτες πρέπει να κατεβάσουν τους όποιους τόνους και να αντιμετωπίσουν το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, χωρίς την πίεση της πρόκρισης. Άλλωστε, στις εναπομείνασες αγωνιστικές θα αντιμετωπίσουν τις τρεις ομάδες που έχουν εξασφαλίσει το πλεονέκτημα της έδρας (Εφές εκτός και Ρεάλ και Μπάρτσα εντός), οπότε τα προγνωστικά δεν είναι υπέρ τους.

Έστω κι αν ο παραλληλισμός με την εποχή του Σπόρτινγκ και του Κορυδαλλού αντίστοιχα, φαντάζει ελαφρώς υπερβολικός, πρέπει να μπει πολύ νερό στ' αυλάκι για να ξαναγίνουν οι ομάδες μας, όπως στην εποχή του Ομπράντοβιτς και του Ίβκοβιτς... Για την ώρα, το Final 4 ισοδυναμεί με... αχαρτογράφητη περιοχή!

Υγ.1: Καταλαβαίνω απόλυτα την ιδιοσυγκρασία, την κουλτούρα και τη νοοτροπία του Ρικ Πιτίνο και δεν διαφωνώ καθόλου μ' αυτήν. Ίσα-ίσα που τον θαυμάζω κι εκτιμώ ότι σε μία νορμάλ κοινωνία έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα. Απλά στην ευρωπαϊκή και δη στην ελληνική πραγματικότητα, συμπεριφορές του στυλ "χάσαμε, θα βγω για τα ποτά, θα κάνω το sightseeing μου και τα λέμε την επομένη στην προπόνηση", δεν βοηθούν καθόλου τους παίκτες και τρελαίνουν την πλειοψηφία των οπαδών. Ειδικότερα όταν τις κοινοποιείς και στα social media...

Υγ.2.: Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τον Παναθηναϊκό αν δεν είχε νικήσει νωρίτερα στη σεζόν την Εφές και την Φενέρ στο ΟΑΚΑ και την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα.

Υγ.3: Για τον Ολυμπιακό αντίθετα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν είχε χάσει δύο φορές από την Ζενίτ, από την Άλμπα στο Φάληρο και την Μπάγερν στο Μόναχο.