«Μέγας Βασίλειος» Σπανούλης

Σκεφτόμουν ότι χάθηκε η ευκαιρία για μια ωραία μπασκετική ιστορία, όταν ο Σπανούλης δε σκόραρε τόσο, ώστε να του παραδώσει τα σκήπτρα του πρώτου Euroleague σκόρερ μέσα στη Βαρκελώνη ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Μετά είδα ότι το επόμενο ματς του Ολυμπιακού στο πρώτο σκαλί του 2020 ήταν με την Φενέρ και κατάλαβα. Εντός του ΣΕΦ και με Ζέλικο αντίπαλο είναι πιο Ηolywοod το σενάριο. Πιο ESPN για να είμαι ακριβέστερος, σαν φανταστικός τίτλος της σειράς 30 for 30, “Once comrades” ας πούμε.

Άσχετα με το πότε θα ολοκληρώσει την καριέρα του ο Kill Bill, απόψε είναι ένα επιστέγασμα αυτής, καθώς θα κατακτήσει έναν ακόμα πανευρωπαικό ατομικό τίτλο και μάλιστα σε αυτό που χρόνια ειδικεύεται, το σκοράρισμα. Θα έχει σκοράρει το μυθικό νούμερο άνω των 4152 πόντων στη Euroleague, εκ των οποίων τους 903 τους έχει σκοράρει για λογαριασμό του μελιτζανί πολυνίκη κόουτς των Τούρκων. Δυο κορυφαίες προσωπικότητες του ευρωπαικού μπάσκετ που δεν μιλιούνται πια. Δεν είναι να φανατιζόμαστε για αυτό, είναι ένα κομμάτι του σεναρίου, που θα έκανε το παραπάνω ντοκιμαντέρ της φαντασίας μου ακόμα πιο catchy.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο της καριέρας του Βασίλη Σπανούλη, που όμως να με συγχωρήσετε, θα αφήσω σε άλλους λάτρεις των αριθμών να αποτυπώσουν, είναι το πόσους πόντους από αυτούς τους άνω των 4152 έχει πετύχει ο Κόκκινος Αρχηγός σε τελευταία δεκάλεπτα αγώνων. Τότε που η μπάλα ζυγίζει κάτι παραπάνω και που τα 10 λεπτά διαρκούν παραπάνω από τα προηγούμενα 30. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναικός του οφείλουν πολλά!

Γνωστός για τα πράσινα αισθήματά μου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εχθρεύομαι τον Βασίλη Σπανούλη. Όταν πήρε την απόφαση να πάει στον Ολυμπιακό δεν τον έβρισα, ήμουν μάλιστα σχετικά βέβαιος, ότι δε θα καταφέρει τα σπουδαία πράγματα που είχε καταφέρει με τον Παναθηναικό και ακόμα περισσότερο νόμιζα ότι είχε χάσει την ευκαιρία να είναι μέλος μιας μυθικής πράσινης δυναστείας. Προφανώς έκανα λάθος. Δεν είχα αντιληφθεί την προοπτική του τεράστιου impact που θα είχε ο Σπανούλης με την ομάδα του Πειραιά στο ευρωπαικό μπάσκετ. Μετά τον Νίκο Γκάλη και τον Ζάρκο Πάσπαλι δεν είχα ξαναδεί έναν και μόνο παίκτη να πρωτοστατεί στην αναγέννηση μιας ελληνικής ομάδας.

Υπάρχει ξέρετε αυτή η διαφορά μεταξύ των λέξεων «καλύτερος» και «αγαπημένος», που έχω προσπαθήσει να επισημάνω σε προηγούμενα κείμενά μου. Επί εποχής ’87 ας πούμε, ο αγαπημένος μου ήταν ο Φάνης Χριστοδούλου αλλά δε θα τολμούσα ποτέ να αμφισβητήσω, ότι ο καλύτερος όλων ήταν ο Γκάλης. Επί της σύγχρονης Χρυσής Εποχής του ελληνικού μπάσκετ ο αγαπημένος μου ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης αλλά δε θα μπω σε ένα περιττό debate, όταν είναι ακόμα παρών και μεγαλουργεί με στατιστικές αποδείξεις ο Βασίλης Σπανούλης.

Το καλοκαίρι του 2010 μετά από μια επίπονη χειρουργική επέμβαση πρόσθιου χιαστού στην οποία υποβλήθηκα, βρισκόμουν στα παράλια του Νομού Λάρισας για διακοπές και προετοιμασία για το στάδιο της αποκατάστασης. Έκανα μπάνια στη θάλασσα και ασκήσεις με βαράκια, για να αποκτήσει το γόνατό μου την πλήρη του έκταση. Δίπλα στο σπίτι είχα την τύχη να επσκέπτεται τον πατέρα του ένας νεαρός φυσικοθεραπευτής. Με βοηθούσε λίγο με τις ασκήσεις, με ενθάρρυνε και μια μέρα επιβράβευσε την προσπάθειά μου με ένα δώρο. Καθώς ο ίδιος ήταν φόλα οπαδός της ΑΕΛ, μάλλον δεν αισθανόταν άνετα να κυκλοφορήσει δημόσια με πράσινη φανέλα. «Σου έφερα αυτό που θα το φορέσεις πιο εύκολα, έτσι για να με θυμάσαι. Είναι του πατριώτη μου του Σπανούλη, μου την είχε χαρίσει γιατί τον βοηθούσα με κάτι ασκήσεις αλλά τώρα παρ’ την εσύ που είσαι και βαμμένος πράσινος» Ήταν η φανέλα της προπόνησης χωρίς το όνομα του Βασιλάρα (κατά Διαμαντίδη) αλλά με το νούμερο που φορούσε στους πράσινους.

Είναι από τα λίγα αθλητικά σουβενίρ που δε χάρισα στο γιο μου γιατί σκέφτομαι, αν ποτέ έκανα μια συνέντευξη με τον Βασίλη Σπανούλη θα ήταν ωραία να μου την υπέγραφε. Θα ήταν μια ωραία στιγμή νομίζω, να μου υπογράψει τη φανέλα με το Τριφύλλι που κάποτε ίδρωνε. Θα ήταν επίσης ωραία, να μπορούσαν να είναι παρόντες απόψε στο ΣΕΦ πολλοί συμπαίκτες του από τον Παναθηναικό πλάι στους οποίους σκόραρε περίπου το ένα τέταρτο των ευρωπαικών του πόντων, για να τον χειροκροτήσουν σε μια κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Μπατίστ, ο Χατζηβρέτας. Αν το καλοσκεφτείτε εξαιτίας του οπαδικού μίσους, γιατί η οπαδική κόντρα είναι θεμιτό να υπάρχει, έχουμε χάσει πολλές ντοκιμαντερίστικες στιγμές στα ελληνικά γήπεδα. Έχουμε χάσει την ουσία του αθλητισμού και τον έμπρακτο σεβασμό στους πρωταγωνιστές του. Στους Πρωταθλητές. Στον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη.