Άγιος Βασίλης έρχεται!

• Τι λέει για όλα αυτά ο λεγάμενος; Πριν από μερικούς μήνες που είχα ανοίξει μαζί του αυτή την κουβέντα, με αφορμή το ρεκόρ στις ασίστ, μου είχε πει κάμποσα ενδιαφέροντα πράγματα, ένα απάνθισμα των οποίων αναδημοσιεύω εδώ:

Δεν ξέρω τι (θα) ήταν στην επόμενη ζωή του ο Βασίλης Σπανούλης, αλλά είμαι βέβαιος τι ήταν στην προηγούμενη…

Ορειβάτης, το δίχως άλλο!

Ορειβάτης και μάλιστα με σπεσιαλιτέ τα Ιμαλάια των οποίων στις κορυφές κατακτά τη μία μετά την άλλη και μπορεί κι ελόγου του να ενστερνίζεται την ατάκα που είχε πει κάποτε ο Νίκος Φώσκολος…

«Κάθε φορά που τελειώνω μια Οδύσσεια, θέλω μια Ιλιάδα από την αρχή»!

Κι ελόγου του κάθε φορά που ανεβαίνει σε ένα Εβερεστ, θέλει ένα καινούργιο από την αρχή…

Ο Θεός τον ευλόγησε, η τύχη τον αξίωσε, το ταλέντο του τον προίκισε και ο μόχθος του τον αντάμειψε σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλες αυτές τις αναρριχήσεις στις ψηλές βουνοκορφές να τις έχει για πρωινό!

Για πλάκα, καθόσον απόψε μπορεί να βάλει άλλη μια από δαύτες στο παλμαρέ του και να νιώσει πως έκλεισε ως ορειβάτης!

Eκλεισε, έγραψα; Πριτς που έκλεισε!

Λοιπόν, για να μην το κουράζω έτι περαιτέρω αυτή τη στιγμή ο Σπανούλης είναι πρώτος σε οκτώ κατηγορίες της Euroleague!

Οκτώ, πριν από την ένατη χώρια που στο βάθος αχνοφαίνεται και μια δέκατη!

Μέχρι στιγμής και μέχρι νεωτέρας προηγείται στις ασίστ (με 1474, μέσος όρος 4.6), στον δείκτη αξιολόγησης (με 3.930 βαθμούς, μ.ό 12.44), στις εύστοχες, αλλά και στις εκτελεσμένες ελεύθερες βολές, (1078/1374, ποσοστό 78.4%), στα κερδισμένα φάουλ (1491, μ.ό 4.7), στα λεπτά συμμετοχής (8591, μ.ό 27’.2’’), στα λάθη (995, μ.ό 3.1) και στις τάπες εις βάρος του (211, μ.ό 0.67).

Ναι, το αντιλαμβάνομαι πως τα λάθη και οι τάπες που έχει φάει, δεν πιστώνονται στα υπέρ του, αλλά (όπως έλεγε και μια ατάκα στην αμερικανική κωμωδία του 1959, «Μερικοί το προτιμούν καυτό», με τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον), nobody is perfect!

Κανείς, διάβολε, δεν είναι τέλειος και ο Σπανούλης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, οπότε το να υποπίπτει σε λάθη και να τρώει τάπες μοιάζει αναπόδραστο, δεδομένου κιόλας ότι σε κάθε αγώνα διαχειρίζεται ένα σωρό κατοχές της μπάλας και οι αμυντικές στρατηγικές όλων των αντιπάλων εστιάζουν πάνω του, ώστε να του περιορίσουν και τη δημιουργία και την εκτέλεση.

Α, για να μην το ξεχάσω: πέραν όλων τούτων, ο Βασίλης φιγουράρει επίσης στο Νο 1 σε πόντους και ασίστ στο ελληνικό πρωτάθλημα, επί εποχής ΕΣΑΚΕ, αλλά αυτά είναι από άλλο ανέκδοτο!

Πάμε στο… ψητό τώρα, διότι στη βράση κολλάει το σίδερο: του Μπίλη του λείπουν μια ντουζίνα πόντοι για να προσπεράσει τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και να δει την αφεντομουτσουνάρα του να ρεμβάζει από το ρετιρέ του πίνακα των σκόρερς και να κατακτήσει άλλη μια κορυφή, που μπορεί να μην είναι η τελευταία…

Τι εννοώ; Ο αρχηγός του Ολυμπιακού που είτε απόψε, είτε την ερχόμενη Πέμπτη κόντρα στη Φενέρμπαχτσε θα αναρριχηθεί στο Νο 1 των σκόρερς, βρίσκεται επίσης στην τέταρτη θέση των συμμετοχών στη διοργάνωση. Σήμερα ο Σπανούλης θα εγγράψει τον 317ο αγώνα του στη Euroleague, ακολουθώντας τον Φελίπε Ρέγες (346), τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο (341) και τον Παούλιους Γιανκούνας (328).

Σε κάθε περίπτωση η πρωτοκαθεδρία στις συμμετοχές αργεί ακόμη και δεδομένου ότι δυο από τους προπορευόμενους αγωνίζονται ακόμη ίσως δεν επιτευχθεί ποτέ…

Για να ανέβει απόψε στην κορυφή των σκόρερς ο Σπανούλης χρειάζεται να βάλει έναν πόντο παραπάνω από τον μέσο όρο του (10.7) και προφανώς το ρεκόρ είναι μπορετό, χώρια που σε μάθε περίπτωση έχει συμμάχους τη σημειολογία και μια ξεχωριστή πρόκληση

Τι εννοώ; Εάν το πετύχει απόψε στο Palau Blaugrana, θα γράψει Iστορία στο άντρο του Ναβάρο, τον οποίο θα προσπεράσει…

Εάν αφήσει μια μικρή κάβα για τον επόμενο αγώνα, τότε θα πετύχει το ρεκόρ απέναντι στον προπονητή (Ζέλικο Ομπράντοβιτς) με τον οποίο μπορεί να μη λέει ούτε καλημέρα εδώ και εννιάμισι χρόνια, αλλά μαζί του άρχισε να υφαίνει τον καμβά!

Εδώ ήρθαμε, όπως λένε και στο σινεμά…

Η στράτα προς την κορυφή άρχισε να ιχνηλατείται στις 31 Οκτωβρίου του 2005 στην Αbdi Ipekci Arena της Κωνσταντινούπολης, όπου –στην πρεμιέρα εκείνης της σεζόν- ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε της Ούλκερ με 82-66.

Εκείνο το βράδυ ο Σπανούλης σκόραρε οκτώ πόντους με 3/6 δίποντα και 2/2 βολές, ενώ κατέβασε δυο ριμπάουντ, μοίρασε επτά ασίστ και έκανε ένα κλέψιμο. Στο συγκεκριμένο ματς, που έμελλε να αποβεί ιστορικό, ο τότε 23χρονος γκαρντ ο οποίος μόλις είχε μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό από το Μαρούσι, αγωνίσθηκε επί 29 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα, προερχόμενος από τον πάγκο. Τη βασική πεντάδα των Πρασίνων, στο τότε μόνιμο σχήμα με τους τρεις γκαρντ, απάρτιζαν ο Δημήτρης Διαμαντίδης (9π.), ο Γιάκα Λάκοβιτς (19π.), ο Νίκος Χατζηβρέττας (6π.), ο Κώστας Τσαρτσαρής (10π.) και ο Μάικ Μπατίστ (10π.). Σε αυτό το ματς είχαν αγωνισθεί επίσης ο Φραγκίσκος Αλβέρτης (8π.), ο Δημήτρης Παπανικολάου (8π.), ο Πάτρικ Φέμερλινγκ (2π.) και ο Ντέγιαν Τομάσεβιτς (2π.), ενώ ο Ζοτς δεν χρησιμοποίησε τον Βλάντο Στσεπάνοβιτς και τον Ντούσαν Σάκοτα.

O Βασίλης πέτυχε το παρθενικό και μνημειακού χαρακτήρος καλάθι του με ένα τζαμπ σουτ στην πρώτη επίθεση του δευτέρου ημιχρόνου για το 32-47 και το δεύτερο με λέι απ με το οποίο έκανε το σκορ 54-68.

Μια εβδομάδα αργότερα ο Σπανούλης άστραψε και βρόντηξε! Στις 9 Νοεμβρίου του 2005, στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 92-82, με την αφεντιά του να σκοράρει 28 πόντους (8/8δ., 2/3τρ., 6/6β.).

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι και πλέον ο Σπανούλης μοστράρει στο ενεργητικό του 4.141 πόντους (με μέσο όρο 13.1), ενώ ο Ναβάρο «έκλεισε» στους 4.152 (12.1). Αυτούς τους πόντους ο V-Span τους έχει πετύχει με 825/1674 δίποντα (49.3%), 471/1455 τρίποντα (32.4%) και 1078/1374 ελεύθερες βολές (78.5), ενώ το ατομικό ρεκόρ του σε έναν αγώνα είναι οι 34 τους οποίους σκόραρε στις 31 Οκτωβρίου του 2014 –στην ένατη επέτειο από το ντεμπούτο του- στην Κλαϊπέντα της Λιθουανίας, κόντρα στη Νεπτούνας, σε αγώνα που κρίθηκε στην παράταση (81-85).

Τους πρώτους 903 πόντους ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης τους έβαλε φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού και τους υπόλοιπους 3238 με εκείνη του Ολυμπιακού, ενώ και στις 14 σεζόν στις οποίες έχει συμμετάσχει σκοράρει με διψήφιο μέσο όρο πόντων. Η πιο παραγωγική απ’ όλες υπήρξε η περίοδος 2011-12, που κατέληξε στον θρίαμβο στο Sinan Erdem Dome.

Τι λέει για όλα αυτά ο λεγάμενος; Πριν από μερικούς μήνες που είχα ανοίξει μαζί του αυτή την κουβέντα, με αφορμή το ρεκόρ στις ασίστ, μου είχε πει κάμποσα ενδιαφέροντα πράγματα, ένα απάνθισμα των οποίων αναδημοσιεύω εδώ:

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπαίνω στο γήπεδο και να χαίρομαι το παιχνίδι, χωρίς εκπτώσεις, ενοχές και δεύτερες σκέψεις. Νιώθω ευλογημένος που είμαι υγιής, κάνω αυτό που λατρεύω και δίνω ό,τι μπορώ και ό,τι μου βγαίνει κάθε βράδυ. Εάν ασχολιόμουν με το ανελέητο κυνηγητό των ρεκόρ, θα αποπροσανατολιζόμουν και θα χάλαγα το μυαλό μου. Μπαίνω και παίζω σαν να μην τρέχει τίποτε, λες και είμαι το παιδί στην αυλή του σχολείου ή στην αλάνα και ξέρω πως όλα τα άλλα θα συμβούν μόνα τους».

Η τελειομανία μου είναι πολύ καταπιεστική, αλλά έμαθα να ζω μαζί της. Είμαι ψυχάκιας με το μπάσκετ και ακόμη και τώρα μπαίνω στο γήπεδο σαν να είναι η πρώτη φορά ή σαν να παίζω το τελευταίο ματς της ζωής μου.

Όταν κοιτάζω τη στατιστική ενός αγώνα, ασυναίσθητα το βλέμμα μου πηγαίνει στη στήλη με τα λάθη! Αυτά παρατηρώ πρώτα, ύστερα τα ριμπάουντ, μετά τις ασίστ και στο τέλος τους πόντους

Υπολογίζω ότι σε κάθε αγώνα καλούμαι να διαχειριστώ 60-70 μπάλες, χώρια η πίεση που δέχομαι από τους αντιπάλους σε κάθε κατοχή. Θεωρώ λογικό το να κάνω λάθη, αρκεί να μην αποβαίνουν μοιραία, άλλωστε και ο Στιβ Νας που τον είχα πρότυπο ήταν πρώτος και στις δυο κατηγορίες. Και στις ασίστ και στα λάθη. Η μήπως πάνε πίσω ο Τζέιμς Χάρντεν και ο Λεμπρόν Τζέιμς

Εάν έπρεπε να δώσω έναν γλαφυρό ορισμό στην ασίστ θα έλεγα ότι είναι η έκφραση της αγάπης μου προς τον συμπαίκτη μου και της επιθυμίας μου να του βγάλω τον καλύτερο εαυτό του.

Εάν έπρεπε να δώσω έναν εξίσου γλαφυρό ορισμό στο καλάθι θα έλεγα ότι είναι η φύση μου και η ανάγκη να κάνω κάτι δικό μου σε έναν αγώνα

Η διαφορά μου με τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά είναι ότι αυτοί επειδή υπερείχαν σε μπόι πάσαραν από ψηλά, ενώ εγώ μηχανεύομαι διαφορετικούς τρόπους και συνάμα κοιτάζω περισσότερο από αυτούς προς το καλάθι.

Οταν έχω την μπάλα στα χέρια μου, πρώτα κοιτάζω πώς μπορώ να εκτελέσω και όταν μαζεύω πάνω μου την άμυνα τότε πασάρω ψάχνοντας τον κατάλληλο συμπαίκτη, στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.

Δεν περνάει ούτε μια μέρα στην οποία... να μη σκέπτομαι πώς μπορώ να βελτιώσω και να κάνω πιο αποτελεσματικό το παιχνίδι μου, επινοώντας ή προσπαθώντας να τελειοποιήσω κινήσεις. Τώρα τελευταία, για παράδειγμα, με έχει κυριεύσει η επιθυμία να διευκολύνω τη δημιουργία μου μέσα από τις επιταχύνσεις. Πλάκα πλάκα νιώθω σαν το μικρό παιδί που ψάχνει στα ντουλάπια να βρει το βαζάκι με τη μερέντα!

Ήμουν ανέκαθεν θαυμαστής του Στιβ Νας διότι ήταν μια σταλιά άνθρωπος, αλλά κάλυπτε το έλλειμμα στο ύψος με την ιδιοφυία του, έβλεπε πέντε φάσεις μπροστά και περνούσε την μπάλα μέσα από την κλειδαρότρυπα.

Νιώθω υπερήφανος και ευλογημένος που έπαιξα με την αφρόκρεμα των πασέρ: τον Γιασικέβιτσους, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Ζήση, τον Τεόντοσιτς...

Εάν οι ψηλοί που έχω ταίσει με τις ασίστ με ευχαριστούν, τότε εγώ... τους ανταποδίδω τις ευχαριστίες διότι όλοι τους βρέθηκαν στην ίδια σελίδα μαζί μου αφομοίωσαν το παιχνίδι μου.

Όταν έχω την μπάλα στα χέρια μου, δεν ενεργώ με... σκονάκι, αλλά αφήνω να με καθοδηγήσουν το ένστικτο, το διάβασμα της άμυνας, το παιχνίδι που είναι ζωντανό και το ταλέντο που έχω για να παίρνω ακαριαίες αποφάσεις.

Ανάμεσα στην ασίστ για τρίποντο και στην ασίστ για κάρφωμα, προτιμώ όποια μου «δώσει» η αντίπαλη άμυνα.

Εκτός από την ασίστ στον Πρίντεζη για το νικητήριο καλάθι στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ στην Πόλη έχω σε περίοπτη θέση... και εκείνη που έδωσα με το αριστερό χέρι στον Ντόρσεϊ στα 16 δευτερόλεπτα του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα και «έγραψε» το τελικό 68-64.

Οι πιο αστείες πάσες είναι αυτές που αντί για τα χέρια πάνε στα κεφάλια των συμπαικτών!

Μου αρέσει το pick n’ roll διότι... απαιτεί τη συνεργασία και τον συντονισμό όχι δυο παικτών, όπως νομίζει ο κόσμος, αλλά ολόκληρης της πεντάδας.

Ανέπτυξα το ταλέντο μου στη δημιουργία από μικρός επειδή δεν ήμουν ψηλός και έπρεπε να επιβιώνω στις δύσκολες καταστάσεις, ειδικότερα όταν μου την έπεφταν δυο τρεις αντίπαλοι.

Από την πρώιμη εποχή της καριέρας μου δεν θα ξεχάσω ποτέ... το πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων, που κατακτήσαμε με τον Κεραυνό Λάρισας, το 1999 στον Βόλο, νικώντας στον ημιτελικό τον Αρη και στον τελικό τον Ολυμπιακό.

Μου αρέσει το isolation game διότι... ως τακτική απομόνωσης ενός παίκτη με ιντριγκάρει να ανοίξω το γήπεδο και να δω κατάφατσα τις επιλογές μου.

Ζω και απολαμβάνω κάθε στιγμή, δεν με νοιάζουν τα ρεκόρ και οι φανφάρες και δεν μπαίνω στο τριπάκι να αγχώνομαι σκεπτόμενος το πότε θα σταματήσ