Παναθηναϊκός: Τεράστια η απόσταση του «θέλω» από το «μπορώ»

Να ξεκινήσω από ένα δεδομένο: Ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκεται σε καλό φεγγάρι. Και όσο δεν κερδίζει και συνεχίζει να «γεμίζει» με ήττες το σακούλι της σεζόν κατά τη διάρκεια του «διαβολομήνα», άλλο τόσο θα έχει μεγαλύτερη ανηφόρα να διανύσει. Άλλωστε όπως είχε πει πολύ σωστά και ο Αργύρης Πεδουλάκης μετά τον αποκλεισμό από το κύπελλο, «το μοναδικό φάρμακο είναι να νικάς» και οι «πράσινοι» αναζητούν άμεσα το... γιατρικό!

Όχι ότι έγινε τίποτα που οι «πράσινοι» έχασαν από τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. Έστω και αν αυτή ήταν η 3η φετινή τους ήττα εντός έδρας. Απλούστατα χρειάζεται μια ψυχολογική «ένεση» και αυτή θα έρθει μόνο μέσα από μια μεγάλη νίκη. Θυμάστε πόσο ωραίο μπάσκετ έπαιξε ο Παναθηναϊκός με το «διπλό» στο Κάουνας; Θυμάστε πόσο επιβλητικός ήταν στο Μόναχο και πόσο... ισοπεδωτικός ήταν στην αναμέτρηση με την Μπασκόνια; Είχε την ψυχολογία στα ύψη!

Μια ψυχολογία που έχει χάσει στα τελευταία παιχνίδια. Οι ήττες σε Βαρκελώνη και Τελ Αβίβ μόνο και μόνο επειδή ήρθαν με πανομοιότυπο τρόπο (χαμένα ριμπάουντ και καθίζηση στο τέλος) υπερκάλυψαν τη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε στο «άδειο» ΟΑΚΑ και λίγο-πολύ το ματς με τη Ρεάλ έμοιαζε ως μια καλή ευκαιρία για το... come back. Όμως όποιος παρακολούθησε την αναμέτρηση στο κλειστό του ΟΑΚΑ, γνωρίζει καλά ότι κάτι τέτοιο... δεν μπορούσε να γίνει.

Είναι αυτό που λένε: Θέλω. Μπορώ όμως; Θεωρώ ότι όσα δεκάλεπτα και αν έπαιζαν ακόμα οι δύο ομάδες, ο Παναθηναϊκός δεν θα κέρδιζε τη Ρεάλ. Τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ματς. Από τη μία υπήρχε μια ομάδα που έπαιξε σωστα, ορθολογικά, στοχευμένα και με περίσσια ενέργεια για ένα πεντάλεπτο, ενώ από την άλλη μια ομάδα που έκανε τα πάντα σωστά για τα επόμενα 35 λεπτά. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να κερδίσει ο Παναθηναϊκός; Ρητορικό το ερώτημα.

Το πιο χαρακτηριστικό στατιστικό είναι τα ριμπάουντ. Προσπερνάω το γεγονός ότι το «τριφύλλι» τελείωσε το ματς με εννέα «σκουπίδια» λιγότερα από τους Μαδριλένους (32-41). Όμως να είναι πρώτος ριμπάουντερ ο ύψους 188 εκατοστών Τζίμερ Φριντέτ με εννέα ριμπάουντ και δεύτερος ο βασικός πόιντ γκαρντ, Νικ Καλάθης με πέντε ριμπάουντ; Δηλαδή να μαζεύουν τα δύο βασικά γκαρντ τα 15 από τα 32 ριμπάουντ της ομάδας; Και επίσης: Ο Έντι Ταβάρες να έχει 8 επιθετικά ριμπάουντ και όλος ο Παναθηναϊκός συνολικά εννέα; Και κάτι ακόμα: Να έχει μόνο ένας παίκτης τις 7 από τις 12 ασίστ της ομάδας του και την ίδια στιγμή οι αντίπαλοι να μετρούν διπλάσιες τελικές πάσες (24ασ.) σε ματς εκτός έδρας;

Η εικόνα του αγώνα ήταν ο αδιάψευστος μάρτυρας. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού να μην έχουν την παραμικρή ενέργεια, να μοιάζουν «σκασμένοι» και οι αντίστοιχοι της Ρεάλ να έκαναν ό,τι ήθελαν στο παρκέ. Μέχρι... αύριο να έπαιζαν έτσι όπως «κατέβηκαν» οι δύο ομάδες σε αυτό το ματς, δεν υπήρχε περίπτωση για το «τριφύλλι» να φτάσει στην τελική επικράτηση.

Βέβαια στο μπάσκετ παίζουν μεγάλο ρόλο οι λεπτομέρειες. Και θα σταθώ σε μια χαρακτηριστική του αγώνα. Το σκορ ήταν 58-66 υπέρ της Ρεάλ, επίθεση ο Παναθηναϊκός και στο τρίποντο του Φριντέτ με τη λήξη της τρίτης περιόδου, η μπάλα... μπήκε και βγήκε στο καλάθι και δεν έκανε το χατίρι του Αμερικανού. Αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν ξεκινούσε το 4ο δεκάλεπτο με το σκορ στο 61-66 και αλλιώς ξεκίνησε. Και πάλι ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία του να μειώσει στους πέντε πόντους, αλλά ούτε το τρίποντο του Παπαπέτρου στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου βρήκε στόχο. Αντίθετα ο Ράντολφ ευστόχησε, η διαφορά πήγε και πάλι στο +11 για τη Ρεάλ και κάπου εκεί όλα έδειχναν ότι το ματς... δεν γυρίζει.

Επίσης δεν ξέρω πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν είχαν γίνει τόσες πολλές αλλαγές στο 5' και με το σκορ στο 16-11. Ο Ράις για ένα ακόμη ματς δεν ήταν σε καλό βράδυ και αν συνυπολογίσουμε τα δύο γρήγορα φάουλ του Τόμας που τον έβγαλαν εκτός ρυθμού αγώνα, το πράγμα είχε αρχίσει να... στραβώνει από πολύ νωρίς. Και εδώ φάνηκε η τεράστια διαφορά ποιότητας και ποσότητας μεταξύ των δύο ομάδων. Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το 11-0 της Ρεάλ τους δύο τελευταίους μήνες. Έπαιζε χωρίς Γιουλ, χωρίς Κάρολ, χωρίς Ρέγιες, ο Καμπάτσο βγήκε νωρίς με δύο φάουλ στο πρώτο δεκάλεπτο και με την second unit (που λέει ο... λόγος seconf unit αν δούμε τους παίκτες) να «χτίζει» διαφορά, έκανε... παρέλαση στο ΟΑΚΑ. Πιστεύει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα είχε τύχη απέναντι στη Ρεάλ σε μια νέα σειρά playoffs. Έτσι όπως παίζουν τώρα οι δύο ομάδες, από ελάχιστη έως... καμία τύχη.

Εδώ μπαίνει και μια άλλη παράμετρος. Και πέρυσι, όταν ανέλαβε ο Πιτίνο, ο Παναθηναϊκός ψαχνόταν για έναν μήνα και μετά τη μεγάλη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ. Όμως με την καθημερινή δουλειά και την προσήλωση στον στόχο, κατάφερε να γυρίσει όλη την κατάσταση και να συνδυάσει την ουσία με το καλό μπάσκετ. Λέτε να δούμε κάτι ανάλογο φέτος; Λέτε όντως να χρειάζεται χρόνο ο Ρικ Πιτίνο ώστε να βάλει για δεύτερη σερί χρονιά τα πράγματα σε μια σειρά;

Θα πω το εξής: Από τη στιγμή που δικαιώθηκε πέρυσι, μετατρέποντας ως πρωταγωνιστές τους Ντεσόν Τόμας και Γιώργο Παπαγιάννη, γιατί να μην το κάνει και φέτος; Βέβαια είδε την ομάδα να ενισχύεται με τους Κιλπάτρικ και Πέιν (σ.σ. ασχέτως αν ο Πέιν δεν «έπιασε» και έφυγε νωρίς-νωρίς) και μπόρεσε να αναπροσαρμόσει κάπως τα πλάνα του. Και φέτος θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η ενίχυση. Ναι, σίγουρα θα χρειαστεί και δουλειά εκ των έσω, αλλά επιμένω και λέω ότι θέλει δύο αθλητικούς παίκτες. Τόσο στα γκαρντ, όσο και στην frontline.

Εκτός αν δούμε τον Ράιον Μπράουν να μετατρέπεται σε... Κλάιμπερν και τον Μπέντιλ σε Τζεκίρι ή ο Αμερικανός προπονητής να μπορέσει να πάρει πράγματα από εκείνους και να βγουν στο παρκέ. Πάντως προς το παρόν δεν υπολογίζονται για τα ματς της EuroLeague. Και όσο θα μένουν στο DNP ή σε μερικά δευτερόλεπτα ειδικών καταστάσεων, άλλο τόσο θα είναι επιτακτική η ανάγκη της ενίσχυσης. Και όσο θα χάνονται τα αμυντικά ριμπάουντ άλλο τόσο θα... χάνονται και οι νίκες.

Πάντως το σίγουρο είναι ένα: Ο Παναθηναϊκός είναι στο 9-7, βρίσκεται στην 6η θέση και ακόμα κρατάει την τύχη στα χέρια του. Έστω και αν ο «διαβολομήνας» δεν... κυλάει όπως ακριβώς θα ήθελαν στην ομάδα.