Άρπαξε το ροζ και τρέχα

Για την ομάδα που έχει συνηθίσει να χάνει από τον εαυτό της όποτε ξεμυτίζει από τα ελληνικά σύνορα, βραδιές σαν την αποψινή δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση. Το σύνθημα είναι, πάρε το ροζ φύλλο και τρέχα.

Τα «πώς» και τα «γιατί» θα αναλυθούν μεθαύριο, την ώρα του εγχώριου χασμουρητού στο ΟΑΚΑ, λίγο πριν η αποστολή πάρει το επόμενο αεροπλάνο για τη Ρωσία, όπου την περιμένει την Τρίτη η Χίμκι.

Όταν το κοντέρ των πρώτων αγωνιστικών γράφει 1-2 αντί για 3-0, σημασία έχουν μόνο οι νίκες. Ευτυχώς για τον Αργύρη Πεδουλάκη και τους παίκτες του, το συνηθισμένο 79 των αντιπάλων δεν στάθηκε αυτή τη φορά καταδικαστικό.

Να τον αγγίξουμε τον τύπον των ήλων, τώρα που τελειώσαμε με τα κλισέ και με τούς διδακτισμούς;

Ο Παναθηναϊκός έχασε δύο παιχνίδια μέσα από τα χέρια του και κέρδισε δύο που δεν γινόταν να χαθούν. Με τέτοια απόδοση, δεν πρόκειται να νικήσει καμία ομάδα της λαμπερής βιτρίνας.

Εφ' όσον του φτάνει να έχει στην πλάτη του τον Ολυμπιακό για τις ανάγκες της καζούρας, έχει καλώς, δεν υπάρχει λόγος να χολοσκάει.

Εάν όμως στοχεύει πιο ψηλά από τη 12η ή τη 14η θέση, οφείλει να ελιχθεί για να καμουφλάρει κάποια από τα οφθαλμοφανή ελαττώματά του.

Ομάδα που σε κάθε ματς χάνει τη μάχη των αιθέρων με συντελεστή σχεδόν διψήφιο (-7 απόψε) δεν πρόκειται να κοιτάξει στα μάτια τη Φενέρ ή την ΤΣΣΚΑ ή τη Ρεάλ ή τη Μπαρτσελόνα ή την Εφές.

Ούτε θα αντέξει για πολύ μέσα στα ευρωπαϊκά ναρκοπέδια αρχική πεντάδα στην οποία συνυπάρχουν αγκομαχώντας δύο ευάλωτοι αμυντικοί, Παπαγιάννης και Φρεντέτ.

Ο άξονας Καλάθη-Τόμας πιστοποίησε την αξία του στο εξάμηνο του Πιτίνο, αλλά τα κρίσιμα crash-test της περυσινής σεζόν ξεγύμνωσαν το τοπίο και υπενθύμισαν ότι απαιτείται ενίσχυση της τοιχοποιίας.

Δεν είμαι και τόσο βέβαιος, ότι ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ανώτερος του περυσινού. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη όχι ταυτότητας, αλλά ισορροπίας. Δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, αλλά σχεδιασμού.

Το σεξτέτο των ψηλών μοιάζει απρόσωπο, ετερόφωτο και ασυνάρτητο όσο ποτέ, αφού δεν υπάρχει σίγουρο πάτημα στις ρακέτα ούτε σίγουρο ριμπάουντ ούτε παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Όλοι τους είναι καλοί, αλλά ουδείς θα έπαιζε στη Ρεάλ.

Στην «πλάγια» γραμμή υπάρχει τίμιος ιδρώτας (βλ. τα 11 ριμπάουντ του Παπαπέτρου) και προσήλωση στην τακτική, αλλά ουδείς έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει με πρόσωπο στο καλάθι ή να σουτάρει ικανοποιητικά.

Δεν είναι τυχαίο γεγονός, ότι το καλύτερο διάστημα του αποψινού Παναθηναϊκού συντελέστηκε με τον Τόμας στη θέση «3» και τον Ιωάννη στο «2», σε σχήμα σαν αυτά που κοροϊδεύαμε τον Σεπτέμβριο στην Κίνα.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το «ναι μεν αλλά» που συνοδεύει τις ακριβοπληρωμένες προσθήκες του καλοκαιριού. Εκείνες, που υποτίθεται ότι θα έκαναν τη διαφορά.

Ακόμα και σε βραδιές με αξιόλογη επιθετική παραγωγή, όπως η αποψινή με τους 22 πόντους και τις 4 ασίστ, είναι σχεδόν ανέφικτο να βγει θετικό το ισοζύγιο του Τζίμερ Φρεντέτ: όσα βάζει μπροστά, τα τρώει πίσω.

Είτε άμεσα είτε από σπόντα (από συμπαίκτες που μένουν εκτός θέσης πασχίζοντας να καλύψουν την αμυντική αδυναμία του Αμερικανού). Κάπως έτσι χάθηκε το ματς στη Γαλλία, από τις χαμένες άμυνες του Φρεντέτ.

Ο Ουέσλεϊ Τζόνσον, πολύ απλά και κυνικά, δεν προσφέρει το παραμικρό. Δεν είναι αρνητικός, ούτε όμως ωφελεί σε κάτι. Τα 12,5 λεπτά της αποψινής συμμετοχής του είναι κάποιου είδους ναδίρ.

Επειδή ο Ταϊρίς Ράις χρειάζεται -και αυτός- μπάλα για να προσθέσει το κατιτίς του, το πηλίκο μένει για πολλοστή χρονιά ίδιο και απαράλλαχτο. Καλάθης, 36 λεπτά και βάλε. Όπως συνήθως.

Η διαφορά που χωρίζει την απόδοση του Νικ από οποιονδήποτε συμπαίκτη του είναι τόσο μεγάλη και οφθαλμοφανής, ώστε καταντάει γελοίο. Η πληγή μεγαλώνει αντί να μικραίνει και η μέρα του απογαλακτισμού ολοένα απομακρύνεται.

Για τη σύγκρουση με την ψόφια Ζενίτ, την ίδια βεβαίως που κατατρόπωσε στο Φάληρο τον ακόμα πιο ψόφιο Ολυμπιακό, αρκούσε μισός Φρεντέτ για να μην αισθάνεται αβοήθητος ο Καλάθης.

Τον Σβεντ ποιος θα τον μαρκάρει; Toν Λάρκιν, που καταφτάνει την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ; Πότε θα πάρει αναπνοή ο αναντικατάστατος αυτής της ομάδας;

Προσπαθώ να πω, ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται υπερβάσεις για να πλησιάσει τον στόχο της οχτάδας και δεν μοιάζει ικανός να τις πετύχει, όσο το κάδρο κρέμεται από ένα και μοναδικό καρφί.

Τουλάχιστον, αποφεύχθηκε ένα νέο στραπάτσο όπως αυτό του Βιλερμπάν και σερβιρίστηκε γλυκό κρασί στο τσάρτερ της επιστροφής. Δεν είναι δα συνηθισμένο αυτό το μενού, για τον Παναθηναϊκό της τελευταίας πενταετίας.

Ούτε ήταν πολλοί αυτοί που θα πόνταραν τα ωραία τους ρούβλια στο πράσινο, όταν η Ζενίτ μείωσε τη διαφορά από το -14 στο -3, δύο λεπτά πριν το φινάλε.

Αυτή η διάψευση, όχι παταγώδης αλλά πάντως διάψευση, είναι ένα κάποιο κέρδος.