Παναθηναϊκός: Το μπάσκετ του Φριντέτ στη φυλακή και ο λόγος που έμαθε να σουτάρει από μακριά!

Ο Αμερικανός «μπόμπερ» φιλοξενήθηκε στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης και μίλησε για πράγματα τα οποία δεν είχε μοιραστεί ποτέ στο παρελθόν.

Αρχικά αναφέρθηκε στον μεγαλύτερο αδερφό του Τι Τζέι εξηγώντας ότι ήταν ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ: «Είχαμε μια μπασκέτα έξω από το σπίτι και τον έβλεπα να έρχεται από το σχολείο και αμέσως πήγαινε έξω για να παίξει. Ήταν ένας πολύ καλός point guard, ένας καλός χειριστής της μπάλας, καλός πασέρ, πολύ γρήγορος και πάντα δούλευε με τη μπάλα στα χέρια ή έπαιζε με τους φίλους του. Εγώ ήμουν πάντα μαζί του, είτε έβλεπα έξω από το γήπεδο είτε έπαιζα εναντίον του. Αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις από το μπάσκετ» είπε αρχικά και συνέχισε:

«Ήταν πολύ καλός μαζί μου και με άφησε να παίξω. Δεν με έβλεπε ως τον ενοχλητικό μικρό αδερφό του. Ήθελε να παίξω μαζί του και με τους φίλους του και θα του είμαι πάντα ευγνώμων γι 'αυτό. Έτσι ξεκίνησα να βρίσκω τρόπους για να σκοράρω και σούταρα από μεγάλη απόσταση γιατί έπρεπε να το κάνω! Πρέπει να ήμουν μόνο πέντε ή έξι ετών όταν άρχισα να παίζω με τον Τι Τζέι και τους φίλους του. Ήταν 12 ή 13 και για να αποφύγω τις τάπες σούταρα συνέχεια από μακριά. Και τα έβαζα. Και τότε με έμαθαν περισσότερα. Πώς να φτάσω κοντά στο καλάθι και να ξεφεύγω από τους αντιπάλους μου οι οποίοι ήταν μεγαλύτεροι από μένα. Αυτό σίγουρα με βοήθησε καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας μου...»

Λίγο πριν μετακομίσει στο κολέγιο με αποτέλεσμα να ακολουθήσει το μπάσκετ επαγγελματικά ο Φριντέτ έπαιζε με τον αδερφό του σε ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο περιβάλλον. Μέσα στη... φυλακή! «Ο ξάδελφος του γείτονά μας ήταν ο διευθυντής σε δύο φυλακές στη Νέα Υόρκη. Νόμιζε ότι θα ήταν μια ωραία ιδέα για τους τρόφιμους που είχαν καλή συμπεριφορά να παίξουν ένα παιχνίδι εναντίον του αδελφού μου και των φίλων του. Έτσι πήγαμε τρεις ή τέσσερις φορές ως ομάδα και παίξαμε εναντίον τους. Εγώ ήμουν 17 ετών και έπρεπε να πάω μαζί με τον μπαμπά μου επειδή ήμουν πολύ νεαρός για να με αφήσουν να μπω μόνος μου. Και στις τέσσερις γωνιές του γηπέδου υπήρχαν φρουροί με όπλα, θέλοντας να φροντίσουν την τάξη και ότι όλα θα ήταν εντάξει» είπε ο Φριντέτ και συνέχισε:

«Προφανώς ήταν λίγο εκφοβιστικό στην αρχή και σίγουρα δεν θα φέρναμε αντιρρήσεις σε κάποιο σφύριγμα! Είχαν ένα γυμναστήριο με μικρές εξέδρες. Έτσι, έφερναν τους άλλους κρατούμενους για να τους δουν, να τους στηρίξουν στα ματς και καμιά φορά να ποντάρουν.Οι τρόφιμοι ήταν πάντα μεγάλοι σε ηλικία, δεν δημιουργήθηκαν ποτέ προβλήματα αλλά έκαναν trash talking. Ειδικά αν στοιχημάτιζαν εναντίον μας. Εγώ δεν απαντούσα και αυτό επίσης με βοήθησε στην μετέπειτα καριέρα μου. Ήταν μια διασκεδαστική εμπειρία και σίγουρα δεν είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν».