Από πανσέληνο σε πανσέληνο

To τελευταίο πράγμα που θα περίμεναν οι Αγγελόπουλοι όταν στρατολόγησαν το βαρύ όνομα του Ντέιβιντ Μπλατ ήταν ότι, δεκαπέντε μήνες αργότερα, θα παρέδιδαν στον Αμερικανό το ροζ χαρτάκι της απόλυσης.

Είναι από καιρό φανερό και αυταπόδεικτο ότι ο Ολυμπιακός έχει στο ορατό μέλλον του ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, αλλά δεν περίμενε να το περπατήσει σε αυτό το χρονικό σημείο.

Και ουδείς φανταζόταν ότι η ομάδα θα έμενε ακέφαλη μετά την 1^η αγωνιστική της Εuroleague, Οκτώβριο μήνα, δίχως μάλιστα να μεσολαβήσει κάποιο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό όπως συνέβη στην περίπτωση του Μπαρτζώκα.

Τέτοιου είδους σταυροδρόμια εμφανίζονται τα καλοκαίρια, ιδίως όταν μιλάμε για ομάδες με μεθοδική διοίκηση και όραμα.

Από την άλλη, τίποτε από όσα συμβαίνουν στον Ολυμπιακό το τελευταίο οκτάμηνο δεν έχει να κάνει με τη λογική. Οι τρελοί κατέλαβαν το τρελάδικο και τα κλειδιά εκτοξεύτηκαν στη θάλασσα.

Ο Ολυμπιακός βγήκε στην αγορά για προπονητή ελπίζοντας σε κάποια ευνοϊκή συζυγία πλανητών, σαν αυτή που έφερε στον Παναθηναϊκό αρχικά τον Τσάβι Πασκουάλ (Οκτώβριο) και αργότερα τον Ρικ Πιτίνο (Δεκέμβριο).

Αλλά δεν έχει κάθε βράδυ ξαστεριά και πανσέληνο. Συνήθως, τέτοια εποχή πιάνουν τα πρωτοβρόχια.

Η φήμη για επαφή με τον Σκοτ Σκάιλς, εάν είναι αληθινή, δείχνει ότι αναζητείται ή αναζητήθηκε άνθρωπος ικανός να ξαναχτίσει το παλαιό καλούπι, αυτό που καταστράφηκε στη μάταιη «διετία» του Μπλατ.

Ο σκληρός Σκάιλς μπορεί να είναι Αμερικανός, αλλά δεν πιστεύει στα νέα δόγματα ούτε ανέχεται το μπάσκετ της ατομικής πρωτοβουλίας και του αυτοσχεδιασμού.

Το νοικοκύρεμα το επιβάλλει με σιδηρά γροθιά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τον άφησε εκτός νυμφώνος τα τελευταία χρόνια...

Το κρυφό όνειρο είναι φυσικά η επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα, αλλά ο προπονητής που οδήγησε τον Ολυμπιακό στο ευρωπαϊκό τρόπαιο του 2013 δεν μου φάνηκε και τόσο πρόθυμος να θυμηθεί την παράνοια του 2014, την τελευταία φορά που μίλησα μαζί του.

Ούτε είναι από εκείνους που θα παραλάβουν υλικό στο οποίο δεν πιστεύουν, για να μαγειρέψει με τα ψώνια άλλου.

Ωστόσο, ένα τέτοιας μορφής εγχείρημα έχει τα πλεονεκτήματά του, αφού προσφέρει στον προπονητή πολλαπλά άλλοθι σε περίπτωση «αποτυχίας».

Ας μη λησμονούμε, ότι ο επαγγελματικός κλοιός στενεύει. Πόσες θέσεις εργασίες αντάξιες των φιλοδοξιών ενός Μπαρτζώκα ανοίγουν κάθε χρόνο στην Εuroleague; Ελάχιστες.

Προσθέστε στην εξίσωση τις πόρτες που για διάφορους λόγους είναι κλειστές (π.χ. του Παναθηναϊκού, της Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ κ.α.) και θα καταλάβετε το πιθανό δίλημμα που αντιμετωπίζει ένας ασυμβίβαστος στις επιλογές του προπονητής.

Ο Κεστούτις Κεμζούρα την έχει περπατήσει, αυτή τη στενωπό. Όχι πάντοτε με σταθερό βήμα. Ίσως δικαιούται ένα εφαλτήριο για να υπενθυμίσει την αξία του, αφού άλλωστε ο Μπλατ άφησε στα χέρια του το δαχτυλίδι.

Το παγκόσμιο μετάλλιο που κατέκτησε στα 40 του με την αποδεκατισμένη Λιθουανία του 2010 (με ρεκόρ 8-1) βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα με τα μεγαλύτερα κατορθώματα στα πρόσφατα τουρνουά Εθνικών ομάδων.

Στο νούμερο 1 παραμένει βεβαίως το χρυσό του Ντέιβιντ Μπλατ το 2007 με τη σεμνή και ταπεινή Ρωσία. Πώς γελάσαμε, εκείνο το βράδυ στη Μαδρίτη...

Για τους Λιθουανούς και τον σχετικά άγνωστο Ομοσπονδιακό προπονητή τους ακολούθησε το φιάσκο του 2011 στο Κάουνας, όταν οι οικοδεσπότες του Ευρωμπάσκετ ηττήθηκαν στον προημιτελικό από τη Βόρεια Μακεδονία (τότε FYROM) και τερμάτισαν μόλις 5^οι, απογοητεύοντας το πιστό και παθιασμένο κοινό τους.

Ο Κεμζούρα επιδίωξε την εξιλέωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, αλλά η 8^η θέση θεωρήθηκε αποτυχία. Πλέον, δεν είχε άλλη πίστωση και αποχώρησε από το πόστο μέσα σε ορυμαγδό αμφισβήτησης.

Με άλλα λόγια, δεν πρόφτασε να εξαργυρώσει στην ελεύθερη αγορά τον θρίαμβο του 2010. Ίσως νόμιζε ότι η πανσέληνος θα συνεχιζόταν στο διηνεκές.

Οι εκλεκτικές επιλογές που προφανώς θα έπεσαν στο τραπέζι του μετά το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας εξανεμίστηκαν γρήγορα και ο Κεμζούρα υποχρεώθηκε να κατεβάσει τον πήχυ των φιλοδοξιών του για να μη μείνει άνεργος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν βρήκαν το «ανφάν τερίμπλ» να εργάζεται σε μικρομεσαίες ομάδες όπως η Πρόκομ, η Νίμπουρκ και η Εθνική Αυστρίας, ώσπου δέχθηκε και αποδέχθηκε την πρόταση του Μπλατ να ενταχθεί στο επιτελείο του στη Νταρουσάφακα.

Αποκλείεται να φανταζόταν, ότι έξι χρόνια μετά το θαύμα του 2010 θα επέστρεφε στην Πόλη όπου έκανε το όνομά του, με χαρτοφυλάκιο ασίσταντ.

Τυχαίος, όμως, δεν είναι. Οσο και αν προπονητής Εθνικής ομάδας και προπονητής συλλόγου είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ουδείς τυχαίος δύναται να κατακτήσει μετάλλιο Παγκοσμίου Κυπέλλου με ένα μονάκριβο αστέρι (Κλέιζα) και καμιά δεκαριά ρολίστες.

Η πρώτη παρουσία του Κεμζούρα στο τιμόνι του Ολυμπιακού ήταν ένα αίνιγμα, αφού η εικόνα της ομάδας άλλαξε ριζικά, ξαφνιάζοντας τους πάντες.

Δεν ήρθε δα από το φεγγάρι ο Λιθουανός, αλλά από το ίδιο αποδυτήριο που μόλις είχε αδειάσει ο Μπλατ. Συνεργάτης του ήταν, όχι αντίζηλός του.

Άραγε αυτή η μεταμόρφωση μαρτυρά διαφωνίες και διαφορετική φιλοσοφία μεταξύ του πρώην προϊσταμένου και του πρώην υφισταμένου; Παρέμβαση των παικτών; Ζαριά στα τυφλά και ό,τι βγει;

Όπως και αν έχει το πράγμα, ο Ολυμπιακός έπαιξε διαφορετικό μπάσκετ απέναντι στη Βαλένθια. Δεν ήταν μόνο ψυχολογική η διαφοροποίηση, αλλά και τεχνική.

Το παρατήρησαν μάλιστα και οι ίδιοι οι παίκτες, με πρώτο τον Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος διάνθισε τα σχόλιά του με ένα διαρκές «χωρίς παρεξήγηση».

Δεν χρειαζόταν αυτός ο αστερίσκος. Κανείς δεν πρόκειται να παρεξηγήσει την κριτική προς τον Μπλατ, αφού ο ίδιος απαιτούσε να αντιμετωπίζεται ως μάχιμος, άσχετα με τον προσωπικό Γολγοθά που ανεβαίνει.

Η επιλογή των Αγγελόπουλων για τον διάδοχο του Σφαιρόπουλου έμοιαζε ενδεδειγμένη, όταν ερρίφθη ο κύβος.

Η αλήθεια του γηπέδου διέλυσε την αρχική ευφορία. Και το πανθομολογούμενο πλέον λάθος διορθώθηκε με τρόπο σπασμωδικό και άκαιρο.

Τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται τον Οκτώβριο, αλλά τον Ιούνιο, ώστε να έχει χρόνο ο νεοσύλλεκτος προπονητής να φτιάξει την ομάδα σύμφωνα με το σχέδιο και τη φιλοσοφία του.

Τη λυπητερή, ο Ολυμπιακός καλείται να την πληρώσει όλο τον χειμώνα, την ίδια ώρα που ο πανδαμάτωρ θα βαραίνει αδυσώπητος τους ώμους των εμβληματικών αστέρων του. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.