Πάλι καλά που εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν social media!

Τυγχάνει να παίζουν και οι δυο πρεσβευτές μας, στο καπάκι ο ένας μετά τον άλλον, στη Λυών και αυτή είναι όντως μια σατανική σύμπτωση…

Προφανώς ο Παναθηναϊκός πήρε το μάθημα του από το πάθημα του Ολυμπιακού και θα προσπαθήσει να αποφύγει τα ίδια λάθη και την αβελτηρία που κόστισαν στους Πειραιώτες την ήττα και κατ’ επέκταση το διαζύγιο με τον Ντέιβιντ Μπλατ…

Θα προσπαθήσει επίσης να ομιλήσει φαρσί την γαλλικήν, έστω και με ταχύρρυθμη μέθοδο, μέσω linguaphone!

Βεβαίως, εις ό,τι με αφορά, καλύτερα να μην έβγαζα άχνα εκείνο το βράδυ…

Εκείνο το βράδυ είναι πολύ συγκεκριμένο και η αυριανή επιστροφή του Παναθηναϊκού στο Astroballe μετά από 23 χρόνια με κάνει να ντρέπομαι τόσο πολύ που ετεροχρονισμένα εύχομαι να είχα χάσει τότε τη λαλιά μου…

Συμβαίνουν όμως αυτά… Συμβαίνουν και εις τας καλυτέρας των οικογενειών…

Πρώτα απ’ όλα οφείλω να ορίσω το πλαίσιο της εποχής και της συγκυρίας…

Τη σεζόν 1996-97 ο Παναθηναϊκός υπερασπιζόταν τα σκήπτρα που είχε κατακτήσει στις 11 Απριλίου στο Bercy του Παρισιού και η κλήρωση των ομίλων τον έστειλε και πάλι επί γαλλικού εδάφους και μάλιστα δυο φορές, που έμελλε να αβγατίσουν και να γίνουν τρεις.

Στον Γ’ όμιλο κληρώθηκε μαζί με την ισχυρότατη Βιλερμπάν από την οποία μάλιστα δέχθηκε την ψυχρολουσία στις 2 Οκτωβρίου στο ΟΑΚΑ, όπου ηττήθηκε με 72-66, βλέποντας στο πρόσωπο του σεσημασμένου Ντιλέινι Ραντ έναν αληθινό δήμιο (31πόντοι σε 39 λεπτά, με 6/10δ., 5/6τρ., 4/6β., 6ασ.).

Ενάμιση μήνα αργότερα οι Πράσινοι εκστράτευσαν στη Λυών για τον αγώνα του Β’ γύρου, στον οποίο ο Ραντ ναι μεν έβαλε 27 πόντους, αλλά βρήκε τον δάσκαλο του!

Ποιος ήταν αυτός; Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος σε μια από τις καλύτερες βραδιές της καριέρας του σκόραρε 25 πόντους με 0/2 δίποντα, 6/6 τρίποντα και 7/8 βολές, χώρια τα έξι ριμπάουντ και συνεπικουρούμενος από τον Τζον Αμίτσι (23π.) και τον Νίκο Οικονόμου (15π.) έγραψε το σενάριο του 74-80 και επέτρεψε στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς να σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο στη συνήθως συνοφρυωμένη φάτσα του…

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα κακά είχαν προηγηθεί όμως και δεν έχουν σχέση με τον αγώνα, αλλά με την πάρτη μου…

Τότε στεγαζόμουν τηλεοπτικά στο Star Channel, που είχε αποκτήσει τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης και πήγα σεινάμενος κουνάμενος στη Λυών, όπου ένιωθα κιόλας άνετα λόγω των γαλλικών μου…

Όπως το συνηθίζω πήγα από πολύ νωρίς στο γήπεδο, τι το ‘θελα ο δόλιος…

Όπως επίσης το συνηθίζω φόρεσα πολύ νωρίς την κάσκα και επειδή πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να μη λειτουργεί το τετρασύρματο και να συμβούν τεχνικές δυσλειτουργίες ζήτησα από το master στον Ταύρο να κάνουμε, όποτε μπορούν, ένα τεστ, τι το ‘θελα ο δόλιος!

«Πάμε να το κάνουμε τώρα, να είμαστε ήσυχοι» μου απάντησαν…

Πάτησα λοιπόν το πράσινο κουμπί, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή!

Και άρχισα να μιλάω για να τσεκάρουν ότι υπάρχει η σύνδεση και να πάρουν τη στάθμη της φωνής μου…

Απέμενε πάνω από μια ώρα για την έναρξη του αγώνα και εκείνη τη στιγμή είχε βγει στον αγωνιστικό χώρο ο τότε (και επί εννέα σεζόν, 1992-2001) προπονητής της Βιλερμπάν, ο Γκρεγκόρ Μπενιό με τον οποίο γνωριζόμασταν κιόλας καλά και είχαμε κάνει και παρέα στο περιθώριο κάποιων διοργανώσεων των εθνικών ομάδων, μαζί με μια άλλη μυθική φιγούρα, τον πλέι μέικερ της Ορτέζ, Φρεντερίκ Ιφναγκέλ..

Τον βλέπω λοιπόν και αρχίζω το τεστ…

«Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί τηλεθεατές, καλησπέρα σας από το Astroballe…»

Μέχρι εδώ όλα καλά…

Έλα όμως που με καβάλησε ο διάολος και στο καπάκι, βλέποντας τον Μπενιό αρχίζω να τον στολίζω…

«Εδώ βλέπουμε τον Γκρεγκόρ Μπενιό, τον προπονητής της Βιλερμπάν, που είναι μεγάλο κωλόπαιδο»!

Δεν ξέρω εάν είχα παρασυρθεί από την αντίστοιχη ατάκα του Στάθη Ψάλτη, το «Κούλα μ’ ακούς Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος», αλλά είπα ό,τι είπα και χασκογέλαγα κιόλας χωρίς να υποψιάζομαι τι συνέβαινε…

Συνέχισα λοιπόν τον χαβά μου. «Αλλά πιο μεγάλος κωλοπαιδαράς είναι ο αδερφός του ο Ερίκ»!

Ο κατά δυο έτη πρεσβύτερος, Ερικ, ήταν όντως βίος και πολιτεία, αλλά συνάμα μια μεγάλη παικτάρα, που φόρεσε 212 φορές τη φανέλα της εθνικής Γαλλίας και εκείνη την εποχή βρισκόταν στο πλάι του αδερφού του ως τζένεραλ μάνατζερ της Βιλερμπάν…

Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει και εξετράπην σε τέτοια αθυροστομία εις βάρος και των δυο γιων του σπουδαίου Ζαν Πολ Μπενιό η οποία θα απέβαινε ανώδυνη και αναίμακτη, αλλά φευ…

Για κάποιο λόγο, όπως συμβαίνει πού και πού, εκείνη τη στιγμή, το Star, είχε συνδεθεί για λίγα δευτερόλεπτα, δίκην teaser (όπως λέγεται στην τηλεοπτική διάλεκτο) με το Astroballe, αλλά ξέχασαν να μου το πουν και ξεγιβεντίστηκα ολοσχερώς, όπως λέμε και στην Κρήτη.

Ρεζίλι και των σκυλιών!

Πάλι καλά που εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν social media και τα συναφή, διότι αλλιώς θα είχε υπογράψει την επαγγελματική θανατική καταδίκη μου…

Παρεμπιπτόντως τέτοια περιστατικά δεν είναι σπάνια και έχουν συμβεί σε όλους όσοι περιγράφουν αγώνες στην τηλεόραση, μηδέ του Γιάννη Διακογιάννη εξαιρουμένου: το αναφέρω αυτό διότι σε μια ανάλογη περίπτωση που τον είχαν διαρκώς στον αέρα σε αγώνες στίβου, ο «Ζανό» τσατίστηκε κι ενώ νόμιζε ότι ήταν κλειστή η κονσόλα, ακούστηκε να λέει «φεύγω, δεν αντέχω άλλο, θα κατουρηθώ πάνω μου»!

Έγινε ό,τι έγινε, ακολούθησε ο αγώνας, νίκησε ο Παναθηναϊκός και η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο, αλλά και στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου, ως ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, για να ηχεί στα αυτιά μου ως η φωνή της συνείδησης μου κάθε φορά που κάνω ένα τεστ ήχου…

Για την ιστορία, ο Παναθηναϊκός βγήκε πρώτος στον Ομιλο με 13-3, έναντι 12-4 της Βιλερμπάν, ενώ ακολούθησαν η Ολύμπια Λιουμπλιάνα με 10-6, η Κάχα Σαν Φερνάντο με 7-9, η Πο Ορτέζ με 6-10 και η Ντινάμο Μόσχας με 3-13.

Στη συνέχεια, στον πρώτο γύρο των play offs οι Πράσινοι σκούπισαν τη Λιμόζ με 2-0, αλλά αποκλείσθηκαν με πλεονέκτημα έδρας από τον (μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης) Ολυμπιακό, ενώ η Βιλερμπάν ξεπέρασε τα εμπόδια της Εστουδιάντες και της Εφές Πίλσεν και προκρίθηκε στο Final 4 της Ρώμης, όπου βγήκε τέταρτη, γνωρίζοντας δυο ήττες από την Μπαρτσελόνα και από την Ολίμπια Λιουμπλιάνα.

Την προηγούμενη Παρασκευή έγραψα για τη φανέλα με το Νο 4 που δεσπόζει στον ουρανό του Astroballe, προς τιμήν του Αλέν Ζιλ και του Ντιλέινι Ραντ.

Μια φανέλα σε διπλή συσκευασία για δυο μεγάλους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της γαλλικής ομάδας, μάλιστα τον έναν τον γνωρίσαμε και στα μέρη μας, απλώς εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν ακόμη η συμμετοχή των ξένων στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο γεννημένος το 1962 και απόφοιτος του Wake Forest (από το οποίο πέρασαν επίσης ο Τάιρον Μπογκς, ο Τιμ Ντάνκαν, ο Κρις Πολ, ο Ντίνος Μήτογλου κοκ) ανάμεσα στην καριέρα του στο CBA και στην τριετία του στο ΝΒΑ με τη Γιούτα, πέρασε από την Ελλάδα αγωνιζόμενος στον ΠΑΟΚ, μετά τον Μπιλ Βάρνερ, μόνον στο Κύπελλο Κόρατς, τις σεζόν 1986-1987 και 1987-88, με παρτενέρ τον Αλβις Ρότζερς και τον συχωρεμένο τον Μαρκ Πετγουέι.

Ο Ραντ ήταν μια καλαθομηχανή, που άφησε κιόλας έναν έντονο αποτύπωμα: στο πειραματικό All Star Game που διεξήχθη το 1988 στο Αλεξάνδρειο, έριξε τάπα στον Νίκο Γκάλη, κάτι που μετά από έξι χρόνια θα κατάφερνε, στον αγώνα Πανιώνιος-Παναθηναϊκός στη Νέα Σμύρνη, και ο Χένρι Τέρνερ!

Το 1993 ο Ραντ έπαιξε για λίγο καιρό στη Ρασίγκ Παρί και στη συνέχεια επί έξι συναπτές περιόδους φόρεσε τη φανέλα της Βιλερμπάν και την είδε κιόλας να υψώνεται και να δεσπόζει σαν σύμβολο στην οροφή του Astroballe…