Πράσινες αταίριαστες ψηφίδες

Αναζητώ επίθετο για να χαρακτηρίσω μονολεκτικά τον νέο Παναθηναϊκό, όπως τον είδα στους δύο αγώνες του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» και βρίσκω μόνο ένα: παράξενος.

Είναι μία παράξενη ομάδα, ο Παναθηναϊκός του 2019-20. Θυμίζει ψηφιδωτό όπου πολλές ψηφίδες δεν ταιριάζουν μεταξύ τους ή έπιπλο ΙΚΕΑ με λάθος βίδες για λάθος υποδοχές.

Τα υλικά με τα οποία δημιουργήθηκε είναι ασφαλώς αξιόλογα, αλλά θα είναι δύσκολο να συναρμολογηθούν έγκαιρα σε ένα αρμονικό σύνολο. Ίσως χρειαστούν διορθωτικές κινήσεις, για να ταιριάξουν τα κομμάτια.

Το βέβαιο είναι, ότι ο προπονητής έχει πολλή δουλειά μπροστά του και ελάχιστο χρόνο για να την διεκπεραιώσει.

Ο ίδιος θέλει τρεις μήνες, αλλά τον Δεκέμβριο η Εuroleague θα βρίσκεται στα μισά της. Το Μουντομπάσκετ του έκανε ζημιά, αφού ο εγκέφαλος της ομάδας απουσίαζε.

Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο Παναθηναϊκός της επόμενης μετά Πιτίνο ημέρας αποτελεί στοίχημα καριέρας για τον Αργύρη Πεδουλάκη. Ελπίζω να του δοθεί αρκετός χρόνος για να δουλέψει αυτή τη φορά.

Άλλο μπάσκετ παίζει ο Καλάθης, άλλο ο Φρεντέτ, άλλο ο Ράις, άλλο ο Τζόνσον, άλλο ο Τόμας, για να περιοριστώ στα πιο σημαντικά γρανάζια της μηχανής.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να λυθούν τα ζητήματα χημείας, να μοιραστούν οι ρόλοι και να βρεθούν τα δίδυμα ή τρίδυμα που μπορούν να βγάλουν συνεργασίες σε επίθεση και άμυνα.

Ακόμα και οι «παραμένοντες», που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ομαλότητα ώσπου να μπουν στο πνεύμα οι νεοσύλλεκτοι, παρουσιάζουν το φυσιολογικό hangover και τη σωματική κόπωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» δεν είχε ορατή αγωνιστική ταυτότητα. Θύμισε μάλλον τον Ολυμπιακό του Μπλατ παρά τον Παναθηναϊκό του Πιτίνο και του Πασκουάλ.

Κάθε μέρα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά η πρεμιέρα της Euroleague βρίσκεται πια επί θύραις. Και του πρωταθλήματος της Α1 φυσικά, αλλά με αυτό δεν ασχολείται, πια, ψυχή.

Πάντως, τα δύο ζευγαρώματα του Σαββατοκύριακου ήταν μάννα εξ ουρανού και ως τέτοια τα αντιμετώπισε ο Πεδουλάκης, αδιαφορώντας για το ρίσκο των δύο απανωτών αγώνων μέσα σε ένα 24ωρο.

Η αναμέτρηση με την ισχυρή παρά τις ελλείψεις της Μακάμπι ήταν κάτι σαν πρόγευση των δυσκολιών που αχνοφαίνονται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα, ενώ το εύκολο ματς με τα δεύτερα της Φενέρ βοήθησε ώστε να βρεθεί ρυθμός και να ξεμπουκώσει η ομάδα.

Απέναντι στα άγνωστα τουρκάκια του «Ζοτς», ο Πεδουλάκης έπαιξε για τη νίκη. Και έπραξε ορθά. Το Σαββατοκύριακο τελείωσε με χαμόγελα.

Ο Τζίμερ Φρεντέτ θα γεμίσει τα καλάθια με τρίποντα, θα κόψει εισιτήρια, αλλά θα αποτελεί και μόνιμο στόχο των αντίπαλων προπονητών αφού δεν μπορεί να μαρκάρει κανέναν.

Ο Ουέσλεϊ Τζόνσον κάνει σωστά όλες τις δουλειές, ωστόσο υστερεί σε κίνητρο και, παραδοσιακά, έχει βραδιές που εξαφανίζεται. Ο Ταϊρίς Ράις έχει τη στόφα του πρωταγωνιστή, αλλά δημιουργεί μόνο για τον εαυτό του.

Η γραμμή των ψηλών απαρτίζεται από άνευρους παίκτες χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα, γαλουχημένους σε ομάδες με μικρότερο μέγεθος.

Είναι τυχαίο, ότι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει την καλύτερη εικόνα του όταν έχει στην πεντάδα του τον Ίαν Βουγιούκα; Όχι, δεν είναι τυχαίο, διότι συνέβαινε και πέρυσι.

Η παρουσία ενός κλασσικού -έστω γερασμένου- σέντερ στο low post δίνει καλύτερη ισορροπία σε ομάδα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Το ίδιο γινόταν και παλαιότερα με τον Μπουρούση.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το σχέδιο του Πεδουλάκη είναι να γίνει ο Παναθηναϊκός ομάδα των 85-90 πόντων και να βάζει περισσότερα από όσα τρώει.

Όποτε δεν πέφτει στο πλεχτό το τρίποντο του Φρεντέτ, η έμφαση θα πρέπει να στρέφεται στην άμυνα, με βασικό ανάχωμα τους Καλάθη, Παπαπέτρου.

Αλλά ποιος θα μαρκάρει ποιον πίσω από αυτούς και ποιος θα εξασφαλίσει το αμυντικό ριμπάουντ εφ' όσον βγει η άμυνα; Φέτος δεν υπάρχει Θανάσης Αντετοκούνμπο για να καμουφλάρει τα κενά, ούτε καν Γκιστ.

Στο σαββατιάτικο ματς η Μακάμπι μάζεψε 22 ριμπάουντ παραπάνω από τους «πράσινους» (και 11-3 επιθετικά), ενώ σήμερα οι ρεζέρβες της Φενέρ έγραψαν +6 απέναντι στον πλήρη Παναθηναϊκό.

O Παπαγιάννης είναι φυσικά ανέτοιμος και θα βελτιωθεί, αλλά η προσωπική άμυνα και τα ριμπάουντ ουδέποτε υπήρξαν σπεσιαλιτέ του.

Ο Παναθηναϊκός παραμένει ομάδα του Νικ Καλάθη, αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Aκόμα και ο ουρανοκατέβατος σε γήπεδο μπάσκετ Αλέξης Τσίπρας πρέπει να το κατάλαβε.

Η ευκολία με την οποία η δράση του Καλάθη έβγαζε ελεύθερα σουτ για τον βομβαρδιστή Φρεντέτ ήταν ένα πρώτο καλό σημάδι, όπως και οι 20+ ασίστ που ο ίδιοε μοίρασε στα δύο παιχνίδια, σε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής.

Αλλά το «τριφύλλι» θα χρειαστεί να πάρει πολλά από πολλούς, εάν θέλει να πλασαριστεί στα πλέι-οφ της Euroleague. Κυρίως, από τους ψηλούς του.

Υπάρχει άλλος εκτός του κατακόρυφα βελτιωμένου Τόμας ικανός να επωμιστεί ευθύνες σε βάθος χρόνου;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία.