Όγκουστιν Ρούμπιτ: Από τα γκέτο και τα ναρκωτικά, στην μόρφωση και το μπάσκετ!

Μετά από πέντε χρόνια στο γερμανικό πρωτάθλημα (Τούμπιγκεν, Ουλμ, Μπάμπεργκ), ο Όγκουστιν Ρούμπιτ θα βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα και θα αγωνίζεται για την επόμενη διετία με την φανέλα του Ολυμπιακού.

Το gazzetta.gr είχε αποκαλύψεις τις προχωρημένες επαφές μεταξύ των δύο πλευρών και το deal έγινε επίσημο με την ανακοίνωση της απόκτησής του.

Η ζωή του 29χρονου φόργουορντ/σέντερ δεν ήταν καθόλου εύκολη, αφού από πολύ μικρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπος με άσχημες καταστάσεις. Τον έμπλεξαν με ναρκωτικά, είδε την μάνα του να μπαινοβγαίνει στη φυλακή και στη ζωή του και δεν μπορούσε να βρει μια σταθερότητα.

Μέχρι που η αδερφή του, Λορέν, θέλοντας να τον δει να μεγαλώνει σωστά και όπως τού αξίζει, τον έδωσε στην κυρία Μπράουν που τους φρόντιζε. Έπειτα, γνώρισε την οικογένεια Τρόμπερ, η οποία μέσω της αγάπης που τού έδωσε, τού έδειξε πως υπάρχει κι άλλος δρόμος και τον βοήθησε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του στο μπάσκετ.

Το λιγομίλητο και ντροπαλό παιδί από το Χιούστον πήρε πτυχίο στην Επικοινωνία, κόντεψε να χάσει το πόδι του, αλλά παρέμεινε «ζωντανός» κι έκανε ομάδες να «σφάζονται» στα πόδια του με το ταλέντο του.

Ναι, η ζωή του θα μπορούσε να γίνει ταινία και το gazzetta.gr θυμίζει την ιστορία του, όπως την ανέδειξε το «The Shadow League», πριν από μερικά χρόνια, με τον τίτλο «Από την απόγνωση, στο όνειρο: Η ζωή του Όγκουστιν Ρούμπιτ».

Ο Ρούμπιτ μεγάλωσε σε ένα γκέτο στο βορειοδυτικό Χιούστον, από το οποίο δεν επιβίωναν πολλά παιδιά. Οι εικόνες από βία, πυροβολισμούς και ναρκωτικά ήταν η καθημερινότητά του. Μάλιστα, μία ημέρα βρέθηκε και ο ίδιος μπλεγμένος, όταν σε ηλικία 11 ετών έκανε παρέα με μεγαλύτερα παιδιά, τα οποία είχαν κλέψει κάποιους. Τα «θύματα» τους πήραν στο κυνήγι και άρχισαν να πυροβολούν στο μέρος τους, με τον Ρούμπιτ να μην ξέρει αν θα την βγάλει «καθαρή».

Άρχιζε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. «Φοβήθηκα μέχρι θανάτου», είχε αναφέρει στην «Shadow League». «Έτρεμα. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα. Αυτοί οι τύποι θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει. Πολλές φορές τη γλίτωνα από κάτι τέτοια, επειδή ήμουν πολύ νέος. Είδα πράγματα που με τρομοκρατούσαν. Και δεν ήθελα πια να ζω κάτι τέτοιο».

Ο Ρούμπιτ ήταν εκείνος που φύλαγε τσίλιες, όταν οι φίλοι του έκαναν τις... δουλειές τους. Εκείνη την ημέρα, όμως, έγινε αντιληπτός από τους ενοίκους, οι οποίοι «απάντησαν» με πυροβολισμούς. Οι φίλοι του είχαν κλέψει ήδη κάποια πράγματα, όπως χρυσαφικά και λεφτά, ενώ μια άλλη φορά τον είχαν αφήσει μόνο του σε ένα σπίτι με εμπόρους, ώστε να παραδώσει ναρκωτικά.

«Υποτίθεται ότι έπρεπε να πουλήσω τα ναρκωτικά και κάποιοι μεγαλύτεροί μου, γύρω στα 20, εμφανίστηκαν και μού τα άρπαξαν. Ήξερα πως αυτός για τον οποίο δούλευα θα θύμωνε, γιατί έχασα τα λεφτά του. Αλλά τι μπορούσα να κάνω; Είχα δει ανθρώπους να πληγώνονται για λιγότερα. Ήξερα πως αν έκανα τέτοια πράγματα, θα έπρεπε να ήμουν προετοιμασμένος για τις συνέπειες». Ωστόσο, δεν έπαθε τίποτα, αφού λόγω ηλικίας, τού δόθηκε... ελαφρυντικό.

Μέσα του ήξερε, πάντως, πως έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Ή θα αποτελούσε παράδειγμα για κάτι ή θα έπρεπε να βλάψει άλλους, ώστε να «χτίσει» τη δική του φήμη στους δρόμους. Όπως αναφέρει και η εξελικτική θεωρία της φυσικής επιλογής, οι επιλογές του ήταν δύο: Kill or be killed (να σκοτώσει ή να σκοτωθεί).

Ο Ρούμπιτ δεν μπορούσε να κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αφού στην πραγματικότητα ήταν ένα καλό και γλυκό παιδί. Ήταν μικρός, αλλά είχε το μυαλό να καταλάβει πως όλα γύρω του ήταν λάθος και δεν μπορούσε να ζήσει μια ζωή μέσα στο φόβο και στις καταχρήσεις των άλλων, που θα τον έπαιρναν στο λαιμό τους. Τα προβλήματά του, όμως, συνεχίζονταν και σπίτι.

Η μητέρα του, Κίμπερλι, πηγαινοερχόταν στη ζωή του, αφού ο εθισμός της στα ναρκωτικά την είχε βάλει σε μπελάδες. Περνούσε μέρες και εβδομάδες στους δρόμους, και μήνες και χρόνια στις φυλακές, επιστρέφοντας στη ζωή του μικρού της, για να του υποσχεθεί πως όλα θα πάνε καλά. Έτσι, εκείνος, μαζί με τα αδέρφια του κατέληγε στην Πρόνοια.

«Υπήρχαν πολλές καταστάσεις με την μητέρα μου να μπαινοβγαίνει στη φυλακή. Αγαπούσα την μητέρα μου και ήμουν χαρούμενος όταν είχα την ευκαιρία να τη δω. Δεν είχα άλλη εικόνα για το τι ήταν η οικογένεια ή τι σήμαινε ένα υγιές περιβάλλον. Για μένα, αυτό που συνέβαινε, ήταν φυσιολογικό», είχε εξομολογηθεί.

Εκεί, γύρω στα 11, η μητέρα του εξαφανίστηκε πάλι και η 18χρονη αδερφή του, Λορέν, ανέλαβε να αναπληρώσει το κενό για εκείνον και τα 4 αδέρφια τους, μεταξύ αυτών και της δίδυμης αδερφής της, Μέρι, που υπέφερε από εγκεφαλική παράλυση.

«Οι παππούδες μου με μεγάλωσαν και μου έμαθαν πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι η οικογένεια, ασχέτως τι γίνεται. Μέναμε σε ένα διαμέρισμα με ένα δωμάτιο: εγώ, τα αδέρφια μου, ο γιος μου, ενώ ήμουν έγκυος και στο δεύτερό μου παιδί. Για μένα, αυτό άξιζε, γιατί ήθελα να ξέρω πως όλοι είναι ασφαλείς κι έχουν ό,τι χρειάζονται. Από την στιγμή που ήμουν η μεγαλύτερη, αποφάσισα πως θα έκανα ό,τι χρειαστεί για να τους φροντίσω», είχε πει η Λορέν.

Η Λορέν τα έκανε όλα άψογα και φρόντιζε τα αγαπημένα της πρόσωπα, αλλά η έννοια της ήταν διαρκώς ο μικρός Όγκουστιν. Με την εγκληματικότητα και την βία γύρω του, ήξερε πως αυτό δεν ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για εκείνον. «Δεν ήταν ποτέ παιδί που έφερνε μπελάδες και προβλήματα στο σπίτι. Ήθελα να είναι στο σχολείο και να μην μείνει στατικός».

Ο Ρούμπιτ, όμως, σταμάτησε να πηγαίνει σχολείο, καθώς έπρεπε να παίρνει συγκοινωνία και πολλές φορές αργούσε, με αποτέλεσμα να τον ρωτούν τι έγινε. Με το φόβο της επιστροφής της Πρόνοιας, ο ίδιος δεν ήθελε να αποχωριστεί ξανά την οικογένειά του κι έτσι σταμάτησε να πηγαίνει. Η Λορέν, όμως, είχε μεγαλύτερες βλέψεις για εκείνον και πήρε την δυσκολότερη απόφαση της ζωής της.

«Μια μέρα καθόμουν και τον κοιτούσα. Μπορούσα να τον φροντίσω, αλλά όχι να σιγουρευτώ ότι θα είχε την μόρφωση που έπρεπε. Ποτέ δεν ήταν κακό παιδί, ασεβής ή ζητούσε πολλά. Πάντα ήταν ευγνώμων για όλα όσα είχε, αλλά ήξερα πως έπρεπε να είναι σε ένα καλύτερο περιβάλλον».

Έτσι, πήρε τηλέφωνο μια οικογενειακή φίλη, την Ντόρις Μπράουν, η οποία φρόντιζε που και που τον Ρούμπιτ και τα αδέρφια του, και τη ρώτησε αν μπορούσε να τον αναλάβει μαζί με την άλλη τους αδερφή, την Ασάντι.

«Η Ντόρις ήταν σαν δεύτερη μητέρα μας. Ήξερα πως είναι για το καλύτερο», είπε η Λορέν.

Στο νέο του σχολείο, ο Ρούμπιτ πειραματίστηκε με το football, το οποίο τού άρεσε πολύ, αλλά την καρδιά του κέρδισε το μπάσκετ. Εκεί θα γνώριζε και τον αδέρφικό του φίλο στη συνέχεια, Μάθιου Τρόμπερ.

Συναντήθηκαν όταν ο πατέρας ενός παιδιού αποφάσισε να δημιουργήσει μια ερασιτεχνική ομάδα, τουςT.U.A.C. Warriors, με τον Ρούμπιτ να πηγαίνει στο tryout.

«Μετά την πρώτη προπόνηση, γυρίσαμε τον Όγκουστιν σπίτι με τον φίλο του πατέρα μου. Ήταν πολύ ήσυχος και δεν έλεγε πολλά», ανέφερε ο Τρόμπερ. Την επομένη, ο «Big Aug», όπως τον αποκαλούσαν, δεν εμφανίστηκε στην προπόνηση, μέχρι που οι υπόλοιποι ανακάλυψαν ότι δεν είχε μέσον για να πηγαινοέρχεται. Τότε, προπονητές και γονείς άλλων παιδιών κινητοποιήθηκαν κι ανέλαβαν να τον πηγαινοφέρνουν.

Στην πορεία, ο Ρούμπιτ γνώρισε τους γονείς του Τρόμπερ, Στιβ και Λετίσια, και τα αδέρφια του και σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται ένας ξεχωριστός δεσμός μαζί τους. Οι γονείς του Μάθιου ήταν γενικά ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι και υπήρχαν φορές που μπορεί να φιλοξενούσαν και όλη την ομάδα σπίτι τους αν χρειαζόταν.

«Ο Όγκουστιν ξεχώριζε, όχι μόνο γιατί ήταν ο καλύτερος στην ομάδα, αλλά γιατί ήταν ήσυχος, ντροπαλός και πολλές φορές φαινόταν λες και δεν είχε ενέργεια. Μερικές φορές σκεφτόμουν ότι δεν έτρωγε καλά. Φορούσε συνέχεια τα ίδια ρούχα. Είχα δώσει στον προπονητή μερικά λεφτά και του ζήτησα να πάρει στον Όγκουστιν ό,τι χρειαζόταν», εκμυστηρεύτηκε η Λετίσια.

Οι T.U.A.C. Warriors έκαναν τρομερή πορεία και είχε φτάσει η ώρα για το πιο σημαντικό παιχνίδι τους, αφού διεκδικούσαν το πρωτάθλημα. Η Λετίσια, όμως, παρατήρησε τον Όγκουστιν να κουτσαίνει κι έβαλε τον προπονητή να μάθει τι έγινε. «Νομίζω με τσίμπησε αράχνη», είπε ο «Big Aug».

Η Λετίσια φρόντισε να τον δει γιατρός σε πρώτη φάση, αλλά το ραντεβού από ειδικό κανονίστηκε την ημέρα των τελικών του The Great American Shootout. Ο Όγκουστιν εμφανίστηκε σε κάποια ματς, αλλά δεν έπαιξε, καθώς το πόδι του ήταν πολύ πρησμένο. Στα ημιτελικά, όμως, με αντίπαλο το δυνατό Houston Hoops, ο Ρούμπιτ μπήκε να βοηθήσει με τέσσερα λεπτά να απομένουν και τους Warriors να είναι στο -10. Η ομάδα του τελικά νίκησε με buzzer beater και ο ίδιος πήρε τεχνική σε μια φάση, αφού κρεμάστηκε από τη στεφάνη σε κάρφωμά του. Ο λόγος, όμως, ήταν ότι δεν το έκανε για να... δειχθεί, αλλά για να μην πέσει και χτυπήσει τον αντίπαλο που ήταν από κάτω του!

Εκείνο το βράδυ, η Λετίσια προσέγγισε τον ντροπαλό Όγκουστιν και τον ρώτησε σε ποιο κολλέγιο φανταζόταν τον εαυτό του. «Δεν θα πάω στο κολλέγιο. Κανένας από την οικογένειά μου δεν πάει. Δεν έχω τη δυνατότητα». Η μητέρα του Μάθιου γύρισε και τού είπε: «Με τον τρόπο που παίζεις μπάσκετ, θα σου δώσουν υποτροφία. Θα σε πληρώνουν για να πας». «Το είπε και το πίστευε. Δεν είχα στόχους μέχρι τότε. Δεν ήξερα τίποτα για τις τάξεις ή τους βαθμούς που έπρεπε να πιάσω για να μπω σε κολλέγιο», δήλωσε ο Ρούμπιτ.

Η Λετίσια, θυμωμένη που κανείς δεν είχε όνειρα και βλέψεις για τον Ρούμπιτ, μίλησε στον άντρα της και μαζί ανέλαβαν την μόρφωσή του. Στην προσπάθεια συνεισέφερε και ο Μάθιου, που διάβαζε μαζί του.

Βέβαια, ήρθαν κι άλλα νέα για να τους... σοκάρουν όλους. Την ημέρα του τελικού με τους University of North Texas Coliseum, ο Ρούμπιτ επέστρεψε στο Χιούστον για να επισκεφθεί τον γιατρό για το πόδι του. Οι Warriors δεν άντεξαν χωρίς αυτόν και έχασαν, αλλά ο Ρούμπιτ αν αργούσε κι άλλο, ενδεχομένως να έχανε κάτι πιο σημαντικό, αφού η μόλυνση ήταν τέτοια, που λίγο ήθελε για να κοστίσει το πόδι του! Πέρασε λίγες ημέρες στο νοσοκομείο με αντιβιώσεις κι επέστρεψε στην καθημερινότητά του, η οποία πλέον είχε πολύ διάβασμα.

Η Λετίσια ζήτησε τους βαθμούς του από το σχολείο του και αυτό που είδε την απογοήτευσε, καθώς υπήρχαν πολλά κενά, αλλά κυρίως την θύμωσε η συμπεριφορά του σχολείου προς τον Ρούμπιτ, που τον έβλεπε απλώς σαν μια «μηχανή του μπάσκετ». Οι Τρόμπερ έδωσαν στον Ρούμπιτ όλα τα εφόδια που χρειαζόταν για να αποφοιτήσει και να γίνει αποδεκτός σε ένα κολλέγιο. Έκανε έξτρα μαθήματα τα βράδια και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, μαζί με δασκάλους.

Ο Ρούμπιτ κατέληξε, από τα Σαββατοκύριακα που πήγαινε στους Τρόμπερ, να μένει εκεί μόνιμα. Μια μέρα ζήτησε την άδεια της Λετίσια, για να βγει ραντεβού με μια κοπέλα. Εκείνη τον ρώτησε αν έχει αρκετά λεφτά για να το κάνει αυτό, με τον ίδιο να απαντά πως είχε χρήματα για ένα εισιτήριο. «Αν της ζήτησες να βγείτε, πρέπει να πληρώσεις και γι' αυτήν», τού είπε και τού έδωσε έξτρα λεφτά για να πληρώσει για την ταινία και για να πάρουν κάτι να φάνε. Τον συμβούλεψε κιόλας να ανοίγει στη φίλη του τις πόρτες και να προσέχει τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. «Ποτέ κανείς δεν μού είχε μιλήσει γι' αυτά. Δεν ήξερα ότι πρέπει να τα κάνω», είπε ο Ρούμπιτ.

Η αδερφή του, Λορέν, έβλεπε την εξέλιξη του Όγκουστιν κι αν κάπου μέσα της ζήλευε, ήξερε πως είναι καλά. «Τον έβλεπα να ανθίζει, όσο περισσότερο ήταν με τους Τρόμπερ. Έβλεπα πόσο τον αγαπούσαν και τον υποστήριζαν. Ήμουν ευγνώμων που τον βοήθησαν να εξελιχθεί. Η παρουσία τους ήταν μια ευλογία για εκείνον».

Η αθλητικότητα και τα προσόντα του, ωστόσο, έρχονταν σε αντίθεση με τους βαθμούς του, που για κάποια κολλέγια ήταν αποτρεπτικοί. Ο πατέρας Τρόμπερ ήταν στα τηλέφωνα και προσπαθούσε να εγγυηθεί για εκείνον και την προσπάθεια που έκανε να αναπληρώσει τα κενά. Το Houston Hoops ήταν αυτό που ενδιαφέρθηκε, καθώς είχε πάρει μια... γεύση από τον μεταξύ τους αγώνα, όπως και το University of South Alabama.

Ο Ρούμπιτ έκανε τρομερή προσπάθεια για να βελτιώσει τους βαθμούς του και τελείωσε το High School. Όταν ήρθε η ώρα να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους Τρόμπερ και το University of South Alabama, το σχολείο του απέσυρε ένα τιμητικό μάθημα, που ήταν στην βαθμολογία του, κι έτσι αυτή έπεσε στο 1/10 και δεν μπορούσε να περάσει από το γραφείο συμψηφισμού του NCAA.

Μετά από αυτό, οι Τρόμπερ αποφάσισαν πως, από το να περάσει την χρονιά του σε ένα junior κολλέγιο, θα ήταν καλύτερο να γραφτεί στο South Alabama, ώστε να προπονείται και να γυμνάζεται με την ομάδα, χωρίς να έχει ακόμα την πίεση του κολλεγιακού μπάσκετ.

Η Λετίσια με την κόρη της τον συνόδευσαν στο South Alabama και όταν έφευγε τού είπε: «Όγκουστιν, αυτό θα είναι ένα σοκ για σένα. Θα είναι διαφορετικά από όλα όσα ξέρεις. Το φαγητό είναι αλλιώς, τα παιδιά ντύνονται αλλιώς. Θα είναι δύσκολα, θα υπάρξουν στιγμές που θα θες να φύγεις. Να ξέρεις, όμως, πως εμείς θα είμαστε εδώ κι εσύ θα το ξεπεράσεις». Ο Ρούμπιτ υποσχέθηκε πως μια μέρα θα είναι απόφοιτος κολλεγίου!

Οι πρώτες ημέρες ήταν εφιαλτικές κι έμοιαζαν με... φυλακή. Τα πράγματα, ωστόσο, εξελίχθηκαν ιδανικά και δημιούργησε καλές σχέσεις με τους συμπαίκτες και τους καθηγητές του, οι οποίοι είχαν μείνει άφωνοι από την μελέτη και τον χαρακτήρα του.

Με το τέλος της πρώτης χρονιάς, ο Ρούμπιτ και η Λετίσια πήγαν στο Κολοράντο, για να βοηθήσουν τον Μάθιου, που επίσης τελείωνε την πρώτη του χρονιά στο κολλέγιο, να πακετάρει πράγματα για το Χιούστον. Όταν πήγαν για πρωινό, έτυχε να έχει προηγηθεί η Ημέρα της Μητέρας. Ο Ρούμπιτ είπε στη Λετίσια: «Σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα. Μού έμαθες πως να είμαι κύριος. Κανείς δεν μού είπε ότι μπορώ να πάω στο κολλέγιο. Είσαι η πρώτη που κρατά τις υποσχέσεις της. Η μητέρα μου ποτέ δεν τις κρατούσε. Αγαπώ την μαμά μου, γιατί είναι η μαμά μου. Αλλά είσαι κι εσύ». Η Λετίσια δάκρυσε και απάντησε: «Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα δώρα».

Την δεύτερη χρονιά του στο κολλέγιο και την πρώτη που έπαιξε μπάσκετ, πήρε τον τίτλο του Sun Belt Conference Newcomer of the Year, ενώ την επομένη κατέληξε με τον Sun Belt Conference Player of the Year. «Πάντα τού λέγαμε πως το μπάσκετ είναι εργαλείο για την εκπαίδευση. Η υπόσχεση που μας έδωσε ήταν πως θα πάρει το πτυχίο του». Οι προτάσεις από ατζέντηδες κι από ομάδες ΗΠΑ κι εξωτερικού έπεφταν... βροχή, αλλά εκείνος ήταν πιστός στους Τρόμπερ, όπως ήταν εκείνοι σε αυτόν. Πήρε το πτυχίο του. Και προς έκπληξη πολλών, αν όχι όλων, το λιγομίλητο παιδί αποφοίτησε με bachelor στην επικοινωνία!

«Ήταν η μέρα που περίμενα. Ήθελα να δω χαμόγελα στα πρόσωπα της οικογένειάς μου, των αδερφών μου και των Τρόμπερς. Έμαθα να εκτιμώ τα πάντα, το πως πρέπει να δουλέψεις σκληρά για ό,τι θες στη ζωή σου», σχολίασε ο Ρούμπιτ, ο οποίος είχε ακόμα έναν λόγο να χαμογελά. Τότε, η βιολογική του μητέρα, αφού πέρασε τον δικό της Γολγοθά, συμπλήρωνε 11 χρόνια καθαρή από ναρκωτικά.

Ερωτηθείς για τους μελλοντικούς του στόχους από την «Shadow League», ο Ρούμπιτ είχε επισημάνει την δημιουργία δικής του οικογένειας, πέρα από το να παίξει μπάσκετ επαγγελματικά, και του να προσφέρει στα παιδιά του ένα καλό μέλλον.

Τα χρόνια πέρασαν...

Ο Ρούμπιτ δεν επελέγη στο draft του 2014, αλλά δεν πτοήθηκε καθόλου κι άνοιξε τα... φτερά του για το εξωτερικό.

Για την ακρίβεια, ήταν γίνει μόνιμος κάτοικος... Γερμανίας, μέχρι να ετοιμάσει βαλίτσες για την Ελλάδα. Πέρασε πέντε χρόνια σε τρεις διαφορετικές ομάδες (Τούμπιγκεν, Ουλμ, Μπάμπεργκ) και με την τελευταία έκανε τόσο καλές χρονιές, που κέρδισε ένα διετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό.

Αυτό, πάντως, για το οποίο έχει να καμαρώνει είναι η δημιουργία της δικής του οικογένειας, αφού πριν από περίπου ένα χρόνο έγινε πατέρας για πρώτη φορά!

Η ζωή μπορεί να μην φέρθηκε αρχικά καλά στον Όγκουστιν, αλλά εκείνος είχε το μυαλό για να φερθεί σοφά και πλέον να απολαμβάνει όλα αυτά για τα οποία πάλεψε.