Ο Γκαστόνε και ο Μανού!

Moυ αρέσουν οι ιστορίες. Τρελαίνομαι για δαύτες, είτε τις διηγούμαι εγώ, είτε τις ακούω από άλλους, όπως συνέβη χθες το μεσημέρι…

Εδώ και τριάντα δυο χρόνια που γνωρίζω τον Ομπράντοβιτς, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν τον έχω ρωτήσει, αλλά χθες το μεσημέρι με καβάλησε πάλι ο διάβολος!

Τον ξεμονάχιασα μετά την επίσημη συνέντευξη Τύπου στη Βιτόρια και συζητώντας περί ελληνικών ανέμων (που δυστυχώς δεν πνέουν) και τουρκικών υδάτων (στα οποία θέλω να πιστεύω ότι δεν συμπεριλαμβάνονται τα εντεύθεν του Αιγαίου) σκεπτόμουν τι να τον ρωτήσω και αίφνης εύρηκα!

Του ζήτησα λοιπόν να ανακαλέσει από τη μνήμη του και να μου διηγηθεί την πιο περίεργη στιγμή που έχει ζήσει στα προηγούμενα 18 Final 4 στα οποία έχει συμμετάσχει και τον θαύμασα δια μίαν εισέτι φοράν!

Στ’ αλήθεια τον θαύμασα, διότι όχι μόνον δεν μου ζήτησε καμιά διευκρίνιση ή έστω ένα κριτήριο που να περιορίζει και να διευκολύνει τις επιλογές του, αλλά απάντησε κιόλας ακαριαία ο μπαγάσας…

«Αυτή η περίεργη σκηνή που λες μου έτυχε στον ημιτελικό της Βαρκελώνης το 1998, με την Μπενετόν απέναντι στην ΑΕΚ» άρχισε να μου λέει και κρεμόμουν από τα χείλη του…

«Στο τελευταίο τάιμ άουτ που πήρα βλέποντας ότι είχαμε να δώσουμε άλλο ένα φάουλ ζήτησα από τους παίκτες να μην αφήσουν τον Πρέλεβιτς να πάρει εύκολα την μπάλα και να σουτάρει. Ημουν σίγουρος ότι ο Ιωαννίδης θα έδινε εντολή στον Μπάνε να τελειώσει την επίθεση και ζήτησα να κάνουμε φάουλ για να μη φάμε τρίποντο. Ε, έγινε το αντίθετο από αυτό που ζήτησα. Ο Χένρι Γουίλιαμς αντί να κάνει αυτό που έπρεπε, όρμησε να του κλέψει την μπάλα, έφαγε την προσποίηση, ο Μπάνε έβαλε το τρίποντο και… arrivederci»!

Aνατρέχοντας στα κιτάπια μου συνειδητοποίησα ότι και αυτή την ιστορία την έχω δημοσιεύσει στα αφιερώματα στα Final 4, απλώς μου έλειπε η τεκμηρίωση του ίδιου του Ομπράντοβιτς. Είχα μείνει απλώς στην τσατίλα του Ζέλικο για το γεγονός ότι οι παίκτες δεν ακολούθησαν την εντολή του, αλλά χθες μου εξήγησε κιόλας επακριβώς τι είχε συμβεί και πώς ο νυν πρόεδρος του ΠΑΟΚ υπερφαλάγγισε τον συχωρεμένο τον «Hi-Fly» και τον Γκλεν Σεκούντα και σκόραρε για το 66-63 που έδωσε στην ΑΕΚ τον αέρα για να φτάσει στο 69-66, να προκριθεί στον τελικό και να αφήσει τον Ζοτς να σιχτιρίζει.

Α, για να μην το ξεχάσω: τότε ήταν η πρώτη φορά που ο νυν προπονητής της Φενέρμπαχτσε αποτίναξε από πάνω του την ταμπέλα του… Γκαστόνε! Του είχαμε κολλήσει αυτό το παρατσούκλι μετά τα νικητήρια σουτ του Σάσα Τζόρτζεβιτς το ’92 στην Κωνσταντινούπολη και του Κόρνι Τόμπσον το ’94 στο Τελ Αβίβ, αλλά το ’98 στη Βαρκελώνη είδε το έργο από την ανάποδη πλευρά και το ίδιο βράδυ μου είχε πει το εξής:

«Ολο για την τύχη μου μιλάτε. Γκαστόνε με ανεβάζετε, Γκαστόνε με κατεβάζετε εκεί στην Ελλάδα. Αν ήμουν Γκαστόνε, δεν θα έτρωγα αυτό το τρίποντο από τον Μπάνε. Ολοι μιλάνε για τα τρίποντα του Τζόρτζεβιτς και του Τόμπσον, αλλά να δω τι θα λένε στο μέλλον γι’ αυτό το σουτ του Πρέλεβιτς».

Η ιστορία είχε και συνέχεια… Εμελλε να ακολουθήσουν το άστοχο σουτ του Ραμούνας Σισκάουσκας στην εκπνοή του τελικού του 2009 στο Βερολίνο (Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και εκείνο με το οποίο ο Βίκτορ Χριάπα ισοφάρισε στα τελειώματα της κανονικής διάρκειας του τελικού του 2016 στο ίδιο γήπεδο (ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Φενέρμπαχτσε) οπότε το σκορ σε τέτοιες φάσεις είναι 3-2 υπέρ του!

Δυο πράγματα ακόμη σε σχέση με εκείνο τον ημιτελικό στη Βαρκελώνη…

Πρώτον, η Μπενετόν Τρεβίζο είναι η μοναδική από τις πέντε ομάδες της καριέρας του Ομπράντοβιτς, με την οποία πήγε σε Final 4, αλλά δεν κατέκτησε το τρόπαιο, ούτε έπαιξε σε τελικό...

Δεύτερον, ο «Δολοφόνος με τη βίβλο», όπως αποκαλούσαμε τον Χένρι Γουίλιαμς (στον οποίο οι Αμερικανοί είχαν προσδώσει τα παρατσούκλια «Hi-Fly» και «Sprite of Indianapolis») μετά την απόσυρση του έγινε πάστορας σε εκκλησία της Σάρλοτ, αλλά ο δόλιος κτυπήθηκε από μια σοβαρή ασθένεια στα νεφρά και έφυγε από τη ζωή στις 13 Μαρτίου του 2018 σε ηλικία μόλις 48 ετών…

Στο μεταξύ πλησιάζει η ώρα του εμφυλίου ημιτελικού ανάμεσα στη Φενέρμπαχτσε και στην Αναντολού Εφές και δεν αποκλείεται ο Ομπράντοβιτς να εμπλουτίσει το βιβλίο των (μελλοντικών) αναμνήσεων του και με άλλες περίεργες στιγμές. Το εννοώ αυτό διότι δεν αποκλείεται ελέω της λειψανδρίας (με τις δεδομένες απουσίες του Λοβέρνι και του Ντατόμε και με τα προβλήματα που κουβαλάνε ο Βέσελι και ο Κάλινιτς) να καταφύγει στα…ινδιάνικα σχήματα με τέσσερις γκαρντ και τον Γκούντουριτς σε ρόλο ψεύτικου πενταριού!

Μιλάμε για λογικές του 2002 με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια και βάλε!

Την ίδια στιγμή οι οπαδοί της Φενέρμπαχτσε έχουν αρχίσει να ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις του συλλόγου και κάνουν έρανο για να μαζέψουν λεφτά και να ελαφρύνουν το υπέρμετρο χρέος του, το οποίο πριν από μερικούς μήνες ξεπερνούσε τα επτακόσια εκατομμύρια ευρώ!

Στην αντίπερα όχθη ο Εργκίν Αταμάν, εάν κι εφόσον η Εφές κατακτήσει τον τίτλο (όπως προβλέπει μάλιστα ο Ρικ Πιτίνο) ετοιμάζεται για μια πανηγυρική απόδραση στην Ιμπιζα. Ο λεγάμενος δεν είχε αξιωθεί να κοουτσάρει την Εφές στο Final 4 του 2001, καθότι τον σχόλασαν μεσούσης της σεζόν και είδε από την τηλεόραση τον αντ’ αυτού Οκτάι Μαχμούτι να κοουτσάρει στο Παρίσι.

Δυο χρόνια αργότερα πάντως ο Αταμάν έζησε το όνειρο του και ολοκλήρωσε την ημιτελή συμφωνία από τον πάγκο της Μοντεπάσκι Σιένα την οποία οδήγησε στο Final 4 της Βαρκελώνης. Η ομάδα της Τοσκάνης κατατάχθηκε τρίτη μετά την ήττα της στον ημιτελικό από την Μπενετόν Τρεβίζο με 65-62 και τη νίκη της στον μικρό τελικό επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 79-78, έχοντας στο ρόστερ της ολάκερο… ελληνικό ασκέρι: τον Μιχάλη Κακιούζη, τον Ντούσαν Βούκσεβιτς, τον Ρομπέρτο Κιάτζιτζ, τον Βρμπιτσα Στεφάνοφ και τον συχωρεμένο τον Αλφόνσο Φορντ!

Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης Ιτούδης επιστρέφει σε μια πόλη που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή του! Τη Μεγάλη Εβδομάδα έφυγε από εδώ με δυο νίκες (μετά το break της Μπασκόνια στη Μόσχα) και με την πρόκριση στο Final 4, ενώ πριν από 22 χρόνια, όπως σημείωνα και χθες, είχε πιεί ως ασίσταντ κόουτς, το κώνειο της ήττας του ΠΑΟΚ από την Ταουγκρές στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Συν τοις άλλοις η Ταουγκρές θα μπορούσε να γίνει πολύ πριν από την Μπάνβιτ ο πρώτος σταθμός της σόλο καριέρας του, αλλά όταν τον πλεύρισε ο Τζοσεάν Κερεχέτα, ο νυν προπονητής της ΤΣΣΚΑ δεν ήθελε ακόμη να φύγει από το πλάι του Ομπράντοβιτς…

Σε τι εστιάζει ο Ιτούτδης ενόψει του αποψινού ημιτελικού; Απαντώντας σε αυτή την ερώτηση είπε κάτι που προφανώς περικλείει όλο το ζουμί της υπόθεσης: «Να έχουμε ψυχοσωματική ετοιμότητα και να μετατρέψουμε την πίεση σε εγρήγορση, ώστε να ανέβουμε το βουνό»!

Ωραία δήλωση! Και γλαφυρή συνάμα, από αυτές που μου αρέσουν!

Ο Ιτούδης είναι εξπέρ στην οιστρηλασία, πάει να πει εξαιρετικός motivator, όπως λένε και οι Αμερικανοί. Δεν διετέλεσα παίκτης του για να το ξέρω, αλλά μου το μαρτύρησε χθες το βράδυ ο Ντάνιελ Χάκετ, τον οποίο ο Βεροιώτης προπονητής περιμάζεψε το καλοκαίρι από την Μπάμπεργκ.

«Εκτός από άριστος γνώστης του παιχνιδιού, είναι και σπουδαίος εμψυχωτής. Ξέρει τον τρόπο να μας τσιγκλάει και να μας δίνει κίνητρα για να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας» μου είπε ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, που αισθάνεται ότι οφείλει στον εαυτό του αυτό που δεν έζησε πρόπερσι στην Κωνσταντινούπολη.

«Ένιωσα πολύ άσχημα που λόγω του τραυματισμού μου, δεν μπορούσα να παίξω στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης και το παρακολούθησα ως θεατής. Ελπίζω αυτή τη φορά να παίξω και να μου φύγει η πικρή γεύση που μου έχει μείνει στο στόμα» εξήγησε ο Χάκετ, ο οποίος πριν από δυο χρόνια είχε γράψει μια συγκινητική ανοικτή επιστολή που απευθυνόταν προς τον συμπατριώτη του Λουίτζι Ντατόμε και τώρα αισθάνεται ότι πρέπει να εκπληρώσει ένα οικογενειακό χρέος…

Ένα χρέος στον πατέρα του, που μάλιστα έχει έρθει στη Βιτόρια για να καμαρώσει τον κανακάρη του σε αυτή την καινούργια επιχείρηση του, προσδοκώντας ότι ο Ντάνιελ θα καταφέρει να ξορκίσει και τους δικούς του δαίμονες!

Ποιοι είναι αυτοί οι δαίμονες; Εκείνοι που τον κατατρύχουν εδώ και 44 χρόνια!

Το 1975 ο σπουδαίος Ρούντι Χάκετ οδήγησε το Σίρακιουζ στο Final 4 του κολεγιακού πρωταθλήματος, αλλά έφυγε από το Σαν Ντιέγκο με άδεια χέρια. Στον ημιτελικό οι Orange ηττήθηκαν από το Κεντάκι με 95-79 και στον μικρό τελικό από το Λούιβιλ με 96-88, ενώ τον τίτλο κατέκτησε το UCLA με προπονητή τον θρυλικό Τζον Γούντεν. Εκείνη τη σεζόν ο μπαμπάς Χάκετ είχε μέσο όρο 22.2 πόντους, 12.7 ριμπάουντ και 3.1 ασίστ και μετά από 44 χρόνια ο Ντάνιελ δεν έχει άλλη επιλογή από το «να εκμεταλλευθώ το dna που τρέχει στο αίμα μου και να του δώσω τη χαρά, που στερήθηκε τότε»!

Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης η οποία θέλει να βαδίσει στα χνάρια του Ολυμπιακού (2012, 2013) και σημαδεύει το τρίτο repeat της ιστορίας της μετά από εκείνα του 1964 και 1965 και του 1967 και 1968.

Το σημαδεύει με αιχμή του δόρατος τον… Μανού Τζινόμπιλι που λέγεται Φακούντο Καμπάσο! Δεν τους συγκρίνω, διάβολε, τούτο άλλωστε θα συνιστούσε ιεροσυλία, τουλάχιστον προς το παρόν και συν τοις άλλοις πρόκειται για εντελώς διαφορετικοί παίκτες.

Ο λόγος της αναφοράς μου έχει να κάνει με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την έλξη που ούτως ή άλλως ασκεί ο σατανάς της Ρεάλ στους συμπατριώτες του.

Όπως συνέβαινε στις σειρές τελικών του ΝΒΑ στους οποίους αγωνίσθηκαν οι Σαν Αντόνιο Σπερς, ομοίως και τώρα ο Καμπάσο έφερε ένα ολόκληρο συρφετό Αργεντινών δημοσιογράφων στη Βιτόρια. Σαν τα μυρμήγκια έσκασαν μύτη από προχθές και δεν αφήνουν σε ησυχία ούτε τον ίδιο, ούτε τους συμπαίκτες του, ούτε τον Λάσο που βρήκε τον μπελά του μαζί τους!