Σαν χαμένη Ατλαντίδα!

Χρόνια και ζαμάνια είχα να πατήσω το ποδάρι μου στη Βιτόρια…

Για την ακρίβεια ομολογώ πως είναι μόλις η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την πόλη η οποία πήρε το όνομα της προς τιμήν και εις ανάμνησιν της νίκης που κατήγαγε εδώ στις 21 Ιουνίου του 1813 ο Δούκας του Γουέλινγκτον, κατά κόσμον Αρθουρ Γουέλσλεϊ, επί του στρατού του Μεγάλου Ναπολέοντος.

Ηταν μάλιστα ο ίδιος που δυο χρόνια αργότερα ξεπάστρεψε τον Βοναπάρτη στην περιβόητη μάχη του Βατερλό!

Δεν έχω σκοπό να αναλωθώ σε μαθήματα ιστορίας και γι’ αυτό κλείνω εδώ την παρένθεση και πάμ’ παρακάτω…

Λοιπόν μια φορά στη ζωή μου είχα έρθει εδώ και μάλιστα έπεσα πάνω στα Φώτα! Το εννοώ αυτό, διότι ο αγώνας ανάμεσα στην Ταουγκρές και στον Πανιώνιο τον οποίο μετέδιδα για την ΕΡΤ, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κόρατς, είχε διεξαχθεί στις 6 Ιανουαρίου του 1993 και στο μυαλό μου κρατώ δυο ανεξίτηλες εικόνες…

Η μία είναι η θρησκευτική παρέλαση με τα εξαπτέρυγα και η άλλη τα μπινελίκια του Τζούροβιτς!

Δεν ταιριάζουν αυτά μεταξύ τους διότι οι αγριοφωνάρες και τα… «πίτσκου μάτερι» του Τζούροβιτς δονούσαν την κατανυκτική ατμόσφαιρα της βραδιάς στην οποία οι Βάσκοι συμμετείχαν (όπως εμείς στον Επιτάφιο της Μεγάλης Παρασκευής) στην παρέλαση των Επιφανείων που γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 6 Ιανουαρίου. Αυτή η γιορτή μάλιστα είναι αφιερωμένη στους τρεις μάγους οι οποίοι, ως γνωστόν, προσήλθαν στη Βηθλεέμ και χάρισαν στο νεογέννητο Ιησού λιβάνι, χρυσό και σμύρνα.

Απλώς εκείνο το βράδυ που η Ταουγκρές νίκησε τον Πανιώνιο με 76-74, αντί για τον Μελχιόρ, τον Γκασπάρ και τον Βαλτάσαρ, οι τρεις μάγοι άλλαξαν όνομα και μάλιστα μετά από 26 χρόνια δυο από δαύτους είναι παρόντες στο Final 4 στην ίδια πόλη!

Τον Πάμπλο Λάσο και τον Τζόε (έτσι μας τον είπανε, έτσι σας τον λέμε, όπως διευκρίνιζε σε τέτοιες περιπτώσεις ο Μανώλης Μαυρομμάτης) Αρλάουσκας εννοώ που τους είδα σήμερα το πρωί και δεν αποκλείεται κάπου εδώ να γυρνοβολάει και ο τρίτος εξ αυτών, ο Κάρλος Ντιθέντα!

Ο νυν προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης «έγραψε» εκείνο το βράδυ 13 πόντους, 12 ασίστ και τέσσερα κλεψίματα, ο Αρλάουσκας (ή Αρλάουκας ή Αρλούκας και δεν συμμαζεύεται) ο οποίος δουλεύει για τη Euroleague και καταπιάνεται με τα podcast σκόραρε 32 πόντους με 11/16 δίποντα, 12/14 βολές και μάζεψε εννέα ριμπάουντ ενώ ο Ντιθέντα πρόσθεσε άλλους 17 και –αν θυμάμαι καλά-έβαλε το καθοριστικότερο καλάθι της βραδιάς.

Αυτοί ήταν οι κατά περίστασιν τρεις μάγοι της Ταουγκρές που πάνω στο νήμα προσπέρασαν τους τρεις μάγους της Νέας Σμύρνης: τον συχωρεμένο τον Μπόμπαν (22π., 4ρ., 6ασ.), τον ΄λατρεμένο μου Φάνη (16π., 10ρ., 4ασ.) και τη φατσούλα που λέγεται Πι Τζέι Μπράουν (13π., 15ρ., 3ασ., 2κλ.).

Από τότε μαύρα μάτια κάναμε η Βιτόρια και η ταπεινότης μου για να ανταμώσουμε ξανά και ως γνωστόν μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται…

Το μόνο μέρος που θυμάμαι δεν είναι άλλο από το γήπεδο που είχε κτισθεί το 1991, λεγόταν Pabellon Araba και το 2000 ανακαινίσθηκε και μετονομάσθηκε σε Fernando Buesa Arena.

Σιγά που δεν θα άλλαζε όνομα το γήπεδο μιας oμάδας η οποία αλλάζει ονόματα πιο συχνά και από τους καταζητούμενους εγκληματίες!

Πότε λέγεται Σάσκι Μπασκόνια, πότε Ταουγκρές (και συντετμημένα Ταού), πότε Κάχα Λαμποράλ, πότε Λαμποράλ Κούτσα, πότε Kιρολμπέτ Μπασκόνια και δεν συμμαζεύεται…

Α, για να μην το ξεχάσω και για να αποφευχθούν τυχόν παρερμηνείες: η τωρινή Μπασκόνια δεν είναι η Κας Βιτόρια την οποία αντιμετώπισε η ΑΕΚ καθ’ οδόν προς τον θρόνο της Ευρώπης πριν από 51 χρόνια. Μάλιστα στις 11 Ιανουαρίου του 1968 η μετέπειτα Βασίλισσα είχε ηττηθεί στο Fronton Vitoriano με 82-72 (Τρόντζος 23, Αμερικάνος 18, Βασιλειάδης 15) από μια ομάδα στην οποία διέπρεπαν τότε ο Μόντσο Μονσάλβε (35π.) και ο πατέρας του Πάμπλο Λάσο, ο Πέπε Λάσο!

Ποιος ήταν στ’ αλήθεια αυτός ο Φερνάντο Μπουέσα, προς τιμήν και στη μνήμη του οποίου μετονομάσθηκε το γήπεδο; Ενας Ισπανός πολιτικός του χριστιανοδημοκρατικού και εν συνεχεία του σοσιαλιστικού κόμματος της Βασκονίας ο οποίος δολοφονήθηκε από τον ΕΤΑ στις 22 Φεβρουαρίου του 2000…

Πλάκα πλάκα θαρρώ πως η μνήμη του Μπουέσα μαγαρίζεται από αυτήν… καρακάξα που κρώζει σε κάθε ματς της Μπασκόνια και όποτε την ακούω μου ‘ρχεται να σπάσω την τηλεόραση μου!

Από εκείνα τα Φώτα του 1993 δεν έτυχε να ξανάρθω ποτέ άλλοτε και με καμιά άλλη ελληνική ομάδα από τις τόσες που έχουν παίξει πλείστες όσες φορές εδώ…

Δεν ήμουν εδώ ούτε στις 12 Μαρτίου του 1996 όταν η οικοδέσποινα Ταού νίκησε τον ΠΑΟΚ με 88-81 σε έναν τελικό (του Κυπέλλου Κυπελλούχων) στον οποίο πετούσαν φωτιές από τη μια πλευρά ο μετέπειτα φυγάς από την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη, Πορτορικανός Ραμόν Ρίβας (31π., 14ρ.) και ο Μπάνε Πρέλεβιτς (34π.), χώρια ο Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς, ο Μαρσέλο Νικόλα και κάποιος νεαρούλης στον πάγκο του ΠΑΟΚ που λεγόταν Δημήτρης Ιτούδης!

Αμ αυτό πάλι! Ο νυν προπονητής της ΤΣΣΚΑ ήταν εκείνη τη σεζόν ασίσταντ κόουτς πρώτα του Βαγγέλη Αλεξανδρή, εν συνεχεία του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου ύστερα του Ζέλικο Λούκαιτς και στο φινάλε της σεζόν του ίδιου του του εαυτού!

Και για να τελειώνω με τις ενοχές μου απέναντι στην οικοδέσποινα του 34^ου Final 4 στα χρονικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1966, 1967 και από το 1988 και εντεύθεν) δεν ήρθα εδώ ούτε το 2001, αλλά, διάβολε, τότε δεν ήρθε κανείς!

Αυτή είναι όντως μια ιστορία συλλογικής ενοχής απέναντι στη Βιτόρια, η οποία είχε αναλάβει δια χειρός Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς τη διοργάνωση του Final 4 της σεζόν 2000-01, όμως –για να παραφράσω αυτό που λέμε για τους ανθρώπους και τον Θεό- άλλαι μεν βουλαί FIBA, άλλα δε Μπερτομέου εκέλευσεν!

Εκείνο το Final 4 όχι μόνο δεν έγινε στη Βιτόρια, αλλά δεν έγινε καθόλου! Το καλοκαίρι του 2000 προκλήθηκε το πρώτο μεγάλο σχίσμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και από τη στιγμή που η Ταού συντάχθηκε με τη νεοπαγή Εuroleague, η FIBA της αφαίρεσε το Final 4 και το μετέφερε στο Παρίσι…

Πρόκειται για τη σεζόν της παράνοιας, στην οποία αναδείχθηκαν δυο πρωταθλήτριες Ευρώπης: στη μεν Σουπρολίγκα η (νικήτρια στο Final 4 του Bercy) Μακάμπι Τελ Αβίβ, στη δε Euroleague η Κίντερ Μπολόνια που επικράτησε με 3-2 στη σειρά των τελικών επί της Ταου, η οποία νωρίτερα είχε ξεπαστρέψει διαδοχικά το Περιστέρι, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ.

Ηταν τότε που βλέπαμε τον (προπονητή της) Ντούσκο Ιβάνοβιτς και θαρρούσαμε πως επρόκειτο για την μπασκετική μετεμψύχωση του Ηannibal (Lecter), ο οποίος είχε βγει την ίδια εποχή στις κινηματογραφικές αίθουσες!

Ως μανιώδης συλλέκτης έχω κρατήσει το bulletin που είχε μοιράσει η FIBA τον Απρίλιο του 2000 στη Θεσσαλονίκη για να προπαγανδίσει το Final 4 στη Βιτόρια. Το ξεφυλλίζω τώρα που γράφω αυτό το κείμενο και βλέπω πράματα και θάματα…

Βλέπω δυο φάσεις από τον τελικό του ’96: η μία με τον Μπάνε να ανταλλάσει λογάκια με τον Ραμόν Ρίβας και η άλλη με τον Ζόραν Σάβνιτς να κάνει σκριν για να μπουμπουνίσει το σουτ κάποιος του οποίου η φανέλα γράφει Kinis και δεν είναι άλλος από τον Στογιάκοβιτς!

Βλέπω άλλη μια φάση από αγώνα της προηγούμενης σεζόν ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και στη Ρεάλ, με πρωταγωνιστές τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, τον Αλμπέρτο Ερέρος, τον Ροντρίγκο Νγτε Λα Φουέντε και κυρίως τον Ευθύμη Ρεντζιά και τον πιτσιρικά Πάου Γκασόλ!

Βλέπω τους εισαγωγικούς χαιρετισμούς του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και του συχωρεμένου του Ερνέστο Σεγούρα ντε Λούνα, που τότε ήταν πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας μπάσκετ…

Βλέπω επίσης στο οπισθόφυλλο του εντύπου τα καλωσορίσματα σε επτά γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται η ελληνική, αλλά και η παραδοσιακή βασκική, η περιβόητη euskera…

Και last but not least: βλέπω και μου τρέχουν τα σάλια το chuletón στο οποίο αναφέρθηκε στη σημερινή συνέντευξη Τύπου ο Ομπράντοβιτς: τα φιλετάκια από το κρέας ταύρου που αποτελούν τη γαστριμαργική σπεσιαλιτέ της Βιτόρια, ψήνονται πάνω στο μαντέμι και όπως είπε ο μερακλής ο Ζέλικο πρέπει να συνοδεύονται με κόκκινο κρασί rioha για να ευφραίνεται ο ουρανίσκος!

Αλλά, για τη γούνα του Ομπράντοβιτς, τον Σλούκα, του Ιτούδη και των υπολοίπων έχω άλλα ράμματα για τα οποία επιφυλάσσομαι …

Και αύριο, διάβολε, μέρα του θεού είναι!