Τόμιτς: «Το δίκιο δεν θα το βρεις ποτέ»!
ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ: Γιάννης Σταυρουλάκης
Το ανοιχτό γήπεδο στο πάρκο Καλεμέγκνταν αποτελεί ιερό χώρο για τους Σέρβους ενώ το κόκκινο χρώμα στο παρκέ και το έμβλημα του Ερυθρού Αστέρα στο κέντρο είναι εκεί για να θυμίζουν την θρυλική ομάδα που καθιέρωσε το μπάσκετ στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, κατακτώντας δέκα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1946-55) έπειτα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ακριβώς απέναντι από την εξέδρα του ανοιχτού γηπέδου στέκει το Φρούριο του Βελιγραδίου που, σύμφωνα με τους Ρωμαίους χώριζε τη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους βάρβαρους της κεντρικής Ευρώπης. Λίγο πιο δίπλα βρίσκονται τα γραφεία και το μπασκετικό μουσείο του Ερυθρού Αστέρα με τα τρόπαια, τα λάβαρα και τις ιστορικές φωτογραφίες που θυμίζουν τις μεγάλες στιγμές των «ερυθρόλευκων».
Σε αυτό, ακριβώς το σημείο δόθηκε το ραντεβού μας με τον Μίλαν Τόμιτς. Μεγαλωμένος στη γειτονιά Brace Jerkovic της πρωτεύουσας της Σερβίας, ο Τόμιτς για τον Ολυμπιακό έφυγε πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος πόλεμος και το περασμένο καλοκαίρι αποδέχτηκε την πρόκληση αναλαμβάνοντας το project του Ερυθρού Αστέρα με στόχο την επιστροφή της ομάδας στην EuroLeague. Πλέον ποζάρει με τα τρόπαια του Σούπερ Καπ και της Αδριατικής Λίγκας, απολαμβάνοντας την καθολική αποδοχή στο Βελιγράδι και κάνοντας rewind στα χρόνια που προσπαθούσε να μιμηθεί τον Ντράζεν Πέτροβιτς.
Πόσο άλλαξαν οι Σέρβοι όλα αυτά τα χρόνια, με δεδομένο ότι μεσολάβησαν ο εμφύλιος, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το εμπάργκο και οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ;
«Νομίζω ότι δεν άλλαξαν πολλά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη νοοτροπία των ανθρώπων. Οι Σέρβοι είναι ευχάριστοι, φιλόξενοι και, κυρίως, ντόμπροι άνθρωποι. Σίγουρα μέσα τους έχουν μια στεναχώρια και είναι λογικό αφού έχουν περάσει πολλά όμως έχουν μάθει να παλεύουν με όσα έχουν και να είναι υπερήφανοι. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να είσαι υπερήφανος λαός...».
Ο Τόμιτς της Ραντνίτσκι ποιον είχε πρότυπο;
«Σίγουρα τον Ντράζεν! Εκείνη την περίοδο όλοι προσπαθούσαν να του μοιάσουν και να αντιγράψουν τις κινήσεις του. Ήταν ένας παίκτης που άφησε εποχή στη Γιουγκοσλαβία και το ΝΒΑ. Θυμάμαι πως έβλεπα τα παιχνίδια του Πέτροβιτς και στη συνέχεια έπαιρνα την μπάλα και προσπαθούσα να κάνω την κλασική ντρίμπλα κάτω από τα πόδια και πίσω από την πλάτη»!
Από τον πιτσιρικά που βόλταρε στον πεζόδρομο Κνεζ Μιχαήλοβα και το Καλεμέγκνταν, τι έχει μείνει στον προπονητή του Ερυθρού Αστέρα;
«Γενικώς, δεν ήμουν ποτέ της υπερβολής. Ήθελα να κάνω τη βόλτα μου, να πιω τον καφέ μου, να βγω για φαγητό με τους φίλους μου... Όλες αυτές οι εικόνες εδώ στο Καλεμέγκνταν και τα ανοιχτά γήπεδα του Ερυθρού Αστέρα θα με συνοδεύουν για πάντα. Θυμάμαι, για παράδειγμα τα παιχνίδια της Ραντνίτσκι με τον Ερυθρό Αστέρα και την Παρτίζαν σε ηλικία 13-14 ετών. Φοβερά ματς! Φοβερά! Να φυσάει ο αέρας και να κυνηγάς την μπάλα (γέλια). Τα παιχνίδια στο Καλεμέγκνταν δεν σταματούσαν ποτέ. Μάλιστα στο γήπεδο υπήρχαν... λακούβες που μάζευαν νερό. Έκανες ντρίμπλα για να αποφύγεις τον αντίπαλο και τη λακούβα».
Ο 18χρονος Μίλαν τι θα έλεγε στον 45χρονο Τόμιτς;
«Ότι θα έκανε πάλι το ίδιο. Ότι η απόφασή μου να έλθω στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό ήταν σωστή, δίχως την παραμικρή δεύτερη σκέψη».
«Τα παιδιά μου είναι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή μου»
Ποια είναι η μεγαλύτερη αξία στη ζωή σου;
«Η οικογένεια και τα παιδιά μου! Αυτό είναι το μέλλον. Πως να στο εξηγήσω... Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί. Ήμουν μέσα στη διαδικασία, είναι κάτι συγκλονιστικό να βλέπεις να έρχεται στον κόσμο μια νέα ζωή, να ξέρεις ότι πρέπει να το μεγαλώσεις και να φτιάξεις έναν καλό άνθρωπο με αρχές, αξίες και ιδανικά».
Από ποιο λάθος σου πήρες το μεγαλύτερο μάθημα;
«Τότε που έπρεπε να υπογράψω κάποια χαρτιά κατά του Ιωαννίδη, όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό. Σαν παίκτης τότε έπρεπε να υπογράψω κάτι εναντίον του Ξανθού... Αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου. Ο προπονητής είναι προπονητής, ο παίκτης είναι παίκτης και ο καθένας πρέπει να κάνει τη δουλειά του».
Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει έξαλλο στην καριέρα σου;
«Έχουν γραφτεί διάφορα... Υπήρχαν, επίσης και αδικίες μέσα στα παιχνίδια. Θα σου πω κάτι που μου είχε πει κάποτε ένας προπονητής, δεν χρειάζεται να αναφέρω το όνομά του... Μια πραγματικά μεγάλη κουβέντα. "Την αδικία τη ζεις από τη μέρα που γεννιέσαι. Από τις πρώτες ώρες της ζωής σου είσαι αδικημένος"! Γιατί; Σκέψου τα μωρά στο μαιευτήριο, 20 μωρά στη σειρά που πεινάνε και περιμένουν το γάλα τους. Δεν είναι άδικο για το δεύτερο που περιμένει να τελειώσει το πρώτο και κλαίει; Για το τελευταίο; Τι θέλω να πω... Δεν πρέπει να δίνεις τόση βάση ψάχνοντας το δίκιο σου. Το δίκιο δεν θα το βρεις ποτέ. Το ίδιο ισχύει στη ζωή μας, τη δουλειά μας, παντού. Χάνεις τον χρόνο σου και την ουσία της ζωής όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία. Πρέπει να ισορροπείς τις καταστάσεις και να δίνεις αξία σε ό,τι αξίζει πραγματικά».
«Θυμήθηκα τα λόγια του Φασούλα στον τελικό της Ρώμης»
Ολοκληρώνεται το Game 5 με την Μπουντούτσνοστ και ο Ερυθρός Αστέρας κατακτά την Αδριατική Λίγκα. Η πρώτη σκέψη σου;
«Θα σου πω μια κουβέντα που έκανα μέσα στο γήπεδο και θα τη συγκρίνω με ό,τι έγινε το 1997 με τον Παναγιώτη Φασούλα. Στον τελικό με την Μπαρτσελόνα ήμασταν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους και ήθελε 2.5 λεπτά για να τελειώσει. Λέω, λοιπόν στον Παναγιώτη: "Τελείωσε, το πήραμε"! Γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: "Άσε, μωρέ που τελείωσε! Περίμενε πρώτα να τελειώσει και τα λέμε μετά"! Θυμήθηκα εκείνα τα λόγια στο τελευταίο παιχνίδι με την Μπουντούτσνοστ.... Τελειώνει το τρίτο δεκάλεπτο, ήμασταν μπροστά με 35 πόντους και ο τζένεραλ μάνατζερ της ομάδας, Νεμπόισα Ίλιτς μου είπε: "Μπράβο Μίλαν, τελείωσε". Αμέσως τον κοίταξα και το είπα: "Τι τελείωσε μωρέ; Σταμάτα! Περίμενε, έχουμε δει τόσα στο μπάσκετ (γέλια)"».
Το «Μίλαν Τόμιτς οε, οε, οέ...» το χεις ακούσει κι εδώ;
«Η αλήθεια είναι πως όχι (χαμογελά). Ο κόσμος με υποδέχτηκε καλά από την πρώτη στιγμή, μου δείχνουν ότι με εκτιμούν ως προπονητή και ως άνθρωπο... Δεν το έχω ακούσει ακόμα και δεν το έχω σκεφτεί, για να είμαι ειλικρινής».
Ένιωσες πως έφυγε ένα τεράστιο βάρος από τους ώμους σου;
«Σίγουρα... Ο Ερυθρός Αστέρας είναι ένα μεγάλο κλαμπ. Όπως σε όλα τα μεγάλα κλαμπ, λοιπόν υπάρχει πίεση. Το θέμα είναι, ακριβώς τι πίεση επιτρέπεις στον εαυτό σου να αντέξει. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την ομάδα, είπα πως θέλω να ευχαριστηθώ το μπάσκετ και να περάσω τις ιδέες μου. Δεν ήταν εύκολο. Είχαμε να κάνουμε με 10 νέους παίκτες κι έναν νέο προπονητή ενώ ο Ερυθρός Αστέρας διεκδικούσε την έξοδο στην EuroLeague έπειτα από την περσινή αποτυχία. Σε κάθε περίπτωση, πίστεψα πως έκανα μια σπουδαία επιλογή. Βοήθησε πολύ το ότι έχω να κάνω με καλούς χαρακτήρες και σε αυτό το κομμάτι έδωσα μεγάλο βάρος το καλοκαίρι στο χτίσιμο του ρόστερ».
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κριτής σου;
«Εγώ, ο ίδιος! Είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε, βλέπω αμέσως το παιχνίδι, τι πήγε καλά και τι όχι... Μόνο τότε μπορώ να ηρεμήσω. Ακόμα και η γυναίκα μου μού λέει καμιά φορά να ηρεμήσω από την ένταση όμως δεν μπορώ! Γυρίζω στο σπίτι και βλέπω ξανά το ματς».
Πως επιβιώνεις χωρίς social media;
«Συνειδητά»!
Δηλαδή;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι είχα βγει για φαγητό με την Έλενα και στον διπλανό τραπέζι ήταν ένα ζευγάρι με τα κινητά στα χέρια. Δεν μιλούσαν, χάζευαν στο Instagram όταν τους διέκοψε ο σερβιτόρος για να παραγγείλουν κι έπεσαν ξανά με τα μούτρα στο τηλέφωνο! Δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο (γέλια)!
Παρεμπιπτόντως, πως πήρε η οικογένειά σου την μετακόμιση στο Βελιγράδι;
«Είχαμε συζητήσει και παλαιότερα με τη γυναίκα μου σχετικά με το ενδεχόμενο να φύγουμε από την Ελλάδα και μου εξήγησε από την πρώτη στιγμή πως θα είναι στο πλευρό μου, όπου κι αν πάω. Ακόμα και τα παιδιά μου το πήραν καλά, εξάλλου ερχόμαστε στο Βελιγράδι κάθε καλοκαίρι και αγαπούν την πόλη. Τώρα είναι 16 και 13 ετών, πηγαίνουν στο αγγλικό σχολείο».
«Συνεχίζω να λέω πως ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ»
Για να σου μιλήσω, λοιπόν με όρους social media, το «Τελειώνει ο Ολυμπιακός; Δεν τελειώνει ποτέ» που είχες πει μετά από εκείνον τον αγώνα με την Κηφισιά έγινε viral το προηγούμενο διάστημα.
«Συνεχίζω να το λέω και τώρα... Ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη ομάδα, ένας τεράστιος οργανισμός που δεν τελειώνει ποτέ! Πέρασα τρομερές καταστάσεις, έζησα τον Ολυμπιακό στους τίτλους και στα δύσκολα χρόνια. Ακόμα και τότε πίστευα πως ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ, ότι θα βρει την άκρη του και θα ανέβει ξανά. Είναι μια ομάδα που έχει ψυχή και κόσμο! Όλο αυτό δεν περιγράφεται με λόγια».
Έχεις καταλήξει αν ο μπασκετικός θεός σου έχει φερθεί καλά ως τώρα;
«Πάρα πολύ καλά, δεν έχω το παραμικό παράπονο! Δόξα τω Θεώ, όλα έχουν πάει καλά. Σε γενικές γραμμές, είμαι άνθρωπος της υπομονής. Πέτυχα σπουδαία πράγματα με τον Ολυμπιακό ως παίκτης, έζησα δύσκολες στιγμές και όταν πήρα την απόφαση να περάσω στο επόμενο επίπεδο, άρχισα σαν scout στο πλευρό του Παναγιώτη Γιαννάκη που με έβαλε στο σταφ και τον ευχαριστώ για την ευκαιρία. Όλα έγιναν βήμα – βήμα μέχρι να γίνω πρώτος προπονητής. Όπως σου εξήγησα, έχω υπομονή και περίμενα το σωστό timing».
Κάνεις εύκολα φίλους;
«Ναι, δεν είμαι μονόχνωτος άνθρωπος. Πρέπει ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τον όρο φιλία. Πριν από κάποια χρόνια, όταν παίξαμε εκείνο το φιλικό με τους Καβαλίερς, ένας δικός μου άνθρωπος που μένει στην Ουάσιγκτον πήρε το αμάξι και οδήγησε 8 ώρες απλώς και μόνο για να έλθει και να με δει για μια ώρα! Οι φίλοι φαίνονται στις πράξεις, όλοι καλοί είμαστε στα λόγια... Στα καλά, όλοι είναι αδέλφια σου. Το κατάλαβα κι εγώ όταν σταμάτησαν σαν παίκτης. Από την επόμενη κιόλας μέρα...».
Έχεις ζήσει το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, φέτος έζησες το Ερυθρός Αστέρας – Παρτίζαν. Ποιο γέρνει περισσότερο στη ζυγαριά;
«Πάνω κάτω είναι το ίδιο... Κι εδώ θα σε σταματήσουν 2-3 μέρες πριν από το ματς και θα σου ζητήσουν να τους κερδίσεις. Πας για καφέ, το ίδιο. Πας στον φούρνο, το ίδιο. Το Βελιγράδι ζει για αυτά τα παιχνίδια, δεν μπορώ να βρω διαφορές».
Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Στράτο Περπέρογλου;
«Ο Στράτος είναι ένας παίκτης που θα ήθελε κάθε προπονητής σε οποιαδήποτε ομάδα! Ένας παίκτης – διαμάντι! Τον ήξερα από τον Ολυμπιακό και στεναχωρήθηκα πραγματικά όταν έφυγε. Όταν έμαθα πως είναι ελεύθερος, δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Είπα με κλειστά μάτια "φέρτε τον"! Λίγοι μπορούν να παίξουν και κοντά και μακριά από το καλάθι όμως το πιο σημαντικό στην περίπτωση του Περπέρογλου είναι ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο άνθρωπο».
Είσαι άνθρωπος των αλλαγών;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που του αρέσει να αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι πράγματα στη ζωή του. Γενικώς, όλοι ψάχνουμε τη σταθερότητα στη ζωή μας. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να είσαι έτοιμος για το επόμενη βήμα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο».
Δεν σκέφτεσαι, δηλαδή τον εαυτό σου να γερνάει σε μια ομάδα;
«Όχι... Από τη στιγμή, μάλιστα που η δουλειά μας είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να κοιτάς τόσο μακριά. Αν πάλι μείνεις σε ένα περιβάλλον για πολλά χρόνια, δεν πρέπει να εφησυχάζεις. Δεν πρέπει να... βαλτώσεις και να μείνεις στάσιμος. Ούτε στιγμή»!
PHOTO CREDITS: ABA Liga
