Αμάν κουζούμ, αμάν γιαβρούμ!

Τα κατάφερε ο γίγας ο Αταμάν!

Τα κατάφερε να προκριθεί στο Final 4 και μάλιστα χωρίς να έχει στη δούλεψη του τον… Βασίλη Σπανούλη!

Πώς μου κατέβηκε πάλι αυτό; Δεν το βγάζω από το μυαλό μου, ο ίδιος το είπε στις 13 του περασμένου Δεκεμβρίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μετά τη λήξη του αγώνα Ολυμπιακός-Εφές (88-81). Ομολόγησε τότε πως «κάθε καλοκαίρι προσπαθούσα να φέρω τον Σπανούλη σε όποια ομάδα κι αν βρισκόμουν, αλλά αυτός προτιμούσε να μένει στον Ολυμπιακό»…

Δυστυχώς για τον ίδιο τον άλλοτε τροφαντό, τώρα αδυνατισμένο, αλλά πάντοτε ηλεκτρισμένο και εκρηκτικό προπονητή, κάποιοι άλλοι δεν είχαν προτιμήσει να μείνει ο ίδιος στον πάγκο της Εφές και να βιώσει αυτό που έμελλε να αποβεί απωθημένο του(ς) για δέκα οκτώ ολόκληρα χρόνια: από τις 13 Μαίου του 2001 μέχρι την Πρωτομαγιά του 2019 και από το Bercy του Παρισιού, όπου είχε νικήσει στον μικρό τελικό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας μέχρι το Sinan Erdem Dome στο οποίο ξόρκισε την Τετάρτη το βράδυ τους δαίμονες της.

Ξόρκισε τους δικούς της και στοίχειωσε ακόμη περισσότερο στη βραδιά της μεγάλης καταλανικής χαρμολύπης αυτούς της Μπαρτσελόνα, που εκτροχιαζόταν από τη ρότα προς τη Βιτόρια, λίγο προτού ιχνηλατήσει την ποδοσφαιρική στράτα της προς τη Μαδρίτη…

Ετερον βεβαίως ο Λιονέλ Μέσι, ο οποίος έβαλε δυο γκολ, εκάτερον ο Κρις Σίνγκλετον που έπαθε… κοκομπλόκο και δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα στα 44 δευτερόλεπτα (σκορ 75-71), στην κρισιμότερη επίθεση (όχι της πέμπτης βραδιάς στη σειρά της Μπαρτσελόνα με την Εφές, αλλά) μιας ολόκληρης στοιχειωμένης πενταετίας!

Ο Αταμάν είναι μορφάρα! Ενας sui generis τύπος, που δεν ορρωδει προ ουδενός, εξ ου και το γεγονός ότι χώνει τη μούρα του μπροστά σε όλους, μηδέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς εξαιρουμένου!

Παρεμπιπτόντως ζω γι’ αυτή τη στιγμή: για τη συνέντευξη Τύπου της μεθεπόμενης Παρασκευής, για την αναγκαστική (;) χειραψία τους πριν από το τζάμπολ του ημιτελικού και για την παράσταση που θα δώσουν στη διάρκεια του αγώνα…

Φαντάζομαι πως οι υπεύθυνοι για το seating plan στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου θα έχουν προνοήσει να βάλουν τον έναν στη Δύση και τον άλλον στην Ανατολή, όπως είχε συμβεί με τον Ομπράντοβιτς και τον Σπανούλη!

Τώρα το εάν τύχει να συναντηθούν σε κανένα ασανσέρ του ξενοδοχείου, όπως συνέβη με τον Βασίλη και τον Ζέλικο πρόπερσι στο Polat, θα το καταλάβουμε από τους γδούπους, τη φασαρία και τα αίματα στους τοίχους και στο πάτωμα!

Δεν πα’ να τον λένε ταβερνιάρη, κάπελα, μάγειρα (όπως τον Σταν Βαν Γκάντι ή τον δικό μας τον Μάκη Γιατρά) και τα συμπαρομαρτούντα; Ο Αταμάν κάνει τη δουλειά του και ειδικώς στην τρέχουσα σεζόν την κάνει με εξόχως πειστικό τρόπο…

Για το αν έφτασε και η δική του ώρα να κατακτήσει έναν τίτλο της Euroleague, δεν ξέρω, δεν απαντώ: Ο ίδιος είπεν και ελάλησεν στις 7 του περασμένου Δεκεμβρίου, όντας κιόλας φουρκισμένος από τα σφυρίγματα των διαιτητών και την ήττα από τη Ρεάλ, ότι «έχω 17 τρόπαια και εφέτος ήρθε η ώρα να πάρω και αυτό που μου λείπει»!

Κοντός ψαλμός αλληλούια ή μάλλον ινσάλαχ που λένε και οι Μουσουλμάνοι…

Ο Αταμάν μοστράρει στη συλλογή του τρία ευρωπαϊκά τρόπαια: το τελευταίο Κύπελλο Σαπόρτα το 2002 με τη Σιένα, το Εurochallenge του 2012 με την Μπεσίκτας και το Eurocup του 2016 με τη Γαλατασαράι, ενώ είχε οδηγήσει την Εφές στο παρθενικό ταξίδι της στο Final 4 του τότε Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, το 2000 στην Πυλαία.

Πλάκα πλάκα, μετά από 19 χρόνια ο Αταμάν θα βρει τον ίδιο αντίπαλο στον ημιτελικό της 17ης Μαίου: τότε η Εφές είχε ηττηθεί με 81-71 από τον Παναθηναϊκό στον οποίο διήγε την πρώτη σεζόν του ο Ομπράντοβιτς έχοντας πρωτοπαλίκαρο τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα που υπερίσχυσε του Χινταγέτ Τούρκογλου.

Ο Αταμάν που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Εφές το 1999 αποχωρώντας από την Καρσίγιακα της Σμύρνης αισιοδοξούσε ότι θα έριχνε στο νεότευκτο κιόλας κανναβάτσο της Πυλαίας τους Πράσινους, αλλά δεν του έκατσε: βασικά δεν του έκατσε ο (μετέπειτα παίκτης της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού) Ιμπραήμ Κουτλουάι!

Την παραμονή του ημιτελικού ο Ιμπο είχε πει «μπορώ να σκοράρω ακόμη κι αν μου δέσουν τα μάτια», αλλά μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις! Προτού αποσώσει αυτή την κουβέντα, του πέρασε χειροπέδες ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και τον ανάγκασε να βάλει με το ζόρι οκτώ πόντους με 3/7 σουτ και 0/2 βολές σε 37 λεπτά.

Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα οι Πράσινοι νίκησαν τη Μακάμπι και στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία τους, ενώ οι Τούρκοι επικρατούσαν της Μπαρτσελόνα και τερμάτιζαν τρίτοι.

Την επόμενη χρονιά, μεσούντος του σχίσματος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στο Final 4 του Παρισιού επαναλήφθηκε η ίδια σύνθεση κατά τα τρία τέταρτα: πρωταθλήτρια η Μακάμπι, φιναλίστ ο Παναθηναϊκός, τρίτη πάλι η Εφές και τέταρτη η Μπαρτσελόνα…

Στον πάγκο του Παναθηναϊκού βρισκόταν πάλι ο Ομπράντοβιτς, σε εκείνον της Μακάμπι παρέμενε ο Πίνι Γκέρσον, αλλά από Αταμάν μεριά ούτε φωνή, ούτε ακρόαση!

Ο λεγάμενος είχε εκκινήσει ως προπονητής της Εφές, αλλά προϊούσης της σεζόν τον έφαγε η μαρμάγκα και στη θέση του προωθήθηκε ο Σκοπιανός με τουρκικές ρίζες, βοηθός του Οκτάι Μαχμούτι, ο οποίος μάλιστα ρίζωσε εκεί για έξι σεζόν.

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά έστω και ερήμην του, στο Παρίσι είχε πάλι την τιμητική του ο Κουτλουάι. Τότε ο Ιμπο αγωνιζόταν στην ΑΕΚ και την παραμονή του ημιτελικού για να κολακεύσει τους συμπατριώτες του είχε πει ότι «εάν η Εφές τρέξει, ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμιά τύχη»!

Το είπα αυτό στον Ομπράντοβιτς την παραμονή του ημιτελικού και ζήτησα ένα σχόλιο του που το θυμάμαι σαν να το ακούω τώρα, μεταφρασμένο από τον Δημήτρη Ιτούδη…

«Ε, αφού το είπε αυτό ο μίστερ Κουτλουάι, τότε χεστήκαμε στα βρακιά μας»!

Από τότε πέρασαν κιόλας 18 χρόνια νηστείας και προσευχής για την Εφές. Ένα μακρόσυρτο ραμαζάνι για μια ομάδα που βρέθηκε δυο φορές μια ανάσα από το Final 4, αλλά σε αμφότερες τις περιπτώσεις, το 2014 και το 2017 (και μάλιστα σε σειρά με δυο breaks) έπεσε πάνω στον Ολυμπιακό με μειονέκτημα έδρας και αποκλείσθηκε στο Game 5 στο Νέο Φάληρο.

Επέστη ο καιρός όμως. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την επιστροφή της στο Final 4 με αποτέλεσμα να ανθίσουν ξανά οι πρωτομαγιάτικες ελπίδες της!

Δεν ξέρω πού γιόρτασαν οι φίλαθλοι της την ιστορική πρόκριση: φαντάζομαι στον περιβάλλοντα χώρο του Sinan Erdem Dome και όχι στην πλατεία Ταξίμ, διότι εκεί μύριζε από το πρωί μπαρούτι με τα σοβαρά επεισόδια ανάμεσα σε πολίτες οι οποίοι με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς διαδήλωναν υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας και στους αστυνομικούς.

Μόνο Ενές Καντέρ έλειπε για να ηλεκτρίσει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα!

Ιδού λοιπόν ο νυμφίος ξανάρχεται εν τω μέσω της νυκτός: ο Ομπράντοβιτς, ο Λάσο και ο Ιτούδης έχουν τα Final 4 για ψωμοτύρι , αλλά ο δόλιος ο Αταμάν περίμενε 19 χρόνια για να ξαναγίνει μέλος του κλαμπ και μάλιστα του τυχαίνει κιόλας να παίξει τα ρέστα του κόντρα στη Φενέρμπαχτσε και στον Ζέλικο.

Παρεμπιπτόντως το Final 4 στη Βιτόρια θα είναι το 17ο στο οποίο συντελείται διπλή εκπροσώπηση από την ίδια χώρα και τέτοιας λογής συναπαντήματα φτάνουν αισίως τα δέκα οκτώ. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το 1994 στο Τελ Αβίβ έπαιξαν τέσσερις ομάδες από δύο χώρες: από μεν την Ελλάδα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, από δε την Ισπανία η Μπανταλόνα και η Μπαρτσελόνα.

Τη μερίδα του λέοντος στις διπλές παρουσίες έχει η Ισπανία με επτά, ακολουθεί η Ιταλία με πέντε, τρίτη είναι η αφεντιά μας με τέσσερις, ενώ από μία έχουν η Ρωσία και πλέον η Τουρκία.

Ο εμφύλιος ημιτελικός ανάμεσα στη Φενέρμπαχτσε και στην Εφές θα είναι ο 15ος στα χρονικά, αλλά μόνο τέσσερις ομάδες επέζησαν και στέφθηκαν πρωταθλήτριες Ευρώπης: η Τζουβεντούτ Μπανταλόνα το 1994 , η Κίντερ Μπολόνια το 1998, ο Παναθηναϊκός το 2009 και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2016.

Για να τρολάρω τον Ομπράντοβιτς και τον Αταμάν έχω σκεφθεί από τώρα την κοινή ερώτηση που θα τους κάνω στη συνέντευξη Τύπου της παραμονής. Την είχα κάνει και στον Μεσίνα, την παραμονή ενός εμφύλιου ημιτελικού, λέγοντας του ότι οι νικητές αυτών των αγώνων δεν φτουράνε στον τελικό…

Τι απάντησε ο Ετορε; «Ζητώ συγνώμη από τις κυρίες που βρίσκονται στην αίθουσα, αλλά στην πατρίδα μου τις κατάρες τις ξορκίζουμε πιάνοντας τα αρχ…α μας και αυτό θα κάνω ευθύς αμέσως»!!!