Καθισμένοι στα κόκκινα αυγά

Άλλες εποχές, υπό όχι και τόσο διαφορετικές συνθήκες, η Δευτέρα του Πάσχα θα ήταν μέρα προετοιμασίας, ημών της φυλής των μπασκετικών, για κάποιον 5^ο προημιτελικό, αν όχι για final-4 με συμμετοχή ελληνικής ομάδας.

Όταν γυρίζω το ημερολόγιο πίσω και μπουκάρω στο χρονοντούλαπο, με θυμάμαι να παρακολουθώ ΠΑΟΚ-Μπενετόν Μεγάλη Τρίτη στο Φάληρο με σάουντρακ τους αφορισμούς των παπάδων, Άρης-Παρτίζαν Μεγάλη Πέμπτη στη Γάνδη, Παναθηναϊκός-Μακάμπι Μεγάλη Παρασκευή στη Μπολόνια και πάει ψάλλοντας.

Τον τίτλο του 2002 (φωτ.), οι «πράσινοι» τον κατέκτησαν με τα μαλλιά να μυρίζουν λιβάνι και με την τσίκνα του οβελία να περνάει από τη γραμμή του κινητού τηλεφώνου.

Η ΑΕΚ μπήκε στο αεροπλάνο για τη Βαρκελώνη το 1998 με το σπληνάντερο στον οισοφάγο, αφού το τσάρτερ αναχωρούσε στις 3 το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα.

Ώσπου, ήρθε ο Μπερτομέου, ξεχείλωσε το καλεντάρι, μετέφερε το final-4 στα τέλη του Μάη και ησύχασαν οι εξ ημών θρήσκοι.

Πλέον, μπορούμε να προσποιηθούμε ότι αγαπάμε τους συνανθρώπους μας και ότι είμαστε καλοί χριστιανοί χωρίς να έχουμε το αντίχριστο μπάσκετ να μας βαραίνει τη συνείδηση.

Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε βέβηλους Ζίππο για να ανάβουμε τη λαμπάδα μας με ιμιτασιόν άγιο φως στα αλλόδοξα Παρίσια, στις Πράγες και στα Βερολίνα.

Φέτος, αποκλείστηκαν ωραία ωραία οι ομάδες μας και κάναμε Λαμπρή μέσα στο μπασκετικό σκοτάδι. Δεύτε λάβετε σκότος.

Οι αθλητές και οι προπονητές σκόρπισαν στα νησιά και στις Αμερικές, οι φίλαθλοι ξεχύθηκαν στην ύπαιθρο, οι δημοσιογράφοι θυμήθηκαν τα χωριά τους και οι αμετανόητοι μπασκετόκαυλοι βολεύτηκαν με Χάρντεν, Λίλαρντ και Ντουράντ.

Μέχρι και διαιτητολαγνεία είχε το αμερικάνικο μενού, μη τυχόν και πάθουμε κανένα σύνδρομο στέρησης. Ναι, αλλά δεν τα λέτε αυτά στο ελληνικό πρωτάθλημα, εεεε; Ξέρω, ξέρω, ας μη φωνασκεί η γαλαρία.

Οι όρθοντοξ μπράδερς Σερβομαυροβούνιοι γιόρτασαν τις άγιες μέρες με καρεκλοπόλεμο και φεστιβάλ χουλιγκανισμού, οι όρθοντοξ μπράδερς Ρώσοι ξεπάστρεψαν τους οικοδεσπότες Βάσκους και σαμποτάρισαν τη γιορτή του Μάη, ο όρθοντοξ μπράδερ Σλούκας έγραψε την 7^η συμμετοχή του στο final-4 πριν ακόμη τριανταρίσει, ο όρθοντοξ μπράδερ Γιάννης κλήθηκε να απολογηθεί στους αδάμαστους συνέλληνες επειδή ηττήθηκε από την καλύτερη ομάδα του κόσμου και ο πλανήτης μπάσκετ συνέχισε να περιστρέφεται απτόητος. Δίχως εμάς.

Λησμόνησα να σας πω, ότι ο σοφός που γράφει τούτες τις ασυναρτησίες πληροφορήθηκε από μία γωνία του βορβορώδους ίντερνετ ότι είναι λέει εξωνημένος, ώστε να αφήνει με γεμάτες τσέπες στο απυρόβλητο τον πηδαλιούχο του απέναντι Τιτανικού.

Πάνω που η λαμπάδα θα γινόταν μπουρλότο, ο λίβελλος εξαφανίστηκε από το διαδικτυακό σύμπαν. Για την ακρίβεια, εξαφανίστηκε η ένοχη, ηχηρή συνυπογραφή του.

«Συγγνώμη, λάθος, δεν προσέξαμε, δεν είδαμε, δεν θέλαμε». Άγιες μέρες που είναι, ας κλειδώσω τις σαϊτες στο συρτάρι. Ορισμένες φορές, ο πρότερος έντιμος βίος έχει την αξία του.

Έχασε, έτσι, την ευκαιρία, ο σοφός που λέγαμε, να παλαντζάρει το αρχείο και το μαύρο ταμείο του με τα πανομοιότυπα φληναφήματα της απέναντι πλευράς. Και έχει μπόλικα, ο απέναντι φάκελος.

Τέλος πάντων, δεν πρόκειται να συγχυστώ άλλο, πασχαλιάτικα. Ευτυχώς για όλους και κυρίως για την αφεντιά μου, έχω πάψει εδώ και χρόνια να σπουδαιολογώ ανοησίες και ασυναρτησίες.

Ο καθένας γράφει την ιστορία του και κρίνεται για τη στάση του, όχι από τους αόμματους που δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν, αλλά από όσους φορούν ουδέτερου χρώματος γυαλιά.

Μόνο αυτά γιατρεύουν τον οπαδικό αστιγματισμό, με ή χωρίς γραβάτα. Στα δικά μου μάτια, όλοι οι Τιτανικοί είναι ίδιοι, φτυστοί μεταξύ τους, άσχετα με τα χρώματα.

Να, όπως εκείνα τα βαπόρια, που τέτοιες μέρες το ’94 αναχωρούσαν για το Τελ Αβίβ σημαιοστολισμένα, σαν επιτάφιοι του φίλαθλου πνεύματος και σαρκοφάγοι του μπάσκετ.

Το μπάσκετ άρχισε να τρώει τις σάρκες του εκείνη περίπου την εποχή, όταν σαλτάρισαν στο παρκέ από την ποδοσφαιρική εξέδρα όσοι έψαχναν εναλλακτικό Βροντάδο. για να εξαπολύσουν τους ένθεν κακείθεν δυναμίτες τους.

Μπορεί να έστησαν τρόπαια σε ευρωπαϊκούς στίβους στις 2,5 δεκαετίες που ακολούθησαν, αλλά θα μείνουν για πάντοτε υπόλογοι για την διαρκή εξαγωγή αλητείας. Αυτή δεν τη σβήνει κανένα τρίποντο και κανένα ριμπάουντ.

Το final-4 του 2012 δεν έγινε τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά αμαυρώθηκε από ελληνορθόδοξα ξυλοφορτώματα και ραντεβού καφρίλας, ακόμα και μέσα στην Αγιά Σοφιά.

Το final-4 του 1995 δεν συνέπεσε με την Πασχαλιά, αλλά έμεινε στην ιστορία για τις διαλυμένες από Έλληνες αλήτες νεκρικές πομπές των καθολικών, ανήμερα Μεγάλη Τετάρτη στη Σαραγόσα.

Στο Τελ Αβίβ, κουβαλήσαμε στο γήπεδο ακόμα και τον Μητροπολίτη Ιεροσολύμων με την ιερή κουστωδία του, για να καμαρώσουν από κοντά τις ξεδιάντροπες οπαδικές μας πομπές.

Καλύτερα, λοιπόν, που θα καθίσουμε στα κόκκινα αυγά μας και φέτος. Δεν είναι δα τόσο μακριά, η Βιτόρια από τη Σαραγόσα.

Αντίθετα, ο αθλητικός πολιτισμός της Εσπερίας απέχει έτη φωτός από το δικό μας, βαλκανοπρεπές πανηγύρι των ζουρλών. Δεν μείναμε τόσο πίσω όσο φοβόμαστε, μείναμε ακόμη πιο πίσω.

Ο τόπος που δεν μπορεί να γιορτάσει ούτε Πάσχα χωρίς νεκρούς και ακρωτηριασμένους δεν έχει καμία δουλειά στις ευρωπαϊκές γιορτές του μπάσκετ. Εμείς μπορεί να τις νοσταλγούμε, εκείνες πάλι όχι.