Το τέλος του δρόμου

Ο στατιστικολόγος του διπλανού γραφείου σπεύδει να με προλάβει πριν ξεκινήσω τον επικήδειο: «Ο Ολυμπιακός έχει ακόμη πιθανότητες πρόκρισης και μάλιστα ουκ ολίγες», μου επισημαίνει.

Και, ως γνωστόν, τα πλέι-οφ έχουν τη δική τους ζωή. Ο όγδοος μπορεί να γίνει πρώτος και ο πρώτος όγδοος. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο.

Μέχρι εδώ, όμως. Ο στατιστικολόγος του διπλανού γραφείου παρακαλείται να σιωπήσει, διότι η στατιστική ευημερεί όταν δυστυχούν οι άνθρωποι.

Στην πραγματική οικονομία της φετινής Εuroleague, χρειάζονται ισχυρά παραισθησιογόνα για να οραματιστεί κάποιος τον Ολυμπιακό του Απριλίου οπουδήποτε αλλού εκτός από τον πάτο του πηγαδιού.

Eκείνα τα διπλά στη Βαρκελώνη, στη Βιτόρια και στο Χίμκι είναι η φιάλη οξυγόνου που κρατάει τους «ερυθρόλευκους» στη ζωή.

Μοιάζουν, ωστόσο, σαν να σημειώθηκαν στην αρχαιότητα, όπως και η παρ’ολίγον νίκη επί της ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα.

Από τις 24 Ιανουαρίου και μετά, ο Ολυμπιακός μετράει 8 ήττες σε 10 παιχνίδια και είναι η χειρότερη ομάδα της Euroleague, τόσο σε αποτελέσματα όσο και σε εικόνα.

Οι καπετάνιοι του Τιτανικού ισχυρίζονται ότι το παγόβουνο έχει τη μορφή του Βασιλακόπουλου, αλλά οι μόνοι που ασπάζονται πλέον αυτό το αφήγημα είναι οι τυφλοί φανατικοί, αυτοί που αμαυρώνουν την τιμή του συλλόγου με τα ξεδιάντροπα χουλιγκάνικα πανό τους.

Ανενόχλητοι. Με τις ευλογίες, προφανώς, της διοίκησης.

Όσοι έχουν το καθαρό μυαλό για να ζυγίσουν την εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο βλέπουν ένα ανερμάτιστο σύνολο, χωρίς προπονητικό έρμα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς ειδικό βάρος.

Ο ίδιος Ολυμπιακός που συνήθιζε να μασάει σίδερα όταν η σεζόν πλησίαζε στην τελική ευθεία της θυμίζει φέτος εγκαταλελειμμένο βρέφος.

Η αλυσίδα των λαθών είναι βρόχος στο λαιμό του οργανισμού, αλλά κανένα από αυτά τα λάθη δεν μοιάζει μεγαλύτερο από την αυτοκτονική πολιτική της διοίκησής του.

Οι μοναδικοί που θα νιώθουν κάποιου είδους δικαίωση από αυτή την απίστευτη κατρακύλα είναι εκείνοι που απουσιάζουν ή που απομακρύνθηκαν.

Για περισσότερα, σας παραπέμπω στο σχόλιο της προηγούμενης εβδομάδας, αν και θα μπορούσα να εντοπίσω κάμποσα παρόμοια, στο φετινό αρχείο αυτής της στήλης.

Το 68-72 του αποψινού αγώνα αδικεί όχι τον Ολυμπιακό, αλλά τη Ζαλγκίρις. Οι Λιθουανοί έβγαλαν αμέτρητα ελεύθερα σουτ, αλλά δεν είχαν το ταλέντο για να τα αξιοποιήσουν.

Ο Ολυμπιακός έφτανε στον στόχο με αγκομαχητό και πανηγύριζε τα καλάθια του με αναστεναγμούς ανακούφισης.

Ο Μπριάντε Ουέμπερ, ένας ρολίστας που κάνει καριέρα χαμηλών τόνων ως σπεσιαλίστας της άμυνας, δεν πίστευε στα μάτια του όσο έβλεπε μία υποτίθεται ισχυρή ομάδα να περιμένει από τον ίδιο ηρωισμούς πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

Δεν ευθύνεται φυσικά ο Αμερικανός, για τα αποτυχημένα κολοκοτρωνέικα των τελευταίων δευτερολέπτων. Δεν είναι στο dna του, να γίνεται Σπανούλης. Πάλι καλά, που πέτυχε όσα πέτυχε.

Οι υπόλοιποι «ερυθρόλευκοι» εκτός των Ουέμπερ-Μιλουτίνοβ πέτυχαν όλοι μαζί 24 πόντους, με 8/37, ολογράφως οκτώ στα τριανταεπτά σουτ!

Μετά το 15^ο λεπτό, ο Ολυμπιακός δεν έβαλε ούτε ένα τρίποντο, ενώ το κοντέρ των ριμπάουντ στο β’ ημίχρονο έγραψε +5 για τη Ζαλγκίρις.

Η ομάδα που είχε την άμυνα κορώνα στο κεφάλι της τελείωσε το κρισιμότερο παιχνίδι της χρονιάς με 0 τάπες, ενώ δέχθηκε 33 πόντους στα τελευταία 13 λεπτά.

Όταν χρειάστηκε ένα «στοπ» για να μείνει ζωντανή, στο 65-66, έφαγε καλάθι προπόνησης χωρίς να υπάρχει αμυντικός σε απόσταση ενός μέτρου από τον σκόρερ (Βεστερμάν).

Ας μη μιλήσουμε καλύτερα για παρέμβαση από τον πάγκο ή για πνευματική προετοιμασία. «Ίσως έπρεπε να μιλήσεις εσύ στους παίκτες», σάρκασε ο Μπλατ τη ρεπόρτερ της Euroleague TV στο ημίχρονο. Ίσως να είχε δίκαιο.

«Το πιθανότερο είναι να τερματίσει ο Ολυμπιακός 7^ος», επιμένει ο στατιστικολόγος του διπλανού γραφείου. Πράγματι, αυτό είναι το επικρατέστερο σενάριο.

Σε αυτή την περίπτωση, το κοντέρ μηδενίζεται και η σεζόν αρχίζει από την αρχή, με αφετηρία την παγερή Μόσχα. Αλλά ποιος πιστεύει ότι υπάρχει ελπίς για αυτή την ομάδα, που μοιάζει να ανυπομονεί για το τέλος της περιόδου;

«Μέχρι τέλους», όπως λένε και στο Φάληρο. Μέχρι το τετέλεσται, θα έλεγαν στους τόπους όπου ζει -και βασιλεύει- πλέον ο προκάτοχος του Μπλατ.