Η μικτή της Θύρας 7

O Oλυμπιακός που εμφανίστηκε (σωστότερα: δεν εμφανίστηκε) στα Κανάρια για να παίξει ένα από τα κρισιμότερα παιχνίδια της χρονιάς έμοιαζε με ανεμομάζωμα, που έφερε ο καυτός Σιμούν από τη γειτονική Σαχάρα.

Το συνονθύλευμα που χάνει -επιεικώς- με διαφορά 23 πόντων από τη 14^η ομάδα της ισπανικής ΑCB δεν αξίζει να μπει στα πλέι-οφ, ούτε καν στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Άλλος πρόεδρος θα έβαζε τους παίκτες του να επιστρέψουν κολυμπώντας από τα νησιά της αιώνιας άνοιξης, αλλά τα αφεντικά του Ολυμπιακού γνωρίζουν κατά βάθος ότι ο κύριος ένοχος για τον διασυρμό τούς κοιτάζει από τον καθρέφτη τους.

«Μέχρι τέλους», είναι το -λαοφιλές- σλόγκαν των τελευταίων πέντε εβδομάδων. Ορισμένοι από εμάς προειδοποιήσαμε από την πρώτη στιγμή, ότι το «τέλος» του συνθήματος μπορεί να είναι το τέλος του Ολυμπιακού όπως τον γνωρίζουμε.

Από τη στιγμή που η ομάδα έγινε έρμαιο της φανατισμένης κερκίδας και του βαμμένου οπαδικού Τύπου, χάθηκε κάθε ίχνος αυτοσυγκέντρωσης, συγκρότησης, αισιοδοξίας και κινήτρου.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν το ύφος και τις κινήσεις ανθρώπων που φοβούνται ότι δεν υπάρχει αύριο στη δουλειά τους.

Εάν η ευρωπαϊκή περιπέτεια ολοκληρωθεί με αποκλεισμό από τα πλέι-οφ, η αγωνιστική σεζόν των «ερυθρολεύκων» θα ολοκληρωθεί στις αρχές του Απρίλη, με όσα αυτό συνεπάγεται για τον ορίζοντα της ομάδας και όσων την στελεχώνουν.

Δείτε την εικόνα του Ολυμπιακού στο παρκέ και πείτε μου, ειλικρινά, πόσοι από τους παίκτες σας πείθουν ότι παίζουν για το τωρινό τους συμβόλαιο και όχι για το επόμενο.

Τη φήμη ότι εργάζονται απλήρωτοι την αφήνω στην άκρη, διότι έχω δει νηστικούς παίκτες να τρώνε σίδερα και να τρέφονται από τις ατάιστες σάρκες τους.

Το κακό είναι ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει ούτε Βασιλακόπουλος ούτε Συμεωνίδης ούτε Αναστόπουλος ούτε Παναγιώτου. Τι άλλοθι να βρει κανείς, για την κατρακύλα του τελευταίου τριμήνου;

Αν θέλετε να γίνω ακόμα πιο κυνικός, δεν φταίει ο πελαγωμένος Ντέιβιντ Μπλατ που προπονητής του Ολυμπιακού είναι ο Ντέιβιντ Μπλατ.

Η θέση μου είναι γνωστή και διατυπωμένη σε αυτήν εδώ τη στήλη από πολύ νωρίς, πριν ακόμη αρχίσει η γη να τρέμει.

Αυτά που γράφω σήμερα τα έγραφα και τον Δεκέμβριο, άσχετα αν η αυτοκτονική κίνηση της αποχώρησης από το ντέρμπι του Κυπέλλου ήρθε να επιδεινώσει την ασθένεια.

Ο Ολυμπιακός πήρε την κάτω βόλτα επειδή αποδόμησε τη συνταγή της επιτυχίας, αντικαθιστώντας την με μπαταριές στα τυφλά.

Το διαζύγιο με τον απόλυτα επιτυχημένου Σφαιρόπουλου (που σήμερα είχε γενέθλια), η φυγή του μπαρουτοκαπνισμένου Παπαπέτρου και η στρατολόγηση νερόβραστων ξένων παικτών που δεν ήταν παρά στοιχήματα έκανε τον Ολυμπιακό αγνώριστο, βυθίζοντάς τον σε κρίση ταυτότητας και προσωπικότητας.

Τα τελευταία καλά χρόνια του Σπανούλη και του Πρίντεζη πάνε να γίνουν θυσία στο όνομα μίας αμφιβόλου ποιότητας και χρησιμότητας ανανέωση, με κεντρικό πρόσωπο έναν προπονητή που εν κατακλείδι χτίζει καινούρια Νταρουσάφακα.

Ποιος άνθρωπος με τα σύγκαλά του θα έριχνε στον Βόσπορο την ομάδα των φάιναλ-φορ και των ευρωπαϊκών τελικών για να φτιάξει μία πειραιώτικη Νταρουσάφακα;

Εκτός των άλλων, ο Ολυμπιακός απώλεσε στα χέρια του Μπλατ και του αλλοπρόσαλλου έμψυχου δυναμικού ό,τι είχε διασωθεί από το μαχητικό πνεύμα των προηγούμενων ετών.

Το καλοκαίρι του 2018, οι ενσωματωμένοι που ως είθισται τα έβλεπαν όλα ρόδινα πανηγύριζαν, επειδή η ομάδα κατόρθωνε να τουμπάρει …φιλικούς αγώνες, με αντιπάλους επιπέδου Εurocup.

Τώρα που η μπάλα καίει, τα βλέμματα χαμηλώνουν κάθε φορά που οι απέναντι ξεφεύγουν με 7-8 πόντους και το σχέδιο της αντεπίθεσης εξαντλείται σε προσευχές.

Μία από αυτές εισακούστηκε (με το τρίποντο του Παπανικολάου στον αγώνα με τη Βασκόνια στο Φάληρο), αλλά ο ζερζεβούλης έχει άλλες δουλειές αυτές τις μέρες.

Στον Σπανούλη μπορεί να κάνουν και δυό χατίρια παραπάνω οι θεοί του μπάσκετ, στον Ουίλιαμς-Γκος και στον ΛεΝτέι όχι.

Για πρώτη φορά από το ξεκίνημα της περιόδου, ο Ολυμπιακός (14-14) εξοστρακίστηκε από την προνομιούχο οχτάδα. Από το θαύμα της ουρανοκατέβατης νίκης επί των Βάσκων και μετά, μετράει 3 νίκες και 8 ήττες.

Μπορεί βεβαίως κάλλιστα να κερδίσει τους δύο τελευταίους αγώνες του, να προκριθεί στα πλέι-οφ και να σημάνει νέο ξεκίνημα, με συσπείρωση και απόπειρα ολικής επαναφοράς, απέναντι σε κάποια Φενέρμπαχτσε ή ΤΣΣΚΑ ή Ρεάλ.

Ο κόσμος του θα είναι σύμμαχός του στο 15νθήμερο που έρχεται, αλλά και αυτός ακόμη ο αφορισμός μοιάζει στρεβλός και δίκοπος. Τι σόι σύμμαχος είναι αυτός, που ρίχνει στα σκυλιά όποιο πρωτοπαλίκαρο στραβοπατήσει;

Τα προβλήματα για τον Ολυμπιακό ξεκίνησαν όταν οι Αγγελόπουλοι ακούμπησαν στο τραπέζι το μολύβι του ορθολογισμού και βάλθηκαν να παίζουν το παιχνίδι της εξέδρας.

Να φύγει ο προπονητής για να μη πονάνε τα μάτια μας, όξω οι παίκτες που δεν πονάνε τη φανέλα, δρόμο από το πρωτάθλημα του Βαζελακόπουλου, γραμμή για Αδριατική θάλασσα, το πάμε μέχρι τέλους, μπλόκο σε όλα και βουρ στα χαρακώματα της αντίστασης.

Και τώρα που έφτασε η ομάδα να θυμίζει σε απόδοση τη μικτή της Θύρας 7, τι γίνεται, λεβέντες; Ποιος θα παίξει άμυνα στον επόμενο Έρικσον, ο Τσουκαλάς;